Θεωρώ ότι ο Νίκος Ράπτης τοποθετείται σωστά στο φλέγον θέμα. Διαβάστε τον.
Υπάρχουν πολλές αφηγήσεις για το «πώς φτάσαμε ως εδώ». Μία από τις πειστικότερες είναι πως επί δεκαετίες, το πολιτικό σύστημανοιαζόταν υπερβολικά να εξασφαλίσει τους όρους της αναπαραγωγής του, αδιαφορώντας για τη βιωσιμότητα των επιλογών του. Το σύνδρομο είναι διεθνές, μα στην έξαλλη ελληνική του εκδοχή, σήμαινε πως η πολιτική, επί δεκαετίες, φρόντιζε να ενισχύει ή να προστατεύει τους δυνατούς (τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, τις μαφιακές δραστηριότητες, την αργομισθία, τη λεηλασία του περιβάλλοντος) «λες και δεν υπήρχε αύριο». Που από κάποια στιγμή και μετά, πράγματι, δεν υπήρχε.
Η πολιτική είναι διαχείριση συμφερόντων, αλλά είναι και προνοητικότητα. Υπάρχει κάποιο όριο στον ετεροκαθορισμό της από τις δημοσκοπήσεις κι αυτό είναι η διάσωση της απαραίτητης δόσης ηγετικότητας. Προσφυώς έχει ειπωθεί πως «κανείς δεν μπορεί να οδηγήσει ένα λαό εκεί που εκείνος ήδη βρίσκεται». Χωρίς leadership, όλοι απλώς κυνηγάνε την ουρά τους. Σπαταλιέται χρόνος, χρήμα, ιδέες, πόροι, άνθρωποι. Που δεν είναι ανεξάντλητα, ίσα-ίσα… Η κατάρρευση έρχεται ως η λογική συνέπεια.
Θα έλεγε κανείς πως το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα είχε πάρει αυτό το μάθημα. Στο κάτω-κάτω, η αμεριμνησία του οδήγησε το έθνος σε οικονομική καταστροφή, την κοινωνία
σε αποσύνθεση, τους ίδιους τους πολιτικούς ένα βήμα πριν από το ικρίωμα.
Αλλά ο Αντώνης Σαμαράς, στη Θεσσαλονίκη, διέψευσε αυτές τις προσδοκίες. Διευκρίνισε ως εξής τις προτεραιότητές του για την αξιοποίηση του πρωτογενούς πλεονάσματος: «Ύψιστη προτεραιότητα είναι να δώσουμε μια ανακούφιση στους χαμηλοσυνταξιούχους. Επόμενη προτεραιότητα να δώσουμε μια ανακούφιση στους ένστολους. Χαμηλοσυνταξιούχοι, ένστολοι, πετρέλαιο, θα δούμε (sic)».
Πολιτική, λέει ένας άλλος ορισμός, είναι κυρίως ο προσδιορισμός προτεραιοτήτων. Στη σημερινή Ελλάδα, προτεραιότητες είναι η στήριξη των γυναικών και των παιδιών (ώστε να αντιστραφεί η καταστροφική δημογραφική πορεία), η υπεράσπιση του περιβάλλοντος (ώστε να μην εξελιχτούν ανεμπόδιστα ανεπίστρεπτες τάσεις στην ερημοποίηση, τη μείωση της βιοποικιλότητας -ιδίως της θαλάσσιας), η κατά το δυνατόν θωράκιση της χώρας έναντι της κλιματικής αλλαγής, η στήριξη της βιώσιμης παραγωγικότητας και της επιχειρηματικότητας.
Αν βέβαια σκέφτεσαι πατριωτικά - και λογοδοτείς στους «αγέννητους νεκρούς». Αν πάλι λογοδοτείς στην επόμενη επανεκλογή σου, τότε προτεραιότητες είναι η «ανακούφιση» του κορμού των ψηφοφόρων σου («συνταξιούχοι»), κοινωνικών ομάδων που παραδοσιακά διάκεινται θετικά στο κόμμα σου («ένστολοι»), ή μέτρα που «γαργαλάνε» τον τηλεοπτικό λαϊκισμό (επιδότηση της κατανάλωσης του πετρελαίου θέρμανσης - ή αλλιώς, χάριν συντομίας, «πετρέλαιο»).
Αλλά είπαμε: το πολιτικό σύστημα νοιάζεται για το πώς θα εξασφαλίσει τους όρους της αναπαραγωγής του. Βέβαια, η κρίση περιόρισε τις φιλοδοξίες του. Πλέον η αναπαραγωγή επιδιώκεται για λίγο καιρό: για τούτη την άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι. Υποτίθεται πως θα έπρεπε να υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί, «checks and balances» που να μην επιτρέπουν στους πολιτικούς τόσο αυτισμό. Ο διαχωρισμός των εξουσιών, ο τύπος, η αντιπολίτευση, ακόμα και η συμμετοχή μας στην Ευρώπη. Αλλά όπως είχε πει κάποιος πριν από είκοσι χρόνια και… «δεν έχει τέτοιο επάγγελμα εδώ».
Ο. Π.
Υπάρχουν πολλές αφηγήσεις για το «πώς φτάσαμε ως εδώ». Μία από τις πειστικότερες είναι πως επί δεκαετίες, το πολιτικό σύστημανοιαζόταν υπερβολικά να εξασφαλίσει τους όρους της αναπαραγωγής του, αδιαφορώντας για τη βιωσιμότητα των επιλογών του. Το σύνδρομο είναι διεθνές, μα στην έξαλλη ελληνική του εκδοχή, σήμαινε πως η πολιτική, επί δεκαετίες, φρόντιζε να ενισχύει ή να προστατεύει τους δυνατούς (τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, τις μαφιακές δραστηριότητες, την αργομισθία, τη λεηλασία του περιβάλλοντος) «λες και δεν υπήρχε αύριο». Που από κάποια στιγμή και μετά, πράγματι, δεν υπήρχε.
Η πολιτική είναι διαχείριση συμφερόντων, αλλά είναι και προνοητικότητα. Υπάρχει κάποιο όριο στον ετεροκαθορισμό της από τις δημοσκοπήσεις κι αυτό είναι η διάσωση της απαραίτητης δόσης ηγετικότητας. Προσφυώς έχει ειπωθεί πως «κανείς δεν μπορεί να οδηγήσει ένα λαό εκεί που εκείνος ήδη βρίσκεται». Χωρίς leadership, όλοι απλώς κυνηγάνε την ουρά τους. Σπαταλιέται χρόνος, χρήμα, ιδέες, πόροι, άνθρωποι. Που δεν είναι ανεξάντλητα, ίσα-ίσα… Η κατάρρευση έρχεται ως η λογική συνέπεια.
Θα έλεγε κανείς πως το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα είχε πάρει αυτό το μάθημα. Στο κάτω-κάτω, η αμεριμνησία του οδήγησε το έθνος σε οικονομική καταστροφή, την κοινωνία
σε αποσύνθεση, τους ίδιους τους πολιτικούς ένα βήμα πριν από το ικρίωμα.
Αλλά ο Αντώνης Σαμαράς, στη Θεσσαλονίκη, διέψευσε αυτές τις προσδοκίες. Διευκρίνισε ως εξής τις προτεραιότητές του για την αξιοποίηση του πρωτογενούς πλεονάσματος: «Ύψιστη προτεραιότητα είναι να δώσουμε μια ανακούφιση στους χαμηλοσυνταξιούχους. Επόμενη προτεραιότητα να δώσουμε μια ανακούφιση στους ένστολους. Χαμηλοσυνταξιούχοι, ένστολοι, πετρέλαιο, θα δούμε (sic)».
Πολιτική, λέει ένας άλλος ορισμός, είναι κυρίως ο προσδιορισμός προτεραιοτήτων. Στη σημερινή Ελλάδα, προτεραιότητες είναι η στήριξη των γυναικών και των παιδιών (ώστε να αντιστραφεί η καταστροφική δημογραφική πορεία), η υπεράσπιση του περιβάλλοντος (ώστε να μην εξελιχτούν ανεμπόδιστα ανεπίστρεπτες τάσεις στην ερημοποίηση, τη μείωση της βιοποικιλότητας -ιδίως της θαλάσσιας), η κατά το δυνατόν θωράκιση της χώρας έναντι της κλιματικής αλλαγής, η στήριξη της βιώσιμης παραγωγικότητας και της επιχειρηματικότητας.
Αν βέβαια σκέφτεσαι πατριωτικά - και λογοδοτείς στους «αγέννητους νεκρούς». Αν πάλι λογοδοτείς στην επόμενη επανεκλογή σου, τότε προτεραιότητες είναι η «ανακούφιση» του κορμού των ψηφοφόρων σου («συνταξιούχοι»), κοινωνικών ομάδων που παραδοσιακά διάκεινται θετικά στο κόμμα σου («ένστολοι»), ή μέτρα που «γαργαλάνε» τον τηλεοπτικό λαϊκισμό (επιδότηση της κατανάλωσης του πετρελαίου θέρμανσης - ή αλλιώς, χάριν συντομίας, «πετρέλαιο»).
Αλλά είπαμε: το πολιτικό σύστημα νοιάζεται για το πώς θα εξασφαλίσει τους όρους της αναπαραγωγής του. Βέβαια, η κρίση περιόρισε τις φιλοδοξίες του. Πλέον η αναπαραγωγή επιδιώκεται για λίγο καιρό: για τούτη την άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι. Υποτίθεται πως θα έπρεπε να υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί, «checks and balances» που να μην επιτρέπουν στους πολιτικούς τόσο αυτισμό. Ο διαχωρισμός των εξουσιών, ο τύπος, η αντιπολίτευση, ακόμα και η συμμετοχή μας στην Ευρώπη. Αλλά όπως είχε πει κάποιος πριν από είκοσι χρόνια και… «δεν έχει τέτοιο επάγγελμα εδώ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου