Το ρητό γνωστό, και πολλάκις διατυπωμένο: Η δημοσιογραφία μπορεί να σε οδηγήσει παντού, αρκεί να την εγκαταλείψεις εγκαίρως. Το… κλειδί ωστόσο βρίσκεται στο «εγκαίρως», καθώς κανείς δεν μπορεί να είναι ποτέ σίγουρος ότι η στιγμή της μεγάλης απόφασης, της προσωπικής επιλογής, είναι η δέουσα. Και όταν έρχεται η ώρα να κριθεί η απόφασή αυτή από την Ιστορία και μόνο, ο πρωταγωνιστής μοιάζει εξαιρετικά αδύναμος να αντιτάξει έναν πειστικό αντίλογο, σε τυχόν αρνητική ετυμηγορία. Έχει, βλέπετε, εξαντλήσει εγκαίρως τις προσωπικές εφεδρείες παρεμβατικότητας που διέθετε.
Η σημερινή ανακοίνωση της ένταξης του Γιώργου Κύρτσου στον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, με τη συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας και την ανάληψη καθηκόντων εκπροσώπου Τύπου του κόμματος του Γιώργου Καρατζαφέρη, αποδεικνύει ότι στην περίπτωση του εκδότη της «City Press», το… εγκαίρως έχει σχετική αξία.
Ο Γιώργος Κύρτσος εμπλέκεται στην ενεργό πολιτική, με χρονική καθυστέρηση...
περίπου μιας δεκαετίας. Και όχι στη Νέα Δημοκρατία, δηλαδή τη μεγάλη Παράταξη της Κεντροδεξιάς, στην οποία είναι με συνέπεια ιδεολογικά προσανατολισμένος, αλλά στον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, ένα από τα «συμπληρωματικά» κόμματα του χώρου, και μάλιστα σε μια περίοδο κατά την οποία ο ΛΑ.Ο.Σ. βρίσκεται σε εξόφθαλμα καθοδική πορεία, αναφορικά με την κοινωνική και εκλογική απήχησή του.
Το σημαίνον του γεγονότος ωστόσο αφορά στην πολιτική δραστηριοποίηση του Γιώργου Κύρτσου. Ένα από τα πιο συγκροτημένα μυαλά στον κεντροδεξιό Τύπο, που ωστόσο δεν κατάφερε ποτέ να βρει έναν ισορροπημένο κώδικα επικοινωνίας με τον πολιτικό κόσμο, με αποτέλεσμα να μην κάνει νωρίτερα το αυτονόητο βήμα της ενασχόλησης με τα κοινά.
Την περίοδο 1990-93 υπήρξε πολιτικός σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Δηλαδή, ενός από τους σημαντικότερους πολιτικούς της ελληνικής Ιστορίας, σε μια εποχή ακραίων παθών και πολωτικών συμπεριφορών. Τότε που «σύμβουλος» και μάλιστα πρωθυπουργού, ήταν ιδιότητα που κέρδιζε κάποιος με το σπαθί του, σε αντίθεση με σήμερα, όπου οι περισσότεροι πολιτικοί χαραμίζουν τέτοιες θέσεις για να… διασώσουν από την ανεργία, είτε φίλους τους, είτε φίλους φίλων τους.
Έχοντας ήδη σημαντική διαδρομή στον «Ελεύθερο Τύπο» του Άρη και της Λίλιαν Βουδούρη, «πλήρωσε» την ιστορική επαγγελματική κόντρα του με τον Δημήτρη Ρίζο. Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, θεωρείται ότι έφραξε το δρόμο του Νίκου Χατζηνικολάου προς τη δημαρχία της Αθήνας, καθώς μέσω του «Ελεύθερου Τύπου» αρθρογραφούσε κατά του τότε παρουσιαστή του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του Mega. Στη συνέχεια ωστόσο, ήρθε σε σύγκρουση με τον Κώστα Καραμανλή και την ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, και ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε στην Ελλάδα το τόλμημα των free press εντύπων. Επί σειρά ετών με τη «City Press», και πιο πρόσφατα με τη «Free Sunday».
Η περίπτωση Κύρτσου ανήκει… συγγραφική αδεία, στην ίδια κατηγορία με τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Είτε τον αναγνωρίζεις, ακόμη κι αν διαφωνείς μαζί του, είτε αρνείσαι να διαβάσεις ή να ακούσεις όσα λέει. Σίγουρα πάντως δεν περνάει απαρατήρητος, ούτε προσεγγίζεται με μετριοπάθεια.
Το πραγματικό ερώτημα ωστόσο είναι αν ο ίδιος ο Γιώργος Κύρτσος είναι ικανοποιημένος με τη συγκεκριμένη εξέλιξη της προσωπικής διαδρομής του. Σε μια εποχή κατά την οποία ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός, ειδικά μετά την αποχώρηση του Μάκη Βορίδη, στερείται πολιτικού προσωπικού σε στιβαρό και κατηρτισμένο λόγο.
Όπως επίσης η επιλογή του δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε με όρους παραταξιακής λογικής, από τη στιγμή που στη σημερινή Ελλάδα, μονάχα η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς κομίζουν την προσδοκία μιας ουσιαστικής πολιτικής μεταβολής. Και πάλι όμως, η Ιστορία θα κρίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου