Η κομμουνιστική αριστερά που έλκει την καταγωγή της από τον Μάρξ, τον Λένιν και το Στάλιν νιώθει αλλεργία για την δημοκρατία. Την αποκαλούν περιφρονητικά αστική δημοκρατία και πολύ ορθά την θεωρούν την μορφή της πολιτικής έκφρασης του οικονομικού συστήματος που ονομάζουν καπιταλισμό.
Η άλλη αριστερά, του δημοκρατικού σοσιαλισμού έλκει την καταγωγή από τον πατριάρχη της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας τον Εντουαρντ Μπέρνσταϊαν... Η διαφορά μεταξύ των δυο αφορά στο σεβασμό ή όχι του πολιτικού συστήματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Στην Ελλάδα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ακόμη και στα γραφεία των τοπικών οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ, δέσποζαν τα πορτραίτα του Μάρξ και του Λένιν... Για την υπόλοιπη αριστερά δεν τίθεται καν το ερώτημα.
Γενικώς ο Μπέρνσταϊν στην Ελλάδα είναι παντελώς άγνωστος...
Ίσως έτσι εξηγείται η «αλλεργία» της αριστεράς για τους δημοκρατικούς... θεσμούς.
Οι σκέψεις αυτές αναδύθηκαν αυθόρμητα προ ημερών όταν ηγέτης αριστερού κόμματος δήλωσε ευθαρσώς (άγνωστο αν ήταν εν τη αφελεία ή τη ειλικρίνειά του) πως αν λάβει διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης δεν θα την καταθέσει, αλλά θα καλέσει τον λαό να συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα.
Στις δημοκρατίες ισχύει η αρχή της δεδηλωμένης. Ήτοι, κυβερνά αυτός ή αυτοί που στην Βουλή συγκεντρώνουν την προτίμηση ή την ανοχή τουλάχιστον 151 βουλευτών που συνιστούν το 50% συν έναν του συνόλου των τριακοσίων.
Οι τριακόσιοι εκπροσωπούν την βούληση των 11 εκατ. ελληνικού λαού και εκφράζεται μέσω της καθολικής μυστικής ψηφοφορίας.
Το εμβαδόν της Πλατείας Συντάγματος συμπεριλαμβανομένων των δρόμων μέχρι το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη υπολογίζεται πως φτάνει τα 25.300 τετραγωνικά μέτρα. Αν υποθέσουμε πως σε κάθε τετραγωνικό μέτρο χωράει 1,5 άτομο (αν θα δοκιμάσετε για λίγη ώρα θα νιώσετε δυσάρεστα) και χωρίς να αφαιρέσουμε δένδρα, παγκάκια, σκάλες, χωράνε περίπου 37.950 άτομα...
Κατά συνέπεια η συνάθροιση 100.000 ατόμων απαιτεί την κατάληψη σχεδόν όλου του κέντρου της πρωτεύουσας...
Ο αριθμός των 100.000 αντιπροσωπεύει κάτι λιγότερο από το 1% του καταγεγραμμένου πληθυσμού της χώρας.
Η αριθμητική αυτή προσέγγιση των μεγεθών μας βοηθά να κατανοήσουμε και την υπερβολή που κρύβουν εκφράσεις του τύπου « σείστηκε το Σύνταγμα ένα εκατομμύριο βροντοφώναξε...».
Ευτυχώς...
Πως θα ήταν η μεταπολεμική Ελλάδα αν το Δεκέμβρη του ’44 και κυρίως το καλοκαίρι του ’49 στο Γράμμο, είχε νικήσει η κομμουνιστική αριστερά αντί να ηττηθεί στο αδελφοκτόνο εμφύλιο;
Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά στην Ελλάδα απ’ ό,τι στη Βουλγαρία, την ΠΓΔΜ και την Αλβανία και γιατί;
Πήγε κάτι στραβά σε αυτές τις χώρες και μετά μερικές δεκαετίες κομμουνιστικού καθεστώτος με την κατάρρευση, οι πληθυσμοί τους βγήκαν πιο φτωχοί απ’ ό,τι εισήλθαν σε αυτή την περιπέτεια, οπότε αν διορθωθούν τα όποια λάθη, τα πράγματα να πάνε καλύτερα στο επόμενο πείραμα;
Καταλαβαίνω απόλυτα πως νοιώθουν άνθρωποι που θυσίασαν τη ζωή τους σε ένα απατηλό όραμα και η πραγματικότητα φάνηκε τόσο αδυσώπητα σκληρή μαζί τους, που το κονιορτοποίησε όσο βρίσκονταν ακόμη εν ζωή.
Έχω γνωρίσει αρκετούς τέτοιους στο οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον.
Εκτιμώ τους ανθρώπους που αφοσιώνονται σε σκοπούς που θεωρούν πως είναι ανώτεροι και διέπονται από αλτρουιστικές διαθέσεις.
Περισσότερο εκτιμώ όμως τους ανθρώπους που είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους όσο και αυτό αποδεικνύεται ενίοτε οδυνηρό.
Οτίτλος του σημερνού άρθρου, Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι... είναι δανεισμένος από το βιβλίο του 83χρονου σήμερα κ. Τάκη Λαζαρίδη.
Ο κ. Λαζαρίδης ήταν κομμουνιστής ήδη από τα δύσκολα χρόνια των αρχών του ’50 και όπως οι περισσότεροι τότε πέρασε πολλά χρόνια στις φυλακές. Ήταν μάλιστα συγκρατούμενος με τους θρύλους της κομμουνιστικής αριστεράς Ν. Μπελογιάννη και Ν. Μπάτση που εκτελέστηκαν την περίοδο του ψυχρού πολέμου.
Στο Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι, αποτυπώνει με ειλικρίνεια τα δεινά που θα είχε υποστεί ο τόπος αν στον εμφύλιο είχε νικήσει η δική του πλευρά.
Πηγή
Η άλλη αριστερά, του δημοκρατικού σοσιαλισμού έλκει την καταγωγή από τον πατριάρχη της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας τον Εντουαρντ Μπέρνσταϊαν... Η διαφορά μεταξύ των δυο αφορά στο σεβασμό ή όχι του πολιτικού συστήματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Στην Ελλάδα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ακόμη και στα γραφεία των τοπικών οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ, δέσποζαν τα πορτραίτα του Μάρξ και του Λένιν... Για την υπόλοιπη αριστερά δεν τίθεται καν το ερώτημα.
Γενικώς ο Μπέρνσταϊν στην Ελλάδα είναι παντελώς άγνωστος...
Ίσως έτσι εξηγείται η «αλλεργία» της αριστεράς για τους δημοκρατικούς... θεσμούς.
Οι σκέψεις αυτές αναδύθηκαν αυθόρμητα προ ημερών όταν ηγέτης αριστερού κόμματος δήλωσε ευθαρσώς (άγνωστο αν ήταν εν τη αφελεία ή τη ειλικρίνειά του) πως αν λάβει διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης δεν θα την καταθέσει, αλλά θα καλέσει τον λαό να συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα.
Στις δημοκρατίες ισχύει η αρχή της δεδηλωμένης. Ήτοι, κυβερνά αυτός ή αυτοί που στην Βουλή συγκεντρώνουν την προτίμηση ή την ανοχή τουλάχιστον 151 βουλευτών που συνιστούν το 50% συν έναν του συνόλου των τριακοσίων.
Οι τριακόσιοι εκπροσωπούν την βούληση των 11 εκατ. ελληνικού λαού και εκφράζεται μέσω της καθολικής μυστικής ψηφοφορίας.
Το εμβαδόν της Πλατείας Συντάγματος συμπεριλαμβανομένων των δρόμων μέχρι το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη υπολογίζεται πως φτάνει τα 25.300 τετραγωνικά μέτρα. Αν υποθέσουμε πως σε κάθε τετραγωνικό μέτρο χωράει 1,5 άτομο (αν θα δοκιμάσετε για λίγη ώρα θα νιώσετε δυσάρεστα) και χωρίς να αφαιρέσουμε δένδρα, παγκάκια, σκάλες, χωράνε περίπου 37.950 άτομα...
Κατά συνέπεια η συνάθροιση 100.000 ατόμων απαιτεί την κατάληψη σχεδόν όλου του κέντρου της πρωτεύουσας...
Ο αριθμός των 100.000 αντιπροσωπεύει κάτι λιγότερο από το 1% του καταγεγραμμένου πληθυσμού της χώρας.
Η αριθμητική αυτή προσέγγιση των μεγεθών μας βοηθά να κατανοήσουμε και την υπερβολή που κρύβουν εκφράσεις του τύπου « σείστηκε το Σύνταγμα ένα εκατομμύριο βροντοφώναξε...».
Ευτυχώς...
Πως θα ήταν η μεταπολεμική Ελλάδα αν το Δεκέμβρη του ’44 και κυρίως το καλοκαίρι του ’49 στο Γράμμο, είχε νικήσει η κομμουνιστική αριστερά αντί να ηττηθεί στο αδελφοκτόνο εμφύλιο;
Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά στην Ελλάδα απ’ ό,τι στη Βουλγαρία, την ΠΓΔΜ και την Αλβανία και γιατί;
Πήγε κάτι στραβά σε αυτές τις χώρες και μετά μερικές δεκαετίες κομμουνιστικού καθεστώτος με την κατάρρευση, οι πληθυσμοί τους βγήκαν πιο φτωχοί απ’ ό,τι εισήλθαν σε αυτή την περιπέτεια, οπότε αν διορθωθούν τα όποια λάθη, τα πράγματα να πάνε καλύτερα στο επόμενο πείραμα;
Καταλαβαίνω απόλυτα πως νοιώθουν άνθρωποι που θυσίασαν τη ζωή τους σε ένα απατηλό όραμα και η πραγματικότητα φάνηκε τόσο αδυσώπητα σκληρή μαζί τους, που το κονιορτοποίησε όσο βρίσκονταν ακόμη εν ζωή.
Έχω γνωρίσει αρκετούς τέτοιους στο οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον.
Εκτιμώ τους ανθρώπους που αφοσιώνονται σε σκοπούς που θεωρούν πως είναι ανώτεροι και διέπονται από αλτρουιστικές διαθέσεις.
Περισσότερο εκτιμώ όμως τους ανθρώπους που είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους όσο και αυτό αποδεικνύεται ενίοτε οδυνηρό.
Οτίτλος του σημερνού άρθρου, Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι... είναι δανεισμένος από το βιβλίο του 83χρονου σήμερα κ. Τάκη Λαζαρίδη.
Ο κ. Λαζαρίδης ήταν κομμουνιστής ήδη από τα δύσκολα χρόνια των αρχών του ’50 και όπως οι περισσότεροι τότε πέρασε πολλά χρόνια στις φυλακές. Ήταν μάλιστα συγκρατούμενος με τους θρύλους της κομμουνιστικής αριστεράς Ν. Μπελογιάννη και Ν. Μπάτση που εκτελέστηκαν την περίοδο του ψυχρού πολέμου.
Στο Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι, αποτυπώνει με ειλικρίνεια τα δεινά που θα είχε υποστεί ο τόπος αν στον εμφύλιο είχε νικήσει η δική του πλευρά.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου