Η τακτική το «σάπιου» φρούτου και η αντοχή του Σαμαρά

Σε πείσμα κάθε αυτόκλητης Κασσάνδρας, το ελληνικό πρόγραμμα δεν εκτροχιάστηκε, ο κόσμος δεν ξεσηκώθηκε, η συγκυβέρνηση δεν κατέρρευσε.

Τα πράγματα δείχνουν να έχουν μπει σε μια «ομαλή» πορεία, χωρίς εξάρσεις. Αυτό εξασφαλίζει στο Σαμαρά αέρα ενός χρόνου, και αν κάποια στιγμή φανεί και ανάσχεση της ύφεσης, το παιχνίδι μοιράζεται από την αρχή. Στο αντίπαλον δέος όλα αυτά προκαλούν εκνευρισμό. 

Αν η ΝΔ είχε ως αντιπολίτευση την τακτική του ώριμου φρούτου επί κυβέρνησης Σημίτη, ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση είχε υιοθετήσει τακτική σάπιου φρούτου, περίμενε όχι απλώς να έρθει η εξουσία στο πιάτο, αλλά και υπό την μορφή μηλόπιτας, μετά από μια γρήγορη κατάρρευση της τρικομματικής. Στο ΣΥΡΙΖΑ περίμεναν υπολόγιζαν με επανάληψη της εμπειρίας Παπανδρέου: Οι κοινοβουλευτικές ομάδες δεν θα άντεχαν το πολιτικό κόστος των μέτρων, οι βουλευτές θα εξεγείρονταν λόγω της δημοσκοπικής κατάρρευσης, οι πολίτες θα έκαναν στάση πληρωμών. 

Τίποτε από αυτά δεν επαληθεύτηκε, η συγκυβέρνηση κερδίζει πολύτιμο χρόνο. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν όμως σαφή εικόνα για το τι φταίει. Η τελευταία ερμηνευτική μόδα είναι η έλλειψη επαρκούς ριζοσπαστισμού: Οι πολίτες, λέει αντί να επιλέγουν το ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις, προτιμούν να μην απαντούν, γιατί δεν έχουν πειστεί, ότι ο κ. Τσίπρας είναι αποφασισμένος να... τα ρισκάρει όλα για όλα ώστε να απαλλαγεί η χώρα από το μνημόνιο. 

Με καταλύτη την Κύπρο, όλα αυτά έχουν οδηγήσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – και όχι τον Παναγιώτη Λαφαζάνη - το τελευταίο διάστημα σε ένα ρεσιτάλ εξαλλοσύνης. Ο κ. Τσίπρας αποκαλεί τους εταίρους «γκάνγκστερ», αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ και προσπαθεί να πείσει ότι προετοιμάζεται για την καθοριστική αναμέτρηση, αλωνίζοντας τη Νότια Ευρώπη σε αναζήτηση συμμάχων. Ακόμα και αν ο στόχος είναι μόνον, να ανοίξει η διαφορά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, όλα αυτά ενέχουν πάντα τον κίνδυνο να σε εγκλωβίσουν σε μια γραμμή χωρίς επιστροφή.. Όσοι καταλαβαίνουν τρώγονται ήδη με τα ρούχα τους. Όχι όμως ο Γιώργος Σταθάκης.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έχει μια ιδιότητα, που στον ΣΥΡΙΖΑ αυτής της φάσης φαντάζει σπάνια: Επαφή με την πραγματικότητα. Και έχει άποψη, που δεν δείχνει καμιά διάθεση, να την κρατήσει για τον εαυτό του. Ο Σταθάκης τάραξε τα νερά πριν από ένα μήνα περίπου, όταν η αριστερή εσωκομματική αντιπολίτευση δήλωνε δικαιωμένη από τις εξελίξεις στην Κύπρο και απαιτούσε σχέδιο Β ενώ η Κουμουνδούρου φάνηκε να βάζει νερό στο κρασί της με το «όχι πάση θυσία στο ευρώ». Ο βουλευτής Χανίων απλά προειδοποίησε, επικαλούμενος τα παραδείγματα της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας, ότι έξω από το ευρώ δεν σημαίνει έξω από το μνημόνιο, αν δεν μπορείς να χρηματοδοτήσεις τις ανάγκες σου. Πριν από λίγες μέρες ανέβασε πάρα πάνω στροφές υποδεικνύοντας ότι ακόμα και η έξοδος από το ευρώ θα πρέπει να γίνει με συντεταγμένο τρόπο. 

Άρα την διαπραγμάτευση με τους εταίρους που θα την χρηματοδοτήσουν δεν την αποφεύγεις και εννοείται ούτε το μνημόνιο, ενώ με βάση αυτό υποστήριξε ότι ένα κόμμα της δραχμής δεν έχει μέλλον. Προχθές, και μετά τις χαρούλες της Αριστερής Πλατφόρμας για την απόφαση του ΑΚΕΛ, να ανακινήσει θέμα εξόδου από την ευρωζώνη αλλά και την αφωνία της Κουμουνδούρου, έσπευσε να ανασκευάσει την εικόνα: «Δεν συμμερίζομαι αυτήν την άποψη», είπε ο κ. Σταθάκης, αποδίδοντας την επιλογή στην πολιτική πίεση που υφίσταται το ΑΚΕΛ. 

Το ότι αυτές οι παρεμβάσεις δεν απευθύνονται μόνο στην Αριστερή Πλατφόρμα, αλλά έχουν πολλαπλούς αποδέκτες στο εσωτερικό του κόμματος ως και την ηγεσία του είναι κάτι που αρχίζουν να το αντιλαμβάνονται πλέον στελέχη του κόμματος, που θεωρούν ότι ο Σταθάκης έχει αποφασίσει να ανοίγει μέτωπα ρεαλισμού: 

Τους τελευταίους δύο μήνες άλλωστε, τάχθηκε κατά της φορολόγησης των καταθέσεων, υπέρ της αξιοποίησης του Ελληνικού περιορίζοντας το αμιγώς πάρκο μόνο στο ένα τρίτο ενώ έδωσε και τα εύσημα στο Σαμαρά για την ευρωπαϊκή ΑΟΖ λέγοντας ότι μπορεί να αποδειχτεί ευφυής κίνηση. Στη συγκεκριμένη παρέμβαση πάντως, τον άδειασε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, αποκαλύπτοντας άθελα του και την ουσία της συνολικής τους διχογνωμίας. Ευφυής κίνηση η ευρωπαϊκή ΑΟΖ σημαίνει ότι μπαίνεις σε ένα δούναι και λαβείν με τους εταίρους, ο κ. Τσίπρας βρίσκεται στη φάση, όπου απελπισμένα προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο. 

Θέμης Δαγκλής στο NewPost