Η Ελλάδα είναι η χώρα του ΟΧΙ

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Η εμμονή του πρωθυπουργού σε μια επικοινωνιακή στρατηγική προβο- λής του διλήμματος «είτε ψηφίζετε τους υποψηφίους που στηρίζει το ΠΑΣΟΚ στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα στήριξης της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής είτε πάμε σε εκλογές», έχει δύο εξηγήσεις:

Εξήγηση πρώτη: Ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν παραδυναστεύ- οντες επιθυμούν σφόδρα να αποδράσουν γνωρίζοντας ότι τα χειρότερα έπονται και δεν θα μπορέσουν να τα διαχειριστούν. Την επομένη του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, η Eurostat θα ανακοι -νώσει το ύψος του αναθεωρημένου ελλείμματος, το οποίο αναγκαστικά θα οδηγήσει σε νέα μέτρα. Αλλά ο πρωθυπουργός έχει δεσμευτεί ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα. Και αν και αυτή την φορά αποδειχθεί ανακόλουθος, όπως συνέβη με τις προεκλογικές του υποσχέσεις, οι αντιδράσεις θα είναι απρόβλεπτες.

Ήδη η τρόικα διαπιστώνει τεράστιες καθυστερήσεις, ενώ πληθαίνουν οι συζητήσεις περί αναδιάρθρωσης του χρέους – μιας απόφασης που οπωσδήποτε χρειάζεται λαϊκή έγκριση.

Αν, λοιπόν, ο κ. Παπανδρέου δεν εξασφαλίσει «λευκή κάρτα» με τις αυτοδιοικητικές εκλογές – κάτι που θα του έλυνε τα χέρια για την λήψη νέων μέτρων – θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να ζητήσει ανανέωση εντολής, καθώς ήδη βρίσκεται μακράν των δικών του προεκλογικών υποσχέσεων περί «σχεδίου ανάτασης της οικονομίας» και «εναλλακτικών λύσεων» και «δικού του Συμφώνου Σταθερότητας».

Για να μπορέσει, όμως, ο κ. Παπανδρέου να πάει σε εκλογές, πρέπει να έχει μια δικαιολογία, ένα άλλοθι. Πρέπει να έχει πει κάτι από πριν, ώστε μετά να είναι σε θέση να επανέλθει, λέγοντας περίπου ότι «εγώ σας τα είχα πει, αν δεν μου δώσετε ψήφο εμπιστοσύνης, θα πάω σε εκλογές». Η μόνη διαφορά είναι ότι ονομάζει την ψήφο εμπιστοσύνης στον εαυτό του… ψήφος ευθύνης γενικά και αόριστα.

Αυτό σημαίνει ότι ο κ. Παπανδρέου προκαλεί με την στάση του τους Έλληνες να αντιδράσουν, πράττοντας το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ο ίδιος ζητά, ώστε να μπορέσει να θέσει σε εφαρμογή τα εκλογικά του σχέδια με σκοπό την απόδραση από μία κατάσταση για την οποία φέρει προσωπική ευθύνη.

Εξήγηση δεύτερη: Στην περίπτωση αυτή έχουμε να κάνουμε με το ακριβώς αντίθετο. Ο κ. Παπανδρέου και οι περί αυτόν αγνοούν πλήρως την ψυχολογία του Έλληνα και δεν μπορούν να κατανοήσουν τις αντιδράσεις τους. Δεν γνωρίζει δηλαδή ο κ. Παπανδρέου ότι καλείται να κυβερνήσει την «Χώρα του Όχι».

Δεν υπάρχει περίπτωση να πιέσεις ή να εκβιάσεις τον Έλληνα και να μην προκαλέσεις την οργή και την αυτόματη αντίδρασή του.  Ακούγοντας ο Έλληνας τον πρωθυπουργό να λέει πως πρέπει να ψηφίσει το «σωστό» και πως αυτός μόνο γνωρίζει ποιο είναι αυτό το σωστό, αντιδρά αυτόματα: Και ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις ποιο είναι το σωστό; Και γιατί είναι ψήφος ευθύνης αυτή που μου υποδεικνύεις εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος, όταν όλοι μαζί καταχρεώσατε την χώρα με μεγάλη ανευθυνότητα και την οδηγήσατε στην σημερινή οικτρή κατάσταση;

Οι Έλληνες αντιδρούν με βάση το θυμικό τους, γίνονται θηρία όταν προσβάλλεις την περηφάνια και τη νοημοσύνη τους, δεν ανέχονται να τους κοροϊδεύεις, είναι πάντα έτοιμοι να πουν ένα «όχι» και να καταψηφίσουν. Το έπραξαν άπειρες φορές στην Ιστορία τους. Το έπραξαν και στις εκλογές του 2009.

Ισχύουν δηλαδή όλα όσα είχε περιγράψει στο περίφημο άρθρο του «Η ψυχή της Ελλάδας δεν υπέκυψε ποτέ», ο Γάλλος Ακαδημαϊκός Μισέλ Ντεόν:

 «Κατά μία έννοια, χρειάζεται (η Ελλάδα) τις υπερβολές της για να πετύχει την εξέλιξή της. Ο Μαλρό τη χαρακτήριζε χώρα του ΟΧΙ. Όχι στον Ιταλό ή Γερμανό επιτιθέμενο, όχι στην υποταγή στον κομμουνισμό. Πρόκειται για απεχθές κλισέ να την περιορίζει κανείς στους εφοπλιστές και στους μπουζουξήδες της, όταν γνωρίζουμε τη ζωτικότητα του πνεύματός της και το πάθος της για το λόγο. Είναι δύσκολο να κυβερνηθούν; Βεβαίως, αλλά αυτό είναι η κληρονομιά τεσσάρων αιώνων τουρκικής κατοχής, ενός εμφυλίου πολέμου που ανέκοψε την ορμή ύστερα από τρία χρόνια βάναυσης γερμανικής κατοχής. Η χώρα επέζησε επειδή η ψυχή της δεν υποτάχθηκε ποτέ». Ελεύθερη Ζώνη