Μην περιμένεις την άνοιξη...

Το πήρα από το «RAMNOUSIA» και θέλω να πω δύο πράγματα. Πράγματι υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ των δύο περιόδων, την προ του 1967 και της σημερινής μόνο που δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα όπως τα θέτει το καλό ιστολόγιο. Για παράδειγμα αποδέκτης της οργής δεν ήταν το παλάτι αλλά το σάπιο, και τότε, πολιτικό σύστημα. Με τους πολιτικούς είχε πρόβλημα ο λαός και γι αυτό αναζητούσε έστω και έναν «δεκανέα» για να τον σώσει από τους αλήτες που καθημερινά δέρνονταν μέσα στο κοινοβούλιο βγάζοντας τα προσωπικά τους στην φόρα ενώ από την άλλη καταδυνάστευαν τον λαλο. Δεν ξέρω την ηλικία σας, για να έχετε μνήμες, αλλά θα σας είναι εύκολο να ανατρέξετε στα αρχεία των εφημερίδων της εποχής και θα βρείτε τους σχετικούς τίτλους ώστε να δείτε ποιον πολιτικό λέγανε ΡΟΖΑΛΙΑ (δεν έχει να κάνει με σεξουαλικές διαστροφές), ποιον κλέφτη, ποιον δωσίλογο κτλ παρακαλώντας να βρεθεί ένας «δεκανέας» για να σώσει την Ελλάδα. Μετά αναφέρεται, το κείμενο, σε λαϊκό κίνημα.Τι να εννοεί άραγε λέγοντας «λαϊκό κίνημα» και αναφέρομαι στο τότε. Το μόνιμο 10% του ΚΚΕ (έφθασε μέχρι 22% αλλά πριμοδοτήθηκε) ή μήπως τον «ανένδοτο»  του παλιού ΓΑΠ; Μα εκείνος ο «ανένδοτος» δεν είχε να κάνει με το παλάτι αλλά με τον Καραμανλή και ήταν εχθρικά διακείμενος προς το λεγόμενο «λαϊκό κίνημα» (ο θεός να το κάνει!!!). Και το τελευταίο που θα ήθελα να πω είναι ότι οι μπαμπούλες δεν  φορούν αναγκαστικά χακί άσε που μερικοί φορούν και ράσα. Ο Μάο πχ ή ο Κάστρο, ο Ζαχαριάδης ή ο Κιμ Ιλ Ζουγκ, ο Τσαουσέσκου ή ο Δημητρώφ δεν ήταν στρατιωτικοί άσχετα αν έγιναν «ΚΑΙ στρατιωτικοί». Φασίστες του κερατά ήταν, ότι ήθελαν έκαναν... Οδυσσεύς 
Ακολουθεί το κείμενο...

Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά παρατηρώ πως η ελληνική κοινωνία το παίρνει απόφαση πως δεν υπάρχει σωτηρία. Φαίνεται περισσότερο πιθανή η παραίτηση από την εξέγερση. 
Το “σοκ και δέος” εφαρμόστηκε τόσο καλά στην ελληνική περίπτωση, όπου σε συνδυασμό με τις παθογένειες χρόνων, αφαίρεσε την δυνατότητα ολοκληρωτικής ρήξης με ένα σύστημα που πεθαίνει, αλλά θέλει να μας πάρει κι εμάς μαζί.

Σκέφτομαι τις ομοιότητες (αν και άλλες εποχές) μεταξύ του τώρα και του 1967, όπου ήρθε η χούντα των συνταγματαρχών. Σημειώνω τα εξής: 
Όπως και σήμερα, έτσι και τότε, υπήρξε μια γενική αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος. Αποδέκτης της δυσαρέσκειας ήταν τα ανάκτορα, ενώ τώρα έχει στοχοποιηθεί η βουλή. 
Η Αριστερά δεν κατάφερνε να πείσει τις λαϊκές μάζες να την ακολουθήσουν και να να τις εμπνεύσει να εκφραστούν μέσω εκείνης. Έτσι και εν έτει 2012, η Αριστερά δεν σηκώνει το γάντι που την πέταξε η ιστορική συγκυρία και δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, μέσω μιας ηγετικής παρουσίας. Το ΚΚΕ περιμένει να…αλλάξουν οι κοινωνικοί συσχετισμοί και “να ωριμάσουν οι συνθήκες”, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να μην μπορεί να προσελκύσει μαζικά τους δυσαρεστημένους και η ΔΗΜ.ΑΡ μόνο κατ’ ευφημισμό είναι αριστερό κόμμα. Η όποια επαναστατική διάθεση καλουπώθηκε.

Άλλο κοινό σημείο μεταξύ των δύο περιόδων, είναι (και ίσως το πιο τραγικό) ότι πριν αναλάβει το αυταρχικό καθεστώς της δικτατορίας του Παπαδόπουλου το λαϊκό κίνημα υποχώρησε και βρισκόταν σε αναμονή των εκλογών (που ήταν να πραγματοποιηθούν Μάιο του ’67). Βέβαια αυτές οι εκλογές δεν έγιναν ποτέ, αφού η στρατιωτική χούντα “έβαλε την χώρα στο γύψο”. 

Όταν ανέλαβε η κυβέρνηση συνεργασίας του τρόμου, τέθηκε ως ορίζοντας εκλογών κάπου μέσα στον Φεβρουάριο. Τότε σκεφτόμασταν ότι έχουμε 3 μήνες μπροστά μας για να κάνουμε υπομονή. Ως γνωστόν, ο Έλληνας είναι ο μόνος πολίτης που δίνει τόσο μεγάλο χρόνο σε μια κυβέρνηση “να δείξει το έργο της”. 
Ο Φλεβάρης πέρασε και το μόνο που έφερε ήταν ένα δεύτερο μνημόνιο και πολύ κρύο. Τώρα παπαγαλίζουν πως εκλογές θα γίνουν μέσα στον Απρίλιο ή τον Μάιο, όταν -και καλά- ολοκληρώσει η κυβέρνηση το έργο της. Ακόμη περισσότερη αναμονή δηλαδή. Δεν σας τρομάζουν αυτές οι ομοιότητες; 

Δεν ξέρω αν θα γίνουν εκλογές, ξέρω ότι νεοφιλελευθερισμός και δημοκρατία δεν τα πάνε καλά. Για να εφαρμοστούν τέτοια μέτρα, με διάλυση του κράτους πρόνοιας και απώλεια εισοδήματος από την μεσαία τάξη, χρειάζονται μπαμπούλες. Από την Λατινική Αμερική (με πιο τρανταχτό παράδειγμα την Χιλή) ως την Ασία και την Αφρική, οι μπαμπούλες φορούσαν χακί. Κι αν ένα μεγαλύτερο μέρος των πολιτών έχει ριζοσπαστικοποιηθεί, μένει να το δείξει έμπρακτα, πρώτα απ’ όλα με την νοοτροπία του.
Πηγή: Μην περιμένεις την άνοιξη - RAMNOUSIA