Να ποινικοποιηθεί η πολιτική (και οι πολιτικοί) της χώρας. Σήμερα, τώρα...

Είναι αστείο, αυτήν την στιγμή, να βάλλεται από τα ΜΜΕ (εφημερίδες και τηλεόραση) τόσο της παράταξής του όσο και γενικότερα,  ο πανηλίθιος Γιωργάκης Παπανδρέου και οι «συν αυτώ» ΜΟΝΟΝ για τα εκατό εκατομμύρια ευρώ που κατασπατάλησε από το ταμείο του κόμματός του και να απειλείται από ορισμένους με «ισόβια ενώ, για τα  βαρύτατα  εγκλήματά του εις βάρος της χώρας και του λαού της τα ίδια μέσα να τηρούν  «σιγήν ιχθύος» και η στάση τους να καλύπτεται από την παράλογη άποψη ότι δεν πρέπει να ποινικοποιείται η πολιτική ζωή της χώρας!!!  

Ένας παμπάλαιος περσικός νόμος λέγει: «Όταν υπάρχουσι κλέπται υπουργοί ή άλλοι δημόσιοι λειτουργοί, πρέπει να εκδέρωνται ζώντες και με τα δέρματα αυτών να επενδύουσι τας υπουργικάς έδρας, ούτως ώστε οι υπουργοί, όταν κάθονται εις αυτάς, να αισθάνονται το ρίγος της ευθύνης των!»
Κανένας, απολύτως κανένας,  πολιτικός ή πολιτικός φορέας δεν είναι υπεράνω του νόμου και του Συντάγματος. Οι κατέχοντες εξουσία, εκτελεστική, νομοθετική ή άλλη, δεν εξαιρούνται του νόμου και της υποχρέωσης να εφαρμόζουν πλήρως το Σύνταγμα της χώρας. Την ίδια ώρα, η επίκληση της θέσης πως δεν μπορεί να ποινικοποιείται η πολιτική ζωή δεν αποτελεί άλλοθι για κανένα, για να κρύβεται πίσω από την ασυλία και από μια γενική στάση αρχής. Θέλω να πώ ότι όσοι κατέχουν εξουσία οφείλουν να είναι πλήρως εναρμονισμένοι με τους νόμους της Πολιτείας.

 Τα όσα έχουν διαδραματισθεί τα τελευταία χρόνια επιβεβαίωσαν πως το πολιτικό σύστημα έχει λειτουργήσει σε μεγάλο βαθμό με όρους ανοχής της διαπλοκής. Ακόμη και το γεγονός ότι λειτούργησε και λειτουργεί ένας υπερτροφικός κρατικός μηχανισμός με πρόδηλο ανορθολογικό τρόπο οργάνωσης, αποτελεί ευθύνη του πολιτικού συστήματος καθώς αυτή η κατάληξη είναι...
αποτέλεσμα της άκρατης ρουσφετολογίας και της ανάπτυξης μιας πελατειακής σχέσης με τους πολίτες.
Η ηθική προσέγγιση αυτού του φαινόμενου παραπέμπει στην ανάγκη εφαρμογής ενός συστήματος κανόνων συμπεριφοράς. Νόμοι υπάρχουν, κανόνες επίσης. Το ζήτημα είναι πως δεν εφαρμόζονται επειδή η σημερινή λειτουργία του συστήματος εξυπηρετείται διά της παράκαμψης των κανονισμών αυτών. Η διαιώνιση της σημερινής κατάστασης πραγμάτων αυξάνει τα αδιέξοδα. 

Όχι απλά υπέρ της ποινικοποίησης της «πολιτικής ζωής», αλλά υπέρ της αυστηρής - αυστηρότατης ποινικοποίησής της, οφείλει να ταχθεί, να το απαιτήσει και να το επιβάλει κατεπειγόντως η κοινωνία.
Εδώ τίθεται η «πολιτική ζωή» εντός εισαγωγικών, επειδή είναι  ένας όρος παραπλανητικός, ένας όρος μπαγαποντιάς, που τον εφηύραν και τον χρησιμοποιούν οι ασύδοτα επιμένοντες επικεφαλής της Ολιγαρχικής Κομματικής και μόνιμα οικογενειοκρατικής Ηγετοκρατίας, για να θολώνουν τα νερά, να περιφρονούν τις θεμελιώδεις αρχές του δικαίου και της δικαιοσύνης, να εξευτελίζουν το κράτος δικαίου και να θωρακίζουν, αδίωκτη, αδίκαστη κι ατιμώρητη την συχνά δική τους  ανακτορική μεγαλειότητα (θυμηθείτε τον γάμο Τσοχατζόπουλου), για τα πολιτικά εγκλήματα έως κακουργήματα που η ίδιοι διαπράττουν, όχι γενικά, αφηρημένα και απροσδιόριστα  ως «πολιτική ζωή» - τρέχα γύρευε, αλλά ως συγκεκριμένοι, με ονοματεπώνυμο προσδιορισμένοι, φορείς άσκησης κρατικής εξουσίας. Κακουργήματα που διαπράττονται, με πράξεις και παραλείψεις, είτε με υπαίτια εγκληματική πρόθεση, είτε λόγω εγκληματικής αμέλειας, με ή χωρίς δόλο…

Το κατεπείγον είναι αυστηρή - αυστηρότατη ποινικοποίηση της άσκησης εξουσίας. Ώστε κάθε συγκεκριμένος φορέας εξουσίας,  κάθε εκλεγμένος ή διορισμένος, προϊστάμενος ή υφιστάμενος, σε κάθε κλίμακα της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, όπως και της διοίκησης, πριν από κάθε του απόφαση ή ενέργεια, να έχει τη βεβαιότητα ότι άγρυπνο το μάτι του νόμου παρακολουθεί αναπότρεπτα τα πεπραγμένα του και η αδέκαστη δικαιοσύνη, θα του επιβάλει τη μόνη νόμιμη απάντηση του κράτους -την αυστηρότερη ποινική δίωξη- σε κάθε παραβίαση των ποινικών νόμων που συγκροτούν την έννοια του κράτους δικαίου και προστατεύουν την κοινωνία από αυτούς που ασκούν εκάστοτε εξουσία.
Αυστηρότερη, διότι η βλάβη που προκαλείται από τα πολιτικά εγκλήματα, τα εγκλήματα των εν εξουσία, βλάπτει το σύνολο του λαού. Πολύ περισσότερο και πολύ περισσότερους απ’ οποιοδήποτε κοινό έγκλημα ιδιωτών. Αυστηρότερη, διότι είναι το σύνολο της κοινωνίας που έχει έννομο συμφέρον να εγκαλέσει τους  υπεύθυνους της εξουσίας, για τη βλάβη που η πολιτική τους πράξη ή παράλειψη, προξενεί στο σύνολο του λαού.
Και ακόμη αυστηρότερη οφείλει να καταστεί η ποινικοποίηση της άσκησης εξουσίας, απέναντι στην αναίσχυντη δημαγωγική μπαγαποντιά της έτσι καλούμενης «πολιτικής ευθύνης» και «πολιτικού κόστους», τα οποία, αμφότερα, η φυγόδικη Κομματοκρατία χρησιμοποιεί σαν  μελάνι σουπιάς, προκειμένου τα στελέχη της να αποφεύγουν το εδώλιο των αστικών και ποινικών δικαστηρίων...

«Ήπειρος, η Πατρίδα μας»