Ήλπιζα ότι όταν η χώρα ευρίσκεται στην δεινή θέση την οποίαν την οδήγησαν πολιτικοί και υπάλληλοί τους, επί 35 χρόνια πλιατσικολογώντας τον πλούτο της, κάποια στιγμή οι κ. Βενιζέλος, Λοβέρδος, και οι συν αυτώ, θα έπρατταν στοιχειωδώς το καθήκον τους, επιμερίζοντας τον παραγόμενο πλούτο και στο απλό Ελληνικό νοικοκυριό.
Εφευρίσκοντας τρόπους ισόρροπης ανακατανομής του ελάχιστου, όπως φαίνεται, αυτού πλούτου, τον οποίον παράγει η χώρα μας.
Διαβάζοντας τις πληροφορίες οι οποίες πλέον εμφανίζονται στον... έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο περί του περιβόητου PSI (διαδικασία ανταλλαγής ομολόγων με τους ομολογιούχους-πιστωτές μας) ανακαλύπτω την υιοθέτηση τεχνικών, οι οποίες έχουν ως στόχο την απόλυτη ικανοποίηση των συμφερόντων των τοκογλύφων-πιστωτών, αποκρύπτοντας από την κοινή γνώμη, πτυχές της συμφωνίας οι οποίες όμως κάνουν και την διαφορά διαμορφώνοντας εν πολλοίς την ουσία.
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και στην μεθοδολογία, όπως συνήθιζε να μου λέει ο ακαδημαϊκός μου δάσκαλος.
Ο τίτλος άρθρου της “Ναυτεμπορικής” στις 03 Μαρτίου του 2012, τα λέει όλα, “PSI: Επισπεύδεται η συμμετοχή των τραπεζών”.
Παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα από το άρθρο για να γίνει κατανοητή η προσπάθεια την οποίαν καταβάλει ο υπουργός οικονομίας και Α΄ Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μαζί με τον Διοικητή της ιδιωτικής Τράπεζας της Ελλάδος, ούτως ώστε να “κλείσει” το γρηγορότερον η συμφωνία ανταλλαγής ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου.
“Η πορεία υλοποίησης του PSI και της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, που θα γίνει σε τρία στάδια, συζητήθηκε σε συνάντηση που είχαν χθες ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, Γιώργος Προβόπουλος με τους επικεφαλής των έξι μεγαλύτερων τραπεζών.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα κρατικά ομόλογα που κατέχουν τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία και ασφαλιστικές εταιρείες στην Ελλάδα φτάνουν στο ποσό των 75 δισ. ευρώ και καλύπτουν το 36% του συνολικού ποσού των ομολόγων που θα υποστούν haircut. Από αυτά τα 50 δισ. ευρώ, ανήκουν σε τράπεζες και σε ασφαλιστικές εταιρείες και 25 δισ. ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία.
Σε ό,τι αφορά στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, το υπουργείο Οικονομικών ενημέρωσε και επίσημα τους τραπεζίτες, πως θα γίνει σε τρία στάδια, ενώ το συνολικό ύψος των κεφαλαίων που θα διατεθούν θα φτάσει μέχρι και 50 δισ. ευρώ.
Ανά τράπεζα, η κατανομή των 50 δις, θα γίνει με βάση τις απώλειες που θα υποστεί από τα ομόλογα που θα έχει στο χαρτοφυλάκιό της, όπως αυτές θα πιστοποιηθούν από την Τράπεζα της Ελλάδος.”
Σεβόμενος τον "αγώνα" και την "αγωνία" των συμμετεχόντων στην “ανταλλαγή”, αναρωτιέμαι, εάν ο ίδιος “αγώνας” θα μπορούσε να γίνει για να διασφαλισθεί ικανοποιητικά και το “συμφέρον” και η "αγωνία" του Έλληνα πολίτη, με ανάλογες δανειακές "τεχνικές", αποκλειστικής χρήσης και προορισμού, την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας στην Ελλάδα, και όχι την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων οικονομικών παραγόντων και Τραπεζιτών.
Η ευθύνη της δημιουργίας της "κρίσης" δεν είναι, και δεν πρέπει να επιρρίπτεται ανεύθυνα στον Έλληνα πολίτη, άλλοι έχουν την ευθύνη αυτή καθ`ολοκληρίαν, και αυτοί οφείλουν να βρουν λύσεις και επιμερισμό του ανάλογου "κόστους".
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, οι κυβερνήσεις της τελευταίας 35ετίας, έχει απολύτως αυτήν την ευθύνη, και εξ αυτού του γεγονότος οφείλει και υποχρεούται να δράσει ανάλογα.
Η διάρθρωση του κράτους είναι σήμερα τέτοια, σύμφωνα με την οποίαν, όποιο κεφάλαιο εισέρχεται στην χώρα μας αναγκαστικά “περνάει” μέσα από το ντόπιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, για να “φτάσει” στον προορισμό του, είτε αυτός είναι η Ελληνική κοινωνία είτε το κράτος το ίδιο, είτε είναι οιασδήποτε συναλλαγή εντός και εκτός του κράτους.
Όπως και ότι “παράγεται” εντός της χώρας διαχειρίζεται από το ίδιο Τραπεζικό σύστημα.
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα ανέθεσε την διοχέτευση-διαχείριση κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος, του πλούτου, των οικονομικών πόρων της Ελληνικής κοινωνίας, στο ντόπιο χρηματοπιστωτικό σύστημα δηλ. τις Τράπεζες.
Παρεχώρησε στην ιδιωτική πρωτοβουλία, την “συναλλαγή” με τον πολίτη, διότι ως πολιτικό σύστημα ήταν ανίκανο, ή δεν είχε την “βούληση”, να εγκαταστήσει σοβαρό κρατικό χρηματοπιστωτικό μηχανισμό και συγχρόνως μηχανισμό “συναλλαγής” με τον Έλληνα πολίτη.
Όλες οι κατά καιρούς σοβαρές προσπάθειες, απέτυχαν, εξ αιτίας της ανεπάρκειας ή της συνειδητής εμπλοκής της λειτουργίας του (κρατικό χρηματοπιστωτικό ίδρυμα), από “υπάλληλους πολιτικούς” των ανταγωνιστικών ιδιωτικών ιδρυμάτων, δηλαδή τις Τράπεζες, οι οποίες δεν επιθυμούσαν τον “κρατικό” ανταγωνισμό και έλεγχο.
Σήμερα στην ΕΕ επικρατούν και ελέγχουν απόλυτα τα “κέντρα λήψης αποφάσεων” οι Τραπεζίτες με σθεναρά υποστηρικτές τους τους νεοφιλελεύθερους όπως η κ. Μέρκελ ο κ. Σαρκοζί, και άλλων, με όλα τα πολιτικά συνεπακόλουθα σε όλη την Ευρώπη, ο νεοφιλελευθερισμός στο μεγαλείο του.
Κάνοντας μια παρένθεση στην συλλογιστική μου την οποίαν σας αναπτύσσω, οφείλω να επισημάνω τον αδυσώπητο πολιτικό, και όχι μόνον, "πόλεμο", ο οποίος γίνεται αυτήν την στιγμή στην Ευρώπη, με αφορμή τις προεδρικές εκλογές στην Γαλλία.
Συνασπισμό εναντίον της υποψηφιότητας του Γάλλου σοσιαλιστή και υποψήφιου Προέδρου της 5ης γαλλικής Δημοκρατίας, Φρανσουά Ολάντ, συγκροτεί η Καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύει το γερμανικό περιοδικό «Spiegel».
Με τους Γάλλους Σοσιαλιστές να έχουν ταχθεί ανοιχτά υπέρ της έκδοσης ευρωομολόγου και επενδυτικών προγραμμάτων για τις ασθενέστερες χώρες, η Άνγκελα Μέρκελ βλέπει στο πρόσωπο του ηγέτη των Γάλλων Σοσιαλιστών, Φρανοσυά Ολάντ, έναν ανερχόμενο Όσκαρ Λαφοντέν, τον ηγέτη της ριζοσπαστικής γερμανικής αριστεράς που έθεσε εν αμφιβόλω την πολιτική σταθερότητας που προωθεί η Άνγκελα Μέρκελ.
Στο πρόσωπο του Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος εξήρε τον ρόλο της Γερμανίας στην ευρωπαϊκή σταθερότητα, η Άνγκελα Μέρκελ βρήκε έναν πιστό σύμμαχο και θιασώτη του «χρυσού κανόνα του νεοφιλελευθερισμού», της δραστικής μείωσης των ελλειμμάτων και της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής.
Πολιτική η οποία κινδυνεύει με ακύρωση από την επικράτηση του Φρανσουά Ολάντ.
Αυτή η πολιτική αντιπαράθεση στα σπλάχνα της Ευρώπης, έχει άμεσο και σοβαρό αντίκτυπο στην σημερινή κατάσταση, την οικονομική κρίση, της Ελλάδος.
Συνεχίζοντας παρατηρώ, ότι την συναλλακτική επαφή και διοχέτευση χρημάτων στον Έλληνα και Ευρωπαίο πολίτη το κράτος την παρεχώρησε ανερυθρίαστα στους Τραπεζίτες, και μάλιστα έναντι σχετικής αμοιβής (της σχετικής προμήθειας).
Βρίσκοντας συμπαραστάτη σε αυτήν την πρακτική, σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό των τελευταίων ετών σε όλη την Ευρώπη, μηδέ της χώρας μας εξαιρουμένης.
Ολόκληρο λοιπόν το χρηματοπιστωτικό σύστημα παρ’ότι ανήκει στον ιδιωτικό τομέα, και είναι απολύτως αυτοελεγχόμενο, εντός της Ελληνικής και Ευρωπαικής επικράτειας, αποτελεί εν ολίγοις, μέρος του κράτους.
Και εξ αυτού του γεγονότος, το κράτος και γενικά οι διαχειριστές του, επειδή ταυτίζονται με την λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, θεωρούν ότι κάθε πρόβλημα των Τραπεζιτών αποτελεί και “πρόβλημα” του Ελληνικού κράτους και το αντίστροφο.
Εξ όλων των “παροχών” προς τούς ομολογιούχους τοκογλύφους-πιστωτές μας, παρατήρησα την αναφορά μιας ρήτρας λεγόμενης ρήτρας ανάπτυξης στην επικείμενη συμφωνία (PSI).
Η οποία ρήτρα ως εξαρτημένη από την πορεία της Ελληνικής οικονομίας με σταθερό ποσοστό +1%, δημιουργεί εξάρτηση κέρδους των ομολογιούχων με την πορεία της οικονομίας.
Η πορεία της οικονομίας όμως εξαρτάται απόλυτα και από άλλον έναν σοβαρό παράγοντα, από αυτούς, οι οποίοι είναι η "οικονομία", από τα “υποζύγια” του Ελληνικού κράτους, τούς Έλληνες εργαζόμενους, διότι αυτοί παράγουν τον πλούτο και εξ αυτού η προσδοκία κέρδους των ομολογιούχων.
Δεν αντιλαμβάνομαι λοιπόν την λογική των κυβερνώντων και των “ιδιοκτητών” της χώρας να συνδέσουν την πορεία της οικονομίας με το “κέρδος” των Τραπεζιτών και πιστωτών μας, με εξαρτημένη ρήτρα ανάπτυξης, και όχι με τα εισοδήματα των Ελληνικών νοικοκυριών, τα οποία τελικά είναι και αυτά τα οποία παράγουν αυτόν τον πλούτο της “ανάπτυξης” και της πορείας της Ελληνικής οικονομίας.
Επομένως μία δίκαιη, κοινωνικά, αντιμετώπιση, θα ήταν, μέσα στην συμφωνία για το PSI να προβλεφθεί ρήτρα απώλειας εισοδήματος για τα Ελληνικά νοικοκυριά ως αντίβαρο στην ρήτρα ανάπτυξης των Τραπεζιτών, σε αυτά τα νοικοκυριά των οποίων το ετήσιο εισόδημα είναι κάτω του ορίου της φτώχειας (15.000 ευρώ).
Αυτά τα Ελληνικά νοικοκυριά πρέπει να απολαύσουν μέρος του, παραγόμενου από αυτά, πλούτου, του καθημερινού αγώνα τους για επιβίωση, σε αυτήν την δύσκολη συγκυρία, υλοποιώντας την αρχή της κοινωνικής δικαιοσύνης, εν μέτρω τινί.
Όπως η ρήτρα ανάπτυξης αναφέρεται σε ποσοστό +1% προσθετικά στο μεσοσταθμικό επιτόκιο των νέων ομολόγων, εξαρτώμενο από την αύξηση του ΑΕΠ, κατά τον ίδιο τρόπο η ρήτρα ανάπτυξης να αναφέρεται σε ποσοστό +2%, και να επιμερίζεται ανά 1% σε Τραπεζίτες και +1% στα Ελληνικά νοικοκυριά, ενταγμένη πλήρως στην συμφωνία του PSI.
Είναι καιρός να επιβάλλετε κύριοι της κυβέρνησης, "ρήτρα ανάπτυξης και για τα Ελληνικά νοικοκυριά" !!!
Εάν αυτό συνδυαστεί και με την διαγραφή των χρεών των Ελληνικών νοικοκυριών προς τις Τράπεζες, τότε η επικουρία στον αγώνα του Ελληνικού λαού θα είναι σημαντική κοινωνική κατάκτηση !!!
Απευθυνόμενος όχι μόνον στα κόμματα αλλά και στους συνδικαλιστικούς φορείς προτείνω την υιοθέτηση αντίστοιχης πρότασης.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, κύριοι !!!
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου