Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Το προσωρινό κλείσιμο της ΕΡΤ, παρά τις αντιδράσεις εκείνων που «χθες» την αποκαλούσαν «μαγειρείο εκμαυλισμού και διαφθοράς», «κυβερνητικό υπηρέτη» και εκτόξευαν χιλιάδες άλλους χαρακτηρισμούς για τη λειτουργία της, αποτελεί –μετά τη σταθεροποίηση της χώρας στο ευρωπαϊκό περιβάλλον- το σημαντικότερο
επίτευγμα της κυβέρνησης, ή μάλλον του Σαμαρά.
Πήρε το ρίσκο κι «έσπασε» ένα μέγιστο και φαύλο απόστημα των ιερών, αμετάβλητων και ανέγγιχτων σταθερών του Κρατισμού της ελληνικής Σοβιετίας.
Ομολογώ ότι δεν του φαινόταν του Σαμαρά, αλλά είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, από τη στιγμή που απεγκλωβίστηκε από τη λαϊκίστικη πτέρυγα του κόμματός του και «παίζει τη μπάλα» της λογικής και του πολιτικού ρεαλισμού, δεν δείχνει να προσμετρά το πολιτικό κόστος και με δειλά –στην αρχή- και αποφασιστικότερα –στη συνέχεια- βήματα, προχωρά σε αναγκαίες μεταρρυθμιστικές κατευθύνσεις.
Παρά τις αγκυλώσεις, την αναβλητικότητα και την ακινησία των εταίρων του στην κυβέρνηση.
Από την άλλη πλευρά, τόσο το ΠαΣοΚ, όσο κι η ΔΗΜΑΡ, είναι ολοφάνερο ότι βρίσκονται σε απόλυτο αδιέξοδο και τεράστια υπαρξιακή κρίση.
Να προκαλέσουν εκλογές και δη για την…ΕΡΤ, να τις χρεωθούν και
να εξαφανιστούν;
Να μη κάνουν τίποτα, όταν κάποιοι εντός κι εκτός των κομμάτων τους, είναι στα κάγκελα κι εξακολουθούν να πρεσβεύουν την θεωρία των απείραχτων ιερών αγελάδων της μεταπολίτευσης; Πάλι θα εξαφανιστούν.
Πολύ περισσότερο όταν επί ένα χρόνο τώρα, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αποθεώνουν την ακινησία με τις διάφορες «κόκκινες» γραμμές.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Η κατάσταση που σήμερα βρίσκονται ΠαΣοΚ και ΔΗΜΑΡ, θυμίζει έντονα τα ξεψυχίσματα της «Ένωσης Κέντρου – Νέες Δυνάμεις» στα τέλη της δεκαετίας του ΄70.
Τότε που το ο Ανδρέας «κελαηδούσε» στα μπαλκόνια και τις πλατείες και κάλπαζε προς την εξουσία κι οι πεπαλαιωμένοι κεντρώοι έτρεχαν στις τάξεις του, μη βλέποντας λόγο ύπαρξης στο κόμμα τους.
Αν κάποιος αναλύσει εις βάθος τα κατά καιρούς δημοσκοπικά ευρήματα, θα διαπιστώσει ότι αστικές κοινωνικές δυνάμεις, τόσο από τα δυο μικρότερα κόμματα της κυβερνητικής πλειοψηφίας, όσο και μια μικρή μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, κοιτούν ευθέως ή έστω λοξοκοιτούν προς τη Νέα Δημοκρατία.
Με την τελευταία να έχει απώλειες προς τα δεξιά της και δη προς το ναζιστικό μόρφωμα.
Άρα το υπαρξιακό πρόβλημα των δυο εταίρων μεγεθύνεται.
Φωνάζουν, σήμερα, οι Βενιζέλος και Κουβέλης ότι διαφωνούν με την υπόθεση της ΕΡΤ.
Όμως, δεν προτείνουν κάτι, πλην των γνωστών…διαβουλεύσεων και …συσκέψεων και λοιπών παρελκυστικώνμεθόδων.
Ο Βενιζέλος παρασκηνιακά αναζητά λόγο ύπαρξης, ο δε Κουβέλης θυμίζει πρόεδρο λέσχης φιλολογικών πολιτικών συζητήσεων, αλλά είναι αμέτοχος στις ευθύνες της εκτελεστικής εξουσίας.
Έτσι, οδεύουν με μαθηματική ακρίβεια προς το πολιτικό μουσείο.
Είναι βέβαιο ότι δημιουργείται υπόκωφα μια σημαντική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, η οποία επιταχύνεται μετά την ιστορία της ΕΡΤ.
Πολύ περισσότερο, δε, αν μπει το μαχαίρι και στο απόστημα των ΔΕΚΟ.
Οφείλουμε να τονίσουμε κάτι ακόμη.
Η αναστολή λειτουργίας της ΕΡΤ μπορεί να έκλεισε προσωρινά την ατζέντα άλλων κρίσιμων ζητημάτων (Νέο «κούρεμα», επιτόκια, δημόσια έσοδα, ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, ΔΕΚΟ, Υγεία, Ταμεία κλπ), αλλά δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικό στην πραγματική κατάσταση της Ελλάδας.
Οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα εξακολουθούν να είναι σε απόγνωση, το χρέος δεν μειώνεται, οι προοπτικές ανάκαμψης μάλλον αργούν, παρά τις συνεχείς θυσίες των Ελλήνων.
Το δε δημόσιο, ζει και βασιλεύει απείραχτο, χωρίς κανένας να αγγίζει την αντιπαραγωγική γραφειοκρατία, την πολυνομία, ακόμη και την μονιμότητα.
Το πραγματικό ναρκοπέδιο για τον Σαμαρά, δεν ήταν η ΕΡΤ.
Είναι όλα τ’ άλλα, σ’ ένα δρόμο που «χωράνε» μα και δεν «χωράνε» εκλογές…
Αλλά, είναι βέβαιο, ότι δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα…
Πολύ περισσότερο όταν οΤσίπρας ονειρεύεται και καλεί την κοινωνία σε…νέο ανένδοτο, όταν το ΠΑΜΕ έχει εγκατασταθεί στην ΕΡΤ (λησμονώντας τον 902) κι όταν ο λαϊκισμός βρίσκεται στο απόλυτο peak του…
Προφανώς για να μην αλλάξει τίποτα…
Το προσωρινό κλείσιμο της ΕΡΤ, παρά τις αντιδράσεις εκείνων που «χθες» την αποκαλούσαν «μαγειρείο εκμαυλισμού και διαφθοράς», «κυβερνητικό υπηρέτη» και εκτόξευαν χιλιάδες άλλους χαρακτηρισμούς για τη λειτουργία της, αποτελεί –μετά τη σταθεροποίηση της χώρας στο ευρωπαϊκό περιβάλλον- το σημαντικότερο
επίτευγμα της κυβέρνησης, ή μάλλον του Σαμαρά.
Πήρε το ρίσκο κι «έσπασε» ένα μέγιστο και φαύλο απόστημα των ιερών, αμετάβλητων και ανέγγιχτων σταθερών του Κρατισμού της ελληνικής Σοβιετίας.
Ομολογώ ότι δεν του φαινόταν του Σαμαρά, αλλά είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, από τη στιγμή που απεγκλωβίστηκε από τη λαϊκίστικη πτέρυγα του κόμματός του και «παίζει τη μπάλα» της λογικής και του πολιτικού ρεαλισμού, δεν δείχνει να προσμετρά το πολιτικό κόστος και με δειλά –στην αρχή- και αποφασιστικότερα –στη συνέχεια- βήματα, προχωρά σε αναγκαίες μεταρρυθμιστικές κατευθύνσεις.
Παρά τις αγκυλώσεις, την αναβλητικότητα και την ακινησία των εταίρων του στην κυβέρνηση.
Από την άλλη πλευρά, τόσο το ΠαΣοΚ, όσο κι η ΔΗΜΑΡ, είναι ολοφάνερο ότι βρίσκονται σε απόλυτο αδιέξοδο και τεράστια υπαρξιακή κρίση.
Να προκαλέσουν εκλογές και δη για την…ΕΡΤ, να τις χρεωθούν και
να εξαφανιστούν;
Να μη κάνουν τίποτα, όταν κάποιοι εντός κι εκτός των κομμάτων τους, είναι στα κάγκελα κι εξακολουθούν να πρεσβεύουν την θεωρία των απείραχτων ιερών αγελάδων της μεταπολίτευσης; Πάλι θα εξαφανιστούν.
Πολύ περισσότερο όταν επί ένα χρόνο τώρα, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αποθεώνουν την ακινησία με τις διάφορες «κόκκινες» γραμμές.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Η κατάσταση που σήμερα βρίσκονται ΠαΣοΚ και ΔΗΜΑΡ, θυμίζει έντονα τα ξεψυχίσματα της «Ένωσης Κέντρου – Νέες Δυνάμεις» στα τέλη της δεκαετίας του ΄70.
Τότε που το ο Ανδρέας «κελαηδούσε» στα μπαλκόνια και τις πλατείες και κάλπαζε προς την εξουσία κι οι πεπαλαιωμένοι κεντρώοι έτρεχαν στις τάξεις του, μη βλέποντας λόγο ύπαρξης στο κόμμα τους.
Αν κάποιος αναλύσει εις βάθος τα κατά καιρούς δημοσκοπικά ευρήματα, θα διαπιστώσει ότι αστικές κοινωνικές δυνάμεις, τόσο από τα δυο μικρότερα κόμματα της κυβερνητικής πλειοψηφίας, όσο και μια μικρή μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, κοιτούν ευθέως ή έστω λοξοκοιτούν προς τη Νέα Δημοκρατία.
Με την τελευταία να έχει απώλειες προς τα δεξιά της και δη προς το ναζιστικό μόρφωμα.
Άρα το υπαρξιακό πρόβλημα των δυο εταίρων μεγεθύνεται.
Φωνάζουν, σήμερα, οι Βενιζέλος και Κουβέλης ότι διαφωνούν με την υπόθεση της ΕΡΤ.
Όμως, δεν προτείνουν κάτι, πλην των γνωστών…διαβουλεύσεων και …συσκέψεων και λοιπών παρελκυστικώνμεθόδων.
Ο Βενιζέλος παρασκηνιακά αναζητά λόγο ύπαρξης, ο δε Κουβέλης θυμίζει πρόεδρο λέσχης φιλολογικών πολιτικών συζητήσεων, αλλά είναι αμέτοχος στις ευθύνες της εκτελεστικής εξουσίας.
Έτσι, οδεύουν με μαθηματική ακρίβεια προς το πολιτικό μουσείο.
Είναι βέβαιο ότι δημιουργείται υπόκωφα μια σημαντική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, η οποία επιταχύνεται μετά την ιστορία της ΕΡΤ.
Πολύ περισσότερο, δε, αν μπει το μαχαίρι και στο απόστημα των ΔΕΚΟ.
Οφείλουμε να τονίσουμε κάτι ακόμη.
Η αναστολή λειτουργίας της ΕΡΤ μπορεί να έκλεισε προσωρινά την ατζέντα άλλων κρίσιμων ζητημάτων (Νέο «κούρεμα», επιτόκια, δημόσια έσοδα, ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, ΔΕΚΟ, Υγεία, Ταμεία κλπ), αλλά δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικό στην πραγματική κατάσταση της Ελλάδας.
Οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα εξακολουθούν να είναι σε απόγνωση, το χρέος δεν μειώνεται, οι προοπτικές ανάκαμψης μάλλον αργούν, παρά τις συνεχείς θυσίες των Ελλήνων.
Το δε δημόσιο, ζει και βασιλεύει απείραχτο, χωρίς κανένας να αγγίζει την αντιπαραγωγική γραφειοκρατία, την πολυνομία, ακόμη και την μονιμότητα.
Το πραγματικό ναρκοπέδιο για τον Σαμαρά, δεν ήταν η ΕΡΤ.
Είναι όλα τ’ άλλα, σ’ ένα δρόμο που «χωράνε» μα και δεν «χωράνε» εκλογές…
Αλλά, είναι βέβαιο, ότι δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα…
Πολύ περισσότερο όταν οΤσίπρας ονειρεύεται και καλεί την κοινωνία σε…νέο ανένδοτο, όταν το ΠΑΜΕ έχει εγκατασταθεί στην ΕΡΤ (λησμονώντας τον 902) κι όταν ο λαϊκισμός βρίσκεται στο απόλυτο peak του…
Προφανώς για να μην αλλάξει τίποτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου