του Γιάννη Σπανού
Ήταν επίμονη η αρθρογραφία μας για την ανάγκη προσέγγισης της Κύπρου στην επιθυμία σχηματισμού άξονα Βερολίνου – Παρισίων – Βιέννης, όταν στις τρεις πρωτεύουσες αντιμετωπίζονταν οι προσπάθειες του Λονδίνου να οργανώσει κύκλωμα δορυφόρων στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προς ενίσχυση της παρουσίας του στις Βρυξέλλες, όπου η εξασθένιση της αγγλικής διπλωματίας εμφάνιζε υποτροπές από τη σύσφιξη των σχέσεων Σαρκοζί- Μέρκελ και τη δημιουργία κοινού μετώπου με τη συμμαχία της Αυστρίας. Ήταν αναμφίβολη η διαπίστωση, ότι οι τρεις χώρες έκριναν επιβαλλόμενη τη συμμαχία τους, εν όψει της αγγλικής διπλωματικής δραστηριότητας, προς εξασφάλιση οργάνων για την υπεράσπιση των βρετανικών κυρίως συμφερόντων, δια της προσφοράς πολιτικών υπηρεσιών στις νεοεισερχόμενες χώρες στην οργανωμένη Ευρώπη.
Δυστυχώς, οι προειδοποιήσεις και οι επανειλημμένες επισημάνσεις των συμφερόντων μας, που υπαγόρευε η λογική των συνθηκών και οι αναφυόμενοι κίνδυνοι από την χρόνια πολιτική έχθρα των αγγλικών κυβερνήσεων, ήχησαν ως φωναί βοώντων εν τη ερήμω. Ο απελθών πρόεδρος εγκαινίαζε με πείσμα την εγωκεντρική του πορεία προς το Λονδίνο, διατηρώντας κλειστά τα αυτιά του, για να μην ταράσσεται η συνεννόηση με τον Γκόρτον Μπράουν και να παρεμβάλλονται παράσιτα στην ετοιμασία υπογραφής του μνημονίου που κατοχύρωνε τα αγγλικά συμφέροντα στην πατρίδα μας, την οποία η πολιτική του Λονδίνου
ήθελε πάντοτε υποχείριο προτεκτοράτο στις αποικιοκρατικές βλέψεις του. Και από το μνημόνιο εκείνο τα μεν συμφέροντα των Άγγλων εξασφαλίζονταν με προεδρική υπογραφή, μέχρι δεκάτης τετάρτης γενεάς «των εγγονών και των δισεγγονών», το δε κέρδος του προέδρου ήταν ένα άρθρο με την υπογραφή του Μπράουν σε έκδοση της εφημερίδας του κόμματος του κ. Χριστόφια!
Και οι μεν συνέπειες των αποφάσεων του κ. Χριστόφια είναι αισθητές από κάθε αντικειμενικό παρατηρητή. Προ ημερών ακόμα εβόησε η υποβολιμαία προσπάθεια της λιθουανικής προεδρίας, για το άνοιγμα των παγωμένων κεφαλαίων της Τουρκίας, που το Λονδίνο και η Κομισιόν σπρώχνουν προκλητικά και αδιάκοπα στην πύλη της Ευρώπης, με τον διάδοχο του Φερχόϊγκεν, τον Στέφεν Φούλε, να προσφέρει το κλειδί εισόδου στον διαρρήκτη. Αλλά το κόμμα που ανέβασε τον Γενικό Γραμματέα του στο ύπατο αξίωμα της Δημοκρατίας, κόμμα ιστορικό και οργανωμένο, με φάλαγγες αναλυτών και προγραμματιστών, δεν κατάλαβε πού μας οδηγούσε ο επίλεκτός του ηγέτης της δύσμοιρης Κύπρου; Και, καλά, δεν θέλησαν να παραδεχτούν οι υπεύθυνοι το λάθος επιλογής, παρά μόνον κατόπιν εορτής. Το κόμμα ανέκοψε τη διεκδίκηση δεύτερης προεδρικής θητείας από τον κ. Χριστόφια, ο οποίος απρόβλεπτα ανέκτησε προσωπική ανεξαρτησία άμα τη εκλογή του το 2008, και επειδή κυβερνούσε «έκανε ότι του κατέβαινε». Μόνο που οι ζημιές από την προσωπική πολιτική παραμένουν και μοιάζουν με την ουρά του κομήτη, του οποίου οι αστεροειδείς σαρώνουν ό,τι βρουν στην κίνησή τους.
Υπ’ αυτή την έννοια εγείρονται ερωτηματικά που η ευθύνη υπαγορεύει υποχρέωση απαντήσεων. Το ΑΚΕΛ γιατί παραμένει δεσμευμένο διά της σιωπής του με την πολιτική που ο τέως πρόεδρος εφάρμοσε, τόσο στην Ευρώπη όσο και στις συνομιλίες για το εθνικό μας θέμα, με αποτέλεσμα ο νέος πρόεδρος και η κυβέρνηση να προσκρούουν στους σκοπέλους των ιστορικών σφαλμάτων του πρώην; Δεν απαιτείται δημόσια αναγνώριση λαθών ή δημόσια ανάληψη ευθυνών. Αυτή η αρετή έπαυσε να θάλλει στην πολιτική ιστορία της δύστυχης πατρίδας μας. Αλλά η ηθική της πολιτικής βοά. Και προβάλλει την ανάγκη αποκατάστασης των σφαλμάτων διά των έργων. Την χάραξη πορείας ορθοδρόμησης. Δεν εννοούμε κατάπαυση κριτικής των κυβερνώντων. Ας κάνουν χταπόδι όποιον τα κάνει θάλασσα. Προέχει όμως η αποκήρυξη των πολιτικών δεσμεύσεων, των προκλήσεων και των λαθών. Και η χάραξη γραμμής που να αποκαθιστά τα πράγματα και να ενώνει τις πολιτικές και πνευματικές δυνάμεις της πατρίδας μας σε ενιαίο αδελφικό αγώνα με καθαρούς σκοπούς, με κρυστάλλινους προορισμούς, υπό τη σκιά της σημαίας της διεθνούς δικαιοσύνης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της απελευθέρωσης της Κύπρου. Το συμφέρον του λαού μας υπαγορεύει κάθαρση της πολιτικής που ακολουθήθηκε από τις ηγεμονίες μισού αιώνα. Η ηθική απαιτεί νέα πολιτική. Αγωνιστική. Πολιτική κατοχυρωμένη από το διεθνές δίκαιο και φωτισμένη από τα ιστορικά δεδομένα. Και ένα ηνωμένο λαό που να πορεύεται όρθιος και μαχόμενος στα πεπρωμένα του και να κληρονομεί στους επερχομένους τιμή κι ελευθερία και όχι δεσμεύσεις σε αποικιοκράτες και κατακτητές ένθεν και εκείθεν των αιματωμένων χωμάτων της παρατεινόμενης τουρκοκρατίας. Κι αυτά είναι τα κριτήρια της αξίας και των προσώπων και των κομμάτων.
Ήταν επίμονη η αρθρογραφία μας για την ανάγκη προσέγγισης της Κύπρου στην επιθυμία σχηματισμού άξονα Βερολίνου – Παρισίων – Βιέννης, όταν στις τρεις πρωτεύουσες αντιμετωπίζονταν οι προσπάθειες του Λονδίνου να οργανώσει κύκλωμα δορυφόρων στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προς ενίσχυση της παρουσίας του στις Βρυξέλλες, όπου η εξασθένιση της αγγλικής διπλωματίας εμφάνιζε υποτροπές από τη σύσφιξη των σχέσεων Σαρκοζί- Μέρκελ και τη δημιουργία κοινού μετώπου με τη συμμαχία της Αυστρίας. Ήταν αναμφίβολη η διαπίστωση, ότι οι τρεις χώρες έκριναν επιβαλλόμενη τη συμμαχία τους, εν όψει της αγγλικής διπλωματικής δραστηριότητας, προς εξασφάλιση οργάνων για την υπεράσπιση των βρετανικών κυρίως συμφερόντων, δια της προσφοράς πολιτικών υπηρεσιών στις νεοεισερχόμενες χώρες στην οργανωμένη Ευρώπη.
Δυστυχώς, οι προειδοποιήσεις και οι επανειλημμένες επισημάνσεις των συμφερόντων μας, που υπαγόρευε η λογική των συνθηκών και οι αναφυόμενοι κίνδυνοι από την χρόνια πολιτική έχθρα των αγγλικών κυβερνήσεων, ήχησαν ως φωναί βοώντων εν τη ερήμω. Ο απελθών πρόεδρος εγκαινίαζε με πείσμα την εγωκεντρική του πορεία προς το Λονδίνο, διατηρώντας κλειστά τα αυτιά του, για να μην ταράσσεται η συνεννόηση με τον Γκόρτον Μπράουν και να παρεμβάλλονται παράσιτα στην ετοιμασία υπογραφής του μνημονίου που κατοχύρωνε τα αγγλικά συμφέροντα στην πατρίδα μας, την οποία η πολιτική του Λονδίνου
ήθελε πάντοτε υποχείριο προτεκτοράτο στις αποικιοκρατικές βλέψεις του. Και από το μνημόνιο εκείνο τα μεν συμφέροντα των Άγγλων εξασφαλίζονταν με προεδρική υπογραφή, μέχρι δεκάτης τετάρτης γενεάς «των εγγονών και των δισεγγονών», το δε κέρδος του προέδρου ήταν ένα άρθρο με την υπογραφή του Μπράουν σε έκδοση της εφημερίδας του κόμματος του κ. Χριστόφια!
Και οι μεν συνέπειες των αποφάσεων του κ. Χριστόφια είναι αισθητές από κάθε αντικειμενικό παρατηρητή. Προ ημερών ακόμα εβόησε η υποβολιμαία προσπάθεια της λιθουανικής προεδρίας, για το άνοιγμα των παγωμένων κεφαλαίων της Τουρκίας, που το Λονδίνο και η Κομισιόν σπρώχνουν προκλητικά και αδιάκοπα στην πύλη της Ευρώπης, με τον διάδοχο του Φερχόϊγκεν, τον Στέφεν Φούλε, να προσφέρει το κλειδί εισόδου στον διαρρήκτη. Αλλά το κόμμα που ανέβασε τον Γενικό Γραμματέα του στο ύπατο αξίωμα της Δημοκρατίας, κόμμα ιστορικό και οργανωμένο, με φάλαγγες αναλυτών και προγραμματιστών, δεν κατάλαβε πού μας οδηγούσε ο επίλεκτός του ηγέτης της δύσμοιρης Κύπρου; Και, καλά, δεν θέλησαν να παραδεχτούν οι υπεύθυνοι το λάθος επιλογής, παρά μόνον κατόπιν εορτής. Το κόμμα ανέκοψε τη διεκδίκηση δεύτερης προεδρικής θητείας από τον κ. Χριστόφια, ο οποίος απρόβλεπτα ανέκτησε προσωπική ανεξαρτησία άμα τη εκλογή του το 2008, και επειδή κυβερνούσε «έκανε ότι του κατέβαινε». Μόνο που οι ζημιές από την προσωπική πολιτική παραμένουν και μοιάζουν με την ουρά του κομήτη, του οποίου οι αστεροειδείς σαρώνουν ό,τι βρουν στην κίνησή τους.
Υπ’ αυτή την έννοια εγείρονται ερωτηματικά που η ευθύνη υπαγορεύει υποχρέωση απαντήσεων. Το ΑΚΕΛ γιατί παραμένει δεσμευμένο διά της σιωπής του με την πολιτική που ο τέως πρόεδρος εφάρμοσε, τόσο στην Ευρώπη όσο και στις συνομιλίες για το εθνικό μας θέμα, με αποτέλεσμα ο νέος πρόεδρος και η κυβέρνηση να προσκρούουν στους σκοπέλους των ιστορικών σφαλμάτων του πρώην; Δεν απαιτείται δημόσια αναγνώριση λαθών ή δημόσια ανάληψη ευθυνών. Αυτή η αρετή έπαυσε να θάλλει στην πολιτική ιστορία της δύστυχης πατρίδας μας. Αλλά η ηθική της πολιτικής βοά. Και προβάλλει την ανάγκη αποκατάστασης των σφαλμάτων διά των έργων. Την χάραξη πορείας ορθοδρόμησης. Δεν εννοούμε κατάπαυση κριτικής των κυβερνώντων. Ας κάνουν χταπόδι όποιον τα κάνει θάλασσα. Προέχει όμως η αποκήρυξη των πολιτικών δεσμεύσεων, των προκλήσεων και των λαθών. Και η χάραξη γραμμής που να αποκαθιστά τα πράγματα και να ενώνει τις πολιτικές και πνευματικές δυνάμεις της πατρίδας μας σε ενιαίο αδελφικό αγώνα με καθαρούς σκοπούς, με κρυστάλλινους προορισμούς, υπό τη σκιά της σημαίας της διεθνούς δικαιοσύνης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της απελευθέρωσης της Κύπρου. Το συμφέρον του λαού μας υπαγορεύει κάθαρση της πολιτικής που ακολουθήθηκε από τις ηγεμονίες μισού αιώνα. Η ηθική απαιτεί νέα πολιτική. Αγωνιστική. Πολιτική κατοχυρωμένη από το διεθνές δίκαιο και φωτισμένη από τα ιστορικά δεδομένα. Και ένα ηνωμένο λαό που να πορεύεται όρθιος και μαχόμενος στα πεπρωμένα του και να κληρονομεί στους επερχομένους τιμή κι ελευθερία και όχι δεσμεύσεις σε αποικιοκράτες και κατακτητές ένθεν και εκείθεν των αιματωμένων χωμάτων της παρατεινόμενης τουρκοκρατίας. Κι αυτά είναι τα κριτήρια της αξίας και των προσώπων και των κομμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου