Ἀπρόσμενες συμμαχίες...

Ἡ πρόσφατη διεθνής συγκυρία πού ἔφερε τά ἑλληνικά συμφέροντα (Κύπρου – Ἑλλάδος) κοντά στά ἰσραηλινά, θέτει ἕνα μεῖζον ζήτημα στρατηγικῆς καί τακτικῆς γιά τή χώρα μας πού δυστυχῶς πρέπει νά ζήσει μέ τήν Τουρκία γείτονα. Παράλληλα ὅμως θέτει κι ἕνα ζήτημα προσέγγισης γιά τόν «Ἀντιφωνητή» πού ὑποχρεοῦται νά ἀντιμετωπίσει πιά μέ διαφορετικό πρῖσμα τά συναφῆ ζητήματα.
Τό Ἰσραήλ μᾶς χρειάζεται
Ἀναφορικά μέ τήν ἑλληνοϊσραηλινή σύμπλευση, πρέπει νά ἀποδεχθοῦμε κάποια ἀναντίρρητα δεδομένα.... Ὅτι γιά πρώτη φορά μπορεῖ νά γίνει κάτι τέτοιο, ἔστω καί ἑτεροβαρῶς, ἀφοῦ χάρη στά κοιτάσματα τῆς... ἀνατολικῆς Μεσογείου ἔχουμε πιά κάτι νά προσφέρουμε σέ μιά τέτοια συμμαχία. Γιά πρώτη φορά ἔχουμε κάτι οὐσιαστικό – τήν γεωπολιτική μας θέση ὡς δίοδο τοῦ φυσικοῦ ἀερίου – πού χρειάζεται τό ἑβραϊκό κράτος.
Καί δέν εἶναι μόνον αὐτό. Τό Ἰσραήλ, ἔχοντας πιά τήν Τουρκία ἀντίπαλο καί τήν Αἴγυπτο μέ ἐρωτηματικό, χρειάζεται ἐρείσματα στήν περιοχή πού μουσουλμανοκρατεῖται καί βρίσκεται σέ λαϊκό ἀναβρασμό. Ποῦ θά βρεῖ ἄλλους ἑταίρους – συμμάχους, σέ καιρούς εἰρήνης μά καί ὄχι μόνο;
Τέλος, εἶναι τό ζήτημα τῆς νομιμοποίησης. Εἶναι ἕνας τομέας ὅπου τό ἑβραϊκό κράτος χάνει διαρκῶς ἔδαφος, ἐξαιτίας τῆς δικῆς του συμπεριφορᾶς, φυσικά. Σήμερα δέν ἐλέγχεται ὁ κόσμος τόσο στενά ὅσο πρίν 20 χρόνια, μέσῳ τῶν πολιτικῶν παρασκηνίων, τῶν ἑβραϊκῆς ἰδιοκτησίας ΜΜΕ καί τοῦ Χόλυγουντ. Ἡ ὁλοκαυτωματική παρα-μυθολογία ἔχει ξεφτίσει κι ὁ «ἀντισημιτισμός» μετά τήν τόση κατάχρηση δέν ἔχει ὡς κατηγορία τό τρομερό περιεχόμενο πού εἶχε κάποτε. Ἀκόμα καί στά ΜΜΕ τοῦ Ἰσραήλ ἀκούγονται δυνατά οἱ φωνές πού καταγγέλουν τό ἀπαρτχάιντ σέ βάρος τῶν Παλαιστινίων καί τήν φασίζουσα πορεία τῆς κρατικῆς πολιτικῆς (ἑβραϊκότητα τοῦ κράτους, ἀπελάσεις Παλαιστινίων τῆς Ἀνατ. Ἱερουσαλήμ, ποινικοποίηση τῆς κλήσης σέ μποϋκοτάζ κατά τῆς χώρας, ποινικοποίηση τῶν ἑορτασμῶν τῆς Νάκμπα…). Ὅλες οἱ ἐκθέσεις καί οἱ ἀναφορές τοῦ ΟΗΕ εἶναι κόλαφοι γιά τό Ἰσραήλ. Τό κίνημα γιά ἀποεπένδυση, κυρώσεις καί μποϋκοτάζ ἐναντίον του κορυφώνεται στίς δυτικές χῶρες μέ ἁπτά ἀποτελέσματα. Μέσα στό περιβάλλον αὐτό ἡ ἠθική ἰσχύς τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος θά μποροῦσε νά ἀποδειχθεῖ σημαντικό ὅπλο, ἐφόσον βεβαίως καί ἡ ἰσραηλινή πολιτική ἄλλαζε ἐν τινι μέτρῳ ρότα.
Ἡ ἑλληνική ἐπιβίωση
Ὅσον δέ ἀφορᾶ ἐμᾶς, χρειαζόμαστε – ὅπως πάντα – συμμάχους κατά τῆς τουρκικῆς ἀπειλῆς. Πόσο μᾶλλον σήμερα πού τά μέν Βαλκάνια συνεχίζουν νά ἀποσυντίθενται, ἡ δέ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση πολιτικά συνεχίζει νά μήν ὑφίσταται – καί ἐκεῖ πού ἑνώθηκε (στήν Οἰκονομία) κινδυνεύει μέ διάλυση εἰς τά ἐξ ὧν συνετέθη. Μέ δεδομένο μάλιστα πώς μιά συμπαράταξη μέ τό Ἰσραήλ συνεπάγεται ἕνα ἑβραϊκό (μέχρι χθές ἄκρως φιλοτουρκικό) λόμπυ θετικό γιά τίς ὑποθέσεις μας καί μία Ἀμερική μή ἐχθρική, βρισκόμαστε ἐνώπιον μιᾶς πολλά ὑποσχόμενης σχέσης (πού κρύβει βεβαίως καί κινδύνους. τί ἀκριβῶς σημαίνει λ.χ. τό ἰσραηλινό αἴτημα γιά τή χρήση τῆς βάσης στήν Κύπρο;). Μέ τήν αὐτονόητη προϋπόθεση ὅτι κι ἐμεῖς θά τήν χειριστοῦμε καί θά τήν ἀξιοποιήσουμε δεόντως, δηλαδή θά …μεταμορφωθοῦμε σέ κανονικό κράτος. Σέ ἕνα κράτος πού δέν κυβερνᾶται ἀπό παρέες μέ ἄκρες σέ πρεσβεῖες ἀλλά καθοδηγεῖται ἀπό τά ἐθνικά μας συμφέροντα. Τίποτε δέν δείχνει ὅτι ὁδεύουμε κατά κεῖ, ἀλλά ἡ ἐντροπία τῆς κρίσης, ὁ δυναμισμός τοῦ λαοῦ μας καί ὁ Θεός τῆς Ἑλλάδος μᾶς ἐπιτρέπουν νά κρυφοελπίζουμε.
Κι ὁ «Ἀντιφωνητής»!
Τέλος, ὑπάρχει κι ἕνα θέμα μέ τή στάση τοῦ παρόντος ἐντύπου σέ σχέση μέ τόν σιωνισμό καί τό ἑβραϊκό κράτος. Εἶναι γνωστό σέ ὅλους τούς ἀναγνῶστες μας πώς ἡ ἐπικριτική στάση μας ἀπέναντι στά ἰσραηλινά ἐγκλήματα καί τά ἑβραϊκά ψεύδη εἶναι ἀπό τίς …μανιέρες τοῦ «Α» (εἶναι μάλιστα ἕνα σημεῖο πού γιά χρόνια στεκόταν στόν λαιμό πολλῶν, ἀκόμη καί φίλων). Γίνεται τώρα νά ἀρχίσουμε νά τά δικαιολογοῦμε ἤ νά τά ἀποσιωποῦμε; Ὄχι, φυσικά! Ἄλλο τό ἐθνικό μας συμφέρον καί ἄλλο ἡ ἔκφραση ἰδιωτικῆς γνώμης (λέτε νά …χαλάσει τό προξενειό ἀπό τά δημοσιεύματά μας;). Ἄλλωστε δέν πιστεύουμε πώς θά φτάσουμε ποτέ ὡς χώρα νά συντασσόμαστε μέ ἐγκλήματα κατά τῆς ἀνθρωπότητας, ὅποιος κι ἄν τά τελεῖ.
Ἄς δοῦμε λοιπόν πρῶτα τά ἀποτελέσματα τῆς περιλάλητης συμμαχίας, κρατώντας (πάντα!) μικρό καλάθι, καί ἄν ὄντως προσφέρει στήν διασφάλιση τῶν ἐθνικῶν μας δικαίων, τότε δέν θά ἔχουμε κανένα πρόβλημα νά ἀποδώσουμε τά τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι. Ἔστω κι ἄν αὐτός ὁ Καῖσαρ εἶναι φονιάς καί κατσαπλιάς. Μήπως ὁ Ταμερλάνος δέν τσάκισε τό 1402 τούς Ὀθωμανούς τοῦ Βαγιαζήτ Α’ στήν Ἄγκυρα, χαρίζοντας μισό αἰώνα ζωῆς στήν ἑτοιμόρροπη Αὐτοκρατορία μας;

ΠΗΓΗ: ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