ΚΥΠΡΙΑΚΟ: Μήπως να βλέπαμε τη Ρωσία σε ρόλο όπως αυτόν με τη Συρία;
Αυτό που όμως μας έκανε μεγάλη εντύπωση είναι όσα ειπώθηκαν για τη Συρία, αφού η ιδέα που μας γεννήθηκε αφορά στη «μεταφορά» του εν λόγω παραδείγματος σε όσα ακολουθούν με επίκεντρο το Κυπριακό, με στόχο να λειτουργήσει η Ρωσία ως «αντίβαρο» στις ασφυκτικές πιέσεις που νομοτελειακά θα ασκηθούν για να γίνουν δεκτά απαράδεκτες από κάθε άποψη ρυθμίσεις…
Αυτό που προέκυψε από τη συνάντηση του Λαβρόφ με τον Νταβούτογλου, είναι ότι οι προοπτικές επίλυσης του Κυπριακού τέθηκαν επί τάπητος, με όσα είπαν να έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Ο Νταβούτογλου, όπως αναμενόταν ανέφερε ότι ο πλούτος του τομέα των υδρογονανθράκων θα πρέπει να μοιραστεί ανάμεσα στις δυο κοινότητες, το γνωστό «δίκαιο» 50-50 που διεκδικεί. Αποκάλεσε για μια ακόμη φορά ως «απαράδεκτες» κάθε...
είδους «μονομερείς ενέργειες».
Κι όλα αυτά, χωρίς φυσικά να αναφέρεται ούτε σε εισβολή και κατοχή, ούτε σε 250.000 εποίκους, «κάθε καρυδιάς καρύδι» που έφερε από τα βάθη της Ανατολίας για να αλλοιώσει τη δημογραφική σύσταση της νήσου, τετελεσμένα τα οποία τώρα επιδιώκει μέσα από τις διπλωματικές διαδικασίες να νομιμοποιήσει, με έμμεση συνέργεια του διεθνούς παράγοντα που δεν ενδιαφέρεται για το δίκαιο (κατανοητό…) αλλά για την προάσπιση των δικών του γεωστρατηγικών συμφερόντων (επίσης κατανοητό…).
Κοινός τόπος ανάμεσα στην Τουρκία και τη Ρωσία ήταν ότι το πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών είναι το κατάλληλο για την επίλυση του ζητήματος. Λογικό από ρωσικής πλευράς, εφόσον διαθέτειτο προνόμιο της «αναβλητικής αρνησικυρίας» (βέτο), ενώ η Τουρκία έχει κάθε λόγο να θέλει να παρουσιάζει στη διεθνή κοινότητα ένα «πολιτικώς ορθό» πρόσωπο, ώστε να παριστάνει ότι «υποτάσσεται» στη διεθνή… νομιμοφροσύνη.
Το ενδιαφέρον από ρωσικής πλευράς και η σαφής απόσταση που πήρε από τις τουρκικές θέσεις, είναι ότι ο Λαβρόφ έκανε σαφή αναφορά στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (το υπογράμμισε για την ακρίβεια, λέγοντας ότι αναφέρεται «κυρίως» στη σύμβαση του 1982) και στην ανάγκη τήρησής των προβλέψεών του. Στο δε ζήτημα των ωφελειών για τους Τουρκοκυπρίους, απλώς συμφώνησε ότι θα πρέπει ασφαλώς να επωφεληθούν (ούτε η ελληνική πλευρά ενίσταται), χωρίς βέβαια να μπει σε λεπτομέρειες, διατηρώντας περιθώρια διπλωματικής – διαπραγματευτικής ευελιξίας…
Υπενθυμίζεται, ότι η Τουρκία αρνείται να το υπογράψει, αν και όπου την εξυπηρετεί έχει ήδη προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. Το βασικό της πρόβλημα είναι η αναφορά ότι κατοικημένες νήσοι και νησίδες με οικονομική δραστηριότητα δικαιούνται ότι ακριβώς δικαιούνται και τα ηπειρωτικά τμήματα του εδάφους ενός κράτους…
Πως συνδέεται όμως το Κυπριακό με το ζήτημα της Συρίας; Η απάντηση είναι ότι στο ζήτημα της Συρίας υφίσταται ένα πρόβλημα το οποίο παρουσιάζει τις ακόλουθες ομοιότητες με το Κυπριακό. Η Δύση, μαζί με την Τουρκία και άλλες μεσανατολικές χώρες, διαφωνούν με τη Ρωσία στο ζήτημα της παραμονής ή όχι του Μπασάρ Αλ Άσαντ στην εξουσία. Παρόλα αυτά, οι ρωσικές αντιρρήσεις δεν έχει καταστεί εφικτό να παρακαμφθούν. Η Μόσχα επιμένει, ότι και ο Σύρος ηγέτης θα συμπεριλαμβάνεται στις συνομιλίες… και μετά βλέπουμε. Όσο δεν μπορούν να υπάρξουν στρατιωτικά τετελεσμένα στο έδαφος (η Μόσχα φροντίζει δεόντως γι’ αυτό) το αδιέξοδο θα συνεχίζεται, έως ότου αποδεχθούν τη ρωσική θέση.
Στην περίπτωση της διαδικασίας που αναμένεται να ξεκινήσει για την επίλυση του Κυπριακού, από τη στιγμή που η ελληνική πλευρά αναμένει ασφυκτικές πιέσεις για να «τακτοποιηθεί» το θέμα όπως-όπως ώστε να ξεπεραστούν οι τουρκικές αιτιάσεις και απειλές (και μετά τα πετρέλαια βλέπουμε…), με τις πιέσεις αυτές να κατευθύνονται στον «αδύναμο κρίκο» λόγω οικονομικής κρίσης αλλά και συγκυρίας (χρειάζονται την Τουρκία όσο μένουν ανοιχτά τα μέτωπα στη Συρία και το Ιράν), χρειάζεται έναν τρόπο εξουδετέρωσης αυτών των πιέσεων όσο είναι δυνατόν.
Εάν διεξαχθεί στρατηγικός διάλογος σε ανώτατο επίπεδο (αρκεί να γίνει κατανοητό ότι η Ρωσία είναι πολύ περισσότερο από απλό οικονομικό κεφάλαιο) και διασφαλιστούν με δίκαιο τρόπο τα ρωσικά συμφέροντα στην περιοχή (γενική θέση της Μόσχας είναι «μην πάτε να μας παρακάμψετε»), τότε η Ρωσία θα έχει ως συμφέρον της να λειτουργήσει ως «αντίβαρο» στις διαπραγματεύσεις που διαφαίνονται στον ορίζοντα, να διασφαλίσει δηλαδή ότι κάποιες «κόκκινες γραμμές» για την ελληνική πλευρά δεν θα παραβιαστούν. Οπότε, εάν η Τουρκία εγκαταλείψει την τακτική του αρπακτικού της περιοχής ίσως υπάρξει περιθώριο συμβιβασμού.
Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής, η συμφωνία που έχουν υπογράψει οι Ρώσοι με τους Ισραηλινούς αφήνει περιθώρια δημιουργίας μετώπου ισχυρής παρασκηνιακής – και όχι μόνο – υποστήριξης της ελληνικής πλευράς με στόχο την ανάσχεση των ηγεμονικών βλέψεων της Τουρκίας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Οι Τούρκοι θα ακολουθήσουν τη γνωστή τακτική, του να υπόσχονται παρασκηνιακά σοβαρά ανταλλάγματα σε όσες χώρες αντιδρούν με σκοπό να τις πείσουν να αλλάξουν τη στάση τους.Υπ’ αυτή την έννοια η ελληνική πλευρά έχει κάθε λόγο να διασφαλίσει τα ρωσικά συμφέροντα, πάντα με γνώμονα τη βάση στην οποία πρέπει να στηρίζεται η ελληνική πολιτική και έχει κατ’ επανάληψη αναφέρει το «defence-point.gr»: Ότι το ελληνικό συμφέρον εξυπηρετείται όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία συνεργάζονται στην περιοχή ενδιαφέροντος, αλλά και γενικότερα. Οι ενδείξεις αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Αρκεί να κινητοποιηθεί η ελληνική (ελλαδική και κυπριακή διπλωματία).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου