Ο σύγχρονος έλληνας

Γίναμε λιποτάκτες της ίδιας μας της ζωής. Λαθραναγνώστες των τίτλων τέλους της ίδιας μας της ζωής. Αφήσαμε στην άκρη τα εύλογα και κάναμε σημαία τα παράλογα. Ακόμη κι ετούτη τη στιγμή, δεμένοι χειροπόδαρα μπροστά στον όλεθρο της καταστροφής μας, παραμένουμε σιωπηλοί, αρνούμενοι να περισώσουμε την αξιοπρέπειά μας, αρνούμενοι να παλέψουμε για όλα εκείνα που στον άνθρωπο αξίζουν.
Ο σύγχρονος Έλληνας δεν πρόκειται να πολεμήσει για τα ιδανικά του, επειδή δεν έχει…
Ο σύγχρονος Έλληνας δεν πρόκειται να πολεμήσει για την ιστορία του, επειδή δεν την ξέρει…
Ο σύγχρονος Έλληνας δεν πρόκειται να πολεμήσει για την πατρίδα του, επειδή δεν ξέρει τι είναι πατρίδα…
Ο σύγχρονος Έλληνας δεν πρόκειται να πολεμήσει για την θρησκεία του, επειδή ντρέπεται να κάνει ακόμη και τον σταυρό του…
Ο σύγχρονος Έλληνας δεν πρόκειται να πολεμήσει για την περιουσία του, επειδή τον έπεισαν ότι την έκανε κλέβοντας και όχι με τον ιδρώτα του…
Ο σύγχρονος Έλληνας δεν πρόκειται να πολεμήσει για την οικογένειά του, επειδή επέτρεψε να του την καταστρέψει ένα κράτος που μισεί τους ανθρώπους…
Ο σύγχρονος Έλληνας θα πολεμήσει μόνο για έναν λόγο:
Όταν νιώσει ότι του παίρνουν τον καναπέ και τον φραπέ. Εκεί τον κατάντησαν, εκεί δέχτηκε ο ίδιος να βάλει τον εαυτό του δεχόμενος ότι είναι ραγιάς και όχι ελεύθερος άνθρωπος.
Μέσα από τις μεγάλες κρίσεις, όμως, γεννιούνται νέα μεγάλα ιδεώδη. Γι αυτό το λόγο αυτή την κρίση, υπάρχει και μία λαμπρή ευκαιρία για να αυτοκαθαρθούμε, να σκεφτούμε και να δομήσουμε αύριο την πατρίδα που μας αξίζει και να γίνουμε πολίτες μίας Ελλάδας που θα μας σέβεται, θα την σεβόμαστε, αλλά και θα την σέβονται όλοι.
Μέσα από το σημερινό πύρωμα που βρισκόμαστε, πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία και μέσα από τα απανωτά χτυπήματα να γίνουμε όπλο, να γίνουμε σπαθί, να γίνουμε εργαλείο που θα συνταιριάξει με άλλα εργαλεία για να φτιαχτεί μία μηχανή που θα δουλεύει, μία μηχανή που θα αποδίδει, μία μηχανή που θα προσφέρει σε όλους και πρώτα απ’ όλα σε εμάς τους ίδιους.
Ναι, η κρίση γίνεται ευκαιρία, όταν αντιληφθείς τα αίτιά της, όταν σχεδιάσεις το πως δεν θα ξανασυμβεί και όταν θα μπορέσεις να βρεις -όχι μόνο τις δυνάμεις- τον τρόπο να την κάνεις αντικείμενο εκμετάλλευσης προς όφελός σου.
Ναι, είναι μεγάλη η ευκαιρία που μας δίνεται, μεγάλα τα μαθήματα που παίρνουμε. Αλλά, υπάρχει κι ένα μεγάλο διακύβευμα. Ήδη έχει χαθεί μιά γενιά. Αυτή η γενιά των νέων ανθρώπων που είναι άνεργοι και παραμένουν σιωπηλοί περιμένοντας κάποιον να τους λυτρώσει…
Εμείς οι υπόλοιποι, χρέος έχουμε να κάνουμε τα πάντα για να μην καταστραφεί και δεύτερη γενιά. Γιατί, αν συμβεί αυτό, τότε ίσως θα χρειαστεί να μετρήσουμε δεκάδες ή εκατοντάδες χρόνια, για να φτάσουμε στο να παλέψουμε για τα αυτονόητα. Αυτά που σήμερα έχουν καταστραφεί…
Δική μας είναι η ευθύνη, δικό μας είναι το χρέος, να παραδώσουμε όσα πήραμε και μάλιστα καλύτερα.
Μπορούμε; Φυσικά ναι, αρκεί να το πιστέψουμε.
Γιατί αν δεν το κάνουμε, τότε δυστυχώς θα γεννηθεί μία ακόμη γενιά στην σκλαβιά, μία ακόμη γενιά χωρίς οράματα, μία ακόμη γενιά δούλων…
Ίσως να είμαστε οι τελευταίοι που μπορούμε ακόμη να σκεφτόμαστε ελεύθερα. Αυτή τη μικρή (αλλά και τόσο σημαντική) ελευθερία ας την εκμεταλλευθούμε, πριν μας προσπεράσει…
Όλοι θα αποθάνουμε κάποια στιγμή. Ας φροντίσουμε από τώρα, ώστε ν’ αποθάνουμε με αξιοπρέπεια και ξέροντας πως δεν βάλαμε χρέη στις ζωές αυτών που ακολουθούν μετά από εμάς. Τότε ακόμη κι ο θάνατος θα είναι πιό εύκολος, αφού θα φύγουμε έχοντας πληρώσει στο ακέραιο το δικό μας, το πραγματικό μας, χρέος…

Γεωργίου Μιχαήλ / hkostasxan.blogspot.gr