από Βισάλτης
Γράφει η Αρτάνη
-Ευλύγιστοι είναι τελικά οι Θεσμοί, οι συνήθειες τα ήθη και τα έθιμα στην Πατρίδα μας, την γλυκιά Ελλάδα μας. Ευλύγιστοι σαν τα καλάμια, πού αν δεν λυγούσαν, θα έσπαζαν στο πρώτο φύσημα του δυνατού και παγερού Βοριά. Ίσως αυτό να οφείλεται από την μία στις επιρροές τού δυναμισμού της Δύσης, και από την άλλη, στο ραχάτι και πασαλίκι της Ανατολής. Κάπου όμως, στέκεται στο μέτριο «βολικό» του μέτρο και μέσο, κάτι σαν την σκληρή και συνάμα αναπαυτική κλίνη του Προκρούστη, που ο Παππούς μας ο Ησίοδος, κανέναν απολύτως δεν αναφέρει πως υπέφερε τα μύρια όσα μαρτύρια, είτε πετσοκόβοντάς τον ο γνωστός μας Προκρούστης, είτε τραβώντας του τα σκέλη και τα κοντά του ποδάρια,…ο «παλιάνθρωπος» εκείνος, στην Μυθολογία μας.
Ο ίδιος ο Λαός μας πιέζοντας με την αλάνθαστη Σοφία του τους φορείς, τους θεσμούς και την εκάστοτε πραγματικότητα, χωρίς να απαλλάσσεται από την προηγούμενη κατάσταση, κατάφερε διαχρονικά αυτό του δεν πέτυχε κανένας Σοφός νους, όπως: τον Λαβύρινθο, τον Μαίανδρο, την γραφειοκρατία, το ρουσφέτι, το δε βαριέσαι, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; κι ας υποφέρει, κι ας βασανίζεται από τα ίδια του τα πάθη, είναι δηλα-δή γέννημα και θρέμμα του Εθνικού μας Λαϊκού ήρωα του θεάτρου σκιών, του Καρα*- γκιόζη (2*) με κεφαλαία. Το αντι-σύστημα πού αντιμάχεται και τρίβεται με τους θεσμούς, προσαρμοσμένο απόλυτα πάνω στη ράχη της πραγματικότητας. Θεσμός είναι η Οικονομία (η νομή τα του Οίκου), αντιθεσμός όμως η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή, το φακελάκι, το λάδωμα, η γραφειοκρατία.
Θεσμός η παρεχόμενη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία, αντιθεσμός της η παραπαιδεία, τα ιδιαίτερα, τα φροντιστήρια, -ιδιαίτερα αυτά των ξένων γλωσσών- τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Θεσμός η Αστυνομία και η Δημόσια Ασφάλεια, αντιθεσμός στον
αντίποδά της, οι εταιρείες σεκιούριτη (κι ας είναι η Ελληνικότατη λέξη Σιγουριά και Ασφάλεια) τα συστήματα συναγερμού και οι τηλεκάμερες, κάτι δηλαδή ανάμεσα με τον Χωροφύλαξ και με τον Αστυφύλαξ. Τελευταία επινόηση (πες αντι - θεσμός της τροχαίας), ο ψεκασμός με το λάκ της γυναίκας του, των πινακίδων του αυτοκινήτου του, του φίλου μου του Νώντα, που ανεβοκατεβαίνει Θεσσαλονίκη –Αθήνα, για επαγγελματικούς λόγους, προκειμένου αυτές να μη αναγνωρίζονται – τις κάνει- μού λέει με υπερηφάνεια- αόρατες από τις φλασιές των φωτογραφικών ηλεκτρονικών μηχανών της Τροχαίας της Εθνικής μας, καθώς σαν γρήγορος οδηγός- πού λέει -ότι είναι, ό βλάξ, πάντα μα πάντοτε υπερβαίνει το όριο ταχύτητας…
Θεσμός οι γιορτές μας και τα πανηγύρια, εξ άλλου «βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος». Αντιθεσμός όμως τα φεστιβάλς (όρα και πές γιουροβίζιον) με όλα τα συναφή τους ελληνοποιημένα ξενόφερτα παρατράγουδα, είτε από την σαγηνεύτρα Εσπερία ή από την λάγνα Ανατολή. Θεσμός τα συμπαθή Ταχυδρομεία, αντιθεσμός και μάλιστα αποτελεσματικότερος οι εταιρείες ταχυμεταφορών.. Θεσμός επίσης είναι η Επιστήμη της Αστρονομίας, και η κάθε επιστήμη. Κι όμως η Αστρολογία την αντικατέστησε με τις καφετζούδες, τις χαρτορίχτρες, και τους «έγκριτους» τσαρλατάνους…
- Όλες όμως αυτές οι αντιθέσεις, αντι-θεσμοί, αυτή η συνύπαρξη τους είναι το νόημα και η χαρά της ζωής μας, καί πού δεν θα τελειώσει παρά μόνο όταν επικρατήσει το αγαθό, το άριστο, το καλό ή το κακό!. Στην ουσία όμως ούτε το καλό είναι τόσο πολύ καλό, αλλά ούτε και το κακό, τόσο κακό. Εκείνο το « ουδέν καλόν, αμιγές κακού» ισχύει και ανάποδα!. Γιατί, η ζωή μας χρειάζεται αυτή την αντίθεση, αυτή την σύγχυση και θολούρα. Το δείχνουν άλλως τε και οι παροιμίες μας, οι αρχαίες ρήσεις. Η μία αντιστρατεύεται την άλλη. Η μία αντίφαση και ο ένας αντι-θεσμός μέσα στον άλλον.
Εκείνο πάντως « του Έλληνoς ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει » μάλλον πρέπει να αντικατασταθεί με το πως, ίσα- ίσα τον επιδιώκει, όπως φαίνεται από την ιστορική και διαχρονική συμπεριφορά του.
