του Γεωργίου Ε. Σέκερη
Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, οι βελτιωμένες επιδόσεις των κυριότερων κοινοτικών οικονομιών - ιδιαίτερα της γερμανικής, αλλά και της γαλλικής - ενδέχεται να ανακόψουν ή ακόμη και να αναστρέψουν εντός των προσεχών μηνών την κρίση της Ευρωζώνης. Εάν δε η προοπτική αυτή επιβεβαιωθεί, είναι αρκετά πιθανόν η κοινοτική στήριξη προς τη χειμαζόμενη ελληνική οικονομία - τόσο η άμεσα χορηγούμενη, όσο και η έμμεση, η απορρέουσα από το ευνοϊκότερο διεθνές οικονομικό περιβάλλον - να τονωθεί · και η χώρα μας να αποφύγει τον πλήρη καταποντισμό.
Ωστόσο, το ελπιδοφόρο αυτό ενδεχόμενο υποκρύπτει ένα μείζονα κίνδυνο που οφείλει να προβληματίσει τους σοβαρούς Έλληνες. Καθώς, υπό τις παρούσες πολιτικές συνθήκες, συνεπάγεται την απώλεια μιας μοναδικής ευκαιρίας να απαλλαγούμε από το φαύλο κομματικό μας κατεστημένο – δηλαδή από τους κομματανθρώπους που κυρίως ευθύνονται για το σημερινό μας κατάντημα. Οι οποίοι θα εκμεταλλευθούν τη λαϊκή ανακούφιση από την όποια χαλάρωση του οικονομικού βρόχου για να συνεχίσουν να απομυζούν μια κακοδιοικούμενη και διεθνώς απαξιωμένη χώρα. Εκτός, βέβαια, εάν εγκαίρως εμφανισθεί στον πολιτικό μας ορίζοντα ένας αξιόπιστος φορέας εθνικής ανόρθωσης.
Φυσικό είναι αρκετοί μεταξύ μας, απορροφημένοι από τη σκληρή «καθημερινότητα», να θεωρούν τέτοιους προβληματισμούς πολυτέλεια. Οι συμπολίτες μας όμως εκείνοι, οι οποίοι, λόγω συγκρότησης και λειτουργήματος, καλούνται να εκφράσουν τη συνείδηση του έθνους, δεν δικαιούνται να εφησυχάζουν. Διότι τη στιγμή αυτή διακυβεύεται το μέλλον του εθνικού κράτους και κοινωνίας που επί δύο τώρα αιώνες, με ανείπωτες θυσίες, διαδοχικές γενιές Ελλήνων οικοδομούν, προσβλέποντας σε μια Ελλάδα αντάξια του ιστορικού παρελθόντος της και άρα ισοτίμως συγκαταλεγόμενη στη χορεία των πρωτοπόρων λαών. Με άλλες λέξεις, το διακύβευμα είναι κατά πολύ ευρύτερο της επίτευξης «πρωτογενούς πλεονάσματος».
Βέβαια, η στενά οικονομικίστικη, ψευδοτεχνοκρατική προσέγγιση εξυπηρετεί τους κρατούντες στο μέτρο που, συσκοτίζοντας την καθοριστική πολιτική διάσταση της κρίσης, τείνει να συγκαλύψει και τις δικές τους διαχρονικές ευθύνες. Ηλίου φαεινότερον όμως είναι, ότι οι στρεβλώσεις της οικονομίας μας, όπως και οι λοιπές κραυγαλέες παθογένειες της εθνικής μας ζωής, οφείλονται πρωτίστως στο τραγικό έλλειμμα αξιόπιστης πολιτικής ηγεσίας. Εάν το κρίσιμο αυτό κενό δεν καλυφθεί, η συνέχιση της παρακμιακής πορείας του έθνους είναι δυστυχώς προδιαγεγραμμένη.
Το ευτύχημα είναι ότι οι αναγκαίες ανορθωτικές δυνάμεις υπάρχουν. Το δυστύχημα, ότι μέχρι στιγμής δεν έχουν κατορθώσει να συμπήξουν ενιαίο μέτωπο – παρά την υπέρποτε άλλοτε επίκαιρη ρήση «η ισχύς εν τη ενώσει».
Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, οι βελτιωμένες επιδόσεις των κυριότερων κοινοτικών οικονομιών - ιδιαίτερα της γερμανικής, αλλά και της γαλλικής - ενδέχεται να ανακόψουν ή ακόμη και να αναστρέψουν εντός των προσεχών μηνών την κρίση της Ευρωζώνης. Εάν δε η προοπτική αυτή επιβεβαιωθεί, είναι αρκετά πιθανόν η κοινοτική στήριξη προς τη χειμαζόμενη ελληνική οικονομία - τόσο η άμεσα χορηγούμενη, όσο και η έμμεση, η απορρέουσα από το ευνοϊκότερο διεθνές οικονομικό περιβάλλον - να τονωθεί · και η χώρα μας να αποφύγει τον πλήρη καταποντισμό.
Ωστόσο, το ελπιδοφόρο αυτό ενδεχόμενο υποκρύπτει ένα μείζονα κίνδυνο που οφείλει να προβληματίσει τους σοβαρούς Έλληνες. Καθώς, υπό τις παρούσες πολιτικές συνθήκες, συνεπάγεται την απώλεια μιας μοναδικής ευκαιρίας να απαλλαγούμε από το φαύλο κομματικό μας κατεστημένο – δηλαδή από τους κομματανθρώπους που κυρίως ευθύνονται για το σημερινό μας κατάντημα. Οι οποίοι θα εκμεταλλευθούν τη λαϊκή ανακούφιση από την όποια χαλάρωση του οικονομικού βρόχου για να συνεχίσουν να απομυζούν μια κακοδιοικούμενη και διεθνώς απαξιωμένη χώρα. Εκτός, βέβαια, εάν εγκαίρως εμφανισθεί στον πολιτικό μας ορίζοντα ένας αξιόπιστος φορέας εθνικής ανόρθωσης.
Φυσικό είναι αρκετοί μεταξύ μας, απορροφημένοι από τη σκληρή «καθημερινότητα», να θεωρούν τέτοιους προβληματισμούς πολυτέλεια. Οι συμπολίτες μας όμως εκείνοι, οι οποίοι, λόγω συγκρότησης και λειτουργήματος, καλούνται να εκφράσουν τη συνείδηση του έθνους, δεν δικαιούνται να εφησυχάζουν. Διότι τη στιγμή αυτή διακυβεύεται το μέλλον του εθνικού κράτους και κοινωνίας που επί δύο τώρα αιώνες, με ανείπωτες θυσίες, διαδοχικές γενιές Ελλήνων οικοδομούν, προσβλέποντας σε μια Ελλάδα αντάξια του ιστορικού παρελθόντος της και άρα ισοτίμως συγκαταλεγόμενη στη χορεία των πρωτοπόρων λαών. Με άλλες λέξεις, το διακύβευμα είναι κατά πολύ ευρύτερο της επίτευξης «πρωτογενούς πλεονάσματος».
Βέβαια, η στενά οικονομικίστικη, ψευδοτεχνοκρατική προσέγγιση εξυπηρετεί τους κρατούντες στο μέτρο που, συσκοτίζοντας την καθοριστική πολιτική διάσταση της κρίσης, τείνει να συγκαλύψει και τις δικές τους διαχρονικές ευθύνες. Ηλίου φαεινότερον όμως είναι, ότι οι στρεβλώσεις της οικονομίας μας, όπως και οι λοιπές κραυγαλέες παθογένειες της εθνικής μας ζωής, οφείλονται πρωτίστως στο τραγικό έλλειμμα αξιόπιστης πολιτικής ηγεσίας. Εάν το κρίσιμο αυτό κενό δεν καλυφθεί, η συνέχιση της παρακμιακής πορείας του έθνους είναι δυστυχώς προδιαγεγραμμένη.
Το ευτύχημα είναι ότι οι αναγκαίες ανορθωτικές δυνάμεις υπάρχουν. Το δυστύχημα, ότι μέχρι στιγμής δεν έχουν κατορθώσει να συμπήξουν ενιαίο μέτωπο – παρά την υπέρποτε άλλοτε επίκαιρη ρήση «η ισχύς εν τη ενώσει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου