του Θανάση Μαυρίδη
Ας πούμε ότι εμφανίζεται αύριο ένας άνθρωπος από το πουθενά και προσφέρεται να επενδύσει στην χώρα 30 δισεκατομμύρια ευρώ με έναν όρο: Να σταματήσει το πολιτικό σύστημα να ευνοεί συστηματικά την διαπλοκή και να ισχύουν για όλους οι ίδιοι κανόνες. Όχι να ευνοηθεί ο ίδιος, αλλά να μην είναι στημένο το παιγνίδι. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί; Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι δεν δυσκολευτήκατε να βρείτε την απάντηση!
Όχι θα έλεγαν! Και θα το εμφάνιζαν σαν να έσωσαν την Ελλάδα από τα... νύχια του διεθνούς και εγχώριου καπιταλιστικού κεφαλαίου. Όχι θα έλεγαν, επειδή το βασικό τους μέλημα είναι να μην αλλάξουν οι ισορροπίες που έχουν διαμορφωθεί αμέσως μετά την μεταπολίτευση.
Υπάρχουν ισχυροί δεσμοί μεταξύ των "νέων τζακιών" και του πολιτικού προσωπικού που καθιστούν σχεδόν αδύνατο να κοπεί ο ομφάλιος λώρος του κράτους με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Και το βλέπουμε αυτό σχεδόν καθημερινά. Δεν τους νοιάζει η επιχειρηματικότητα, αλλά η διαφύλαξη αυτής της ολέθριας σχέσης.
Οι Ευρωπαίοι, από την άλλη, παρακολουθούν όλη αυτή την υπόθεση με προφανή αμηχανία. Αν επρόκειτο για παγκοσμίους άγνωστους επιχειρηματίες που έκαναν τα λεφτά τους σκάβοντας λαγούμια στις αφρικανικές ζούγκλες, ψάχνοντας χρυσό και διαμάντια, θα τους είχαν ήδη εκτελέσει. Θα είχαν στήσει ένα ειδικό δικαστήριο και θα τους έσερναν με αλυσίδες από πόλη σε πόλη, σαν να πρόκειται για τσίρκο.
Εδώ όμως οι επιχειρηματίες αυτοί έκαναν τις δουλειές τους επί σειρά ετών. Προωθούσαν τα προϊόντα τους και τα συμφέροντά τους στην ελληνική αγορά για πολλές δεκαετίες. Κι επιπλέον, κάποιος τους πρόσφερε χρήματα για να τα προσφέρουν κι αυτοί με την σειρά τους στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και με αντικειμενικό σκοπό να βγουν όλοι κερδισμένοι. Οι Ευρωπαίοι που πουλούσαν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες, οι επιχειρηματίες που τους εκπροσωπούσαν στην Ελλάδα και οι πολιτικοί που λαδώθηκαν. Το ότι τα χρήματα αυτά τα πλήρωσε τελικά ο ελληνικός λαός είναι κάτι που δεν θέλει ούτε καν να ακούγεται. Πόσο μάλλον να συζητείται.
Το πρόβλημα, όμως, είναι κάτι περισσότερο από φανερό: Είναι τόσο ισχυρά τα φώτα της διαπλοκής στην ελληνική νύκτα που τα βλέπουν οι επενδυτές από μακριά και το βάζουν στα πόδια. Ποιός τρελός θα έρθει σε αυτή την χώρα για να παίξει το παιγνίδι της επιχειρηματικότητας με τον τρόπο που παίζεται μόνο στην Ελλάδα; Είναι αυτό το παιγνίδι που ορίζει ότι αν στρίψουμε το νόμισμα και έρθει κεφάλι, κερδίζει ο διαπλεκόμενος. Κι αν έρθουν γράμματα, κερδίζει και πάλι ο διαπλεκόμενος. Ο ξένος επενδυτής χρειάζεται για να βάλει μόνο τα λεφτά.
Η εποχή των κορόιδων τελείωσε. Δεν πρόκειται να φέρει κανείς τα λεφτά του για να τα δει να γίνονται σαμπάνιες που θα ρέουν σαν ποτάμι στα πόδια λαϊκών τραγουδιστών στις παραλίες της Μυκόνου. Αν θέλουν χλιδή, υπάρχουν και πιο εκλεπτυσμένες καταστάσεις. Αν θέλουν να πετάξουν τα λεφτά τους, ξέρουν κι άλλους τρόπους για να το κάνουν.
Ας πούμε ότι εμφανίζεται αύριο ένας άνθρωπος από το πουθενά και προσφέρεται να επενδύσει στην χώρα 30 δισεκατομμύρια ευρώ με έναν όρο: Να σταματήσει το πολιτικό σύστημα να ευνοεί συστηματικά την διαπλοκή και να ισχύουν για όλους οι ίδιοι κανόνες. Όχι να ευνοηθεί ο ίδιος, αλλά να μην είναι στημένο το παιγνίδι. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί; Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι δεν δυσκολευτήκατε να βρείτε την απάντηση!
Όχι θα έλεγαν! Και θα το εμφάνιζαν σαν να έσωσαν την Ελλάδα από τα... νύχια του διεθνούς και εγχώριου καπιταλιστικού κεφαλαίου. Όχι θα έλεγαν, επειδή το βασικό τους μέλημα είναι να μην αλλάξουν οι ισορροπίες που έχουν διαμορφωθεί αμέσως μετά την μεταπολίτευση.
Υπάρχουν ισχυροί δεσμοί μεταξύ των "νέων τζακιών" και του πολιτικού προσωπικού που καθιστούν σχεδόν αδύνατο να κοπεί ο ομφάλιος λώρος του κράτους με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Και το βλέπουμε αυτό σχεδόν καθημερινά. Δεν τους νοιάζει η επιχειρηματικότητα, αλλά η διαφύλαξη αυτής της ολέθριας σχέσης.
Οι Ευρωπαίοι, από την άλλη, παρακολουθούν όλη αυτή την υπόθεση με προφανή αμηχανία. Αν επρόκειτο για παγκοσμίους άγνωστους επιχειρηματίες που έκαναν τα λεφτά τους σκάβοντας λαγούμια στις αφρικανικές ζούγκλες, ψάχνοντας χρυσό και διαμάντια, θα τους είχαν ήδη εκτελέσει. Θα είχαν στήσει ένα ειδικό δικαστήριο και θα τους έσερναν με αλυσίδες από πόλη σε πόλη, σαν να πρόκειται για τσίρκο.
Εδώ όμως οι επιχειρηματίες αυτοί έκαναν τις δουλειές τους επί σειρά ετών. Προωθούσαν τα προϊόντα τους και τα συμφέροντά τους στην ελληνική αγορά για πολλές δεκαετίες. Κι επιπλέον, κάποιος τους πρόσφερε χρήματα για να τα προσφέρουν κι αυτοί με την σειρά τους στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και με αντικειμενικό σκοπό να βγουν όλοι κερδισμένοι. Οι Ευρωπαίοι που πουλούσαν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες, οι επιχειρηματίες που τους εκπροσωπούσαν στην Ελλάδα και οι πολιτικοί που λαδώθηκαν. Το ότι τα χρήματα αυτά τα πλήρωσε τελικά ο ελληνικός λαός είναι κάτι που δεν θέλει ούτε καν να ακούγεται. Πόσο μάλλον να συζητείται.
Το πρόβλημα, όμως, είναι κάτι περισσότερο από φανερό: Είναι τόσο ισχυρά τα φώτα της διαπλοκής στην ελληνική νύκτα που τα βλέπουν οι επενδυτές από μακριά και το βάζουν στα πόδια. Ποιός τρελός θα έρθει σε αυτή την χώρα για να παίξει το παιγνίδι της επιχειρηματικότητας με τον τρόπο που παίζεται μόνο στην Ελλάδα; Είναι αυτό το παιγνίδι που ορίζει ότι αν στρίψουμε το νόμισμα και έρθει κεφάλι, κερδίζει ο διαπλεκόμενος. Κι αν έρθουν γράμματα, κερδίζει και πάλι ο διαπλεκόμενος. Ο ξένος επενδυτής χρειάζεται για να βάλει μόνο τα λεφτά.
Η εποχή των κορόιδων τελείωσε. Δεν πρόκειται να φέρει κανείς τα λεφτά του για να τα δει να γίνονται σαμπάνιες που θα ρέουν σαν ποτάμι στα πόδια λαϊκών τραγουδιστών στις παραλίες της Μυκόνου. Αν θέλουν χλιδή, υπάρχουν και πιο εκλεπτυσμένες καταστάσεις. Αν θέλουν να πετάξουν τα λεφτά τους, ξέρουν κι άλλους τρόπους για να το κάνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου