του Λάζαρου Μαύρου*
Το ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα τ’ αποφασίσει τον ερχόμενο Φεβρουάριο το εκλογικό σώμα, ο «κυρίαρχος» -στιγμιαία που ψηφίζει άπαξ της 5ετίας- λαός. Ανάλογα με τις υποψηφιότητες που θα υπάρξουν. Για τις οποίες, παλαιόθεν άχρι τούδε, αποφασίζουν καθοριστικά οι ηγέτες των μεγάλων κομμάτων. Οι εκτός κομμάτων, σκόρπιοι, ανοργάνωτοι, κομματικά άστεγοι, πολιτικά «χασιμιοί», έστω κι αν ως αποχή υπερέχουν αριθμητικά κάθε κόμματος, όπως κι οι εντός κομμάτων διαφωνούντες με την ηγεσία τους, μέχρι τώρα έπαιξαν ρόλο μηδενικής αποτελεσματικότητας.
Τι ρόλο θα παίξουν και, κυρίως, τι ρόλο θα μπορούσαν να παίξουν, μέχρι τις προεδρικές εκλογές, είν’ ένα πολύ δύσκολο ερώτημα…
Για να υπάρξει πάντως επόμενος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, προαπαιτείται ότι θα συνεχίσει να υπάρχει τον Φεβρουάριο του 2013 η Κυπριακή...
Δημοκρατία. Ούτ’ αυτό είν’ εύκολο ερώτημα. Δεν είναι καθόλου σίγουρη η διασφάλιση ύπαρξης του κυπριακού κράτους μέχρι τότε. Επειδή, με τη συναίνεση και συνεργία της πολιτικής Χριστόφια, οι δρομολογημένες ήδη διαδικασίες του Γ.Γρ. του ΟΗΕ, στοχεύουν μέχρι την 1η Ιουλίου 2012 να έχει διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και να την αντικαταστήσει ο ελεγχόμενος απ’ τους Τούρκους «Συνεταιρισμός Δύο Συνιστώντων Στέιτς».
Η πιθανότητα να επιτευχθεί η εξαφάνιση του κράτους αυξάνεται εκ του ότι, ίσαμε τώρα, οι μετέχοντες και στο Εθνικό Συμβούλιο ηγέτες, Αναστασιάδης, Καρογιάν, Ομήρου, Συλλούρης, Ιω. Παναγιώτου, δεν κατόρθωσαν να θέσουν κάποιο ασφαλές χειρόφρενο στην πολιτική Χριστόφια. Απ’ την άλλη, οι σχεδιασμοί ανόδου στην εξουσία και συμμετοχής τους στην επόμενη κυβέρνηση, αυξάνουν τις πιθανότητες ανακοπής των όσων δρομολόγησαν οι Νταβούτογλου, Μπαν Κι Μουν, Ντάουνερ στο χαλί που έστρωσε ο Χριστόφιας.
Εάν τελικά διασωθεί μέχρι τον Φεβρουάριο του 2013 η Κυπριακή Δημοκρατία, πολύ πιο σπουδαίο καθίσταται, ποιων προσόντων, ποιων ικανοτήτων και προπάντων ποιας συγκεκριμένης πολιτικής Πρόεδρο θ’ αναδείξει ο λαός.
Θ’ αράξουν και πάλι, 12 μήνες, στον καναπέ των τηλεοράσεών τους οι πολίτες, αναμένοντας τι θα βγάλουν τα παρασκηνιακά μαγειρεία των συναλλαγών των κομμάτων; Μετά απ’ την παλλαϊκά βιωμένη φρικτή εμπειρία της προεδρίας Χριστόφια, είν’ άραγε φρόνιμο ν’ αναμένουν οι πολίτες -και στην πράξη, άπρακτοι οι ίδιοι, να εξουσιοδοτούν- τους αρχηγούς των κομμάτων, σε ποιους υποψηφίους εκείνοι θα καταλήξουν; Υπάρχει άραγε τρόπος και μεθόδευση για την αποτελεσματική ενεργοποίηση των πολιτών, ώστε απ’ τ’ ανενεργό περιθώριο της Αποχής να εισέλθουν αποφασιστικά στον στίβο εξεύρεσης κι επιλογής του ικανότερου κι αξιότερου για την προεδρία;
Μετά τον Χριστόφια, ο οποίος αποδείχθηκε ο ανεπαρκέστερος και χειρότερος πρόεδρος που είχε ποτέ η Κύπρος, κι επειδή έπεσε τόσο πολύ χαμηλά ο πήχης απ’ τη μια κι ανέβηκε τόσο ψηλά η απόγνωση των πολιτών απ’ την άλλη, υπάρχει μέγας κίνδυνος ένας «λίγο καλύτερος απ’ τον Χριστόφια» να προκύψει, μέσα από τα προεκλογικά μαγειρεία συναλλαγών των κομμάτων, μέχρι τον ερχόμενο Φεβρουάριο. Κι αυτό είναι εξίσου επικίνδυνο, δεδομένης και της αποδεδειγμένης ανεπάρκειας -διαφόρων ταχυτήτων και διαβάθμισης- που επέδειξαν επί διακυβερνήσεως Χριστόφια όλα τα κόμματα, αυξάνοντας την Αποχή.
Αλλά όμως οι περιστάσεις, οι συγκυρίες, η εσωτερική και η διεθνής κατάσταση, μέσα στην οποία διολισθαίνει, απειλούμενος και αυτοχειριαζόμενος ο Ελληνισμός σε αμφότερα τα κράτη, κυπριακό και ελλαδικό, είναι τόσο φοβερά δύσκολες και τρομακτικά επικίνδυνες, που θα ήταν συνταγή αυτοκτονίας - ευθανασίας, αν ο επόμενος πρόεδρος θα είναι απλώς ένας «λίγο καλύτερος Χριστόφιας»!
Εξ' αιτίας αυτών ακριβώς των περιστάσεων, αποτελεί ύψιστη, κατεπείγουσα ανάγκη, η Κύπρος να βρει και ν’ αναδείξει πρόεδρο εξαιρετικών ικανοτήτων. Και, κατά παρασάγγας υψηλότερων προσόντων, σε σύγκριση με τον υψηλότερο μέσο όρο που έδειξαν έως τώρα, ένας έκαστος και όλοι μαζί, οι αρχηγοί των κομμάτων.
Έναν πρόεδρο πρόθυμο και ικανό να σχεδιάσει και να υλοποιήσει συγκεκριμένη στρατηγική διάσωσης και ανόρθωσης του Ελληνισμού. Ικανό και άξιο να στηθεί βαθύρριζος Κέρβερος - φύλακας της Κυπριακής Δημοκρατίας, απέναντι στους μεθοδεύοντες τη διάλυσή της σε διζωνικό «Συνεταιρισμό Δύο Συνιστώντων Στέιτς», Ντάουνερ και σία. Έναν πρόεδρο πρόθυμο, άξιο και ικανό να επιλέξει και να μαζέψει, εκ των αρίστων, τους ικανότερους κι αποτελεσματικότερους συνεργάτες. Για να εμπνεύσει ξανά όραμα ελευθερίας, δημοκρατίας και κρατικής ανόρθωσης στον λαό. Ώστε να κερδίσει την εθελοντική, ενεργό επιστράτευση των πολιτών στην υλοποίηση της στρατηγικής του.
Δεν ψάχνουν τέτοιον πρόεδρο οι ηγέτες των κομμάτων. Οι κανόνες αυτοσυντήρησης και αναπαραγωγής της κρατούσας Ολιγαρχικής Κομματικής Ηγετοκρατίας άλλους στόχους, αρχομανίας, φατριασμού και ιδιοτέλειας προτάσσουν. Ποιες άλλες δυνάμεις δύνανται, άραγε, να κινητοποιήσουν τον κόσμο του «πρώτου κόμματος», δηλαδή της Αποχής, δηλαδή της πλειοψηφίας των πολιτών, για να καταστούν ο καθοριστικός «παίκτης» στην αρξάμενη ήδη, 12μηνη προεκλογική προσπάθεια;
Εάν όντως οι περιστάσεις, οι συγκυρίες, η εσωτερική και η διεθνής κατάσταση, μέσα στην οποία κατολισθαίνει, απειλούμενος κι αυτοχειριαζόμενος ο Ελληνισμός, είναι τόσο φοβερά δύσκολες και τρομακτικά επικίνδυνες, ώστε πράγματι να ορίζουν ως ύψιστη και κατεπείγουσα ανάγκη, η Κύπρος να βρει και ν’ αναδείξει έναν πρόεδρο εξαιρετικών ικανοτήτων και κατά παρασάγγας υψηλότερων προσόντων σε σύγκριση με τον υψηλότερο μέσο όρο που έδειξαν έως τώρα, ένας έκαστος και όλοι μαζί, οι αρχηγοί των κομμάτων -όπως γράφαμε χθες- ποια πρέπει να 'ναι, λοιπόν, τα απαιτούμενα προσόντα;
Υπάρχουν, άραγε, δοκιμασμένες κι επαληθευμένες προδιαγραφές; Ποιος θα μπορούσε καλύτερα πρώτος να διαφωτίσει, αν όχι η επαληθευόμενη διαρκώς ανά τους αιώνες, ες αεί έγκυρη και πάντα επίκαιρη, γνώμη του Θουκυδίδη; Εξ αυτού, λοιπόν, άρξασθε…
Δύο βασικά προσόντα, σε λησμονημένες λέξεις: (α) Κράτιστος Γνώμων και (β) Άριστος Εικαστής. Τα εντόπισε ο Θουκυδίδης στον ηγέτη των Αθηναίων, σωτήρα όλης της Ελλάδας, τον Θεμιστοκλή, όταν αυτή κινδύνευε από την εισβολή του Ξέρξη το 480 π.Χ.: «Παραχρήμα δι’ ελαχίστης βουλής κράτιστος γνώμων και των μελλόντων επί το πλείστον τού γενησομένου άριστος εικαστής», έγραψε, μαζί με περισσότερα στο Α-138 του.
Κι η τελευταία μετάφρασή του, από την αίφνης ευπώλητη του Νίκου Μ. Σκουτερόπουλου τών εκδόσεων «Πόλις»: «Διότι πραγματικά ο Θεμιστοκλής είχε δώσει πειστικότατα δείγματα έμφυτης οξυδέρκειας και ήταν ως προς αυτό άξιος θαυμασμού, περισσότερο από κάθε άλλον, αφού χάρη στην οξύνοιά του, που ούτε προηγουμένως την είχε διδαχθεί, ούτε πρόσθεσε σε αυτήν κάτι, μπορούσε και τα παρόντα να σταθμίσει ορθότατα ύστερα από ελάχιστη σκέψη (σ.σ. μεθερμηνευόμενο το «Κράτιστος Γνώμων») και για τα μελλοντικά να προεικάζει άριστα τι πρόκειται να συμβεί (σ.σ. όπως εξηγείται το «Άριστος Εικαστής»).
Για ό,τι έκανε ήταν σε θέση να δίνει σαφείς εξηγήσεις, αλλά και σε ζητήματα με τα οποία δεν είχε καταπιαστεί, δεν του έλειπε η ικανότητα να τα κρίνει και αυτά επαρκώς. Και διέκρινε καθαρότατα τις αφανείς ακόμα μελλοντικές δυνατότητες για το καλύτερο ή το χειρότερο. Συγκεφαλαιώνοντας λέγω ότι, χάρη στην έμφυτη οξύνοιά του και με ελάχιστη προετοιμασία, ο άνθρωπος αυτός αναδείχθηκε ικανότερος από όλους στο να συλλαμβάνει σε κάθε περίσταση τι έπρεπε να πραχθεί ή να λεχθεί» (Ν. Σκουτερόπουλου μετάφραση Θουκυδίδη, σελ.199)
Ποιος άραγε, για επόμενος πρόεδρος της Κύπρου, πληροί αυτά τα δύο προσόντα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου