Όταν η Ελλάδα άλλαξε γενιά…

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Η 21^η Μαρτίου είναι η μέρα που σημειολογικά υπογράφει τον πρόλογο του ερχομού της Άνοιξης. Ίσως της εποχής με το πιο χιλιοτραγουδισμένο εννοιολογικό περιεχόμενο, καθώς και μια απλή εκφορά της λέξης, φέρνει στο μυαλό και την καρδιά εικόνες ελπίδας και προσδοκίες. Εικόνες γεμάτες φως.

Πριν από 15 χρόνια, στις 21 Μαρτίου του 1997, η Κεντροδεξιά αλλά και συνολικά η πολιτική ζωή της Ελλάδας γύριζαν σελίδα. Άλλαζαν γενιά, χωρίς ενδεχομένως να συνειδητοποιούν τότε πλήρως τη δύναμη του μηνύματος της στιγμής. Η Νέα Δημοκρατία, η οποία μετρούσε ήδη δυο εκλογικές ήττες την τρέχουσα εκείνη δεκαετία, το 1993 με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και το 1996 με τον Μιλτιάδη Έβερτ, έκανε… παράκαμψη γενιάς. Και παρέδιδε τα ηνία της Παράταξης σε έναν 41χρονο Μακεδόνα πολιτικό, με ονοματεπώνυμο… πιο βαρύ από την Ιστορία.

Ο Κώστας Καραμανλής ήρθε για να εκφράσει και στην Ελλάδα το πολιτικό ρεύμα της γενιάς των «σαραντάρηδων» που έφερε στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Μπιλ Κλίντον, για να...

ακολουθήσει μερικά χρόνια αργότερα το παράδειγμα του και στη Μεγάλη Βρετανία ο Τόνι Μπλερ.

Μια «τρίτη λύση» την οποία προώθησαν ιστορικοί θεματοφύλακες του καραμανλισμού, όπως ο Γιάννης Κεφαλογιάννης και ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης, που «σαν αστραπή» κέρδισε έδαφος στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας, υπερβαίνοντας το πολωτικό δίλημμα Μιλτιάδης Έβερτ ή Γιώργος Σουφλιάς, με τον τελευταίο να έχει τη στήριξη και της μητσοτακικής πτέρυγας.

Εκείνη η αλλαγή γενιάς που πέτυχε η Νέα Δημοκρατία, απέδωσε σε βάθος χρόνου. Στις εκλογές του 2000, ένα κατακερματισμένο κόμμα πέτυχε να αναδειχθεί σχεδόν… ισόπαλο του ΠΑΣΟΚ, που κέρδισε τελικά οριακά εκείνη την «περίεργη» αναμέτρηση. Η Ιστορία ωστόσο είχε αρχίσει να γράφει ήδη το νέο κεφάλαιό της, όπως επιβεβαίωσε η σαρωτική επικράτηση της Κεντροδεξιάς στις εκλογές του 2004, καθώς και το repeat των εκλογών του 2007. Των εκλογών όπου κάποιοι έκαψαν την Ελλάδα.

Η εκλογή Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, δηλαδή του παραδοσιακά συντηρητικού πόλου του πολιτικού φάσματος, ήταν ένα τόλμημα που δεν μιμήθηκε ποτέ η αυτοαποκαλούμενη «προοδευτική» παράταξη. Το ΠΑΣΟΚ που ξέρουμε, και το οποίο ταλαιπώρησε την Ελλάδα, παρεμβαίνοντας άτσαλα και εν πολλοίς βίαια στο dna της χώρας, δεν άλλαξε ποτέ γενιά. Ούτε με τον Κώστα Σημίτη, ούτε με τον Γιώργο Παπανδρέου, ούτε σήμερα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Παραγνωρίζοντας την αυταπόδεικτη ισχύ του μέλλοντος που έρχεται, και δεν μπορεί να εκφραστεί επαρκώς και πειστικά από το… τρέχον φθαρμένο πολιτικό σκηνικό. Ένας πολιτικός χώρος, η πολιτική ζωή ενός τόπου ευρύτερα, που προωθεί την ανακυττάρωση, δίχως συμπλέγματα, στρογγυλέματα, ισορροπίες και συμβιβασμούς, δικαιούται να ελπίζει ότι μπορεί να εκφράσει το μέλλον.

Ένα μέλλον το οποίο, παρόλο που, μερικές γενιές όπως εκείνη του Πολυτεχνείου που σταμάτησε την πρόοδο, προσπαθούν να καθυστερήσουν, έρχεται. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, έρχεται θυμωμένο.