Ε Α Ν ΕΙΧΑΜΕ μια προηγμένη δημοκρατία, ενός εγκαίρως αποτελεσματικού στην πράξη κράτους δικαίου, αυστηρότατης ποινικής ευθύνης όσων ασκούν εξουσία, τα μόνα ίσως έξοδα του δημοσίου, για κάποιους εκ των τέως που θα βάρυναν τους φορολογουμένους, θα ήσαν στους προϋπολογισμούς δαπανών για τους τροφίμους των φυλακών. Έξοδα υπερκαλυπτόμενα, εντούτοις, από τη δήμευση των ατομικών, αλλ’ ακόμη και των κομματικών τους περιουσιών, στις περιπτώσεις που τα κακουργιοδικεία αποφαίνονταν και για συλλογική κομματική ευθύνη, συνεργίας και συνενοχής. Κακουργήματα στην άσκηση εξουσίας, διαπραττόμενα με πράξεις και παραλείψεις, είτε με υπαίτια εγκληματική πρόθεση είτε και συχνότερα, λόγω ασύγγνωστης εγκληματικής αμέλειας. Πολιτικά κακουργήματα τών εν εξουσία που βλάπτουν πολύ περισσότερο απ’ τα εγκλήματα του όποιου ιδιώτη, επειδή βλάπτουν όχι ένα ή περισσότερα θύματα, αλλά το σύνολο της κοινωνίας.
Δ Υ Σ Τ Υ Χ Ω Σ , όμως, ζούμε σε πελατειακό πολιτικό σύστημα Ολιγαρχικής Κομματικής Ηγετοκρατίας τής παρηκμασμένης και αθλίας ημών ρεππάπλικ, όπου η ατιμωρησία ήταν και παραμένει ο κανόνας. Και, όπου, δεν αναγνωρίζεται ότι έχει η κοινωνία έννομο συμφέρον ποινικής δίωξης εκείνων που εν εξουσία την βλάπτουν. Κανόνας ατιμωρησίας δεκαετιών ολόκληρων, αφού τέτοια και τόση υπήρξε
η παράλυση του κράτους δικαίου, ώστε ουδείς ποτέ δικάστηκε ή τιμωρήθηκε για τον σχεδιασμό και την εκτέλεση του μέγιστου κακουργήματος που διαπράχθηκε ποτέ σε βάρος του σύνολου Ελληνισμού, στην Κύπρο, με το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 και την εγκατάλειψη της μεγαλονήσου στους Τούρκους εισβολείς - κατακτητές.Δ Υ Σ Τ Υ Χ Ω Σ , όμως, ζούμε σε πελατειακό πολιτικό σύστημα Ολιγαρχικής Κομματικής Ηγετοκρατίας τής παρηκμασμένης και αθλίας ημών ρεππάπλικ, όπου η ατιμωρησία ήταν και παραμένει ο κανόνας. Και, όπου, δεν αναγνωρίζεται ότι έχει η κοινωνία έννομο συμφέρον ποινικής δίωξης εκείνων που εν εξουσία την βλάπτουν. Κανόνας ατιμωρησίας δεκαετιών ολόκληρων, αφού τέτοια και τόση υπήρξε
Α Σ Φ Α Λ Ω Σ ήταν υπερβολικά αυστηρή, ακόμα και για τις επικρατούσες πριν από έναν περίπου αιώνα συνθήκες, η θανατική καταδίκη κι απαράδεκτη η διά τυφεκισμού εκτέλεση στο Γουδί τών πέντε πολιτικών -Δημητρίου Γούναρη, Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, Νικόλαου Στράτου, Γεώργιου Μπαλτατζή, Νικόλαου Θεοτόκη και του καθαιρεθέντος στρατηγού Γεωργίου Χατζηανέστη- στις 15 Νοεμβρίου 1922, για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Αλλ’ όμως, ανέκαθεν ήταν αναγκαία η παραδειγματική τιμωρία των εγκλημάτων που διαπράττονται κατά της πατρίδας και σε βάρος της κοινωνίας -είτε εκ προθέσεως είτε εξ αμελείας- από τους ασκούντες εξουσία: Αναγκαία, δηλαδή, η υπαγωγή των πολιτικών που ασκούν εξουσία και στο ποινικό δίκαιο που αποτελεί τη μόνη νόμιμη απάντηση του κράτους δικαίου.
Π Α Ρ Α Λ Υ Τ Ο κράτος δικαίου και διαιωνιζόμενη ατιμωρησία αποτελούν πάντοτε το εύφορο έδαφος και το μόνιμο φυτώριο αναπαραγωγής τού ανέκαθεν μεγαλύτερου εχθρού του δημοκρατικού πολιτεύματος, που δεν είναι άλλος απ’ τη δημαγωγία. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό ώστε οι θύτες να παριστάνουν τα θύματα και οι ένοχοι και συνένοχοι τούς αυθαδέστατους κήνσορες και κριτές των πάντων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου