Δυο κυπριακές σημαίες. Ποια ηγεσία;

  

 Με τον Σάββα Ιακωβίδη

Αν χρειαζόταν ακόμα μια απόδειξη ότι η τ/κ κοινότητα είναι και αυτή υπό τουρκική κατοχή και η ηγεσία της υπό δικτατορική καθοδήγηση, αυτή δόθηκε προχθές από τον Τούρκο Πρωθυπουργό. Ο Ερντογάν, αντιδρώντας στην πρόσφατη (28/1/2011) ογκώδη διαδήλωση των Τ/κυπρίων στην κατεχόμενη Λευκωσία, επιβεβαίωσε την τουρκική πολιτική. Ο τουρκικός Τύπος αναφέρεται στη διαδήλωση όπου, μεταξύ άλλων, ακούστηκε και το σύνθημα: «Άγκυρα, δεν θέλουμε τα λεφτά σου, ούτε τα πακέτα σταθερότητάς σου». Ο Ερντογάν δήλωσε ότι η Τουρκία έχει βετεράνους πολέμου και «μάρτυρες», που θυσίασαν τη ζωή τους για την Κύπρο και ότι ο στρατηγικός στόχος της τουρκικής παρουσίας στην Κύπρο δεν διαφέρει από τον στρατηγικό στόχο της ελληνικής παρουσίας στο νησί. Ο Ερντογάν χαρακτήρισε τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στην «ΤΔΒΚ» ως προβοκάτσια, που οργάνωσαν Τ/κ σε συνεργασία με το νότο και άσκησε κριτική στις «αρχές» της «ΤΔΒΚ», που δεν κατόρθωσαν να τις αποτρέψουν.

Ο Τούρκος Πρωθυπουργός προέβη και στην εξής πρωτοφανή δήλωση: «Δεν έχουν το δικαίωμα να διαδηλώνουν. ...

Ο χαμηλότερος μισθός δημοσίων υπαλλήλων στην "ΤΔΒΚ" είναι περίπου 10.000 τουρκικές λίρες. Αντιθέτως, ο Σύμβουλος της Πρωθυπουργίας στην Τουρκία έχει μισθό 5000 τουρκικών λιρών. Υποστηρίζουμε τους Τ/κ και, όπως είναι φυσικό, περιμένουμε θετική απόκριση από αυτούς», υπογράμμισε. Εκείνο, όμως, που πραγματικά εξόργισε τον Ερντογάν ήταν η παρουσία δύο σημαιών της Κυπριακής Δημοκρατίας στη διαδήλωση. Ας προσεχθούν, όμως, μερικά βασικά στοιχεία των δηλώσεων. Η Τουρκία έχει στρατηγικό ενδιαφέρον για την Κύπρο, όχι για τους Τ/κ, που τους θεωρεί αναλώσιμους. Ο Ερντογάν τάχθηκε, έστω και καθυστερημένα, στο πλευρό των Αιγυπτίων διαδηλωτών και κάλεσε, ως μη όφειλε, τον Μουμπάρακ να αφουγκραστεί το λαό του. Γιατί, λοιπόν, το δικαίωμα των Αιγυπτίων να διαδηλώνουν, δεν το αναγνωρίζει και στους Τ/κύπριους συμπατριώτες μας; Γιατί δεν αναγνωρίζει το ίδιο δικαίωμα και στα 25 εκ. Κούρδων της Τουρκίας, τους οποίους ούτε καν αφουγκράζεται;

Ιδού, όμως, που οι Τ/κ σιτιζόμενοι στο τουρκικό πρυτανείο δεν ανέχονται πια ούτε τα λεφτά του Ερντογάν ούτε τα μέτρα σταθερότητας, που η Άγκυρα επιχειρεί να επιβάλει στα κατεχόμενα. Εκείνο, όμως, που φαίνεται να προκάλεσε την οργή του Ερντογάν ήταν η παρουσία δύο σημαιών της Κυπριακής Δημοκρατίας στη διαδήλωση. Γι’ αυτό μίλησε για δήθεν προβοκάτσια Τ/κ σε συνεργασία με Ε/κ. Κάθε σκεπτόμενος πολίτης θα ανέμενε από αυτήν, ειδικά, την αριστερή κυβέρνηση, να είχε αξιοποιήσει αμέσως και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ:

Πρώτον, τη διαδήλωση των Τ/κυπρίων κατά της Τουρκίας και του υποτελούς καθεστώτος. Αν είχαμε υπηρεσία προπαγάνδας και όχι παχυλά αμειβόμενους καρεκλοκένταυρους, φωτογραφίες της διαδήλωσης και ειδικά των δύο κυπριακών σημαιών θα στέλνονταν σε μεγάλα ξένα ΜΜΕ με σχετικό συνοδευτικό κείμενο. Δεύτερον, θα αξιοποιείτο η δικτατορική απαγόρευση από τον Ερντογάν τού δικαιώματος των Τ/κ για διαδηλώσεις. Δηλ. να επιβεβαιώσουμε στους εταίρους και φίλους μας το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας, μιας χώρας που, ενώ θέλει να ενταχθεί στην ΕΕ, αρνείται να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία και επιμένει να κατέχει έδαφός της. Τίποτε, δυστυχώς, δεν έγινε.

Ρωτάμε ευθέως: Πότε διαβάσατε ένα άρθρο του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Προέδρου της Βουλής, του Προέδρου του ΔΗΣΥ ή άλλων ηγετών σε μια βρετανική, αμερικανική, γαλλική, γερμανική ή ρωσική εφημερίδα ή έντυπο, στο οποίο να διατυπώνονται οι θέσεις μας, να καταγγέλλεται η τουρκική κατοχή της Κύπρου και να προβάλλεται η αταλάντευτη διεκδίκηση της ελευθερίας μας; Σχεδόν ποτέ! Αντίθετα, ο Ερντογάν, ο Γκιούλ, ο Νταβούτογλου, ο Μπαγίς, κάθε μέρα είναι στα διεθνή ΜΜΕ, καθυβρίζοντας τους πάντες. Βεβαίως, η Τουρκία είναι μεγάλη χώρα, βρίσκεται σε κομβικό γεωπολιτικό σημείο και όλοι την έχουν ανάγκη. Αυτή δεν είναι δικαιολογία για παντελή απραξία εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας. Αλλά ξεχνάμε: Τώρα ασχολούνται με τις εκλογές, τις πολιτικές μεταλλάξεις, τις πλαστικές… εγχειρήσεις και ποιος θα έρθει πρώτος. Αν η Κύπρος παραμένει τελευταία σχεδόν σε όλα και ουδείς νοιάζεται αν κατέχεται, ουδένα φαίνεται να ενοχλεί. Συνεπώς, αν, απλά πράγματα, η ηγεσία δεν μπορεί να τα διαχειριστεί αμέσως και αποτελεσματικά, γιατί πρέπει να αναμένουμε υπεύθυνη και σοβαρή διαχείριση των μεγάλων προβλημάτων;

Σημερινή