της Αντωνίας Μπούζα

Από παιδιά όλοι ζυμωθήκαμε με τους μύθους του Αισώπου, που με το λογοτεχνικό είδος της αλληγορίας, περνούσε μηνύματα στην κοινωνία.

Έτσι ο τζίτζικας στο μύθο, σηματοδοτούσε τον τεμπέλη λάτρη των απολαύσεων και της καλοζωίας, ενώ ο μέρμηγκας το συνεπή και προνοητικό εργάτη που αγωνιούσε για το μέλλον και μεριμνούσε γι’ αυτό.

Φθάσαμε στην κοινωνία του 21ου αιώνα ,ο μύθος αυτός  να είναι τραγικά ανατρεπτικός και να  υπερισχύουν τα αντίθετα από όσα ίσχυαν διαχρονικά στις κοινωνίες, όπως την εποχή του 6ου πχ αιώνα, όπου έζησε ο αρχαίος μυθοποιός.

Στο ζοφερό σήμερα, βλέπουμε νομοθετικές πρωτοβουλίες να επιφέρουν αντίθετα των προσδοκώμενων αποτελέσματα. Έτσι εμμέσως μεν, σαφώς δε, βλέπουμε  την… ποινικοποίηση της εργατικότητας, της αποταμίευσης  και της απόκτησης κάποιας στοιχειώδους περιουσίας . Ακόμη, την ισοπέδωση της ζωής των μεσαίων κοινωνικά στρωμάτων και τον εξαναγκασμό σε οικονομική αποψίλωση όσων μέχρι σήμερα ήσαν συνεπείς και με κόπο έβαλαν το λιθαράκι της προσωπικής τους προόδου.

Όσοι λοιπόν είχαν την ατυχή έμπνευση να αποκτήσουν ακίνητα, να αποκτήσουν αγροτεμάχια, να επενδύσουν στη γη και να επεκτείνουν γενικά την ακίνητη περιουσία τους είναι στο μάτι του κυκλώνα, πληρώνοντας και ξαναπληρώνοντας μέχρι και  τέσσερις
φόρους κάθε μήνα.

Έπειτα έχουμε τις περικοπές αποδοχών όσων εργάσθηκαν και πλήρωσαν με το παραπάνω εισφορές ,περίθαλψη και φόρους, τις αναδρομικές περικοπές και γενικά την εξαθλίωση του οικονομικά υγιούς μέρους της Ελληνικής κοινωνίας.

Αυτή η μερίδα Ελλήνων, με τις ακολουθούμενες πολιτικές, εξομοιώθηκε πλέον με όσους ίσως δεν εργάσθηκαν καίτοι μπορούσαν να το κάνουν, που  επέλεξαν έναν ανέμελο τρόπο ζωής , που ζούσαν πλουσιοπάροχα με δανεικά από κάρτες, δάνεια κλπ. και που σήμερα εξαγριωμένοι για τις… ανισότητες, βάλλουν πυρ ομαδόν κατά όσων κρατούν στοιχειωδώς ένα επίπεδο διαβίωσης, συνεπικουρούμενοι και από πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης.

Οι Έλληνες δυστυχώς  εγκλωβίσθηκαν μέσα σε αυτές τις ψευδεπίγραφες και επικίνδυνες αντιπαραθέσεις, ενώ η διαίρεση του λαού, ανοίγει την κερκόπορτα σε δυσβάσταχτα μέτρα κατά των εντίμων φορολογουμένων που μονίμως είναι τα εξιλαστήρια θύματα.

Εμείς λοιπόν που πάθαμε τόσα, ζητούμε εναγωνίως από τους υπευθύνους να μάθουμε τι απέγιναν όσοι έβγαλαν λαθραία τα χρήματά τους στο εξωτερικό, τι απέγινε με τις περιβόητες λίστες των φοροφυγάδων, τι μέτρα παίρνονται για την πάταξη της  λαθρεμπορίας καυσίμων και καπνικών και πόσες κατασχέσεις περιουσιών και παραδειγματική τιμωρία επεβλήθη σε διαπιστωμένες παραβατικές συμπεριφορές επιόρκων λειτουργών.

Ζητούμε την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου , την ανάκτηση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς, την ισόρροπη φορολόγηση και την ομαλοποίηση της αγοράς που έχει απορρυθμιστεί εντελώς και η όποια ευθυγράμμισή της σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς, φαντάζει  ακόμη  πολύ μακριά. 

Ζητούμε να πληροφορούνται οι πολίτες  για τον πραγματικό ρόλο που έχει διαδραματίσει στην κατάσταση που έχουμε βρεθεί ως Χώρα, η ανεξάρτητη δικαστική εξουσία που ορίζεται από το Σύνταγμα και αν πράγματι παρεμβαίνει εκεί που επιβάλλεται , χωρίς εξαρτήσεις και συντεχνιακά οφέλη.

Ζητούμε τη διαφάνεια της δημόσιας ζωής και την αξιοποίηση των εντίμων και ικανών Ελλήνων.

Ζητούμε την αυτοκάθαρση του πολιτικού συστήματος και την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς.

Ίσως όσα ζητούμε φαντάζουν πολλά και δύσκολα, αλλά εδώ που φτάσαμε είναι απολύτως αναγκαία και ιδιαιτέρως χρήσιμα.

Τα όσα βιώνει η δική μας γενιά, δεν περικλείει  πολιτικά χρώματα, αλλά μόνο την αναγκαιότητα επίλυσης  και διεξόδων. 

Κατόπιν αυτών, ζητώ τόσον εγώ όσο και οι συμπατριώτες μου, απαντήσεις για το δέον γενέσθαι, από όλους τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος της Μεσσηνίας, είτε ευρίσκονται στην Κυβερνητική πλευρά που ομολογουμένως σηκώνει και το βαρύ φορτίο της υλοποίησης, είτε στις αντιπολιτεύσεις που επιβάλλεται να συνθέτουν και όχι να διχάζουν!