Γεώργιος Γ. Σέκερης
Η Ελλάδα έφθασε στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής εξαιτίας της αμαρτωλής διαχείρισης των κοινών από το ανεπαρκές και εν πολλοίς διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό της.
Αναίσχυντα και με προκλητική αδιαφορία για το εθνικό συμφέρον, οι κομματάνθρωποι που μας κυβερνούν επιδόθηκαν επί δεκαετίες στην αναξιοκρατική διόγκωση ενός τριτοκοσμικής υφής κρατικού μηχανισμού, υπονομευτικού της παραγωγικής ικανότητας της χώρας, και στη δημαγωγική διασπάθιση τεράστιων με ελληνικά μέτρα κοινοτικών κονδυλίων, καθώς και των άφθονων χαμηλότοκων δανείων που έθεσε στη διάθεσή τους η ένταξή μας στην Ευρωζώνη. Και συγχρόνως καταχράσθηκαν τεράστια ποσά χάριν των κομματικών τους ταμείων και συχνά και των προσωπικών τους βαλαντίων.
Για να αποτρέψει την ολοσχερή κατάρρευση και να δρομολογήσει την ανάκαμψη
της οικονομίας της, η χώρα οφείλει τώρα να εναρμονίσει κατανάλωση και παραγωγή – εξορθολογίζοντας και κατ’ ανάγκην περιστέλλοντας για ένα διάστημα τις δαπάνες της, και παράλληλα ενισχύοντας το παραγωγικό της δυναμικό. Αυτά δε με δική της πρωτοβουλία και ευθύνη, στο πλαίσιο ενός μεσοπρόθεσμου Εθνικού Σχεδίου Οικονομικής Ανασυγκρότησης.
Υπό το φως των επισημάνσεων αυτών, ορατός είναι ο κίνδυνος η διαμάχη περί τα περιβόητα Μνημόνια να εκφυλισθεί σε δημαγωγική, ποδοσφαιρικού τύπου αντιπαράθεση – και να συσκοτίσει έτσι τις καθοριστικές, διαχρονικές ευθύνες του εντός και εκτός κυβέρνησης φαύλου πολιτικού κατεστημένου για το οικονομικό μας κατάντημα. Μεταρρυθμίσεις όπως η ποσοτική συρρίκνωση και ποιοτική αναβάθμιση του κράτους, η πάταξη της φοροδιαφυγής, η αναμόρφωση της φορολογικής νομοθεσίας, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων ή η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας, αποτελούν από μακρού καταφανή και επιτακτική εθνική αναγκαιότητα. Και συνεπώς έπρεπε να είχαν πραγματωθεί προ πολλού, ασχέτως «μνημονιακών» δεσμεύσεων ή άλλων ξένων υποδείξεων.
Αντ’ αυτού, οι κυβερνώντες προτίμησαν να προσφύγουν στην εύκολη λύση του ξεζουμίσματος μισθωτών, συνταξιούχων και συνεπών φορολογουμένων. Αντιμέτωποι δε με την ογκούμενη λαϊκή οργή, επιχειρούν να φορτώσουν τους άθλιους χειρισμούς των στους δανειστές μας. Και συνακόλουθα, από κοινού με μια εξ ίσου αδίστακτη και παντελώς στερούμενη σοβαρής εναλλακτικής πρότασης αντιπολίτευση, επιδίδονται σκοπίμως σε μια θορυβώδη μνημονιακή σκιαμαχία, αποσκοπούσα στη μετατόπιση των ευθυνών τους σε ξένους ώμους
Γενικότερα δε, υποχείριοι των δυνάμεων του χρήματος, των ιδιοκτητών των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και του συνδικαλιστικού κατεστημένου, αλλά και δέσμιοι του αμαρτωλού παρελθόντος τους, οι εντός και εκτός κυβέρνησης επαγγελματίες της πολιτικής αποφεύγουν επιμελώς να θίξουν τα κακώς κείμενα. Με χαρακτηριστική εν προκειμένω την ανοχή που επιδεικνύουν έναντι των επίορκων συναδέλφων και συνεργατών τους, πρώην και νυν – καθώς, κατά γενική αντίληψη, η υπόθεση Τσοχατζόπουλου δεν είναι παρά η κορυφή ενός αθέατου παγόβουνου διαφθοράς. Ενώ η ουσιαστική τους αδράνεια περί την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ αποκαλύπτει την απροθυμία τους να θίξουν τους φοροφυγάδες και διακινούντες μαύρο χρήμα ισχυρούς – μια «ολιγαρχία» με καθοριστική επιρροή επί της ελληνικής πολιτικής ζωής, σύμφωνα με τη διεθνούς κύρους και φιλικά διακείμενη έναντι του παρόντος ελληνικού καθεστώτος αμερικανική εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς» (φύλο 5-12-2012).Συμπερασματικώς: Το οικονομικό μας πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό. Υπό τις συνθήκες υπό τις οποίες συνήφθησαν και υλοποιούνται, τα διαδοχικά «Μνημόνια» σηματοδοτούν τη χρεοκοπία, όχι απλώς της οικονομίας, αλλά και του όλου συστήματος διακυβέρνησης της χώρας. Διό και το εθνικό μας κατρακύλισμα – της οικονομικής του διάστασης συμπεριλαμβανομένης - δεν πρόκειται να ανακοπεί και η εθνική μας ανόρθωση να δρομολογηθεί, έως ότου οι μοιραίοι άνθρωποι που συναποτελούν το σημερινό πολιτικό μας προσωπικό απομακρυνθούν από το πηδάλιο της Ελληνικής Πολιτείας. Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως αλλαγή ηγετικής φρουράς.
Η Ελλάδα έφθασε στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής εξαιτίας της αμαρτωλής διαχείρισης των κοινών από το ανεπαρκές και εν πολλοίς διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό της.
Αναίσχυντα και με προκλητική αδιαφορία για το εθνικό συμφέρον, οι κομματάνθρωποι που μας κυβερνούν επιδόθηκαν επί δεκαετίες στην αναξιοκρατική διόγκωση ενός τριτοκοσμικής υφής κρατικού μηχανισμού, υπονομευτικού της παραγωγικής ικανότητας της χώρας, και στη δημαγωγική διασπάθιση τεράστιων με ελληνικά μέτρα κοινοτικών κονδυλίων, καθώς και των άφθονων χαμηλότοκων δανείων που έθεσε στη διάθεσή τους η ένταξή μας στην Ευρωζώνη. Και συγχρόνως καταχράσθηκαν τεράστια ποσά χάριν των κομματικών τους ταμείων και συχνά και των προσωπικών τους βαλαντίων.
Για να αποτρέψει την ολοσχερή κατάρρευση και να δρομολογήσει την ανάκαμψη
της οικονομίας της, η χώρα οφείλει τώρα να εναρμονίσει κατανάλωση και παραγωγή – εξορθολογίζοντας και κατ’ ανάγκην περιστέλλοντας για ένα διάστημα τις δαπάνες της, και παράλληλα ενισχύοντας το παραγωγικό της δυναμικό. Αυτά δε με δική της πρωτοβουλία και ευθύνη, στο πλαίσιο ενός μεσοπρόθεσμου Εθνικού Σχεδίου Οικονομικής Ανασυγκρότησης.
Υπό το φως των επισημάνσεων αυτών, ορατός είναι ο κίνδυνος η διαμάχη περί τα περιβόητα Μνημόνια να εκφυλισθεί σε δημαγωγική, ποδοσφαιρικού τύπου αντιπαράθεση – και να συσκοτίσει έτσι τις καθοριστικές, διαχρονικές ευθύνες του εντός και εκτός κυβέρνησης φαύλου πολιτικού κατεστημένου για το οικονομικό μας κατάντημα. Μεταρρυθμίσεις όπως η ποσοτική συρρίκνωση και ποιοτική αναβάθμιση του κράτους, η πάταξη της φοροδιαφυγής, η αναμόρφωση της φορολογικής νομοθεσίας, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων ή η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας, αποτελούν από μακρού καταφανή και επιτακτική εθνική αναγκαιότητα. Και συνεπώς έπρεπε να είχαν πραγματωθεί προ πολλού, ασχέτως «μνημονιακών» δεσμεύσεων ή άλλων ξένων υποδείξεων.
Αντ’ αυτού, οι κυβερνώντες προτίμησαν να προσφύγουν στην εύκολη λύση του ξεζουμίσματος μισθωτών, συνταξιούχων και συνεπών φορολογουμένων. Αντιμέτωποι δε με την ογκούμενη λαϊκή οργή, επιχειρούν να φορτώσουν τους άθλιους χειρισμούς των στους δανειστές μας. Και συνακόλουθα, από κοινού με μια εξ ίσου αδίστακτη και παντελώς στερούμενη σοβαρής εναλλακτικής πρότασης αντιπολίτευση, επιδίδονται σκοπίμως σε μια θορυβώδη μνημονιακή σκιαμαχία, αποσκοπούσα στη μετατόπιση των ευθυνών τους σε ξένους ώμους
Γενικότερα δε, υποχείριοι των δυνάμεων του χρήματος, των ιδιοκτητών των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και του συνδικαλιστικού κατεστημένου, αλλά και δέσμιοι του αμαρτωλού παρελθόντος τους, οι εντός και εκτός κυβέρνησης επαγγελματίες της πολιτικής αποφεύγουν επιμελώς να θίξουν τα κακώς κείμενα. Με χαρακτηριστική εν προκειμένω την ανοχή που επιδεικνύουν έναντι των επίορκων συναδέλφων και συνεργατών τους, πρώην και νυν – καθώς, κατά γενική αντίληψη, η υπόθεση Τσοχατζόπουλου δεν είναι παρά η κορυφή ενός αθέατου παγόβουνου διαφθοράς. Ενώ η ουσιαστική τους αδράνεια περί την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ αποκαλύπτει την απροθυμία τους να θίξουν τους φοροφυγάδες και διακινούντες μαύρο χρήμα ισχυρούς – μια «ολιγαρχία» με καθοριστική επιρροή επί της ελληνικής πολιτικής ζωής, σύμφωνα με τη διεθνούς κύρους και φιλικά διακείμενη έναντι του παρόντος ελληνικού καθεστώτος αμερικανική εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς» (φύλο 5-12-2012).Συμπερασματικώς: Το οικονομικό μας πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό. Υπό τις συνθήκες υπό τις οποίες συνήφθησαν και υλοποιούνται, τα διαδοχικά «Μνημόνια» σηματοδοτούν τη χρεοκοπία, όχι απλώς της οικονομίας, αλλά και του όλου συστήματος διακυβέρνησης της χώρας. Διό και το εθνικό μας κατρακύλισμα – της οικονομικής του διάστασης συμπεριλαμβανομένης - δεν πρόκειται να ανακοπεί και η εθνική μας ανόρθωση να δρομολογηθεί, έως ότου οι μοιραίοι άνθρωποι που συναποτελούν το σημερινό πολιτικό μας προσωπικό απομακρυνθούν από το πηδάλιο της Ελληνικής Πολιτείας. Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως αλλαγή ηγετικής φρουράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου