του Α. Φρυδά, πρώην δημάρχου της υπό κατοχήν Μόρφου
Έκπληκτοι και ανήμποροι ν΄αντισταθούμε, βλέπουμε με δέος γύρω μας τα περί πατρίδος αδιέξοδα. Και οσμιζόμαστε την καθολική δυσοσμία που αναδύεται από τα έδρανα των Ανακριτικών και Διερευνητικών Επιτροπών, να μολύνουν τους πάντας και τα πάντα.
Βλέπουμε την επικράτηση των εμμονών και των ιδεοληψιών, που απαγορεύουν στο δίκαιο να ανατείλει. Και τους «πεφωτισμένους» να εξακολουθούν να ευνοούν τον κόσμο, όχι όπως τον βλέπουν, αλλά όπως τον αντιλαμβάνονται. Καλυπτόμενοι από το διεφθαρμένο κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό καθεστώς των ανικάνων.
Βλέπουμε τα κοντραπάντα να βρίσκονται επωνύμως στο προσκήνιο. Τον κανιβαλισμό και τη βαρβαρότητα των τραπεζών να εδραιούνται. Τη διανόηση να ευνουχίζεται και τους διανοούμενους της Δικαιοσύνης να μετατρέπονται σε υπηρέτες της Λερναίας Ύδρας της εξουσίας και του συστήματος. Τον δε πολιτισμό να εμπορευματοποιείται, άθυρμα του πολιτικαντισμού. Και τη διαφθορά, το βόρβορο και την πενία να θριαμβεύουν. Αλλά και τη «δικαιοσύνη του ισχυρού» συνεχώς να παλινορθώνεται. Τη δε Ευρωπαϊκή Ένωση να εξευτελίζεται αναισχύντως και να μας εξευτελίζει, χωρίς λαϊκή τιμωρία.
Οι πολίτες βιώνουν λοιπόν την παρακμή. Σιωπούν όμως, εγκλωβισμένοι στο πρόσκαιρο, στην
δήθεν ασφάλεια της σιωπής, της αποφυγής αντίστασης στο φόβο και στην επιβληθείσα αντίληψη ότι ουδέν δύνανται να πράξουν. Και αφήνουν τον χρόνο να διαβαίνει, ελπίζοντας μάταια στην αλλαγή του κακού του ριζικού μας. Με τον Αττίλα να επιχαίρει, καγχάζοντας με την κατάντια μας και καραδοκώντας.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι λαοί ανακάλυψαν σταδιακά το μέγεθος της αλαζονείας και της υποκρισίας στην οποία επεδίδοντο οι λεηλάτες τραπεζίτες (και οι πίσω από αυτούς) και οι στρατηλάτες της άλωσης του ανθρώπινου γένους.
Ημείς όμως εν σιωπή διάγοντες, αφήνουμε θεόρατα τείχη να κτίζονται γύρω μας. Τείχη που καλύπτουν την παρακμή, την οποία οι αρχιτέκτονες τη βάφτισαν «πρόοδο, νέα τάξη, εκσυγχρονισμό, παγκοσμιοποίηση και ευημερία». Και πέφτουμε έτσι στην απαξίωση της πολιτικής (δικαίως). Και λησμονούμε την ευθύνη του λογικού όντος για το μέλλον. Αλλά η ευθύνη, ανήκει σε όλους. Όπως όμως και η άγρια (και αναγκαία) τιμωρία, ανήκει ειδικά κατ΄ αυτών που υιοθέτησαν την ύβρη ως μέθοδο επικυριαρχίας και επιβολής. Και είναι αυτοί που «κοιτάνε και δεν βλέπουν» τα ερείπια που έστησαν στο διάβα τους. Και είναι επώνυμοι.
Υ.Γ. Αυτά που έρχονται, είναι τρισχειρότερα από αυτά που ζούμε. Η δε αξία της Πολιτείας, σε τελική ανάλυση, είναι η αξία των ατόμων που την απαρτίζουν. Αξίωμα μέγα.
