Του Roger Cohen
The New York Times, από το geopolitics.gr
Η κυβέρνηση Ομπάμα υιοθέτησε το δόγμα της σιωπής. Το δόγμα, που αποτελεί ριζική διαφοροποίηση από τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, ουδέποτε επεξηγήθηκε στον αμερικανικό λαό.
Παρότι η στροφή αυτή με ανησυχεί, την υποστηρίζω. Κάποια μέρα, όμως, στην Τεχεράνη ή στο Ισλαμαμπάντ, κάποιος θα ξυπνήσει και θα πει: «Αυτός ο Ομπάμα κήρυξε πόλεμο κατά της χώρας μου, αλλά ξέχασε να μας το ανακοινώσει. Μήπως θα έπρεπε λοιπόν να μεταφέρουμε τον πόλεμο στη δική του πατρίδα;».
Στο Ιράν, πρόσφατη έκρηξη σκότωσε τον στρατηγό Μογκαντάμ, επιτελάρχη του πυραυλικού προγράμματος. Πυρηνικοί επιστήμονες βρήκαν τον θάνατο στους δρόμους της Τεχεράνης, ενώ ο ιός υπολογιστών Stuxnet προκάλεσε χάος στις ιρανικές πυρηνικές ... εγκαταστάσεις. Θα αποτελούσε μεγάλη αφέλεια να υποθέσουμε ότι όλα τα γεγονότα αυτά αποτελούν απλές συμπτώσεις και δεν οφείλονται σε ισραηλινο-αμερικανικές πράξεις δολιοφθοράς.
Την ίδια στιγμή, η πακιστανική οργή για τα πλήγματα αμερικανικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών, που συνεχίζουν να σκοτώνουν Πακιστανούς στρατιώτες, οδήγησε το Ισλαμαμπάντ να απαιτήσει από τις ΗΠΑ τη διακοπή της χρήσης βάσης του δυτικού Πακιστάν για τις πτήσεις των αεροσκαφών αυτών. Οι βομβαρδισμοί των μη επανδρωμένων αεροσκαφών έχουν, όμως, καταστεί το σημαντικότερο όπλο των ΗΠΑ κατά των Ταλιμπάν, με τις βόμβες τους να σκοτώνουν διπλάσιο αριθμό Ταλιμπάν από όσους μετήχθησαν στο Γκουαντάναμο. Η κυβέρνηση της Ουάσιγκτον παραμένει φειδωλή σε αποκαλύψεις για τη νέα αυτή μορφή πολέμου.
Η στρατηγική μετατόπιση είναι, όμως, εμφανής. Η Αμερική αποφάσισε ότι οι συμβατικοί πόλεμοι με αβέβαια έκβαση σε Ιράκ και Αφγανιστάν, που μπορεί να στοιχίσουν 3,7 τρισ. δολάρια, δεν αποτελούν αποτελεσματική μέθοδο καταπολέμησης της τρομοκρατίας και ότι πιο οικονομικά μέσα, όπως οι πύραυλοι, είναι αναγκαία.
Η αμερικανική τακτική στηρίζεται στον νόμο του 2001 για «άδεια χρήσης στρατιωτικής βίας», που επιτρέπει στον πρόεδρο να χρησιμοποιήσει «κάθε αναγκαίο μέσο» εναντίον τρομοκρατών. Η αμερικανική πολιτική τείνει έτσι προς την κατεύθυνση της «λικουντοποίησης», της μίμησης των μεθόδων της ισραηλινής Δεξιάς, που ουδέποτε δίστασε να εξοντώσει τους αντιπάλους της, όπου κι αν αυτοί βρίσκονταν. Η ανησυχία μου προέρχεται από το γεγονός ότι οι ημι-νόμιμες αυτές πρωτοβουλίες και τακτικές (κυβερνοπόλεμος, μη επανδρωμένα βομβαρδιστικά, εκτελέσεις και πράξεις δολιοφθοράς) δημιουργούν προοπτική αντεπίθεσης από τους εχθρούς των ΗΠΑ.
Η εξωτερική πολιτική, που ανέκαθεν υπήρξε το «ισχυρό χαρτί» του Μπαράκ Ομπάμα, πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο λεπτομερών εξηγήσεων, με στόχο να πεισθεί η κοινή γνώμη για την ορθότητα των επιλογών. Αν και ο Αμερικανός πρόεδρος αξίζει κάθε έπαινο για την εξόντωση του Οσάμα μπιν Λάντεν, για τη συνεισφορά του στην απελευθέρωση της Λιβύης, τη στήριξη της Αραβικής Ανοιξης, την αποκλιμάκωση του πολέμου στο Ιράκ και την επανόρθωση της τρωθείσας εικόνας των ΗΠΑ, οφείλει να δώσει εξηγήσεις για την ολιγωρία του απέναντι στο κλείσιμο του Γκουαντάναμο και για την αντικατάσταση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας με εκστρατεία δολοφονιών υπόπτων τρομοκρατών.
Το δόγμα της σιωπής αποτελεί, όμως, σφάλμα που συνδέεται με τις αποτυχίες του προέδρου Ομπάμα στην οικονομία, καθώς αποκαλύπτει προεδρική ιδεολογική απομόνωση, ψυχρότητα και αποστασιοποίηση από το δημόσιο αίσθημα, που δημιουργεί ανησυχία στους Αμερικανούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου