Συντάκτης: ο Κωνσταντίνος Βλαχοδήμος στο «Διπλωματικό Περισκόπιο»
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγάλος πολιτικός και οικονομικός αναλυτής, όπως μερικοί, για να αντιληφθεί από τις επίσημες ανακοινώσεις από Ελληνικές αλλά κυρίως ξένες πηγές και συγκεκριμένα γεγονότα ότι η κατηφόρα της κοινωνίας μας συνεχίζεται, θα έλεγα επιταχύνεται. Κομβικά στοιχεία από τις επερχόμενες Γερμανικές εκλογές ως την τοποθέτηση Παπουτσή στην Διεθνή Τράπεζα αναμασιούνται από τα ΜΜΕ σαν σημεία αναφοράς και επιτείνουν την σύγχυση για τον άμοιρο πολίτη αυτής της χώρας. Εντείνουν το συναίσθημα ανασφάλειας περιορίζοντας τον ορίζοντα σκέψης του γύρω από τα στοιχειώδη για την επιβίωση της οικογενείας του και κυρίως την απασχόληση του για το στοιχειώδες εισόδημα του προς το ζην. Περίπου δύο εκατομμύρια εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα παράγουν πλούτο από τον οποίο τρέφονται πάνω από ένα εκατομμύριο απροσπέλαστοι υπάλληλοι του δημοσίου, πάνω από ενάμιση εκατομμύριων άνεργοι και το υπόλοιπο του ανενεργού πληθυσμού. Αν είμαστε ειλικρινείς, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεσποτικής κομματοκρατίας κρατούσης, δεν έχουμε ρεαλιστικό και αρκούντως επίπονο κοινωνικά δίκαιο εθνικό σχέδιο για να αντιμετωπίσουμε αυτήν πρόκληση. Και ξέρουμε ότι με όποια βοήθεια η συμβουλή από έξω χωρίς αυτό το σχέδιο, που το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο αδυνατεί να εκπονήσει και εκτελέσει, δεν θα πάμε πουθενά.
Θεωρητικά πάντα, μέσα στα πλαίσια δημοκρατικών διαδικασιών, δηλαδή την θέληση της κοινωνίας, υπάρχουν δυνατές διαδικασίες για να αντιμετωπιστεί αυτή η πρόκληση, αλλά απαιτούν το άπιαστο όνειρο, κινητοποίηση των πολιτών με πλήρη επίγνωση των επικαλουμένων από το κατεστημένο κινδύνων, που πρέπει να τους ξεχωρίσουν σε πραγματικούς που απαιτούν θυσίες και προβαλλόμενους σκοπίμως. Οι λύσεις αυτές έχουν κάτι κοινό. Είναι απεγκλωβισμένες από το
ηγετικό κατεστημένο της χώρας, υπεύθυνο για την κατάντια της και επιδιώκουν την δημιουργία κινήματος με αντικειμενικό σκοπό την αλλαγή της πολιτειακής δομής της χώρας και της αντικατάστασης αυτού του κατεστημένου με νέες δυνάμεις που η χώρα διαθέτει μέσα και έξω από τα σύνορα της (1). Είναι σημαντική η διαπίστωση ότι μια τέτοια προσπάθεια δεν τροποποιεί σημαντικά τους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς της χώρας και επομένως πιθανότατα θα τύχει υποστήριξης η ανοχής από εξωτερικούς παράγοντες.
Τέτοιες διαδικασίες συνήθως περιστρέφονται γύρω από την διαχείριση της λευκής ψήφου, δηλαδή έκφρασης απόρριψης όλου του πολιτικού κατεστημένου σε μία εθνική εκλογική αναμέτρηση (2). Μέχρι τώρα έχουν προσκρούσει σε αδιαπέραστο τείχος. Η κοινή γνώμη έχει γαλουχηθεί από τα ΜΜΕ ότι με τα υπάρχοντα νομικά τερτίπια, μια τέτοια ψήφος θεωρείται χαμένη και έτσι αποφεύγεται. Έχει παγιωθεί η εντύπωση ότι μόνον ψήφοι προς κόμματα και μάλιστα μνηστήρες της εξουσίας έχουν αξία. Τι θα συνέβαινε όμως εάν τα λευκά ψηφοδέλτια , που φαίνεται από δημοσκοπήσεις ότι αντικατοπτρίζουν την επιθυμία της κοινωνίας για ριζικές αλλαγές, είχαν την πλειοψηφία με τις συνέπειες του μπόνους εδρών η ακόμη την απόλυτη; Θα είχε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το ουσιαστικό συνταγματικό δικαίωμα να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε οποιοδήποτε κόμμα όταν το εκλογικό σώμα σαφώς απεφάνθη ότι δεν θέλει κανένα από τα υπάρχοντα; Το κράτος θα βρίσκονταν σε ιστορική καμπή με υπαρξιακές συνέπειες.
Να μην βιαστεί κάνεις να αποφανθεί για ιδέες αιθεροβαμόνων. Μια εκστρατεία για την χρησιμοποίηση της λευκής ψήφου σαν εφαλτήριο της υπέρβασης προς τον σκοπό της πολιτειακής αναδόμησης και αντικατάστασης του ηγετικού κατεστημένου της χώρας με οριακές δημοκρατικές διαδικασίες μπορεί να γίνει πολύ ποιο ρεαλιστική και θα μπορούσε να γίνει το θεμέλιο για εθνικό κίνημα. Αρκεί το δυναμικό της κοινωνίας να χρησιμοποιηθεί σε λογική σειρά απέναντι στην πρόκληση, λαμβάνοντας υπ όψιν τα μέσα που το κατεστημένο διαθέτει για να το καταπνίξει.
Έτσι μπορεί κανείς να διακρίνει διαδοχικά εποικοδομητικές φάσεις για την άνδρωση εθνικού κινήματος απόρριψης του υπάρχοντος ηγετικού κατεστημένου. Χρειάζονται ευελιξία στην εξέλιξη των γεγονότων. Όλες απαιτούν μεγάλη προσπάθεια αλλά είναι εφικτές παρ όλες τις αντιδράσεις από γκρουπούσκουλα και βολεμένους.
Η πρώτη φάση αφορά σκεπτόμενα, έμπειρα, ανήσυχα και πολιτικά ώριμα άτομα που δεν εξαρτώνται από το κατεστημένο, είτε γιατί έχουν αποσυρθεί από την ενεργό ζωή, είτε διότι ευρίσκονται σε άλλες σε χώρες. Αυτή η ομάδα έχει τον κρίσιμο ρόλο μιας πολύτιμης αρχής από σήμερα; με όλα τα μέσα επικοινωνίας που διαθέτει να φτάσει τον απλό πολίτη, στη γλώσσα που καταλαβαίνει. Να του εμφυτεύσει όχι με ένα αλλά συνέχει μηνύματα την ουσία του κινήματος και τον κρίσιμο ρόλο του σαν ιδιοκτήτη της λευκής ψήφου. Να του παρουσιάσει την πραγματική εικόνα και τους κινδύνους που συνεπάγεται το κίνημα για τον ίδιο και τους γύρω του. Να του θέσει το πραγματικό δίλημμα, δηλαδή αν θέλει να κάνει την υπέρβαση. Ο δυναμισμός της άμορφης αυτής πρώτης ομάδας και ο βαθμός επιτυχίας της θα κρίνει τα πάντα.
Το κοινωνικό σώμα, όπως έχει μορφωθεί τα περασμένα σαράντα χρόνια και παρουσιάζεται κάτω από την κρίση, μπορεί να χωριστεί σε διαφορετικές πολιτικές κατηγορίες που απαιτούν διαφορετική προσέγγιση.
Η πρώτη στηρίζει τα μεγάλα κόμματα με την δυνατότητα βολέματος γιατί ουσιαστικά υποκλίνεται στο προβαλλόμενο εκβιαστικό τους δίλλημα περί των κινδύνων του αγνώστου και δέχεται την διαιώνιση της Ελληνικής κοινωνίας μέσα στις μετά-Οθωμανικές της δομές. Χρειάζεται ειδική φροντίδα για να μετακινηθεί αυτή η κατηγορία σε θέση απόρριψης του συστήματος, παρ όλες τις αποδείξεις της ανικανότητας του και της ηθικής του παρακμής, αλλά αποτελεί αναπόφευκτα τον πυρήνα της προσπάθειας μια και αυτή είναι η κάρδια της αστικής τάξης. Εν τούτοις η επικοινωνιακή επαφή είναι ίσως ευκολότερη από τις άλλες που ακολουθούν μια και το μορφωτικό της επίπεδο το επιτρέπει.
Η δεύτερη στηρίζει μικρότερα κόμματα η νεόκοπα μεγάλα με προσέγγιση των κινδύνων που εμπεριέχουν οι διακηρύξεις τους για τις εναλλακτικές τους πολιτικές υπό το πρίσμα των ήδη ληφθέντων υποχρεώσεων από την χώρα. Είναι αμφίβολον αν έχει συνειδητοποιήσει τις συνέπειες. Η κατηγορία αυτή είναι ποιό έντονα ιδεολογικά προσανατολισμένη από την πρώτη και επομένως στην προσέγγιση της η μεγαλύτερη προσπάθεια αφορά στην μετακίνησή της σε επίπεδο εθνικού συμφέροντος.
Η Τρίτη κατηγορία αφορά τους πολίτες που απέχουν από την κάλπη. Κρύβει μέσα της πολύ διάφορες ομάδες και η εστίαση της προσπάθειας σε κάθε μια διαφέρει. Εάν όμως σκεφτεί κανείς ότι η κατηγορία αυτή αντιπροσωπεύει τουλάχιστον το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος γίνεται αμέσως αντιληπτή η σημασία του για την επιτυχία του κινήματος. Η κύρια ομάδα των συστηματικά απεχόντων, δηλαδή ατόμων που δεν πιστεύουν στις δημοκρατικές διαδικασίες απαιτεί διαχείριση που αφορά τα ατομικά τους συμφέροντα και μόνον, δύσκολο αντικείμενο αλλά όχι ακατόρθωτο. Ακολουθεί η εύπλαστη ομάδα των απογοητευμένων που είναι συνήθως περαστικοί από αυτήν κατηγορία και των οποίων η προσέγγιση είναι ευκολότερη. Τέλος υπάρχει η ομάδα των απελπισμένων που έχουν χάσει την πιστή τους στις δημοκρατικές διαδικασίες αλλά θα ακούσουν μηνύματα για εθνική ανάταση.
Μέσα σ αυτό το πολιτικό πλαίσιο, σ αυτή την φάση, οι εθελοντές ανεξάρτητοι από το κατεστημένο πολίτες, χωρίς επίσημες δομές, με ελάχιστη επικοινωνία μεταξύ τους, μπορούν να φτιάξουν και να εκτελέσουν δικά τους πακέτα επικοινωνίας με τον κοινό σκοπό, όπως προτάθηκε στην αρχή, της πολιτειακής αναδόμησης και αντικατάστασης του ηγετικού κατεστημένου της χώρας μέσα από την στροφή του εκλογικού σώματος προς το λευκό. Και αυτή είναι μια πραγματική πρόκληση γι αυτούς, αν θέλουν να συνεισφέρουν κάτι περισσότερο από απόψεις και παρατηρήσεις.
Στη φάση αυτή επίσης οι ενεργοί πολίτες με την κατάλληλη εμπειρία που λόγω τρεχουσών δεσμεύσεων δεν μπορούν να πάρουν θέση δημοσία θα πρέπει να ξεκινήσουν την οργάνωση ομάδων για να βρεθούν σε ετοιμότητα να προσφέρουν εκπροσώπους στη διεξαγωγή διαδικασιών αναθεώρησης του συντάγματος, περιλαμβανομένης μιας εθνικής κυβέρνησης και εκπροσώπων εθνοσυνέλευσης, που αποτελεί την δεύτερη φάση του κινήματος.
Από εκεί και πέρα ο Θεός της Ελλάδας θα δείξει.
Όλα θα πάρουν το δρόμο τους εάν το λευκό αναδειχτεί κόμμα πλειοψηφίας. Μην ξεχνάτε την εμπειρία του “Basta” των Ιταλών. Μπορεί να λέει πολλά και για μας. Δύσκολό, πολύ δύσκολο εγχείρημα, αλλά όχι ακατόρθωτο που προσφέρει μια λεπτή αχτίδα ελπίδας στα παιδιά μας.
(2) http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=47&Itemid=75&limitstart=30
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγάλος πολιτικός και οικονομικός αναλυτής, όπως μερικοί, για να αντιληφθεί από τις επίσημες ανακοινώσεις από Ελληνικές αλλά κυρίως ξένες πηγές και συγκεκριμένα γεγονότα ότι η κατηφόρα της κοινωνίας μας συνεχίζεται, θα έλεγα επιταχύνεται. Κομβικά στοιχεία από τις επερχόμενες Γερμανικές εκλογές ως την τοποθέτηση Παπουτσή στην Διεθνή Τράπεζα αναμασιούνται από τα ΜΜΕ σαν σημεία αναφοράς και επιτείνουν την σύγχυση για τον άμοιρο πολίτη αυτής της χώρας. Εντείνουν το συναίσθημα ανασφάλειας περιορίζοντας τον ορίζοντα σκέψης του γύρω από τα στοιχειώδη για την επιβίωση της οικογενείας του και κυρίως την απασχόληση του για το στοιχειώδες εισόδημα του προς το ζην. Περίπου δύο εκατομμύρια εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα παράγουν πλούτο από τον οποίο τρέφονται πάνω από ένα εκατομμύριο απροσπέλαστοι υπάλληλοι του δημοσίου, πάνω από ενάμιση εκατομμύριων άνεργοι και το υπόλοιπο του ανενεργού πληθυσμού. Αν είμαστε ειλικρινείς, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεσποτικής κομματοκρατίας κρατούσης, δεν έχουμε ρεαλιστικό και αρκούντως επίπονο κοινωνικά δίκαιο εθνικό σχέδιο για να αντιμετωπίσουμε αυτήν πρόκληση. Και ξέρουμε ότι με όποια βοήθεια η συμβουλή από έξω χωρίς αυτό το σχέδιο, που το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο αδυνατεί να εκπονήσει και εκτελέσει, δεν θα πάμε πουθενά.
Θεωρητικά πάντα, μέσα στα πλαίσια δημοκρατικών διαδικασιών, δηλαδή την θέληση της κοινωνίας, υπάρχουν δυνατές διαδικασίες για να αντιμετωπιστεί αυτή η πρόκληση, αλλά απαιτούν το άπιαστο όνειρο, κινητοποίηση των πολιτών με πλήρη επίγνωση των επικαλουμένων από το κατεστημένο κινδύνων, που πρέπει να τους ξεχωρίσουν σε πραγματικούς που απαιτούν θυσίες και προβαλλόμενους σκοπίμως. Οι λύσεις αυτές έχουν κάτι κοινό. Είναι απεγκλωβισμένες από το
ηγετικό κατεστημένο της χώρας, υπεύθυνο για την κατάντια της και επιδιώκουν την δημιουργία κινήματος με αντικειμενικό σκοπό την αλλαγή της πολιτειακής δομής της χώρας και της αντικατάστασης αυτού του κατεστημένου με νέες δυνάμεις που η χώρα διαθέτει μέσα και έξω από τα σύνορα της (1). Είναι σημαντική η διαπίστωση ότι μια τέτοια προσπάθεια δεν τροποποιεί σημαντικά τους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς της χώρας και επομένως πιθανότατα θα τύχει υποστήριξης η ανοχής από εξωτερικούς παράγοντες.
Τέτοιες διαδικασίες συνήθως περιστρέφονται γύρω από την διαχείριση της λευκής ψήφου, δηλαδή έκφρασης απόρριψης όλου του πολιτικού κατεστημένου σε μία εθνική εκλογική αναμέτρηση (2). Μέχρι τώρα έχουν προσκρούσει σε αδιαπέραστο τείχος. Η κοινή γνώμη έχει γαλουχηθεί από τα ΜΜΕ ότι με τα υπάρχοντα νομικά τερτίπια, μια τέτοια ψήφος θεωρείται χαμένη και έτσι αποφεύγεται. Έχει παγιωθεί η εντύπωση ότι μόνον ψήφοι προς κόμματα και μάλιστα μνηστήρες της εξουσίας έχουν αξία. Τι θα συνέβαινε όμως εάν τα λευκά ψηφοδέλτια , που φαίνεται από δημοσκοπήσεις ότι αντικατοπτρίζουν την επιθυμία της κοινωνίας για ριζικές αλλαγές, είχαν την πλειοψηφία με τις συνέπειες του μπόνους εδρών η ακόμη την απόλυτη; Θα είχε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το ουσιαστικό συνταγματικό δικαίωμα να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε οποιοδήποτε κόμμα όταν το εκλογικό σώμα σαφώς απεφάνθη ότι δεν θέλει κανένα από τα υπάρχοντα; Το κράτος θα βρίσκονταν σε ιστορική καμπή με υπαρξιακές συνέπειες.
Να μην βιαστεί κάνεις να αποφανθεί για ιδέες αιθεροβαμόνων. Μια εκστρατεία για την χρησιμοποίηση της λευκής ψήφου σαν εφαλτήριο της υπέρβασης προς τον σκοπό της πολιτειακής αναδόμησης και αντικατάστασης του ηγετικού κατεστημένου της χώρας με οριακές δημοκρατικές διαδικασίες μπορεί να γίνει πολύ ποιο ρεαλιστική και θα μπορούσε να γίνει το θεμέλιο για εθνικό κίνημα. Αρκεί το δυναμικό της κοινωνίας να χρησιμοποιηθεί σε λογική σειρά απέναντι στην πρόκληση, λαμβάνοντας υπ όψιν τα μέσα που το κατεστημένο διαθέτει για να το καταπνίξει.
Έτσι μπορεί κανείς να διακρίνει διαδοχικά εποικοδομητικές φάσεις για την άνδρωση εθνικού κινήματος απόρριψης του υπάρχοντος ηγετικού κατεστημένου. Χρειάζονται ευελιξία στην εξέλιξη των γεγονότων. Όλες απαιτούν μεγάλη προσπάθεια αλλά είναι εφικτές παρ όλες τις αντιδράσεις από γκρουπούσκουλα και βολεμένους.
Η πρώτη φάση αφορά σκεπτόμενα, έμπειρα, ανήσυχα και πολιτικά ώριμα άτομα που δεν εξαρτώνται από το κατεστημένο, είτε γιατί έχουν αποσυρθεί από την ενεργό ζωή, είτε διότι ευρίσκονται σε άλλες σε χώρες. Αυτή η ομάδα έχει τον κρίσιμο ρόλο μιας πολύτιμης αρχής από σήμερα; με όλα τα μέσα επικοινωνίας που διαθέτει να φτάσει τον απλό πολίτη, στη γλώσσα που καταλαβαίνει. Να του εμφυτεύσει όχι με ένα αλλά συνέχει μηνύματα την ουσία του κινήματος και τον κρίσιμο ρόλο του σαν ιδιοκτήτη της λευκής ψήφου. Να του παρουσιάσει την πραγματική εικόνα και τους κινδύνους που συνεπάγεται το κίνημα για τον ίδιο και τους γύρω του. Να του θέσει το πραγματικό δίλημμα, δηλαδή αν θέλει να κάνει την υπέρβαση. Ο δυναμισμός της άμορφης αυτής πρώτης ομάδας και ο βαθμός επιτυχίας της θα κρίνει τα πάντα.
Το κοινωνικό σώμα, όπως έχει μορφωθεί τα περασμένα σαράντα χρόνια και παρουσιάζεται κάτω από την κρίση, μπορεί να χωριστεί σε διαφορετικές πολιτικές κατηγορίες που απαιτούν διαφορετική προσέγγιση.
Η πρώτη στηρίζει τα μεγάλα κόμματα με την δυνατότητα βολέματος γιατί ουσιαστικά υποκλίνεται στο προβαλλόμενο εκβιαστικό τους δίλλημα περί των κινδύνων του αγνώστου και δέχεται την διαιώνιση της Ελληνικής κοινωνίας μέσα στις μετά-Οθωμανικές της δομές. Χρειάζεται ειδική φροντίδα για να μετακινηθεί αυτή η κατηγορία σε θέση απόρριψης του συστήματος, παρ όλες τις αποδείξεις της ανικανότητας του και της ηθικής του παρακμής, αλλά αποτελεί αναπόφευκτα τον πυρήνα της προσπάθειας μια και αυτή είναι η κάρδια της αστικής τάξης. Εν τούτοις η επικοινωνιακή επαφή είναι ίσως ευκολότερη από τις άλλες που ακολουθούν μια και το μορφωτικό της επίπεδο το επιτρέπει.
Η δεύτερη στηρίζει μικρότερα κόμματα η νεόκοπα μεγάλα με προσέγγιση των κινδύνων που εμπεριέχουν οι διακηρύξεις τους για τις εναλλακτικές τους πολιτικές υπό το πρίσμα των ήδη ληφθέντων υποχρεώσεων από την χώρα. Είναι αμφίβολον αν έχει συνειδητοποιήσει τις συνέπειες. Η κατηγορία αυτή είναι ποιό έντονα ιδεολογικά προσανατολισμένη από την πρώτη και επομένως στην προσέγγιση της η μεγαλύτερη προσπάθεια αφορά στην μετακίνησή της σε επίπεδο εθνικού συμφέροντος.
Η Τρίτη κατηγορία αφορά τους πολίτες που απέχουν από την κάλπη. Κρύβει μέσα της πολύ διάφορες ομάδες και η εστίαση της προσπάθειας σε κάθε μια διαφέρει. Εάν όμως σκεφτεί κανείς ότι η κατηγορία αυτή αντιπροσωπεύει τουλάχιστον το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος γίνεται αμέσως αντιληπτή η σημασία του για την επιτυχία του κινήματος. Η κύρια ομάδα των συστηματικά απεχόντων, δηλαδή ατόμων που δεν πιστεύουν στις δημοκρατικές διαδικασίες απαιτεί διαχείριση που αφορά τα ατομικά τους συμφέροντα και μόνον, δύσκολο αντικείμενο αλλά όχι ακατόρθωτο. Ακολουθεί η εύπλαστη ομάδα των απογοητευμένων που είναι συνήθως περαστικοί από αυτήν κατηγορία και των οποίων η προσέγγιση είναι ευκολότερη. Τέλος υπάρχει η ομάδα των απελπισμένων που έχουν χάσει την πιστή τους στις δημοκρατικές διαδικασίες αλλά θα ακούσουν μηνύματα για εθνική ανάταση.
Μέσα σ αυτό το πολιτικό πλαίσιο, σ αυτή την φάση, οι εθελοντές ανεξάρτητοι από το κατεστημένο πολίτες, χωρίς επίσημες δομές, με ελάχιστη επικοινωνία μεταξύ τους, μπορούν να φτιάξουν και να εκτελέσουν δικά τους πακέτα επικοινωνίας με τον κοινό σκοπό, όπως προτάθηκε στην αρχή, της πολιτειακής αναδόμησης και αντικατάστασης του ηγετικού κατεστημένου της χώρας μέσα από την στροφή του εκλογικού σώματος προς το λευκό. Και αυτή είναι μια πραγματική πρόκληση γι αυτούς, αν θέλουν να συνεισφέρουν κάτι περισσότερο από απόψεις και παρατηρήσεις.
Στη φάση αυτή επίσης οι ενεργοί πολίτες με την κατάλληλη εμπειρία που λόγω τρεχουσών δεσμεύσεων δεν μπορούν να πάρουν θέση δημοσία θα πρέπει να ξεκινήσουν την οργάνωση ομάδων για να βρεθούν σε ετοιμότητα να προσφέρουν εκπροσώπους στη διεξαγωγή διαδικασιών αναθεώρησης του συντάγματος, περιλαμβανομένης μιας εθνικής κυβέρνησης και εκπροσώπων εθνοσυνέλευσης, που αποτελεί την δεύτερη φάση του κινήματος.
Από εκεί και πέρα ο Θεός της Ελλάδας θα δείξει.
Όλα θα πάρουν το δρόμο τους εάν το λευκό αναδειχτεί κόμμα πλειοψηφίας. Μην ξεχνάτε την εμπειρία του “Basta” των Ιταλών. Μπορεί να λέει πολλά και για μας. Δύσκολό, πολύ δύσκολο εγχείρημα, αλλά όχι ακατόρθωτο που προσφέρει μια λεπτή αχτίδα ελπίδας στα παιδιά μας.
Επισημάνσεις
(1) http://www.diplomatikoperiskopio.com/index.php?option=com_content&view=article&id=935:-31-&catid=47:2008-05-31-14-25-11&Itemid=75
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου