Η κρίση και οι ευθύνες του “σοσιαλισμού” και της καθεστωτικής αριστεράς
Χαίρεται και αγάλλεται το ΚΚΕ και άλλες «δημοκρατικές δυνάμεις», διότι ο λαός εξαθλιώνεται, ο καπιταλισμός κλονίζεται, το «αστικό καθεστώς» καταρρέει και αυξάνονται οι ελπίδες τους για άγρα οπαδών.Παραδόξως, βέβαια, η μάζα των αναποφάσιστων δεν λέει να στραφεί υπέρ των υπερασπιστών της εργατιάς.
Αν μάλιστα δούμε την παρακμή αριστερής και δεξιάς διαδικτυακής αντιπολίτευσης, μετά την κυβέρνηση Παπαδήμου, και τη σταδιακή αναπτέρωσή της, όσο η ΝΔ αρχίζει να κρατά αποστάσεις, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι, για δεξιούς και αριστερούς, η μόνη υπαρκτή προοπτική αντίδρασης στο Μνημόνιο είναι αστική και ενσαρκώνεται στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό μόνον στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Διότι ο κόσμος, πολύ απλά, αντιλαμβάνεται ότι η κρίση που ζούμε δεν είναι... καπιταλιστική (όπως ήταν η κρίση του 2008-2009 στις ΗΠΑ), αλλά κρίση του σοσιαλισμού.
Του σοσιαλισμού αλά ελληνικά. Της εύκολης και αδιέξοδης κριτικής σε όλα, ώστε να γίνουν όλα μπάχαλο και να κερδίσουμε το δικαίωμα να είμαστε αραχτοί και να μας ταΐζουν άλλοι.
Βέβαια, η καταστροφή της ελληνικής πιστοληπτικής ικανότητας από την κυβέρνηση ΓΑΠ ήταν στοχευμένη και εκ των προτέρων οργανωμένη. Αν ο Παπανδρέου, όμως, άναψε το φιτίλι, αυτός του έδωσε έτοιμη τη βόμβα ήταν ο σοσιαλισμός, όπως τον εφήρμοσε στην Ελλάδα ο αείμνηστος (ως καταστροφέας της χώρας) πατέρας του.
Ας εισφέρουμε στη συζήτηση μόνον ένα παράδειγμα άλλοτε κραταιάς βιομηχανία που «κοινωνικοποίησε» ο αείμνηστος. Η βιομηχανία ήταν διεθνούς ακτινοβολίας, αλλά χτυπήθηκε άσχημα από τις πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 1970. Στις αρχές του ‘80 προσπαθούσε να επιβιώσει από τον αδυσώπητο διεθνή ανταγωνισμό. Κάποια στιγμή, στο τέλος ενός μήνα, αδυνατούσε να πληρώσει τους εργαζόμενους και είχε κηρυχθεί απεργία. Υπήρχε όμως μια καλή παραγγελία για χώρα της Μέσης Ανατολής. «Ρε παιδιά, να φορτώσουμε, να πάω τις φορτωτικές στην τράπεζα να μας δώσει χρηματοδότηση και θα πληρωθείτε αμέσως», είπε ο βιομήχανος στους εργαζόμενους. Συσκέφθηκαν οι εργαζόμενοι και είπαν: «Όχι, πρώτα θα μας πληρώσεις και μετά θα δουλέψουμε»! Έγκλημα; Σου λέει, γιατί να μην γίνουμε προβληματική επιχείρηση, να μας «κοινωνικοποιήσει» ο Ανδρέας και να γίνουμε όλοι μας δημόσιοι υπάλληλοι; Όπως και έγινε…
Πόσα άλλες παρόμοιες περιπτώσεις κατάρρευσης μέσα σε λίγα μόνον χρόνια της ελληνικής παραγωγής υπάρχουν… Αυτή έτυχε να ξέρω εγώ από άνθρωπο που γνώριζε την κατάσταση. Οι πάντες όμως γνωρίζουμε πολύ καλά τι ακριβώς έγινε ειδικά στην πρώτη τετραετία του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η αναξιοκρατία – «προνόμιο» ολίγων μέχρι τότε – θέριεψε και έγινε «δημοκρατικό δικαίωμα». Αρκεί να κουνούσες πράσινη σημαία ή να ανήκες στον ευρύτερο «προοδευτικό χώρο». Στα Πανεπιστήμια, εκεί που εκπαιδεύονται τα καλύτερα μυαλά της χώρας, δόθηκαν συντάξεις 35ετίας σε όσους πανεπιστημιακούς είχαν τουλάχιστον 15 χρόνια προϋπηρεσίας ενώ σε όσους δεν είχαν 15 χρόνια υπηρεσίας δόθηκαν συντάξεις 25ετίας! Ευκατάστατοι άνθρωποι πήραν συντάξεις του δημοσίου χωρίς καν να έχουν κλείσει τα σαράντα τους! Όμως έτσι ξεμπέρδεψε μια και καλή στα Πανεπιστήμια η αριστερά από τους δεξιούς και μπόρεσε να βάλει τους δικούς της, ώστε να τα αλώσει και να τα κάνει άντρο παρανομίας, τεμπελιάς, ημιμάθειας και διαφθοράς συνειδήσεων.
Ας μην μιλήσουμε για τη νοοτροπία που πέρασε η αριστερά στο δημόσιο τομέα με την κυριαρχία των τεμπελχανάδων συνδικαλιστών. Μια νοοτροπία που, από τη μια, ουδέποτε άφησε και τον υγιή ιδιωτικό τομέα να αναπτυχθεί (όσον απέμεινε τέλος πάντων μετά την σοσιαλιστική επέλαση του ’80), ενώ, από την άλλη, προσέφερε ηθική νομιμοποίηση στη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά πολλών ιδιωτών.Αριστερής-αριστερίστικης υφής ήταν η πολιτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ σε όλα τα επίπεδα (ιδεολογικό, ενημερωτικό, κοινωνικο-εξουσιαστικό), η οποία του επέτρεψε να διενεργήσει και τα υπόλοιπα εγκλήματά του: Το πολιτικά ανεμπόδιστο όργιο διαφθοράς και σπατάλης το 1996-2004 επί «καταλληλότερου», την εγκληματική «επαναπροσέγγιση» με την Τουρκία, που παραλίγο να είχε ανεπανόρθωτες συνέπειες στο Αιγαίο και στην Κύπρο, την ανοχή της λαθρομετανάστευσης στο βαθμό που όλοι γνωρίζουμε. Με κορυφαίο όλων, το έγκλημα της υπαγωγής της χώρας στο ΔΝΤ και στο Μνημόνιο. Της ίδιας υφής ήταν και η λυσσαλέα αντίδραση που εμπόδισε τη ΝΔ του 2004-2009 να βάλει την όποια τάξη θα μπορούσε στο μπάχαλο, έστω και με την όχι ιδιαίτερα έντονη πολιτική βούληση για «επανίδρυση του κράτους» που διέθετε.
Κλαίει και οδύρεται σήμερα η πάσης φύσεως αριστερά ότι το Μνημόνιο δεν έχει καμία σχέση με το σοσιαλισμό. Όταν όμως γινόταν πράξη ο σοσιαλισμός με δανεικά, που φόρτωσε το χρέος στη χώρα, και όταν ο ίδιος σοσιαλισμός γινόταν το αδιάσειστο ιδεολογικό και ηθικό άλλοθι της πασοκικού καθεστωτισμού, ήταν όλα καλά… Όπως αποδείχθηκε την περίοδο Οκτωβρίου 2009 – Απριλίου 2010, δεν χρειαζόταν στη συνέχεια παρά ένα μικρό σκούντημα για να πέσει η χώρα στη χειρότερη μη στρατιωτική υποδούλωση που γνώρισε από την ανεξαρτησία της και εντεύθεν.
Η διαδρομή που επέτρεψε στον ΓΑΠ να δώσει το μικρό αυτό σκούντημα ήταν στρωμένη με σοσιαλιστικά ροδοπέταλα. Και αυτό είναι που κάνει την κρίση σοσιαλιστική. Τα περί καπιταλισμού που κραυγάζει σήμερα η αριστερά ιδεολογικοποιούν την κατάσταση, αποκρύβοντας την κρίσιμη αλήθεια από τον κοσμάκη: Ότι η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα ιδεολογίας, αλλά μιας καλά οργανωμένης συνωμοσίας εις βάρος της ελευθερίας των λαών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου