Το χειρότερο δυνατό μήνυμα στην πιο κρίσιμη στιγμή: Η κλειστοφοβική, συντεχνιακή αντίληψη ξανά στο προσκήνιο, αυτή τη φορά όχι από τους συνήθεις υπόπτους…
Ποιος ψύχραιμος Έλληνας δεν χαμογέλασε με ικανοποίηση όταν προ ενός περίπου μήνα έμαθε ότι νέος υπουργός Παιδείας ορίστηκε ο διαπρεπής πανεπιστημιακός Γιώργος Μπαμπινιώτης; Κορυφαίος εν ζωή Έλληνας γλωσσολόγος, από τους σημαντικότερους διεθνώς στο εν λόγω επιστημονικό πεδίο και με τεκμηριωμένο δημόσιο λόγο στα θέματα Παιδείας.
Αν ρωτήσει κανείς τυχαία, στον δρόμο, Έλληνες πολίτες για το πώς φαντάζονται την ιδανική κυβέρνηση, θα εισπράξει, από τους περισσότερους, σε γενικές γραμμές, την εξής απάντηση: «Να μπουν επιτέλους οι καλύτεροι, να εμπλακούν αυτοί που δεν έχουν σχέσεις και εξαρτήσεις με...
τα κόμματα, έχουμε ανάγκη να δούμε και να πιστέψουμε σε νέα πρόσωπα».
Το μεγάλο κακό που έκανε λοιπόν ο υπουργός Παιδείας Γ.Μπαμπινιώτης, με την απαράδεκτη στάση του στο θέμα του τρόπου χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, είναι ότι απογοήτευσε αυτούς τους ανθρώπους δίνοντας το δικαίωμα στο πολιτικό κατεστημένο να λέει: «Είδατε τι κάνουν και οι τεχνοκράτες…».
Η έντιμη πολιτική στάση
Δεν θα υπεισέλθω στην ουσία του νόμου-πλαισίου για τα ΑΕΙ, για το εάν έχουν δηλαδή δίκιο ή όχι που αντιδρούν οι περισσότεροι πρυτάνεις. Όταν όμως ο πρωθυπουργός τού απηύθυνε την τιμητική πρόσκληση, ο κ.Μπαμπινιώτης ήξερε πολύ καλά ότι θα έπρεπε να εφαρμόσει έναν νόμο που υπερψήφισαν πάνω από 250 βουλευτές, βουλευτές δηλαδή (κυρίως) των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση στην οποία καλείτο να μετάσχει.
Από τη στιγμή που δεν συμφωνούσε(δικαίωμά του…) ή έστω είχε σοβαρούς ενδοιασμούς σχετικά με το κεντρικό ζήτημα του νέου πλαισίου χρηματοδότησης των πανεπιστημίων θα έπρεπε να αρνηθεί τον υπουργικό θώκο. Στην καλύτερη περίπτωση, θα έπρεπε να καταστήσει σαφείς τις αλλαγές που προτίθετο να κάνει, ως προϋπόθεσης ανάληψης των νέων καθηκόντων του.
Αντ΄ αυτών, είπε χωρίς δεύτερη σκέψη το «ναι», όπως και χωρίς δεύτερη σκέψη και με την πρώτη ευκαιρία, έσπευσε να εξυπηρετήσει τη συντεχνία του, αυτήν των πανεπιστημιακών. Ο κ.Μπαμπινιώτης εμφανίστηκε ως συνεχιστής της παρανοϊκής λογικής ενός υπό διάλυση πολιτικού συστήματος, σε μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις μάλιστα που αυτό, σε μία έκλαμψη πραγματικής συναίνεσης, κατάφερε να υπερβεί τον εαυτό του.
Ούτως ή άλλως, η προκαθορισμένα δίμηνη παρουσία του στο υπουργείο Παιδείας είχε περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα: Ο πρωθυπουργός, σε συνέχεια της δικής του παρουσίας στην ηγεσία της κυβέρνησης, ήθελε προφανώς, με την επιλογή Μπαμπινιώτη, να σηματοδοτήσει την ανάγκη ευρύτερων συναινέσεων σε θέματα εθνικής αιχμής(όπως η Παιδεία) τα οποία υπερβαίνουν τις στενές κομματικές γραμμές.
Κι όμως, ο κ.Μπαμπινιώτης κατάφερε να στείλει το χειρότερο δυνατό μήνυμα, αυτό της κλειστοφοβικής και συντεχνιακής αντίληψης για τα πράγματα, μίας από τις κυρίαρχες αιτίες του σύγχρονου ελληνικού δράματος, απογοητεύοντας τόσο γρήγορα τόσο πολύ κόσμο.
Οι απαιτήσεις
Και στη σημερινή κρίση αντιπροσώπευσης που ζούμε, όπου η πολιτική τάξη καταρρέει, οι απαιτήσεις από τον πνευματικό κόσμο της χώρας είναι μεγαλύτερες παρά ποτέ. Οι πνευματικοί άνθρωποι, στην πιο δύσκολη ώρα της Μεταπολίτευσης, σε αυτή την πολύ κρίσιμη φάση μετάβασης για το αύριο της χώρας, πρέπει να βγουν μπροστά, να διαφωτίσουν την κοινωνία, να στείλουν ξεκάθαρα μηνύματα, να κομίσουν ρηξικέλευθες λύσεις και να αναλάβουν ευθύνες.
Όταν κάνουν το τελευταίο και λειτουργούν ως οι χειρότερες εκδοχές των πολιτικών, η απογοήτευση που προκαλούν είναι πολλαπλάσια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου