Αδύναμοι ώμοι για το μεγάλο φορτίο

Τα όσα συμβαίνουν εδώ και μία εβδομάδα με αφορμή την ΕΡΤ (όχι για την ΕΡΤ, με αφορμή την ΕΡΤ) επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι σκεφτόμασταν, αλλά δεν θέλαμε να το εκστομίσουμε. Ότι στην πιο δύσκολη μεταπολιτευτική εποχή, βρεθήκαμε με «ηγέτες» ανήμπορους να σηκώσουν μεγάλο φορτίο.

Δεν ξέρω πώς μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος την εικόνα που παρουσιάζει η σημερινή πολιτική σκηνή. Θα αποφύγω να δώσω χαρακτηρισμό, επειδή θα είναι αήθης. Δεν μπορώ όμως να μη εκφράσω την πλήρη απογοήτευσή μου για τους «ηγέτες» μας, που στέκονται κατώτεροι των περιστάσεων. Γνωρίζαμε βέβαια σε ποιο σκαλί ίστανται, αλλά πάντα στο βάθος της ψυχής υπάρχει ελπίδα, ότι έστω και την τελευταία στιγμή θα ορθώσουν το ανάστημα. Μάταια.

Και όταν μιλάω για «ηγέτες» δεν εξαιρώ κανέναν. Όλοι τους είναι συνυπεύθυνοι. Άλλοι επειδή σκέπτονται αποκλειστικά το πολιτικό κόστος -δηλαδή το αποκλειστικά προσωπικό τους- και άλλοι επειδή λαϊκίζουν αφόρητα, γεμίζοντας με φρούδες ελπίδες τον λαό. Ακατάλληλοι άραγε ή διαχειριστές δοτής εξουσίας; Και το χειρότερο. Πόσοι μπορούν να φέρουν στοιχεία ότι είχαν πετύχει κάπου, πριν από την ενασχόλησή τους με την πολιτική;

Ηγέτες όμως, δεν υπάρχουν μόνον στην πολιτική. Ελλείπουν και οι λόγιοι, με ακαδημαϊκή

καριέρα. Κάποιοι τους κατηγορούν ότι κρύβονται. Δεν είναι απαραίτητο αυτό. Μπορεί να είναι και «μαϊμού» λόγιοι. Επικοινωνιακά δημιουργήματα, στρατευμένοι σε κόμματα ή συμφέροντα. Δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί. Ξέρω όμως πως όσες φορές χρειάστηκε να εκτεθούν στο κοινό, πολλοί είναι αυτοί που δεν μπόρεσαν να αποδείξουν ότι επάξια φέρουν τον τίτλο του ακαδημαϊκού. Διαπιστώνεται η έλλειψη ικανοτήτων, μόλις αναλάβουν να διεκπεραιώσουν κάποιο έργο.

Σήμερα, λένε, θα «συσκεφθούν» οι τρεις αρχηγοί. Θα προβούν σε διευκρίνιση της δικαστικής εντολής σχετικά με την ΕΡΤ. Που ο καθένας ερμηνεύει κατά το προσωπικό του συμφέρον. Κι εγώ, ο κακόμοιρος πολίτης που ανάθεσα την τύχη μου σ’ αυτούς, αναρωτιέμαι. Πράγματι αυτό είναι το θέμα; Ή μήπως, η επί ένα χρόνο συνεχής μετάθεση της επίλυσης των προβλημάτων τα οδήγησε να ογκωθούν, και κοιτάζοντάς τα τώρα, που τελειώνουν τα λόγια και ήρθε η ώρα των έργων, διαπιστώνουν πως δεν έχουν άλλο χρόνο μπροστά τους για να κοροϊδεύουν εμάς και τον εαυτό τους, ότι μπορούν να τα διεκπεραιώσουν;

Κι έξω από την αίθουσα η αντιπολίτευση. Που προβαίνει σε διαπιστώσεις, αλλά δεν παρουσιάζει μια εφικτή λύση που να πείσει ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Πράγματι, ο δρόμος που ακολουθούμε δεν οδηγεί πουθενά. Ο άλλος όμως ποιος είναι; Βέβαια, μέσα στο 1,5 εκατ. των ανέργων, υπάρχουν πολλοί που έχασαν τα πάντα, χωρίς να έχουν ελπίδα ότι με την παρούσα κατάσταση θα βελτιωθούν τα πράγματα γι’ αυτούς. Τι άλλο έχουν να χάσουν. Ας δοκιμάσουν και τους άλλους.

Οι κοινωνίες δεν προχωρούν ούτε με λιπόψυχους «ηγέτες» ούτε με λαϊκιστές. Αλλά για να το καταλάβουν, πρέπει να το νιώσουν στο «πετσί» τους. Να πονέσουν, για να αποφασίσουν μια ριζική θεραπεία. Όσο υπάρχει η ελπίδα ό,τι κάτι μπορεί να γίνει, η κοινωνία θα «κουτσοπορεύεται», ώσπου να λιώσει εντελώς.

Πώς έχουν τα πράγματα: Είτε συμφωνήσουν σήμερα οι αρχηγοί είτε όχι, το πείραμα της συγκυβέρνησης τελείωσε. Αν πέσει η κυβέρνηση δήθεν για την ΕΡΤ, θα είναι ατράνταχτη απόδειξη πως οι τρεις «καμπαλέρος» -ο καθένας για δικούς του λόγους- θέλουν να εγκαταλείψουν το πλοίο. Θα πει κάποιος, ότι οι καπετάνιοι φεύγουν τελευταίοι όταν βουλιάζει το πλοίο, τα ποντίκια φεύγουν πρώτα. Πράγματι, έτσι γίνεται.

Αλλά, και αν συμφωνήσουν, η κοινή πορεία θα είναι πρόσκαιρη. Με ένα πρωθυπουργό «τσαλακωμένο» και με δύο αρχηγούς που βλέπουν τα ποσοστά τους να πέφτουν, δεν θα πρόκειται για συγκυβέρνηση. Θα αλληλοϋποβλέπονται και θα συνεχίσουν -εντονότερα τώρα- να φορτώνει ο ένας στον άλλον το βάρος δυσμενών μέτρων, πολλών απαραίτητων, που δεν χρειαζόταν το Μνημόνιο για να ληφθούν.

Το περιβάλλον του κ. Κουβέλη υπαινίσσεται ότι υπάρχει λύση παρόμοια μ’ αυτήν του κ. Παπαδήμου. Αν θεωρείται λύση… «σωθήκαμε».
Κι εμείς θα παρακολουθούμε στα τηλεπαράθυρα τους «εκπροσώπους» μας με το σύνηθες ήθος και τα συνήθη επιχειρήματα, να παλεύουν να διασωθούν επαγγελματικά, ξαναψηφίζοντάς τους (όλα για τον λαό βέβαια, μη ξεχνιόμαστε)!

Ο Μακεδών