Και παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα μας είναι ένα πράγμα πού ούτε φτιάχνεται, ούτε χαλνιέται, μα και ποτέ δεν πεθαίνει.( Θ.Κ. ). «Γιατί τους διώξαμε απ’ τους Ναούς τους, γιατί εσπάσαμε τ’ αγάλματά τους, διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι Θεοί» Κ. Καβάφης. Απλά ζει, υπάρχει, δημιουργεί και πολεμά, όπως εναλλάσσονται η μέρα με τη νύχτα, η ζέστη με το κρύο, ο Ήλιος με το χιόνι, η αγάπη με το μίσος, το Φως με το σκοτάδι, η υγεία με την αρρώστια, ή όπως αντιμάχονται τα καμπανίσματα της Μεγάλης Παρασκευής στον Άγιο Κωνσταντίνο της Πλατείας Ομονοίας και παντού σ΄ όλους του Ναούς, με τον κατά φαντασίαν ασθενή του Μολιέρου στο Εθνικό Θέατρο λίγο παρακάτω κι απέναντι, ή η Ώρα της Ανάστασης του Κυρίου, με την έναρξη της θερινής σαιζόν εν τώ άμα, του παραλιακού επώνυμου σκυλάδικου, …όπως αντιμάχεται η δανειοσυντήρητη χοληστερίνη του καναπέ και της παχυσαρκίας, με τα γυμναστήρια, τα χλιδάτα ινστιτούτα αδυνατίσματος και διαίτης των σελέμπριτις…η γέννηση με τον μαύρο μας και πικρό θάνατο. Οι Θεσμοί, λοιπόν, συνυπάρχουν «νόμιμα» με τους αντι-θεσμούς όπως οι αρχαίες κολώνες,- γκρεμισμένες οι περισσότερς ή όρθιες- που όταν και εφόσον, τις βλέπουν τα παιδιά στις εκπαιδευτικές τους εκδρομές, στους αρχαιολογικούς χώρους,- (πού, ενώ το ΥΠΠΟ διαθέτοντας μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρά, για προβολή της Χώρας και προσέλκυση τουριστών, ταυτόχρονα τα Μουσεία είναι κλειστά και οι συμβασιούχοι (;) αρχαιοφύλακες - ξεναγοί, απεργούν για θεσμικά τους ζητήματα διεκδικώντας καί ανθυγιεινό επίδομα καύσωνα κλπ) - κάτι παθαίνουν, με τους μιναρέδες, τα καμπαναριά, με τα σουβλακοπωλεία της Μεγάλης Εβδομάδος, τα οικολογικά ξύλινα χωριά, με τους άχαρους ουρανοξύστες μας, (θύματα κι αυτοί μαζί με εμάς, της αντι-παροχής) που υψώνονται σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, με τα παράνομα εκτός η εντός σχεδίου εξοχικά μας, μάς δίνουν την ελπίδα, πώς η παραγωγικότητα, ο άκρατος καταναλωτισμός, οι κενές ιδέες, όπως η αλλαγή, η κάθαρση, η όποια μεταρρύθμιση, η κρίση, το μνημόνιο, οι εφαρμοστικοί νόμοι, η τρικυμία εν κρανίω, θα είναι το τελευταίο καταφύγιο της αντίφασής* μας (1*) και η συνέχιση της ύπαρξής μας. Όπως συν-υπάρχει στόν οποιαδήποτε πίνακα λαϊκής ζωγραφικής με παράσταση ενός πλεούμενου, ας πούμε, ιστιοφόρου εν πλώ, του παλιού καιρού.. η Ελληνική του - καί δική μας Σημαία, να κυματίζει!!! σε αντίθετη φορά με τα φουσκωμένα πανιά του, να αντιμάχεται κόντρα καί πεισματικά τον Ούριο άνεμο, δηλα-δή, τον ίδιο τον Θεό Αίολο. Παρακαλώ πολύ προσέξτε το. Λάθος εσκεμμένο του καλλιτέχνη; Τυχαίο;. Ίσως!!!
-Ωσάν αυτό που συμβαίνει, τέλος-τέλος για χρόνια τώρα, κάπου στην Πελοπόννησο - κατά Μάνη μεριά - με τον θεσμό της σύγγριας. Όταν, λοιπόν, η «κανονική» σύζυγος δεν είναι γόνιμη αλλά στέρφα, τότε παίρνει ο σύζυγος, ο νόμιμος, μία σύγγρια δηλα-δή μία «σύν-γριά», απλά και μόνο για να αφήσει απογόνους, μη χαθεί ο σπόρος και η γενιά του εκ της τέφρας, αναγεννημένου Φοίνικα.-
(1*) της αντίφασής* μας : του έχουμε - μά δεν έχουμε, αντί του ορθού είμαστε.
-Έχουμε Δημάρχους, αλλά οι «δουλειές» μας, τελειώνουν με τους κλητήρες.
-Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια, και μικρότερες οικογένειες μέχρι και μονογονικές!
-Έχουμε πολυτελή σπίτια, αλλά διαλυμένες οικογένειες.
-Έχουμε περισσότερες ανέσεις καί λιγότερο «χρόνο».
-Έχουμε εξοχικά παραθαλάσσια, και αγνοούμε να κολυμπάμε. Οκτακόσιοι και πλέον οι πνιγμένοι κατ’ έτος εις τάς δαντελωτάς Ελληνικάς ακτάς.
-Έχουμε περισσότερη επιτυχία, και λιγότερους μορφωμένους. Πάντοτε όμως, όπως και σήμερα, το πτυχίο θεωρείται προσόν μόρφωσης, όπως τα επιμελώς σημερινά ξεφτισμένα πισόκωλα μπλουτζίν, με την χύμα μαλλούρα μαζί.
-Έχουμε παιδεία, χωρίς παιδία με ελάχιστους φωτισμένους διδασκάλους.
-Έχουμε τους περισσότερους «εκπαιδευτικούς», τα περισσότερα σχολικά διδακτήρια, αλλά τις λιγότερες παγκοσμίως ώρες διδασκαλίας. Αποτέλεσμα: μαθήτρια της Β΄ Λυκείου αδυνατεί - δεν γνωρίζει κάν - την λέξη χοίρος ή γουρούνι, και αναγράφει εις σχετικήν έκθεσίν της, κάτι αόριστο για πλαστικό κουμπαρά πού μουγκρίζει καί βρωμάει, και την αγελάδα την περιγράφει ως χρωματιστή μεγάλη κατσίκα, που κάνει μοού, μοού !.
-Έχουμε περισσότερα υπάρχοντα, αλλά λιγότερες αξίες.
-Έχουμε πλατύτερους δρόμους, αλλά στενότερες αντιλήψεις και καθόλου χώρους στάθμευσης των ι.χ. μας.
-Έχουμε λίγα χρήματα, αλλά ξοδεύουμε πάρα πολλά.
-Έχουμε περισσότερη γνώση, αλλά λιγότερη κρίση.
-Έχουμε μεγάλα εισοδήματα, αλλά μικρές ηθικές αξίες.
-Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.
-Έχουμε περισσότερα τρόφιμα, τρεφόμαστε χειρότερα και δεν έχουμε όρεξη. Ορίστε μερικά στοιχεία: 158 είδη κρεάτων, 632 είδη τυριών, 523 είδη αλλαντικών, 215 είδη σοκολάτας, 869 είδη ζυμαρικών, 125 είδη ψωμιού, 244 διαφορετικά γάλατα, 998 είδη διαφορετικών χυμών και γεύσεων, 956 διαφορετικές σαλάτες – αλοιφές, 36 διαφορετικά αλάτια, 758 είδη καφέδων με κορυφαίο τον φραπέ, 963 διαφορετικά μπισκότα, 201 διαφορετικά μπιφτέκια καί λαχανικών για περιόδους νηστείας, εθνικούς μάγειρες και μαγείρισσες δεκάδες χιλιάδες συνταγές κλπ, ύστερα από μακροχρόνια (δεκαετή) έρευνα και καταγραφή του έντυπου τύπου.
-Έχουμε κουζίνες ηλεκτρικές, εντοιχιζόμενες και μικροκυμάτων, αλλά αγνοούμε τα άναμμα φωτιάς, και προτιμούμε τα ταχυφαγεία και τα γυρογυράδικα.
-Έχουμε κυνηγούς (250.000 με 300.000 και βάλε…) με τοπικές – περιφερειακές άδειες, κι όμως σε κάθε κυνηγετική περίοδο «θρηνούμε», πέραν των θηραμάτων, πολλούς κουμπάρους και φίλους πού σκοτώθηκαν από κουμπάρους και φίλους. Πολλοί από αυτούς βεβαίως-βεβαίως δεν κράτησαν όπλο, όταν τους κάλεσε για στράτευση η Πατρίδα και απηλλάγησαν ως ικανοί 3 ης ,5ης κατηγορίας. Για τους λαθροκυνηγούς, δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία. Ρωτήστε τά κατά τόπους Δασαρχεία.
-Έχουμε πολλούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, ελληνικό ραδιόφωνο δεν έχουμε, εκτός εξαιρέσεων διά να επιβεβαιώνεται ο κανόνας. Ώρες- ώρες νομίζει κάποιος ακούγοντάς τους πώς βρίσκεται σε αφροασιατική χώρα, κι όχι στον τόπο του.
-Έχουμε απορρυπαντικά πολλά απορρυπαντικά, με χρωματιστούς κόκκους, με αρώματα, και αθόρυβα πλυντήρια, καθαριότητα δεν έχουμε και άσπρα πουκάμισα δεν φορούν πλέον οι άνδρες μας.
-Έχουμε οδοντόκρεμες με γεύσεις, με χρώματα, με ρίγες κι όμως η τερηδόνα και τα σιδεράκια προηγούνται της οδοντοφυΐας των νηπίων.
-Έχουμε αμπέλια, αλλά πίνουμε ουίσκι. Φανταστείτε για λίγο τον Διόνυσο και τον Βάκχο να πίνουν μπύρα και τεκίλα!.
-Έχουμε φρούτα, πολλά φρούτα, αλλά το καλοκαίρι πίνουμε εισαγόμενα αναψυκτικά και τα φρούτα μας, ρίπτονται στις χωματερές.
-Έχουμε το βλαπτικό φαινόμενο του θερμοκηπίου, κι όμως τρεφόμαστε ολοχρονίς με προϊόντα «θερμοκηπίου».
-Έχουμε πλεόνασμα φαρμάκων, αλλά έλλειψη υγείας.
-Έχουμε μοντέρνες αρρώστιες, αλλά και μοντέρνα φάρμακα.
-Έχουμε πολυτέλεια, αλλά όχι ευγένεια.
-Έχουμε πολλά, χιλιάδες μυριάδες καλλυντικά, αλλά δεν έχουμε κάλλος και εύμορφία.
-Έχουμε πολλά, χιλιάδες αρώματα, μυρουδιές δεν έχουμε.
-Έχουμε Ήλιο, μόνο Ήλιο, αλλά φορούμε πανάκριβα φουμέ γυαλιά για να τον κρύψουμε, από τα μάτια μας.
-Έχουμε κρεβάτια αναπαυτικά, αλλά δεν έχουμε ύπνο.
-Έχουμε διασκεδάσεις, αλλά δεν έχουμε ευτυχία.
-Έχουμε πολλούς ειδικούς, αλλά περισσότερα προβλήματα.
-Έχουμε «κινητά», αλλά δεν λέμε καλημέρα στον γείτονα. Τά μηνύματα πού ανταλλάχθηκαν το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου προς 1η Ιανουαρίου, ξεπέρασαν τα 38.738.568!. Δηλα-δή μέσα σε λίγες μόνον ώρες, ξοδεύτηκαν 38.738.568 Χ 1,38/sms με ΦΠΑ = 53.459.223,840 ευρά, για ευχές καί χρόνια πολλά!.
-Έχουμε τον κέρσορα στο χέρι ( πές ποντίκι ) και σερφάρουμε με αυτόν εις τον παγκόσμιον ιστόν ,(διαδίχτυον). Στη θέα όμως ενός πραγματικού ποντικιού τσιροκοπάμε από φόβο, μη μας κατασπαράξει.. το θεριό.
-Έχουμε οδηγούς, καλούς οδηγούς αυτοκινήτων ι.χ. και δ.χ., κι όμως κάθε χρόνο σβήνει από τον χάρτη μία κωμόπολη 1.200 περίπου νέων κατοίκων, καί από τα μητρώα της Στρατολογίας δύο τάγματα πεζικού. Πολλαπλάσιοι σακατεύονται μια για πάντα, με σοβαρές επιπτώσεις και στο ΟΛΟΝ. Τα όρια μεταξύ, θύτη και θύματος είναι πλέον, σχεδόν ταυτόσημα.
-Έχουμε, εμείς τα εγγόνια, τη Γιαγιά και τον Παππού στον οίκο ευγηρίας, στο γηροκομείο, και το γλυκό τους παραμύθι, στα σκουπίδια της λησμονιάς. Αποτέλεσμα: οι φυλακές κατάμεστες, τα άσυλα ψυχοπαθών υπερπλήρη, οι ληστείες καθημερινό συνηθισμένο φαινόμενο, τα φονικά απερίγραπτα, οι ναρκομανείς αυξάνονται, όπως και η κάθε θρασύτατη ακατονόμαστη απατεωνιά.
-Έχουμε Ηρωες, πολλούς Ηρωες, αλλά λατρεύουμε -από παιδιά ακόμη- τον τέν-τέν, τον λούκυ-λούκ, τον τιραμόλα, την μπάρμπυ, τα τρία γουρουνάκια, την κοκκινοσκουφίτσα με τον κακό λύκο, (άραγε υπάρχει καλός λύκος;), τον ποπάϋ, και τον χάρυ πότερ με τα στρουμφάκια του. Ορίστε καμαρώστε τα πιτσιρίκια πού βαστούν την ‘Αναστάσιμη Λαμπάδα, δώρο ακριβό της Νονάς, με φιγούρα του μπάτμαν, του σπάϊντερμαν, του κόναν του βάρβαρου με τα χελωνιντζάκια τους ή τα στρουμφάκια τους !!!
-Έχουμε γιορτές, πολλές γιορτές, μεγάλες θρησκευτικές, Εθνικές, Τοπικές, Επετείους, τριήμερα – τετραήμερα αργιών, αλλά δεν γνωρίζουμε τι και πώς νά γιορτάζουμε.
-Έχουμε ρητά-αποφθέγματα και σύμβολα όπως: «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Πάτρης» και ας πασχίζουμε, χρόνια τώρα, για το αντίθετο ακριβώς, δηλα-δή περί πάρτης.
-Έχουμε πολλούς Αγίους και Ιερωμένους Παναγιωτάτους, αλλά χάσαμε (;) και δεν έχουμε (;) τον Θεόν μας, κι άς Είναι λένε - κατά τάς Γραφάς- μόνον Αυτός Άγιος! -
(2*) Καρά* =ότι έχει σχέση με το μαύρο ή οποιοδήποτε σκούρο χρώμα. Μία μικρή καλοπροαίρετη ένσταση. Εις το περισπώμενον λήμμα Καρά τής εγκυκλοπαίδειας «Ελευθερουδάκη» τόμος 7 σελ.261 αναγράφονται αυτολεξεί: Καρά - Πρώτον συνθετικόν εν τη ΝΕΓ, ληφθέν έκ της Τουρκικής και δηλούν ότι το υπό του δευτέρου συνθετικού σημαινόμενον έχει την ιδιότητα του μέλανος και κατ΄ επέκτασιν του ισχυρού: Καρά Γιουσούφ, καρά Μπουρνού (παρά τοίς Άραψιν η λ. αύτη προτιθεμένη είς το όνομα απετέλει έπαινον ωραιότητος και ισχύος). Πέρα από τις όποιες προκαταλήψεις, ιδεοληψίες, ανακατατάξεις πέριξ του Μεσογειακού χώρου (εδαφικές, πολιτικοοινομικές, θρησκευτικές και άλλες) πού συνέβησαν μετά την εμφάνιση των Σελτζούκων Τούρκων Οθωμανών στον χώρο αυτόν, (μάχη του Μαντζικέρτ το 1071 μ.χ.χ.)* ίσως το μόνο σταθερό και εξελίξιμο (εξ > έλικος ) πράγμα πού έμεινε είναι η γλώσσα των απλών ανθρώπων, με τα όποια δάνεια αντιδάνεια, ιδιώματα και ντοπιολαλιές. Οι προερχόμενοι από τις στέπες των Αλταϊκών (Altin dag) ορέων τής Μογγολίας νομάδες, ορεσίβιοι Σελτζούκοι Τούρκοι (εκ του τάραχος > ταραχή) είχαν γλώσσα. Γραφή είχαν; Και αν ναι τι γραφή ήταν αυτή; Μάλλον Αραβική. Δηλα-δή έπρεπε μόλις το 1927!!!!! να καθιερώσουν την λατινογραφή σε αντικατάσταση της Αραβικής στην προσπάθεια εξευρωπαϊσμού τους;!. Μα ή λέξη καρά όπως και εκατομμύρια άλλες Έλληνίδες λέξεις, απαλλαγμένες από όποια φανατική ανωμαλία, είναι γνωστό πως γονιμοποιούν, τρέφουν όλες τις Ευρωπαϊκές γλώσσες και την Τουρκική, και επομένως προϋπάρχουν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αν ληφθεί υπ’ όψιν δε ο ισχυρισμός πώς όταν προτίθεται του ονόματος αποτελεί έπαινο ωραιότητα και ισχύ τότε τι άλλο μπορεί να σημαίνουν οι σύνθετες λέξεις χάριν παραδείγματος: ΚαράΑλής, ΚαραΒαγγέλης, καραβαλκάν, καραβάνι, καραβοκύρης, ΚαραΒασίλης, καράβι, καραβιά, καραβοστάσι, ΚάραΓατς , ΚαραΓιώργης, Καραγιάννης, Καραγκιόζης = ο Μαυρομάτης, Kαραγκούνης, Καραθανάσης, Καραθοδωρή, Καραϊσκάκης, Καρακάλας, Καρακατσάνης, Καραντί, Καρατάσος… και άλλες μυριάδες που σωσμό δέν έχουν!; Μα το αυτονόητο!!! Σημαίνουν και ισχύ και έπαινο και ωραιότητα και γενναιότητα και μάλλον θα πρέπει για τον υπερθετικότατο, κατ’ οικονομία, βαθμό πέραν από οιανδήποτε γραμματολογική συμβατική ορολογία, και απαλλαγή από φοινικική ανωμαλία για νά τονιστεί και να δοθεί έμφαση στο σημαινόμενον με την Ελληνίδα λέξη Καρά!-
(1*)Η μάχη του Μαντζικέρτ* στην Αρμενία (βιkipedia) έλαβε χώρα στις 26 Αυγούστου 1071μ.χ.χ. μεταξύ του βυζαντινού στρατού υπό τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ' Διογένη, και των Σελτζούκων Τούρκων του σουλτάνου Αλπ Αρσλάν. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός ηττήθηκε, αιχμαλωτίστηκε και απελευθερώθηκε μετά την καταβολή λύτρων, ενώ η βυζαντινή αυτοκρατορία υποχρεώθηκε στην καταβολή ετήσιου φόρου και την παραχώρηση μερικών φρουρίων στους Σελτζούκους. Αυτή η πανωλεθρία των βυζαντινών στρατευμάτων και, κυρίως, η εσωτερική πολιτική παράλυση που ακολούθησε, επέτρεψε τη μόνιμη εγκατάσταση των Σελτζούκων Τούρκων στη Μικρά Ασία..-
Αρτάνη
http://visaltis.blogspot.com/2011/10/blog-post_16.html
-Ευλύγιστοι είναι τελικά οι Θεσμοί, οι συνήθειες τα ήθη και τα έθιμα στην Πατρίδα μας, την γλυκιά Ελλάδα μας. Ευλύγιστοι σαν τα καλάμια, πού αν δεν λυγούσαν, θα έσπαζαν στο πρώτο φύσημα του δυνατού και παγερού Βοριά. Ίσως αυτό να οφείλεται από την μία στις επιρροές τού δυναμισμού της Δύσης, και από την άλλη, στο ραχάτι και πασαλίκι της Ανατολής. Κάπου όμως, στέκεται στο μέτριο «βολικό» του μέτρο και μέσο, κάτι σαν την σκληρή και συνάμα αναπαυτική κλίνη του Προκρούστη, που ο Παππούς μας ο Ησίοδος, κανέναν απολύτως δεν αναφέρει πως υπέφερε τα μύρια όσα μαρτύρια, είτε πετσοκόβοντάς τον ο γνωστός μας Προκρούστης, είτε τραβώντας του τα σκέλη και τα κοντά του ποδάρια,…ο «παλιάνθρωπος» εκείνος, στην Μυθολογία μας.
Ο ίδιος ο Λαός μας πιέζοντας με την αλάνθαστη Σοφία του τους φορείς, τους θεσμούς και την εκάστοτε πραγματικότητα, χωρίς να απαλλάσσεται από την προηγούμενη κατάσταση, κατάφερε διαχρονικά αυτό του δεν πέτυχε κανένας Σοφός νους, όπως: τον Λαβύρινθο, τον Μαίανδρο, την γραφειοκρατία, το ρουσφέτι, το δε βαριέσαι, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; κι ας υποφέρει, κι ας βασανίζεται από τα ίδια του τα πάθη, είναι δηλα-δή γέννημα και θρέμμα του Εθνικού μας Λαϊκού ήρωα του θεάτρου σκιών, του Καρα*- γκιόζη (2*) με κεφαλαία. Το αντι-σύστημα πού αντιμάχεται και τρίβεται με τους θεσμούς, προσαρμοσμένο απόλυτα πάνω στη ράχη της πραγματικότητας. Θεσμός είναι η Οικονομία (η νομή τα του Οίκου), αντιθεσμός όμως η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή, το φακελάκι, το λάδωμα, η γραφειοκρατία.
Θεσμός η παρεχόμενη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία, αντιθεσμός της η παραπαιδεία, τα ιδιαίτερα, τα φροντιστήρια, -ιδιαίτερα αυτά των ξένων γλωσσών- τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Θεσμός η Αστυνομία και η Δημόσια Ασφάλεια, αντιθεσμός στον
αντίποδά της, οι εταιρείες σεκιούριτη (κι ας είναι η Ελληνικότατη λέξη Σιγουριά και Ασφάλεια) τα συστήματα συναγερμού και οι τηλεκάμερες, κάτι δηλαδή ανάμεσα με τον Χωροφύλαξ και με τον Αστυφύλαξ. Τελευταία επινόηση (πες αντι - θεσμός της τροχαίας), ο ψεκασμός με το λάκ της γυναίκας του, των πινακίδων του αυτοκινήτου του, του φίλου μου του Νώντα, που ανεβοκατεβαίνει Θεσσαλονίκη –Αθήνα, για επαγγελματικούς λόγους, προκειμένου αυτές να μη αναγνωρίζονται – τις κάνει- μού λέει με υπερηφάνεια- αόρατες από τις φλασιές των φωτογραφικών ηλεκτρονικών μηχανών της Τροχαίας της Εθνικής μας, καθώς σαν γρήγορος οδηγός- πού λέει -ότι είναι, ό βλάξ, πάντα μα πάντοτε υπερβαίνει το όριο ταχύτητας…
Θεσμός οι γιορτές μας και τα πανηγύρια, εξ άλλου «βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος». Αντιθεσμός όμως τα φεστιβάλς (όρα και πές γιουροβίζιον) με όλα τα συναφή τους ελληνοποιημένα ξενόφερτα παρατράγουδα, είτε από την σαγηνεύτρα Εσπερία ή από την λάγνα Ανατολή. Θεσμός τα συμπαθή Ταχυδρομεία, αντιθεσμός και μάλιστα αποτελεσματικότερος οι εταιρείες ταχυμεταφορών.. Θεσμός επίσης είναι η Επιστήμη της Αστρονομίας, και η κάθε επιστήμη. Κι όμως η Αστρολογία την αντικατέστησε με τις καφετζούδες, τις χαρτορίχτρες, και τους «έγκριτους» τσαρλατάνους…
- Όλες όμως αυτές οι αντιθέσεις, αντι-θεσμοί, αυτή η συνύπαρξη τους είναι το νόημα και η χαρά της ζωής μας, καί πού δεν θα τελειώσει παρά μόνο όταν επικρατήσει το αγαθό, το άριστο, το καλό ή το κακό!. Στην ουσία όμως ούτε το καλό είναι τόσο πολύ καλό, αλλά ούτε και το κακό, τόσο κακό. Εκείνο το « ουδέν καλόν, αμιγές κακού» ισχύει και ανάποδα!. Γιατί, η ζωή μας χρειάζεται αυτή την αντίθεση, αυτή την σύγχυση και θολούρα. Το δείχνουν άλλως τε και οι παροιμίες μας, οι αρχαίες ρήσεις. Η μία αντιστρατεύεται την άλλη. Η μία αντίφαση και ο ένας αντι-θεσμός μέσα στον άλλον.
Εκείνο πάντως « του Έλληνoς ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει » μάλλον πρέπει να αντικατασταθεί με το πως, ίσα- ίσα τον επιδιώκει, όπως φαίνεται από την ιστορική και διαχρονική συμπεριφορά του.
Και παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα μας είναι ένα πράγμα πού ούτε φτιάχνεται, ούτε χαλνιέται, μα και ποτέ δεν πεθαίνει.( Θ.Κ. ). «Γιατί τους διώξαμε απ’ τους Ναούς τους, γιατί εσπάσαμε τ’ αγάλματά τους, διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι Θεοί» Κ. Καβάφης. Απλά ζει, υπάρχει, δημιουργεί και πολεμά, όπως εναλλάσσονται η μέρα με τη νύχτα, η ζέστη με το κρύο, ο Ήλιος με το χιόνι, η αγάπη με το μίσος, το Φως με το σκοτάδι, η υγεία με την αρρώστια, ή όπως αντιμάχονται τα καμπανίσματα της Μεγάλης Παρασκευής στον Άγιο Κωνσταντίνο της Πλατείας Ομονοίας και παντού σ΄ όλους του Ναούς, με τον κατά φαντασίαν ασθενή του Μολιέρου στο Εθνικό Θέατρο λίγο παρακάτω κι απέναντι, ή η Ώρα της Ανάστασης του Κυρίου, με την έναρξη της θερινής σαιζόν εν τώ άμα, του παραλιακού επώνυμου σκυλάδικου, …όπως αντιμάχεται η δανειοσυντήρητη χοληστερίνη του καναπέ και της παχυσαρκίας, με τα γυμναστήρια, τα χλιδάτα ινστιτούτα αδυνατίσματος και διαίτης των σελέμπριτις…η γέννηση με τον μαύρο μας και πικρό θάνατο. Οι Θεσμοί, λοιπόν, συνυπάρχουν «νόμιμα» με τους αντι-θεσμούς όπως οι αρχαίες κολώνες,- γκρεμισμένες οι περισσότερς ή όρθιες- που όταν και εφόσον, τις βλέπουν τα παιδιά στις εκπαιδευτικές τους εκδρομές, στους αρχαιολογικούς χώρους,- (πού, ενώ το ΥΠΠΟ διαθέτοντας μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρά, για προβολή της Χώρας και προσέλκυση τουριστών, ταυτόχρονα τα Μουσεία είναι κλειστά και οι συμβασιούχοι (;) αρχαιοφύλακες - ξεναγοί, απεργούν για θεσμικά τους ζητήματα διεκδικώντας καί ανθυγιεινό επίδομα καύσωνα κλπ) - κάτι παθαίνουν, με τους μιναρέδες, τα καμπαναριά, με τα σουβλακοπωλεία της Μεγάλης Εβδομάδος, τα οικολογικά ξύλινα χωριά, με τους άχαρους ουρανοξύστες μας, (θύματα κι αυτοί μαζί με εμάς, της αντι-παροχής) που υψώνονται σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, με τα παράνομα εκτός η εντός σχεδίου εξοχικά μας, μάς δίνουν την ελπίδα, πώς η παραγωγικότητα, ο άκρατος καταναλωτισμός, οι κενές ιδέες, όπως η αλλαγή, η κάθαρση, η όποια μεταρρύθμιση, η κρίση, το μνημόνιο, οι εφαρμοστικοί νόμοι, η τρικυμία εν κρανίω, θα είναι το τελευταίο καταφύγιο της αντίφασής* μας (1*) και η συνέχιση της ύπαρξής μας. Όπως συν-υπάρχει στόν οποιαδήποτε πίνακα λαϊκής ζωγραφικής με παράσταση ενός πλεούμενου, ας πούμε, ιστιοφόρου εν πλώ, του παλιού καιρού.. η Ελληνική του - καί δική μας Σημαία, να κυματίζει!!! σε αντίθετη φορά με τα φουσκωμένα πανιά του, να αντιμάχεται κόντρα καί πεισματικά τον Ούριο άνεμο, δηλα-δή, τον ίδιο τον Θεό Αίολο. Παρακαλώ πολύ προσέξτε το. Λάθος εσκεμμένο του καλλιτέχνη; Τυχαίο;. Ίσως!!!
-Ωσάν αυτό που συμβαίνει, τέλος-τέλος για χρόνια τώρα, κάπου στην Πελοπόννησο - κατά Μάνη μεριά - με τον θεσμό της σύγγριας. Όταν, λοιπόν, η «κανονική» σύζυγος δεν είναι γόνιμη αλλά στέρφα, τότε παίρνει ο σύζυγος, ο νόμιμος, μία σύγγρια δηλα-δή μία «σύν-γριά», απλά και μόνο για να αφήσει απογόνους, μη χαθεί ο σπόρος και η γενιά του εκ της τέφρας, αναγεννημένου Φοίνικα.-
(1*) της αντίφασής* μας : του έχουμε - μά δεν έχουμε, αντί του ορθού είμαστε.
-Έχουμε Δημάρχους, αλλά οι «δουλειές» μας, τελειώνουν με τους κλητήρες.
-Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια, και μικρότερες οικογένειες μέχρι και μονογονικές!
-Έχουμε πολυτελή σπίτια, αλλά διαλυμένες οικογένειες.
-Έχουμε περισσότερες ανέσεις καί λιγότερο «χρόνο».
-Έχουμε εξοχικά παραθαλάσσια, και αγνοούμε να κολυμπάμε. Οκτακόσιοι και πλέον οι πνιγμένοι κατ’ έτος εις τάς δαντελωτάς Ελληνικάς ακτάς.
-Έχουμε περισσότερη επιτυχία, και λιγότερους μορφωμένους. Πάντοτε όμως, όπως και σήμερα, το πτυχίο θεωρείται προσόν μόρφωσης, όπως τα επιμελώς σημερινά ξεφτισμένα πισόκωλα μπλουτζίν, με την χύμα μαλλούρα μαζί.
-Έχουμε παιδεία, χωρίς παιδία με ελάχιστους φωτισμένους διδασκάλους.
-Έχουμε τους περισσότερους «εκπαιδευτικούς», τα περισσότερα σχολικά διδακτήρια, αλλά τις λιγότερες παγκοσμίως ώρες διδασκαλίας. Αποτέλεσμα: μαθήτρια της Β΄ Λυκείου αδυνατεί - δεν γνωρίζει κάν - την λέξη χοίρος ή γουρούνι, και αναγράφει εις σχετικήν έκθεσίν της, κάτι αόριστο για πλαστικό κουμπαρά πού μουγκρίζει καί βρωμάει, και την αγελάδα την περιγράφει ως χρωματιστή μεγάλη κατσίκα, που κάνει μοού, μοού !.
-Έχουμε περισσότερα υπάρχοντα, αλλά λιγότερες αξίες.
-Έχουμε πλατύτερους δρόμους, αλλά στενότερες αντιλήψεις και καθόλου χώρους στάθμευσης των ι.χ. μας.
-Έχουμε λίγα χρήματα, αλλά ξοδεύουμε πάρα πολλά.
-Έχουμε περισσότερη γνώση, αλλά λιγότερη κρίση.
-Έχουμε μεγάλα εισοδήματα, αλλά μικρές ηθικές αξίες.
-Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.
-Έχουμε περισσότερα τρόφιμα, τρεφόμαστε χειρότερα και δεν έχουμε όρεξη. Ορίστε μερικά στοιχεία: 158 είδη κρεάτων, 632 είδη τυριών, 523 είδη αλλαντικών, 215 είδη σοκολάτας, 869 είδη ζυμαρικών, 125 είδη ψωμιού, 244 διαφορετικά γάλατα, 998 είδη διαφορετικών χυμών και γεύσεων, 956 διαφορετικές σαλάτες – αλοιφές, 36 διαφορετικά αλάτια, 758 είδη καφέδων με κορυφαίο τον φραπέ, 963 διαφορετικά μπισκότα, 201 διαφορετικά μπιφτέκια καί λαχανικών για περιόδους νηστείας, εθνικούς μάγειρες και μαγείρισσες δεκάδες χιλιάδες συνταγές κλπ, ύστερα από μακροχρόνια (δεκαετή) έρευνα και καταγραφή του έντυπου τύπου.
-Έχουμε κουζίνες ηλεκτρικές, εντοιχιζόμενες και μικροκυμάτων, αλλά αγνοούμε τα άναμμα φωτιάς, και προτιμούμε τα ταχυφαγεία και τα γυρογυράδικα.
-Έχουμε κυνηγούς (250.000 με 300.000 και βάλε…) με τοπικές – περιφερειακές άδειες, κι όμως σε κάθε κυνηγετική περίοδο «θρηνούμε», πέραν των θηραμάτων, πολλούς κουμπάρους και φίλους πού σκοτώθηκαν από κουμπάρους και φίλους. Πολλοί από αυτούς βεβαίως-βεβαίως δεν κράτησαν όπλο, όταν τους κάλεσε για στράτευση η Πατρίδα και απηλλάγησαν ως ικανοί 3 ης ,5ης κατηγορίας. Για τους λαθροκυνηγούς, δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία. Ρωτήστε τά κατά τόπους Δασαρχεία.
-Έχουμε πολλούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, ελληνικό ραδιόφωνο δεν έχουμε, εκτός εξαιρέσεων διά να επιβεβαιώνεται ο κανόνας. Ώρες- ώρες νομίζει κάποιος ακούγοντάς τους πώς βρίσκεται σε αφροασιατική χώρα, κι όχι στον τόπο του.
-Έχουμε απορρυπαντικά πολλά απορρυπαντικά, με χρωματιστούς κόκκους, με αρώματα, και αθόρυβα πλυντήρια, καθαριότητα δεν έχουμε και άσπρα πουκάμισα δεν φορούν πλέον οι άνδρες μας.
-Έχουμε οδοντόκρεμες με γεύσεις, με χρώματα, με ρίγες κι όμως η τερηδόνα και τα σιδεράκια προηγούνται της οδοντοφυΐας των νηπίων.
-Έχουμε αμπέλια, αλλά πίνουμε ουίσκι. Φανταστείτε για λίγο τον Διόνυσο και τον Βάκχο να πίνουν μπύρα και τεκίλα!.
-Έχουμε φρούτα, πολλά φρούτα, αλλά το καλοκαίρι πίνουμε εισαγόμενα αναψυκτικά και τα φρούτα μας, ρίπτονται στις χωματερές.
-Έχουμε το βλαπτικό φαινόμενο του θερμοκηπίου, κι όμως τρεφόμαστε ολοχρονίς με προϊόντα «θερμοκηπίου».
-Έχουμε πλεόνασμα φαρμάκων, αλλά έλλειψη υγείας.
-Έχουμε μοντέρνες αρρώστιες, αλλά και μοντέρνα φάρμακα.
-Έχουμε πολυτέλεια, αλλά όχι ευγένεια.
-Έχουμε πολλά, χιλιάδες μυριάδες καλλυντικά, αλλά δεν έχουμε κάλλος και εύμορφία.
-Έχουμε πολλά, χιλιάδες αρώματα, μυρουδιές δεν έχουμε.
-Έχουμε Ήλιο, μόνο Ήλιο, αλλά φορούμε πανάκριβα φουμέ γυαλιά για να τον κρύψουμε, από τα μάτια μας.
-Έχουμε κρεβάτια αναπαυτικά, αλλά δεν έχουμε ύπνο.
-Έχουμε διασκεδάσεις, αλλά δεν έχουμε ευτυχία.
-Έχουμε πολλούς ειδικούς, αλλά περισσότερα προβλήματα.
-Έχουμε «κινητά», αλλά δεν λέμε καλημέρα στον γείτονα. Τά μηνύματα πού ανταλλάχθηκαν το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου προς 1η Ιανουαρίου, ξεπέρασαν τα 38.738.568!. Δηλα-δή μέσα σε λίγες μόνον ώρες, ξοδεύτηκαν 38.738.568 Χ 1,38/sms με ΦΠΑ = 53.459.223,840 ευρά, για ευχές καί χρόνια πολλά!.
-Έχουμε τον κέρσορα στο χέρι ( πές ποντίκι ) και σερφάρουμε με αυτόν εις τον παγκόσμιον ιστόν ,(διαδίχτυον). Στη θέα όμως ενός πραγματικού ποντικιού τσιροκοπάμε από φόβο, μη μας κατασπαράξει.. το θεριό.
-Έχουμε οδηγούς, καλούς οδηγούς αυτοκινήτων ι.χ. και δ.χ., κι όμως κάθε χρόνο σβήνει από τον χάρτη μία κωμόπολη 1.200 περίπου νέων κατοίκων, καί από τα μητρώα της Στρατολογίας δύο τάγματα πεζικού. Πολλαπλάσιοι σακατεύονται μια για πάντα, με σοβαρές επιπτώσεις και στο ΟΛΟΝ. Τα όρια μεταξύ, θύτη και θύματος είναι πλέον, σχεδόν ταυτόσημα.
-Έχουμε, εμείς τα εγγόνια, τη Γιαγιά και τον Παππού στον οίκο ευγηρίας, στο γηροκομείο, και το γλυκό τους παραμύθι, στα σκουπίδια της λησμονιάς. Αποτέλεσμα: οι φυλακές κατάμεστες, τα άσυλα ψυχοπαθών υπερπλήρη, οι ληστείες καθημερινό συνηθισμένο φαινόμενο, τα φονικά απερίγραπτα, οι ναρκομανείς αυξάνονται, όπως και η κάθε θρασύτατη ακατονόμαστη απατεωνιά.
-Έχουμε Ηρωες, πολλούς Ηρωες, αλλά λατρεύουμε -από παιδιά ακόμη- τον τέν-τέν, τον λούκυ-λούκ, τον τιραμόλα, την μπάρμπυ, τα τρία γουρουνάκια, την κοκκινοσκουφίτσα με τον κακό λύκο, (άραγε υπάρχει καλός λύκος;), τον ποπάϋ, και τον χάρυ πότερ με τα στρουμφάκια του. Ορίστε καμαρώστε τα πιτσιρίκια πού βαστούν την ‘Αναστάσιμη Λαμπάδα, δώρο ακριβό της Νονάς, με φιγούρα του μπάτμαν, του σπάϊντερμαν, του κόναν του βάρβαρου με τα χελωνιντζάκια τους ή τα στρουμφάκια τους !!!
-Έχουμε γιορτές, πολλές γιορτές, μεγάλες θρησκευτικές, Εθνικές, Τοπικές, Επετείους, τριήμερα – τετραήμερα αργιών, αλλά δεν γνωρίζουμε τι και πώς νά γιορτάζουμε.
-Έχουμε ρητά-αποφθέγματα και σύμβολα όπως: «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Πάτρης» και ας πασχίζουμε, χρόνια τώρα, για το αντίθετο ακριβώς, δηλα-δή περί πάρτης.
-Έχουμε πολλούς Αγίους και Ιερωμένους Παναγιωτάτους, αλλά χάσαμε (;) και δεν έχουμε (;) τον Θεόν μας, κι άς Είναι λένε - κατά τάς Γραφάς- μόνον Αυτός Άγιος! -
(2*) Καρά* =ότι έχει σχέση με το μαύρο ή οποιοδήποτε σκούρο χρώμα. Μία μικρή καλοπροαίρετη ένσταση. Εις το περισπώμενον λήμμα Καρά τής εγκυκλοπαίδειας «Ελευθερουδάκη» τόμος 7 σελ.261 αναγράφονται αυτολεξεί: Καρά - Πρώτον συνθετικόν εν τη ΝΕΓ, ληφθέν έκ της Τουρκικής και δηλούν ότι το υπό του δευτέρου συνθετικού σημαινόμενον έχει την ιδιότητα του μέλανος και κατ΄ επέκτασιν του ισχυρού: Καρά Γιουσούφ, καρά Μπουρνού (παρά τοίς Άραψιν η λ. αύτη προτιθεμένη είς το όνομα απετέλει έπαινον ωραιότητος και ισχύος). Πέρα από τις όποιες προκαταλήψεις, ιδεοληψίες, ανακατατάξεις πέριξ του Μεσογειακού χώρου (εδαφικές, πολιτικοοινομικές, θρησκευτικές και άλλες) πού συνέβησαν μετά την εμφάνιση των Σελτζούκων Τούρκων Οθωμανών στον χώρο αυτόν, (μάχη του Μαντζικέρτ το 1071 μ.χ.χ.)* ίσως το μόνο σταθερό και εξελίξιμο (εξ > έλικος ) πράγμα πού έμεινε είναι η γλώσσα των απλών ανθρώπων, με τα όποια δάνεια αντιδάνεια, ιδιώματα και ντοπιολαλιές. Οι προερχόμενοι από τις στέπες των Αλταϊκών (Altin dag) ορέων τής Μογγολίας νομάδες, ορεσίβιοι Σελτζούκοι Τούρκοι (εκ του τάραχος > ταραχή) είχαν γλώσσα. Γραφή είχαν; Και αν ναι τι γραφή ήταν αυτή; Μάλλον Αραβική. Δηλα-δή έπρεπε μόλις το 1927!!!!! να καθιερώσουν την λατινογραφή σε αντικατάσταση της Αραβικής στην προσπάθεια εξευρωπαϊσμού τους;!. Μα ή λέξη καρά όπως και εκατομμύρια άλλες Έλληνίδες λέξεις, απαλλαγμένες από όποια φανατική ανωμαλία, είναι γνωστό πως γονιμοποιούν, τρέφουν όλες τις Ευρωπαϊκές γλώσσες και την Τουρκική, και επομένως προϋπάρχουν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αν ληφθεί υπ’ όψιν δε ο ισχυρισμός πώς όταν προτίθεται του ονόματος αποτελεί έπαινο ωραιότητα και ισχύ τότε τι άλλο μπορεί να σημαίνουν οι σύνθετες λέξεις χάριν παραδείγματος: ΚαράΑλής, ΚαραΒαγγέλης, καραβαλκάν, καραβάνι, καραβοκύρης, ΚαραΒασίλης, καράβι, καραβιά, καραβοστάσι, ΚάραΓατς , ΚαραΓιώργης, Καραγιάννης, Καραγκιόζης = ο Μαυρομάτης, Kαραγκούνης, Καραθανάσης, Καραθοδωρή, Καραϊσκάκης, Καρακάλας, Καρακατσάνης, Καραντί, Καρατάσος… και άλλες μυριάδες που σωσμό δέν έχουν!; Μα το αυτονόητο!!! Σημαίνουν και ισχύ και έπαινο και ωραιότητα και γενναιότητα και μάλλον θα πρέπει για τον υπερθετικότατο, κατ’ οικονομία, βαθμό πέραν από οιανδήποτε γραμματολογική συμβατική ορολογία, και απαλλαγή από φοινικική ανωμαλία για νά τονιστεί και να δοθεί έμφαση στο σημαινόμενον με την Ελληνίδα λέξη Καρά!-
(1*)Η μάχη του Μαντζικέρτ* στην Αρμενία (βιkipedia) έλαβε χώρα στις 26 Αυγούστου 1071μ.χ.χ. μεταξύ του βυζαντινού στρατού υπό τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ' Διογένη, και των Σελτζούκων Τούρκων του σουλτάνου Αλπ Αρσλάν. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός ηττήθηκε, αιχμαλωτίστηκε και απελευθερώθηκε μετά την καταβολή λύτρων, ενώ η βυζαντινή αυτοκρατορία υποχρεώθηκε στην καταβολή ετήσιου φόρου και την παραχώρηση μερικών φρουρίων στους Σελτζούκους. Αυτή η πανωλεθρία των βυζαντινών στρατευμάτων και, κυρίως, η εσωτερική πολιτική παράλυση που ακολούθησε, επέτρεψε τη μόνιμη εγκατάσταση των Σελτζούκων Τούρκων στη Μικρά Ασία..-
Αρτάνη
http://visaltis.blogspot.com/2011/10/blog-post_16.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου