Οι ευθύνες των Τουρκοκυπρίων

του Λουκή Λουκαΐδη, δικηγόρου και πρώην δικαστή του ΕΔΑΔ.

Για χρόνια τώρα και πριν ακόμα από την ανεξαρτησία της Κύπρου εκαλλιεργείτο συστηματικά η εντύπωση ότι οι Τουρκοκύπριοι ήταν θύματα των Ελληνοκυπρίων. Αυτή η προπαγάνδα προερχόταν βασικά από τους Άγγλους και τους Τούρκους για να εμπεδώσουν την πολιτική του διαμελισμού αλλά και για να χρησιμοποιούνται οι Τ/κ για τους πολιτικούς και στρατιωτικούς στόχους των Άγγλων και της Τουρκίας. Και ώς εδώ, δηλαδή ως μια εχθρική προς τους Ε/κ προπαγάνδα με βάση τις εν λόγω σκοπιμότητες έχει την εξήγησή της. Η κατάσταση είναι ανεξήγητη από τη στιγμή που αυτή η προπαγάνδα άρχισε σταδιακά να υιοθετείται και από ορισμένη τάξη ανόητων Ε/κ οι οποίοι διέδιδαν ότι πράγματι οι Τούρκοι είναι θύματά μας ή ότι «εκάμαμέν τους πολλά». Η άποψη αυτή προχωρούσε σε διάφορους ισχυρισμούς με αποτέλεσμα να τσιμεντώνουμε εμείς οι ίδιοι τους κακοήθεις στόχους της αγγλοτουρκικής πολιτικής. Δεν απαλλάσσω τους Ε/κ από τα λάθη τους. Όμως είναι απαράδεκτο μέχρι τώρα αρκετοί Ε/κ να μην αποδίδουν ευθύνη στους Τ/κ
για την κυπριακή τραγωδία και να τους θεωρούν μάλιστα ότι είναι και εκείνοι θύματα της Τουρκίας. Ε λοιπόν δεν είναι έτσι η πραγματικότητα. Η Τουρκία επεδίωκε με συνέπεια να ελέγχει τους Τ/κ. Αλλά και εκείνοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Ανέκαθεν επιδίωκαν οργανωμένα μια άδικη αυτονομία. Έσφαζαν τους Ε/κ στο Κιόνελι και αργότερα οργανώνονταν στρατιωτικά για να τους πολεμήσουν και να αποκτήσουν ξεχωριστή πολιτική οντότητα. Δεν ήθελαν την ένωση παρόλο που μια τέτοια λύση δεν σήμαινε παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Αντίθετα ο διαμελισμός που ήθελαν κατέληγε σε σωρευτική παραβίαση δικαιωμάτων των Ε/κ. Παραπονιούνταν ψευδώς ότι ήταν ανασφαλείς να ζουν με τους Ελληνοκύπριους. Σε μια έκθεση ενός τίμιου Γ.Γ. του ΟΗΕ του Ου Θαντ (10/6/1965 παράγραφος 106) αναφέρονται τα εξής: «Οι Τ/κ ηγέτες έχουν υιοθετήσει μια αυστηρή θέση εναντίον οποιωνδήποτε μέτρων που θα μπορούσαν να συνεπάγονται τα μέλη των δύο κοινοτήτων να ζουν και να εργάζονται μαζί ή που θα μπορούσαν να έθεταν τους Τ/κ σε καταστάσεις που θα αναγνώριζαν την εξουσία της κυβέρνησης. Πράγματι εφόσον η τ/κ ηγεσία είναι δεσμευμένη σε φυσικό και γεωγραφικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων σαν έναν πολιτικό στόχο, δεν είναι πιθανό να ενθαρρύνει δραστηριότητες των Τ/κ που μπορεί να ερμηνευθούν ότι αποδεικνύουν τα πλεονεκτήματα μιας υπαλλακτικής πολιτικής. Το αποτέλεσμα υπήρξε μια εμφανής σκόπιμη πολιτική αυτοδιαχωρισμού των Τ/κ». Αυτή είναι η πραγματικότητα. Οι Τ/κ επιδίωκαν τον διαχωρισμό. Έχουν δε ευθύνη γι' αυτήν την πολιτική η οποία υποβοήθησε και ταυτίστηκε με την τουρκική εισβολή και κατοχή. Οι Τ/κ δεν είναι απλώς θύματα. Είναι σε μεγάλο βαθμό συνεργάτες και συνένοχοι με την παράνομη κατοχή και τις παραβιάσεις που ακολούθησαν σε βάρος των Ε/κ. Η άποψη ότι δεν είναι σε θέση να αντιδράσουν δεν είναι σωστή. Αρκεί να υπενθυμίσω ότι το 1963 που η τ/κ ηγεσία ακολούθησε την πολιτική της αποχώρησης από την κυβέρνηση και της καθιέρωσης διοίκησης σε ξεχωριστές περιοχές για την προώθηση του διαμελισμού, υπήρξε μια ομάδα Τ/κ πατριωτών με επικεφαλής τον εξαίρετο δικαστικό Μεχμέτ Ζεκιά που απέρριψαν την εν λόγω πολιτική και συνέχισαν τα δικαστικά τους καθήκοντα μαζί με τους Ε/κ χωρίς τις φυλετικές διακρίσεις του Συντάγματος της Ζυρίχης. Το 1966 λόγω λάθους μας και υπερβολικής πίεσης από τον Ντενκτάς μεταφέρθηκαν στις τουρκοκρατούμενες περιοχές. Υπήρξαν και άλλα παραδείγματα όπως οι προσφυγές των Τ/κ κ.Τζαβίτ και κας Αταλή εναντίον της Τουρκίας στο ΕΔΑΔ για την παρεμπόδιση του πρώτου να συναναστρέφεται με τους Ε/κ και για τον φόνο του συζύγου της δεύτερης λόγω των άρθρων του εναντίον της διαίρεσης. Οι Τ/κ συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται την κλοπιμαία περιουσία των Ε/κ για 39 ολόκληρα χρόνια και ακόμα είναι παραπονεμένοι και θέλουν να καταστήσουν την κατεχόμενη περιοχή με όλα τα κλοπιμαία δική τους πολιτεία. Και εμείς τους χρηματοδοτούμε χωρίς να μας δίδουν δείγματα συναδελφοσύνης.