του Λάζαρου Μαύρου
Λ Ε Ξ Ε Ι Σ , ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ, παράγραφοι εκφωνούμενων δημηγοριών, από επισημότατα τής εξουσίας χείλη. Στη συνήθη πρακτική της εκμετάλλευσης των μνημοσύνων των υπέρ ελευθερίας θυσιασθέντων. Για τη συνηθέστατη, γνώριμη ανέκαθεν, δημαγωγία. Λέξεις, προτάσεις, παράγραφοι, όμως, οι οποίες δείχνουν - αλίμονο - πόσο αιχμάλωτη, εγκλωβισμένη, βαλτωμένη, στις προπατορικές ψευδαισθήσεις τής επί 39 χρόνια αποτυχημένης πολιτικής στο Κυπριακό, παραμένει απελπιστικά η ύπατη εξουσία:
Χ Θ Ε Σ ΣΤΗΝ Άρμου της Πάφου, για το μνημόσυνο των θυσιασθέντων στις μάχες της Τηλλυρίας το 1964 εναντίον των Τούρκων, Ανδρέα Χαραλαμπίδη και Ανδρέα Χ’’Θεωρή, εκφώνησε στον επιμνημόσυνό του ο πρόεδρος Αναστασιάδης και τα εξής:
«Οφείλομε να συνεχίσουμε να διεκδικούμε μια συνολική και βιώσιμη λύση, εθνικά έντιμη και αξιοπρεπή, μέσα στα πλαίσια ενός αναπόφευκτου, ιστορικού συμβιβασμού, μια λύση στα πλαίσια των όσων έχουν κατά καιρούς συμφωνηθεί, και που λαμβάνει όμως υπόψη τις νέες ευρωπαϊκές πραγματικότητες»…
Δ Υ Ο ΕΙΝΑΙ τα ουσιαστικότερα των όσων εκφώνησε. Αυτά που συγκροτούν και
συνοψίζουν τον εγκλωβισμό τών αδιόρθωτα Ηττημένων Μυαλών, που μετά την εθνική καταστροφή του 1974 τις παρήγαγαν:
(α) «Στα πλαίσια ενός αναπόφευκτου ιστορικού συμβιβασμού» και
(β) «Στα πλαίσια των όσων έχουν κατά καιρούς συμφωνηθεί».
Κ Ι ΕΝΝΟΕΙ ως… αναπόφευκτο, αναπότρεπτο, μη ανατρέψιμο, και ως αδήριτη ανάγκη των ηττημένων, προκειμένου να συνθηκολογήσουν με τον νικητή, τον «ιστορικό συμβιβασμό» και «όσα έχουν συμφωνηθεί», με τους Τούρκους κατακτητές, από το 1977 τής συμφωνίας Μακαρίου - Ντενκτάς, μέχρι τον «Συνεταιρισμό Δύο Συνιστώντων Στέιτς» των Χριστόφια - Ταλάτ της 23ης Μαΐου 2008, στις λεγόμενες «διακοινοτικές» συνομιλίες. Και που δεν άρκεσαν, βεβαίως, μέχρι τώρα, επί 39 συναπτά έτη, για να επιτευχθεί η «αμοιβαία αποδεκτή», «συνολική και βιώσιμη» και τρέχα γύρευε «λύση». Άρκεσαν, όμως, αμφότερα, ως έκτοτε επιτυχίες της Τουρκίας, για να εδραιώσει τα κεκτημένα της κατοχής και βασίμως να προσδοκά και τη νομιμοποίησή τους με τις υπογραφές των προθύμως «ιστορικά συμβιβασθέντων».
Π Ρ Ο Κ Ε Ι Τ Α Ι ΠΕΡΙ της προπατορικής και διαρκούς ψευδαισθήσεως, η οποία επί 39 χρόνια επιμένει ν’ αποσιωπά και να παραγνωρίζει το ασυμβίβαστο των τουρκικών, επίμονων, διαχρονικά αναβαθμιζομένων κι εκπεφρασμένων, στρατηγικών επιδιώξεων, ακόμα και με τις ελαχιστότατες προϋποθέσεις της εν ελευθερία επιβιώσεως του Ελληνισμού στην Κύπρο. Η διάρκεια ζωής της ψευδαίσθησης, φανερώνει ότι δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με Ηττημένα, αλλά και με Ανόητα Μυαλά….
Λ Ε Ξ Ε Ι Σ , ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ, παράγραφοι εκφωνούμενων δημηγοριών, από επισημότατα τής εξουσίας χείλη. Στη συνήθη πρακτική της εκμετάλλευσης των μνημοσύνων των υπέρ ελευθερίας θυσιασθέντων. Για τη συνηθέστατη, γνώριμη ανέκαθεν, δημαγωγία. Λέξεις, προτάσεις, παράγραφοι, όμως, οι οποίες δείχνουν - αλίμονο - πόσο αιχμάλωτη, εγκλωβισμένη, βαλτωμένη, στις προπατορικές ψευδαισθήσεις τής επί 39 χρόνια αποτυχημένης πολιτικής στο Κυπριακό, παραμένει απελπιστικά η ύπατη εξουσία:
Χ Θ Ε Σ ΣΤΗΝ Άρμου της Πάφου, για το μνημόσυνο των θυσιασθέντων στις μάχες της Τηλλυρίας το 1964 εναντίον των Τούρκων, Ανδρέα Χαραλαμπίδη και Ανδρέα Χ’’Θεωρή, εκφώνησε στον επιμνημόσυνό του ο πρόεδρος Αναστασιάδης και τα εξής:
«Οφείλομε να συνεχίσουμε να διεκδικούμε μια συνολική και βιώσιμη λύση, εθνικά έντιμη και αξιοπρεπή, μέσα στα πλαίσια ενός αναπόφευκτου, ιστορικού συμβιβασμού, μια λύση στα πλαίσια των όσων έχουν κατά καιρούς συμφωνηθεί, και που λαμβάνει όμως υπόψη τις νέες ευρωπαϊκές πραγματικότητες»…
Δ Υ Ο ΕΙΝΑΙ τα ουσιαστικότερα των όσων εκφώνησε. Αυτά που συγκροτούν και
συνοψίζουν τον εγκλωβισμό τών αδιόρθωτα Ηττημένων Μυαλών, που μετά την εθνική καταστροφή του 1974 τις παρήγαγαν:
(α) «Στα πλαίσια ενός αναπόφευκτου ιστορικού συμβιβασμού» και
(β) «Στα πλαίσια των όσων έχουν κατά καιρούς συμφωνηθεί».
Κ Ι ΕΝΝΟΕΙ ως… αναπόφευκτο, αναπότρεπτο, μη ανατρέψιμο, και ως αδήριτη ανάγκη των ηττημένων, προκειμένου να συνθηκολογήσουν με τον νικητή, τον «ιστορικό συμβιβασμό» και «όσα έχουν συμφωνηθεί», με τους Τούρκους κατακτητές, από το 1977 τής συμφωνίας Μακαρίου - Ντενκτάς, μέχρι τον «Συνεταιρισμό Δύο Συνιστώντων Στέιτς» των Χριστόφια - Ταλάτ της 23ης Μαΐου 2008, στις λεγόμενες «διακοινοτικές» συνομιλίες. Και που δεν άρκεσαν, βεβαίως, μέχρι τώρα, επί 39 συναπτά έτη, για να επιτευχθεί η «αμοιβαία αποδεκτή», «συνολική και βιώσιμη» και τρέχα γύρευε «λύση». Άρκεσαν, όμως, αμφότερα, ως έκτοτε επιτυχίες της Τουρκίας, για να εδραιώσει τα κεκτημένα της κατοχής και βασίμως να προσδοκά και τη νομιμοποίησή τους με τις υπογραφές των προθύμως «ιστορικά συμβιβασθέντων».
Π Ρ Ο Κ Ε Ι Τ Α Ι ΠΕΡΙ της προπατορικής και διαρκούς ψευδαισθήσεως, η οποία επί 39 χρόνια επιμένει ν’ αποσιωπά και να παραγνωρίζει το ασυμβίβαστο των τουρκικών, επίμονων, διαχρονικά αναβαθμιζομένων κι εκπεφρασμένων, στρατηγικών επιδιώξεων, ακόμα και με τις ελαχιστότατες προϋποθέσεις της εν ελευθερία επιβιώσεως του Ελληνισμού στην Κύπρο. Η διάρκεια ζωής της ψευδαίσθησης, φανερώνει ότι δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με Ηττημένα, αλλά και με Ανόητα Μυαλά….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου