Τραγέλαφος

Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει με τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κάθε ημέρα και μια άποψη.

Τη μια ημέρα μιλάνε για κατάργηση του Μνημονίου.

Την άλλη για αναστολή.

Την τρίτη για επαναδιαπραγμάτευση.

Την τέταρτη και για κατάργηση και γι’ αναστολή.

Την πέμπτη για αναστολή του Μνημονίου.

Την Παρασκευή για

 κατάργηση που μπορεί να γίνει αναστολή ή μπορεί να γίνει και επαναδιαπραγμάτευση.

Το.... Σάββατο και την Κυριακή, ετοιμάζουν τα σχέδια της επόμενης εβδομάδας, όπου –ω του θαύματος- θα πουν τα ίδια και θα βάλουν στη συζήτηση κι έναν κάλαθο αχρήστων όπου θα τοποθετήσουν το Μνημόνιο.

Το βέβαιο είναι, πως ότι και να αποφασίσουν οι συνιστώσες, αν μπορέσουν ν’ αποφασίσουν, είτε κατάργηση, είτε αναστολή, είτε πέταγμα στον κάλαθο των αχρήστων, είτε επαναδιαπραγμάτευση, το αποτέλεσμα προδιαγράφεται το ίδιο: Σοβαρότατες συνέπειες για την Ελλάδα, τους πολίτες της με ανυπολόγιστες επιπτώσεις.

Ο Αλέξης Τσίπρας κινείται στο πάλαι ποτέ δόγμα του Ανδρέα Παπανδρέου.

Καλές σχέσεις με όλους, υποσχέσεις σε...
όλους, γλύκες σε όλους.

Από την άλλη πλευρά, ο Παν. Λαφαζάνης, πιο μπρουτάλ και με περισσότερο dna από ΚΚΕ, δείχνει σαφέστατα τον δρόμο της δραχμής και της αυτονόητης απομόνωσης της Ελλάδας από τη διεθνή πολιτική σκηνή.

Η μεταξύ τους διγλωσσία είναι χαρακτηριστική και αποδεικνύει την σαφή έλλειψη σχεδίου του κόμματός.

Προχθές στο Economist, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για αναστολή του Μνημονίου και την «ισχυρή και πετυχημένη διαπραγμάτευση των δανειακών μας υποχρεώσεων».

Ποιος, όμως, εγγυάται την περιβόητη «πετυχημένη» διαπραγμάτευση;

Το πάθημα της Κύπρου και οι τζάμπα μαγκιές δεν τον πείθουν άραγε;

Χθες, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην Ένωση Ελλήνων Επιχειρηματιών, ζήτησε να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις «για να υπάρχει όραμα και φυγή προς το μέλλον».

Άραγε ποιος δουλεύει ποιον;

Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και τα στελέχη του κόμματός του δεν κάνουν «κόλαση» τη Βουλή και τα ΜΜΕ κάθε τρεις και λίγο και κάθε φορά που επιχειρείται να αλλάξουν κάποια πράγματα στο δημόσιο και στις συντεχνίες;

Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και τα στελέχη του κόμματός του δεν έφτασαν στο σημείο να αρνούνται ακόμη και την απόλυση των λεγόμενων επίορκων δημοσίων υπαλλήλων;

Κι από την άλλη πλευρά, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ και επικεφαλής του Αριστερού Ρεύματος, ο Παν. Λαφαζάνης, έχοντας τις φοβίες του μη τυχόν και μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ΠαΣοΚ στέκεται σε ένα και μόνο.

Ο Λαφαζάνης, γνήσιο τέκνο του μαρξιστικού μοντέλου, θιασώτης των συνεργασιών με το απολιθωμένο ΚΚΕ και την οπισθοδρομική κομπανία που αποκαλείται ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προτείνει σαφέστατα την ρήξη.

Τη ρήξη της Ελλάδας με το διεθνές οικονομικό σύστημα.

Το οποίο, όμως, είτε του αρέσει είτε όχι, στηρίζει την επιβίωση της Ελλάδας και όχι το χάος που θα προκαλέσουν οι προτάσεις του.

Από τη μια, λοιπόν, ένας άνθρωπος που ανδρώθηκε στις καταλήψεις και το πεζοδρόμιο των πιο παράλογων αιτημάτων και διεκδικήσεων, που καθημερινά αυτοσχεδιάζει.

Από την άλλη, ένας άνθρωπος που αναπνέει στο σήμερα αλλά νομίζει ότι ζει στην εποχή των μπολσεβίκων.

Για να μην υπάρξει η ρήξη μεταξύ τους και χαθεί το «όραμα» της εξουσίας, τόσο ο ένας όσο κι ο άλλος επιχειρούν τις γνωστές τακτικές της γέφυρας με «στοχαστικές προσαρμογές», όπως λέει κι ο Κασιμάτης.

Με επακόλουθο τον τραγέλαφο…

πηγή