Έκπληκτοι και ανήμποροι ν΄αντισταθούμε, βλέπουμε με δέος γύρω μας τα περί πατρίδος αδιέξοδα. Και οσμιζόμαστε την καθολική δυσοσμία που αναδύεται από τα έδρανα των Ανακριτικών και Διερευνητικών Επιτροπών, να μολύνουν τους πάντας και τα πάντα.
Βλέπουμε την επικράτηση των εμμονών και των ιδεοληψιών, που απαγορεύουν στο δίκαιο να ανατείλει. Και τους «πεφωτισμένους» να εξακολουθούν να ευνοούν τον κόσμο, όχι όπως τον βλέπουν, αλλά όπως τον αντιλαμβάνονται. Καλυπτόμενοι από το διεφθαρμένο κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό καθεστώς των ανικάνων.
Βλέπουμε τα κοντραπάντα να βρίσκονται επωνύμως στο προσκήνιο. Τον κανιβαλισμό και τη βαρβαρότητα των τραπεζών να εδραιούνται. Τη διανόηση να ευνουχίζεται και τους διανοούμενους της Δικαιοσύνης να μετατρέπονται σε υπηρέτες της Λερναίας Ύδρας της εξουσίας και του συστήματος. Τον δε πολιτισμό να εμπορευματοποιείται, άθυρμα του πολιτικαντισμού. Και τη διαφθορά, το βόρβορο και την πενία να θριαμβεύουν. Αλλά και τη «δικαιοσύνη του ισχυρού» συνεχώς να παλινορθώνεται. Τη δε Ευρωπαϊκή Ένωση να εξευτελίζεται αναισχύντως και να μας εξευτελίζει, χωρίς λαϊκή τιμωρία.
Οι πολίτες βιώνουν λοιπόν την παρακμή. Σιωπούν όμως, εγκλωβισμένοι στο πρόσκαιρο, στην
δήθεν ασφάλεια της σιωπής, της αποφυγής αντίστασης στο φόβο και στην επιβληθείσα αντίληψη ότι ουδέν δύνανται να πράξουν. Και αφήνουν τον χρόνο να διαβαίνει, ελπίζοντας μάταια στην αλλαγή του κακού του ριζικού μας. Με τον Αττίλα να επιχαίρει, καγχάζοντας με την κατάντια μας και καραδοκώντας.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι λαοί ανακάλυψαν σταδιακά το μέγεθος της αλαζονείας και της υποκρισίας στην οποία επεδίδοντο οι λεηλάτες τραπεζίτες (και οι πίσω από αυτούς) και οι στρατηλάτες της άλωσης του ανθρώπινου γένους.
Ημείς όμως εν σιωπή διάγοντες, αφήνουμε θεόρατα τείχη να κτίζονται γύρω μας. Τείχη που καλύπτουν την παρακμή, την οποία οι αρχιτέκτονες τη βάφτισαν «πρόοδο, νέα τάξη, εκσυγχρονισμό, παγκοσμιοποίηση και ευημερία». Και πέφτουμε έτσι στην απαξίωση της πολιτικής (δικαίως). Και λησμονούμε την ευθύνη του λογικού όντος για το μέλλον. Αλλά η ευθύνη, ανήκει σε όλους. Όπως όμως και η άγρια (και αναγκαία) τιμωρία, ανήκει ειδικά κατ΄ αυτών που υιοθέτησαν την ύβρη ως μέθοδο επικυριαρχίας και επιβολής. Και είναι αυτοί που «κοιτάνε και δεν βλέπουν» τα ερείπια που έστησαν στο διάβα τους. Και είναι επώνυμοι.
Υ.Γ. Αυτά που έρχονται, είναι τρισχειρότερα από αυτά που ζούμε. Η δε αξία της Πολιτείας, σε τελική ανάλυση, είναι η αξία των ατόμων που την απαρτίζουν. Αξίωμα μέγα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου