Δεν ξεχνώ το «δεν ξεχνώ»

του ΑΝΤΩΝΗ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

Λέκτορος Νομικής στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας

Μεγαλώσαμε με ένα σύνθημα-τρόπο ζωής. Στα πιο τρυφερά χρόνια της ζωής μας (για όσους δεν ζήσαμε τουλάχιστον τα γεγονότα του μαύρου Ιουλίου και Αυγούστου του 1974), μαθαίναμε για τους 1.619 αγνοουμένους μας, τις χιλιάδες των εκτοπισμένων συμπατριωτών μας, τους ελεύθερους πολιορκημένους της Καρπασίας, τις ρημαγμένες μας εκκλησίες και την λεηλατημένη γη μας. Σήμερα, οι αγνοούμενοι έχουν μειωθεί - τα αποτελέσματα των ταυτοποιήσεων γενετικού υλικού από τα βεβηλωμένα και δολοφονημένα οστά που βρίσκονται σε μαζικούς τάφους καταμαρτυρούν τα όσα άδικα, παράνομα και βάρβαρα γεγονότα είχαν συντελεστεί τις τραγικές εκείνες ημέρες του καλοκαιριού του 1974.
Παραμένουν, φυσικά, πολλά αδυσώπητα γιατί… Πολλά ερωτήματα αναπάντητα. Και, φυσικά, παραμένουν τα τραγικά δεδομένα της βάρβαρης τουρκικής εισβολής - η συνεχιζόμενη κατοχή του βορείου τμήματος της νήσου μας, οι μαζικές παραβιάσεις κάθε κανόνα του διεθνούς δικαίου και του δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο εκτοπισμός χιλιάδων ανθρώπων από τις πατρογονικές τους εστίες, η βεβήλωση των εκκλησιών μας και άλλων χώρων, οι προκλητικές διακηρύξεις της Άγκυρας που συνεχίζει να μην αναγνωρίζει τη νόμιμη κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και οι υπόλοιπες συνέπειες της τουρκικής εισβολής του 1974 επιβάλλουν, σε προσωπικό, πολιτειακό και εθνικό επίπεδο, τη συνέχιση του αγώνα για απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου. 

Ο αγώνας αυτός προϋποθέτει τη θύμηση, την εγκαρτέρηση, την επιμονή και την προοπτική. Το σύνθημα «δεν ξεχνώ» δεν είναι απλά κάποια γράμματα αποτυπωμένα σε τοίχους (σε όσους έχουν παραμείνει αποτυπωμένα από τη φθορά του χρόνου ή τον εξωραϊσμό τους). Ούτε και μια λεζάντα σε κάποιες φωτογραφίες που κοσμούν τετράδια των παιδικών μας χρόνων ή κάδρα. Το σύνθημα «δεν ξεχνώ» είναι και πρέπει να είναι τρόπος ζωής. Η μνήμη και η θύμηση των κατεχομένων εδαφών μας πρέπει καθημερινά να μας απασχολούν, στην αναζήτηση μιας ειρηνικής, δίκαιης και βιώσιμης λύσης στο κυπριακό πρόβλημα.

Πρέπει να αποτελεί, το «δεν ξεχνώ», τον οδοδείκτη των προσπαθειών μας για τη συνέχιση του αγώνα, την ενδυνάμωση των προσπαθειών μας και την προώθηση του δίκαιου του αγώνα μας. Δεν πρέπει να ξεχνούμε το «δεν ξεχνώ». Και πρέπει -επιβάλλεται- να αγωνιζόμαστε. Ειδικά οι νέες γενιές. Εν μέσω μιας ιδιαίτερα επώδυνης για τον λαό μας οικονομικής κρίσης, οι προσπάθειές μας για την επίλυση του Κυπριακού στη βάση του διεθνούς δικαίου και με πλήρη σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να συνεχιστούν, χωρίς να υποβαθμιστούν ή να γίνουν έρμαιο των οικονομικών δυσχερειών που αντιμετωπίζει ο τόπος μας.

Οι αλειτούργητες εκκλησιές μας, ο παράνομος εποικισμός που συντελείται στα κατεχόμενά μας εδάφη, οι αγνοούμενοι, οι πρόσφυγες που εκτοπίστηκαν από τα σπίτια και τις περιουσίες τους, η αλλοίωση της δημογραφίας, η καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς στα κατεχόμενα και τα επακολουθήσαντα δεινά των τραγικών γεγονότων του 1974 διατυμπανίζουν το εθνικό μας καθήκον όπως συνεχίσουμε τον αγώνα και μη λησμονήσουμε ποτέ τα κατεχόμενά μας εδάφη.