του Θανάση Μαυρίδη
Έχουμε τις ηγεσίες που μας αξίζουν, γευόμαστε τους καρπούς του κήπου που καλλιεργούμε. Μία ματιά γύρω μας, θα μας πείσει ότι δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Το ΣΔΟΕ κλείνει ένα νυκτερινό κέντρο και την άλλη μέρα εκατοντάδες το "ανοίγουν" και τα σπάνε...
Το διάβασα από τον Βασίλη Μπόνιο στο kourdistoportokali.com και το βρήκα λογικό: Εντάξει, ο επιχειρηματίας αποφάσισε να αψηφίσει την απόφαση του ΣΔΟΕ και άνοιξε και πάλι το μαγαζί. Οι 500 με 1.000 θαμώνες που έσπευσαν να επικυρώσουν με την συμμετοχή τους την προκλητική αυτή απόφαση, δεν φταίνε; Εντάξει, προκάλεσε ο Ρέμος με τις δηλώσεις του για την αναπηρία του κ. Σόιμπλε. Πόσο ενοχλημένοι αλήθεια ένιωσαν εκείνοι που στις επόμενες ημέρες έβρεχαν τα πόδια του... καλλιτέχνη με εκατοντάδες σαμπάνιες;
Προχτές κάποιοι θεατές στο Ηρώδειο, σε εκδήλωση για το παγκόσμιο συνέδριο φιλοσοφίας, γιουχάρισαν τον υπουργό πολιτισμού. Έτσι ήθελαν, έτσι έκαναν. Ότι ο κ.
Παναγιωτόπουλος εκπροσωπούσε την ελληνική κυβέρνηση και την Ελλάδα, αυτό ήταν δευτερευούσης σημασίας για τους αγανακτισμένους. Εκείνο που τους ένοιαζε εκείνη την στιγμή ήταν να επιβάλουν τις θέσεις τους, τις απόψεις τους. Ξεχνώντας ότι βρίσκονταν σε ένα διεθνές συνέδριο φιλισοφίας, σε μία δημοκρατική χώρα.
Το πρόβλημα της Οικονομίας θα μπορούσε με τον άλφα ή βήτα τρόπο να λυθεί. Όχι εύκολα, όχι χωρίς αγώνα και θυσίες. Το πρόβλημα της Παιδείας, όμως, είναι πολύ μεγαλύτερο και μπορεί να ακυρώσει στην πράξη οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια. Η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση πολιτισμού και ταυτότητας. Αυτό που βλέπουμε σήμερα ως οικονομική κρίση δεν είναι τίποτα άλλο από τα απόνερα της κρίσης της Παιδείας.
Η Ελλάδα αργοπεθαίνει μέσα στα σκυλάδικα των παραλιακών κέντρων. Η χώρα που κάποτε παρήγαγε πολιτισμό και ήταν υπερήφανη για τους φιλοσόφους της, σήμερα δείχνει εκστασιασμένη από τις παραστάσεις ενός τσίρκου. Βρισκόμαστε πλέον σε τέτοιο σημείο που είμαστε ικανοί να μετατρέψουμε ακόμη και την Επίδαυρο σε τσίρκο Μεντράνο. Δεν σεβόμαστε το παραμικρό, δεν μας αξίζει κάτι ιδιαίτερο...
Έχουμε τις ηγεσίες που μας αξίζουν, γευόμαστε τους καρπούς του κήπου που καλλιεργούμε. Μία ματιά γύρω μας, θα μας πείσει ότι δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Το ΣΔΟΕ κλείνει ένα νυκτερινό κέντρο και την άλλη μέρα εκατοντάδες το "ανοίγουν" και τα σπάνε...
Το διάβασα από τον Βασίλη Μπόνιο στο kourdistoportokali.com και το βρήκα λογικό: Εντάξει, ο επιχειρηματίας αποφάσισε να αψηφίσει την απόφαση του ΣΔΟΕ και άνοιξε και πάλι το μαγαζί. Οι 500 με 1.000 θαμώνες που έσπευσαν να επικυρώσουν με την συμμετοχή τους την προκλητική αυτή απόφαση, δεν φταίνε; Εντάξει, προκάλεσε ο Ρέμος με τις δηλώσεις του για την αναπηρία του κ. Σόιμπλε. Πόσο ενοχλημένοι αλήθεια ένιωσαν εκείνοι που στις επόμενες ημέρες έβρεχαν τα πόδια του... καλλιτέχνη με εκατοντάδες σαμπάνιες;
Προχτές κάποιοι θεατές στο Ηρώδειο, σε εκδήλωση για το παγκόσμιο συνέδριο φιλοσοφίας, γιουχάρισαν τον υπουργό πολιτισμού. Έτσι ήθελαν, έτσι έκαναν. Ότι ο κ.
Παναγιωτόπουλος εκπροσωπούσε την ελληνική κυβέρνηση και την Ελλάδα, αυτό ήταν δευτερευούσης σημασίας για τους αγανακτισμένους. Εκείνο που τους ένοιαζε εκείνη την στιγμή ήταν να επιβάλουν τις θέσεις τους, τις απόψεις τους. Ξεχνώντας ότι βρίσκονταν σε ένα διεθνές συνέδριο φιλισοφίας, σε μία δημοκρατική χώρα.
Το πρόβλημα της Οικονομίας θα μπορούσε με τον άλφα ή βήτα τρόπο να λυθεί. Όχι εύκολα, όχι χωρίς αγώνα και θυσίες. Το πρόβλημα της Παιδείας, όμως, είναι πολύ μεγαλύτερο και μπορεί να ακυρώσει στην πράξη οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια. Η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση πολιτισμού και ταυτότητας. Αυτό που βλέπουμε σήμερα ως οικονομική κρίση δεν είναι τίποτα άλλο από τα απόνερα της κρίσης της Παιδείας.
Η Ελλάδα αργοπεθαίνει μέσα στα σκυλάδικα των παραλιακών κέντρων. Η χώρα που κάποτε παρήγαγε πολιτισμό και ήταν υπερήφανη για τους φιλοσόφους της, σήμερα δείχνει εκστασιασμένη από τις παραστάσεις ενός τσίρκου. Βρισκόμαστε πλέον σε τέτοιο σημείο που είμαστε ικανοί να μετατρέψουμε ακόμη και την Επίδαυρο σε τσίρκο Μεντράνο. Δεν σεβόμαστε το παραμικρό, δεν μας αξίζει κάτι ιδιαίτερο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου