του Βασίλη Δεληγκάρη*
Δεν μπορεί να συνεχίσει η κυβέρνηση να διαπραγματεύεται μαζί τους, με τις εντελώς παράλογες απαιτήσεις τους και να υπομένει τις σχιζοφρενικές πλέον συμπεριφορές τους. Στην πραγματικότητα είμαστε όλοι αντιμνημονιακοί, μόνο βέβαια που κάποιοι εξ ημών θεωρούν ότι είναι ποιο έξυπνοι από τους άλλους. Και γι’ αυτό είτε έχουν αφεθεί και βολευτεί υπό την πλήρη καθοδήγηση των τροϊκανών, έχοντας βεβαίως και την καβάντζα τους διά τα προς το ζην, είτε, όπως κάποιοι άλλοι πιο «ξύπνιοι», πουλάνε μισοτιμής φούμαρα - ελπίδες και υποσχέσεις για την επιστροφή, τάχα μου, στον θαυμαστό κόσμο της προ μνημονίων εποχής…
Η μεγάλη πλειοψηφία όμως του κόσμου σε αυτή τη χώρα, που πληρώνει το μάρμαρο και τα σπασμένα, βολοδέρνει μέσα στην προσωπική και πολιτική απελπισία και την σύγχυση, αφού πια όλες οι «σταθερές αξίες» και σχεδιασμοί έχουν καταρρεύσει και κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να σκεφθεί πώς θα είναι η ζωή του και η κατάσταση της χώρας αύριο. Γιʼ αυτό και η γενικευμένη κοινωνική και πολιτική ρευστότητα, γιʼ αυτό η έλλειψη εμπιστοσύνης και ενθουσιασμού και η γενικευμένη καχυποψία σε κάθε πολιτική έκφραση και σε κάθε πολιτική πρωτοβουλία. Αυτό που υπόσχεται αυτό το κομμάτι των «πολύ ξύπνιων» του πολιτικού συστήματος, είναι η πλήρης επιστροφή στο παρελθόν, ότι όλα τάχα μπορούν να γίνουν πάλι όπως ήταν πριν και πως η καταστροφή που μας βρήκε, ήταν κάτι περίπου τελεολογικά προαποφασισμένο – μεταφυσικό.
Μια συμφορά που μας ήρθε μόνο και μόνο επειδή κάποιοι εδώ στην Ελλάδα κλέβανε και επειδή ο ξένος παράγοντας δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να μας ζηλεύει και να μας
εκδικείται. Βολική απλουστευτική λογική που ακούγεται καλά στ’ αυτιά και κάνει πολλούς απελπισμένους ανθρώπους και μπατιρημένους πολιτικούς να τους ακολουθήσουν. Δεν αποκλείεται μάλιστα ακόμη και να τους δώσει την πρωτιά στις ερχόμενες εκλογές, αλλά… πολιτικά πλειοψηφικό ρεύμα και κίνημα δεν είναι και δεν πρόκειται να γίνουν!
Στην πραγματικότητα, κανένας δεν τους πολυπιστεύει, αλλά δεν έχει μπροστά του και κάτι άλλο που να μπορεί να τον οδηγήσει έξω από την προσωπική και συλλογική κρίση, έτσι όπως την βιώνει και την αισθάνεται. Αυτό το κάτι άλλο είναι ουσιαστικά και η λύση στο πρόβλημα. Για να βρεθεί επιτέλους ένα σημείο ισορροπίας μεταξύ της επιβεβλημένης εκ των πραγμάτων και των δανειστών μέχρι σήμερα οικονομικής διαχείρισης της κρίσης και της πολιτικής διακυβέρνησης, μεταξύ των αναγκαίων μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής και των αντοχών της κοινωνίας.
Αυτή τη στιγμή, μετά από ένα διάστημα σταθερότητας, η χώρα βρίσκεται ξανά προ μεγάλων κινδύνων! Και με αυτή την πορεία, δεδομένης της σκληρής και αδιάλλακτης στάσης των δανειστών, που δεν αναγνωρίζουν καμιά προσπάθεια και ζητούν συνεχώς κι άλλα – κι άλλα μέτρα, από έναν εντελώς εξουθενωμένο λαό, αν η κατάσταση δεν τιναχθεί στον αέρα τώρα, τότε αυτό σίγουρα θα γίνει μετά τις επόμενες εκλογές, όταν ένας συνασπισμός ακραίων λαϊκιστών, νοσταλγών της κάθε είδους παθογένειας της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής, κερδίσει την κυβερνητική εξουσία, σε συνδυασμό με την ισχυρότατη παρουσία του νεοναζιστικού κόμματος. Ό,τι θετικό έγινε αυτά τα χρόνια και ό,τι έχει κερδηθεί με την καταβολή τεράστιου κόστους, θα γκρεμισθεί τότε μέσα σε λίγους μόνο μήνες, ίσως και σε μερικές ημέρες. Αυτό το κάτι άλλο, σήμερα - τώρα που το χρειάζεται η χώρα, δεν μπορεί να προκύψει όμως από παρθενογένεση.
Η σημερινή κυβέρνηση και κυρίως τα κόμματα που συμμετέχουν σε αυτήν, ακριβώς γιʼ αυτά πρέπει να αποφασίσουν να βάλουν ένα τέλος στον σημερινό αδιέξοδο δρόμο. Να βάλουν τίτλους τέλους στα μνημόνια και στην παρουσία της τρόικας στην Ελλάδα. Να συνεχίσουν την δημοσιονομική προσαρμογή με ήπιο και λογικό πλέον τρόπο και κυρίως να πραγματοποιήσουν επιτέλους πραγματικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας και στο κράτος, η λειτουργία των οποίων έχει σαφώς επιδεινωθεί τραγικά, αντί να καλυτερεύσει όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια.
Ό,τι έγινε, έγινε, να γίνει σαφές ότι στο εξής θα σεβαστούμε τις μέχρι σήμερα υποχρεώσεις μας, να δηλώσουμε σε όλους τους τόνους ότι θα συνεχίσουμε αποφασιστικά τον δρόμο του εκσυγχρονισμού της Ελλάδας και άντε στο καλό, να συνεχίσουμε μόνοι μας, απαιτώντας σεβασμό και κάνοντας έκκληση για πραγματική αλληλεγγύη! Δύσκολος, ξε-δύσκολος, αυτός είναι και ο μόνος δρόμος για να συνεχίσει να υπάρχει μια κανονική κυβέρνηση και στοιχειώδης πολιτική ομαλότητα στη χώρα.
Για να γίνει αυτό, δεν απαιτείται να γίνουν οπωσδήποτε τώρα, άμεσα, εθνικές εκλογές, μπορεί να συνεχίσει η σημερινή κυβέρνηση, μπορούν ακόμη να δοθούν και άλλες κυβερνητικές λύσεις από την σημερινή Βουλή, υπό την προϋπόθεση να αλλάξει η κεντρική πολιτική κατεύθυνση. Πολιτικές αποφάσεις χρειάζονται μόνο, μεγάλου μεγέθους πολιτικές αποφάσεις.
*Ο Βασίλης Δεληγκάρης είναι σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας.
Δεν μπορεί να συνεχίσει η κυβέρνηση να διαπραγματεύεται μαζί τους, με τις εντελώς παράλογες απαιτήσεις τους και να υπομένει τις σχιζοφρενικές πλέον συμπεριφορές τους. Στην πραγματικότητα είμαστε όλοι αντιμνημονιακοί, μόνο βέβαια που κάποιοι εξ ημών θεωρούν ότι είναι ποιο έξυπνοι από τους άλλους. Και γι’ αυτό είτε έχουν αφεθεί και βολευτεί υπό την πλήρη καθοδήγηση των τροϊκανών, έχοντας βεβαίως και την καβάντζα τους διά τα προς το ζην, είτε, όπως κάποιοι άλλοι πιο «ξύπνιοι», πουλάνε μισοτιμής φούμαρα - ελπίδες και υποσχέσεις για την επιστροφή, τάχα μου, στον θαυμαστό κόσμο της προ μνημονίων εποχής…
Η μεγάλη πλειοψηφία όμως του κόσμου σε αυτή τη χώρα, που πληρώνει το μάρμαρο και τα σπασμένα, βολοδέρνει μέσα στην προσωπική και πολιτική απελπισία και την σύγχυση, αφού πια όλες οι «σταθερές αξίες» και σχεδιασμοί έχουν καταρρεύσει και κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να σκεφθεί πώς θα είναι η ζωή του και η κατάσταση της χώρας αύριο. Γιʼ αυτό και η γενικευμένη κοινωνική και πολιτική ρευστότητα, γιʼ αυτό η έλλειψη εμπιστοσύνης και ενθουσιασμού και η γενικευμένη καχυποψία σε κάθε πολιτική έκφραση και σε κάθε πολιτική πρωτοβουλία. Αυτό που υπόσχεται αυτό το κομμάτι των «πολύ ξύπνιων» του πολιτικού συστήματος, είναι η πλήρης επιστροφή στο παρελθόν, ότι όλα τάχα μπορούν να γίνουν πάλι όπως ήταν πριν και πως η καταστροφή που μας βρήκε, ήταν κάτι περίπου τελεολογικά προαποφασισμένο – μεταφυσικό.
Μια συμφορά που μας ήρθε μόνο και μόνο επειδή κάποιοι εδώ στην Ελλάδα κλέβανε και επειδή ο ξένος παράγοντας δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να μας ζηλεύει και να μας
εκδικείται. Βολική απλουστευτική λογική που ακούγεται καλά στ’ αυτιά και κάνει πολλούς απελπισμένους ανθρώπους και μπατιρημένους πολιτικούς να τους ακολουθήσουν. Δεν αποκλείεται μάλιστα ακόμη και να τους δώσει την πρωτιά στις ερχόμενες εκλογές, αλλά… πολιτικά πλειοψηφικό ρεύμα και κίνημα δεν είναι και δεν πρόκειται να γίνουν!
Στην πραγματικότητα, κανένας δεν τους πολυπιστεύει, αλλά δεν έχει μπροστά του και κάτι άλλο που να μπορεί να τον οδηγήσει έξω από την προσωπική και συλλογική κρίση, έτσι όπως την βιώνει και την αισθάνεται. Αυτό το κάτι άλλο είναι ουσιαστικά και η λύση στο πρόβλημα. Για να βρεθεί επιτέλους ένα σημείο ισορροπίας μεταξύ της επιβεβλημένης εκ των πραγμάτων και των δανειστών μέχρι σήμερα οικονομικής διαχείρισης της κρίσης και της πολιτικής διακυβέρνησης, μεταξύ των αναγκαίων μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής και των αντοχών της κοινωνίας.
Αυτή τη στιγμή, μετά από ένα διάστημα σταθερότητας, η χώρα βρίσκεται ξανά προ μεγάλων κινδύνων! Και με αυτή την πορεία, δεδομένης της σκληρής και αδιάλλακτης στάσης των δανειστών, που δεν αναγνωρίζουν καμιά προσπάθεια και ζητούν συνεχώς κι άλλα – κι άλλα μέτρα, από έναν εντελώς εξουθενωμένο λαό, αν η κατάσταση δεν τιναχθεί στον αέρα τώρα, τότε αυτό σίγουρα θα γίνει μετά τις επόμενες εκλογές, όταν ένας συνασπισμός ακραίων λαϊκιστών, νοσταλγών της κάθε είδους παθογένειας της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής, κερδίσει την κυβερνητική εξουσία, σε συνδυασμό με την ισχυρότατη παρουσία του νεοναζιστικού κόμματος. Ό,τι θετικό έγινε αυτά τα χρόνια και ό,τι έχει κερδηθεί με την καταβολή τεράστιου κόστους, θα γκρεμισθεί τότε μέσα σε λίγους μόνο μήνες, ίσως και σε μερικές ημέρες. Αυτό το κάτι άλλο, σήμερα - τώρα που το χρειάζεται η χώρα, δεν μπορεί να προκύψει όμως από παρθενογένεση.
Η σημερινή κυβέρνηση και κυρίως τα κόμματα που συμμετέχουν σε αυτήν, ακριβώς γιʼ αυτά πρέπει να αποφασίσουν να βάλουν ένα τέλος στον σημερινό αδιέξοδο δρόμο. Να βάλουν τίτλους τέλους στα μνημόνια και στην παρουσία της τρόικας στην Ελλάδα. Να συνεχίσουν την δημοσιονομική προσαρμογή με ήπιο και λογικό πλέον τρόπο και κυρίως να πραγματοποιήσουν επιτέλους πραγματικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας και στο κράτος, η λειτουργία των οποίων έχει σαφώς επιδεινωθεί τραγικά, αντί να καλυτερεύσει όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια.
Ό,τι έγινε, έγινε, να γίνει σαφές ότι στο εξής θα σεβαστούμε τις μέχρι σήμερα υποχρεώσεις μας, να δηλώσουμε σε όλους τους τόνους ότι θα συνεχίσουμε αποφασιστικά τον δρόμο του εκσυγχρονισμού της Ελλάδας και άντε στο καλό, να συνεχίσουμε μόνοι μας, απαιτώντας σεβασμό και κάνοντας έκκληση για πραγματική αλληλεγγύη! Δύσκολος, ξε-δύσκολος, αυτός είναι και ο μόνος δρόμος για να συνεχίσει να υπάρχει μια κανονική κυβέρνηση και στοιχειώδης πολιτική ομαλότητα στη χώρα.
Για να γίνει αυτό, δεν απαιτείται να γίνουν οπωσδήποτε τώρα, άμεσα, εθνικές εκλογές, μπορεί να συνεχίσει η σημερινή κυβέρνηση, μπορούν ακόμη να δοθούν και άλλες κυβερνητικές λύσεις από την σημερινή Βουλή, υπό την προϋπόθεση να αλλάξει η κεντρική πολιτική κατεύθυνση. Πολιτικές αποφάσεις χρειάζονται μόνο, μεγάλου μεγέθους πολιτικές αποφάσεις.
*Ο Βασίλης Δεληγκάρης είναι σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου