Άξιζε τον κόπο που ζήσαμε! Αφιερωμένο στους αριστεριστές και σε μερικού ρομαντικούς αλλοπαρμένους δεξιούς!

historyinanhour.com

Προς το Inprecor απ' όπου πήρα το παρακάτω κείμενο που αφορά ομιλία του Φιντέλ Κάστρο σε γιορτή που οργάνωσαν φοιτητές για την 60η επέτειο από την εγγραφή του στο Πανεπιστήμιο. Αλήθεια τι μανία και αυτή οι λαοί που στενάζουν κάτω από την μπότα του «ανύπαρκτου υπαρκτού σοσιαλισμού» να εορτάζουν εντελώς «δημοκρατικά» τα γεννέθλια, την ενηλικίωση, την ανάληψη καθηκόντων, την εγγραφή τους στο πανεπιστήμιο των μισητών δυναστών που τους κρατούν σε βάρβαρη αιχμαλωσία;
Αγαπητό «Inprecor» στην σελίδα σας έχω διαβάσει τα πιο απίθανα πράγματα, όπως εκείνο που κομμουνιστής φίλος σας κατηγορούσε σύντροφο και συμφοιτητή του για χαβιεδισμό, πρακτοριλίκι υπέρ των αρχών της χώρας του τότε «υπαρκτού» που τους φιλοξενούσε μεταπολιτευτικά με υποτροφίες του ΚΚΕ, ρουφιανιλίκι αλλά και πολλά άλλα κείμενά σας. Μερικά τα έχω αναρτήσει για αφύπνιση ρομαντικών αλλοπαρμένων που νομίζουν ότι ο αλήστου μνήμης «υπαρκτός» και τα κακέκτυπά του, όπως στην Κούβα και την Β. Κορέα, έχουν να προσφέρουν στον άνθρωπο και το ίδιο θα κάνω και μ' αυτό το κείμενό σας. Το σημερινό ήταν όντως πολύ καλό. Και πολύ διαφωτιστικό!!! Φαντάζομαι ότι στην γιορτή που θα έκαναν οι σπουδαστές επί τη αποφοιτήσει του Κάστρο, αν φυσικά αποφοίτησε ποτέ, θα άκουσαν ακόμη σπουδαιότερα πράγματα από τον μεγάλο επαναστάτη. Πάντως η κατάστασή του πρέπει να ήταν ήδη άσχημη από το 2005 αλλά δεν το καταλάβαινε κανείς εκεί στην Κούβα. Ούτε και ο Ραούλ! Αλήθεια εσείς εκεί στο Inprecor τι πιστεύετε; Οι επαναστάσεις πέφτουν; Μπορούν οι άνθρωποι να τις ρίξουν; Οδυσσεύς

Ομιλία του Comandante Fidel Castro Ruz στους φοιτητές του Πανεπιστημίου της Αβάνας.

Στις 17 Νοέμβρη 2005, ο Φιδέλ Κάστρο μίλησε στους φοιτητές του Πανεπιστημίου της Αβάνας, που για πρώτη φορά αποφάσισαν να γιορτάσουν την 60ή επέτειο από την εγγραφή του στο Πανεπιστήμιο. Η ομιλία του είχε μεγάλη σημασία, αφού έθιξε ζητήματα σοβαρά που ταλανίζουν την κουβανική Επανάσταση (και όχι μόνο) εδώ και χρόνια, κυρίως όμως από...
την ειδική περίοδο και πέρα.

Η αντίδραση και πολλοί άσπονδοι φίλοι της Επανάστασης έσπευσαν να αναγγείλουν με τυμπανοκρουσίες ότι ο Φιδέλ για πρώτη φορά αναφέρθηκε στην περίπτωση ανατροπής της Επανάστασης από τα μέσα, ότι άρχισε να προετοιμάζει το λαό για την αποχώρησή του, ότι είναι βαριά άρρωστος, κλπ. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική και γνωστή σε όσους παρακολουθούν από κοντά την κατάσταση στην Κούβα και το πνεύμα του κουβανικού λαού που δε βολεύεται με όσα έχει καταφέρει και αγωνίζεται συνεχώς για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Η Κούβα, χωρίς να λέει μεγάλα και πολλά λόγια, έχει ξεκινήσει μια μεγάλη μάχη ενάντια σε στρεβλώσεις, εκτροπές, σε μικρές και μεγάλες αδυναμίες, σε φαινόμενα διαφθοράς.

(…) Πρόκειται ακριβώς για την κοινωνία που θέλουμε να οικοδομήσουμε. Τολμώ όμως να προσθέσω, πέρα από το σωρό των ελαττωμάτων που έχουμε ακόμα, των λαθών, των ελλείψεων, ότι πρόκειται για την κοινωνία στην ανθρώπινη ιστορία που βρίσκεται πιο κοντά στο να μπορεί να χαρακτηριστεί σαν μια δίκαιη κοινωνία.

Πού είναι η δικαιοσύνη και δεν τη βλέπω; Δεν τη βλέπω γιατί ετούτος κερδίζει είκοσι, τριάντα φορές περισσότερα απ’ όσα εγώ σαν γιατρός, ή περισσότερα απ’ όσα εγώ σαν μηχανικός, ή σαν καθηγητής του πανεπιστημίου, πού είναι; Και γιατί; Τι παράγει ετούτος; Πόσους διδάσκει; Πόσους θεραπεύει; Πόσους κάνει ευτυχισμένους με τις γνώσεις του, με τα βιβλία του, με την τέχνη του; Πόσους κάνει ευτυχισμένους χτίζοντάς τους ένα σπίτι, καλλιεργώντας κάτι που θα τους θρέψει, δουλεύοντας σε εργοστάσια, σε βιομηχανίες, σε ηλεκτρικά συστήματα, σε συστήματα πόσιμου νερού, στους δρόμους ή στα ηλεκτρικά καλώδια, ή φροντίζοντας τις τηλεπικοινωνίες, ή τυπώνοντας βιβλία; Πόσους;

Οφείλουμε να το πούμε, υπάρχουν κάποιες δεκάδες χιλιάδες παράσιτα που δεν παράγουν τίποτα και απολαμβάνουν πολλά, όπως εκείνος που έχει μια παλιοσακαράκα, που αγοράζει και κλέβει καύσιμα σ’ όλο το δρόμο από την Αβάνα στο Γουαντάναμο, και παίρνει 1.000, 1.200 πέσος σ’ αυτούς τους νεαρούς φοιτητές που χρειάστηκε να ταξιδέψουν τη στιγμή που οι συνθήκες μετακίνησης είναι πολύ δύσκολες, σ’ αυτούς τους εθνικούς δρόμους, που είναι γεμάτοι λακκούβες σε πολλά σημεία και λείπει η σήμανση που δεν μπορέσαμε να ολοκληρώσουμε για διάφορους λόγους, γιατί δεν είχαμε χρήματα, για αδυναμίες που δεν ξεπεράσαμε, για έλλειψη ελέγχου από την πλευρά αυτών που διαχειρίζονται ή διοικούν.

Ναι, πρέπει να τα πάρουμε υπόψη μας όλα αυτά και να μην τα ξεχνάμε, γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη μάχη που πρέπει να δώσουμε, που αρχίσαμε να δίνουμε, που θα δώσουμε και θα κερδίσουμε. Αυτό είναι το σπουδαιότερο.

Ναι, έχουμε απόλυτη συνείδηση του γεγονότος, αυτό είναι που σκεφτόμαστε περισσότερο, τα ελαττώματά μας, τα λάθη μας, τις ανισότητές μας, τις αδικίες μας.

(…) Όπως γνωρίζετε, έχουμε εμπλακεί σε μια μάχη ενάντια στις κακές συνήθειες, ενάντια στην εκτροπή πόρων, ενάντια στις κλοπές, και εδώ βρίσκεται αυτή η δύναμη, που δε διαθέταμε πριν από τη μάχη των ιδεών και που έχει σχεδιαστεί για να δώσει αυτή τη μάχη.

Θα σας πω κάτι για να δούμε αν οι οικοδόμοι θα αποκτήσουν αυτοεκτίμηση: όταν θέλουν να είναι ηρωικοί, είναι. Μη νομίσετε, όμως, ότι το κλέψιμο υλικών και πόρων είναι σημερινό, ή από την ειδική περίοδο. Η ειδική περίοδος το όξυνε, γιατί δημιούργησε πολλές ανισότητες και έκανε δυνατό ορισμένοι άνθρωποι να έχουν πολλά χρήματα. Θυμάμαι ότι χτίζαμε στο Μπεχουκάλ ένα πολύ σημαντικό κέντρο βιοτεχνολογίας. Εκεί κοντά υπήρχε ένα μικρό νεκροταφείο. Έκανα βόλτες, κάποια μέρα πήγα στο νεκροταφείο, υπήρχε εκεί μια τεράστια αγορά όπου αυτή η εργατική δύναμη, οι διευθυντές τους και με τη συμμετοχή ενός μεγάλου αριθμού οικοδόμων, είχαν μια αγορά πώλησης υλικών: τσιμέντο, ξύλα, χρώματα, όλα οσα χρειάζονται για μια οικοδομή.

Ξέρετε ότι πάντα, και σήμερα ακόμα, το πρόβλημα της κατασκευής είναι πολύ σοβαρό. Έχουμε πόρους, καμιά φορά λείπουν τα υλικά, ή τα βρίσκουμε και τότε χρειάζονται περισσότεροι πόροι για την κατασκευή. (…) Βλέπετε πώς κατασπαλούνταν, πώς εκτρέπονταν οι πόροι, πώς γίνονταν οι κλεψιές. Σ’ αυτή τη μάχη δε θα υπάρξει ανακωχή με κανέναν, το κάθε πράγμα θα ειπωθεί με τ’ όνομά του και θα κάνουμε έκκληση στην τιμή του κάθε τμήματος της κοινωνίας. Για ένα είμαστε σίγουροι: ότι σε κάθε άνθρωπο υπάρχει μέσα του μια μεγάλη δόση ντροπής. Όταν μένει μόνος με τον εαυτό του, δεν είναι αυστηρός κριτής, παρ’ όλο που κατά τη γνώμη μου το πρώτο χρέος ενός επαναστάτη είναι να είναι ιδιαίτερα αυστηρός μ τον εαυτό του.

Μιλάμε για κριτική και αυτοκριτική, ναι, αλλά η κριτική μας συνήθως γίνεται σχεδόν σε μια ομαδούλα, ποτέ δεν καταφεύγουμε στην πιο πλατιά κριτική, σε κάποιο θέατρο. (…) Κριτική και αυτοκριτική, πολύ σωστά, αυτό δεν υπήρχε. Αλλά αν πρόκειται να δώσουμε τη μάχη θα πρέπει να χρησιμοποιούμε βλήματα μεγαλύτερου διαμετρήματος, θα πρέπει να καταφύγουμε στην κριτική και αυτοκριτική στις αίθουσες, στην ΚΟΒ και μετά έξω απ’ αυτήν, στο δήμο, κι ύστερα στη χώρα. Ας χρησιμοποιήσουμε αυτή την ντροπή, που χωρίς αμφιβολία έχουν οι άνθρωποι, γιατί γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που τους λέμε ξεδιάντροπους, και σωστά τους χαρακτηρίζουμε ξεδιάντροπους, αφού όταν σε κάποια τοπική εφημερίδα εμφανίζεται η είδηση για το τι έκαναν, πεθαίνουν από ντροπή.

Ο κλέφτης εξαπατάει, ή αυτός που του αξίζει κριτική για τις ελλείψεις του εξαπατάει, είναι κι αυτός ψεύτης. Η Επανάσταση πρέπει να χρησιμοποιήσει αυτά τα όπλα, και θα τα χρησιμοποιήσει αν χρειαστεί! Δε θα έπρεπε να χρειαστεί. Η Επανάσταση θα καθιερώσει τους ελέγχους που θα χρειαστεί. Πολλοί ήταν πανευτυχείς με τη ζωή τους, όπως λέει και το τραγούδι: «Κι εσύ, πώς τα πας;» Αυτό θα μπορούσαμε να το ρωτήσουμε σε πολλούς απ’ αυτούς που τριγυρνούσαν με το λαστιχάκι στο χέρι βάζοντας βενζίνη στα χωράφια, ή παίρνοντας χρήματα από το νεόπλουτο, που δεν ήθελε καν να πληρώσει τη βενζίνη που κατανάλωνε.(…) Όχι, αυτό δε σημαίνει ότι μιλάμε άσκημα για την Επανάσταση, σημαίνει ότι μιλάμε καλά για την Επανάσταση, γιατί μιλάμε για μια επανάσταση που μπορεί να μιλάει γι’ αυτά και μπορεί να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα, περισσότερο κι απ’ τους ταυρομάχους της Μαδρίτης.

(…) Ένα συμπέρασμα που έχω βγάλει εδώ και πολλά χρόνια είναι ότι ανάμεσα στα πολλά λάθη που διαπράξαμε όλοι μας, το πιο σημαντικό ήταν ότι πιστεύαμε ότι ξέραμε από σοσιαλισμό, ή ότι ξέραμε πώς οικοδομείται ο σοσιαλισμός. Φαινόταν σαν γνωστή επιστήμη, τόσο γνωστή όσο και το ηλεκτρικό σύστημα που είχαν συλλάβει μερικοί που θεωρούνταν ειδικοί στα ηλεκτρικά συστήματα. Όταν έλεγαν: «Αυτή είναι η συνταγή», αυτό ήταν που ήξεραν. Σαν να ήμασταν γιατροί. Δε συζητάς με το γιατρό για την αναιμία, για προβλήματα του πεπτικού, για οποιαδήποτε ειδικότητα, το γιατρό δεν το αμφισβητείς. Μπορείς να πιστεύεις ότι είναι καλός ή κακός, ξέρω κι εγώ, να τον ακούσεις ή όχι. Αλλά δεν τον αμφισβητείς. (…) Αλλά είμαστε ηλίθιοι αν πιστεύουμε, για παράδειγμα, ότι η οικονομία –και ας με συγχωρήσουν οι δεκάδες χιλιάδες οικονομολόγοι που υπάρχουν στη χώρα μας- είναι μια ακριβής και αιώνια επιστήμη και ότι υπήρχε από την εποχή του Αδάμ και της Εύας.

(…) Πιστεύω ότι η πείρα του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, ενός κράτους που έπρεπε να βάλει τάξη και όχι να καταστραφεί, ήταν πολύ πικρή. Μη φανταστείτε ότι δε σκεφτήκαμε πολλές φορές αυτό το απίστευτο φαινόμενο με το οποίο μια από τις πιο ισχυρές δυνάμεις στον κόσμο, που είχε καταφέρει να είναι ισότιμη με την άλλη υπερδύναμη, μια χώρα που πλήρωσε με τη ζωή πάνω από 20 εκατομμυρίων πολιτών της τον αγώνα κατά του φασισμού, μια χώρα που σύντριψε το φασισμό, να πέσει όπως έπεσε.

Μήπως οι επαναστάσεις είναι καταδικασμένες να πέσουν, ή μήπως οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν τις επαναστάσεις να πέσουν; Μπορούν ή όχι να εμποδίσουν οι άνθρωποι, μπορεί η όχι να εμποδίσει η κοινωνία να πέσουν οι επαναστάσεις; Θα μπορούσα να προσθέσω άμεσα μια ακόμα ερώτηση. Πιστεύετε ότι αυτή η επαναστατική διαδικασία, η σοσιαλιστική, μπορεί να πέσει ή όχι; (Φωνές ΟΧΙ) Το σκεφτήκατε ποτέ; Το σκεφτήκατε σε βάθος;

Γνωρίζατε όλες αυτές τις ανισότητες για τις οποίες σας μιλάω; Γνωρίζατε ορισμένες γενικευμένες συνήθειες; Γνωρίζατε ότι μερικοί κέρδιζαν το μήνα 40 ή 50 φορές περισσότερο απ’ όσο ένας απ’ αυτούς τους γιατρούς που βρίσκονται εκεί πέρα στα βουνά της Γουατεμάλας, σαν μέλος της ιατρικής ομάδας «Χένρι Ριβ»; Μπορεί να βρίσκεται σε άλλες απομακρυσμένες περιοχές της Αφρικής, ή σε χιάδες μέτρα υψόμετρο, στις οροσειρές των Ιμαλαΐων, σώζοντας ζωές και να κερδίζει το 5%, το 10% απ’ αυτά που κερδίζει ένα κλεφτρόνι απ’ αυτούς που πουλάνε βενζίνη στους νεόπλουτους, που εκτρέπει πόρους από τα λιμάνια με φορτηγά και σε τόνους, που κλέβει από τα καταστήματα που πουλάνε σε συνάλλαγμα, σ’ ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων, ίσως αλλάζοντας το μπουκαλάκι με το ρούμι με κάποιο άλλο που βρήκε, το βάζει στη θέση του άλλου και παίρνει όλο το συνάλλαγμα στο οποίο πούλησε τα ποτηράκια το ρούμι που μπορεί να βγάλει ένα μπουκάλι ρούμι, καλής ποιότητας.

Πόσες μορφές κλεψιάς υπάρχουν σ’ αυτή τη χώρα; (…) Αλλά πλησιάζουμε –εγώ έχω φτάσει, και μάλιστα εδώ και καιρό- να θέσουμε αυτή την ερώτηση απέναντι σ’ αυτό τον πανίσχυρο ιμπεριαλισμό που μας κατασκοπεύει, μας απειλεί, έχει σχέδια μετάβασης και στρατιωτικής δράσης, για κάποια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή.

Περιμένουν ένα φυσιολογικό και απόλυτα λογικό φαινόμενο, δηλαδή το θάνατο κάποιου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μου έχουν κάνει την ιδιαίτερη τιμή να σκέφτονται εμένα. Παραδέχονται ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα για πολλά χρόνια. Αν ήμουν κενόδοξος, θα μπορούσα να νιώθω περήφανος που αυτοί οι τύποι λένε ότι πρέπει να περιμένουν να πεθάνω, κι ότι αυτή θα είναι η στιγμή. Περιμένουν να πεθάνω, και καθημερινά εφευρίσκουν κάτι, ο Κάστρο έχει το ένα, έχει το άλλο, αυτή ή την άλλη αρρώστια. Το τελευταίο που βρήκαν είναι ότι έχει Πάρκινσον.

(…) Έχουμε πάρει μέτρα, έχουμε προβλέψει μέτρα ώστε να μην υπάρξουν εκπλήξεις. Ο λαός μας πρέπει να ξέρει ακριβώς τι να κάνει στην κάθε περίπτωση. Σκεφτείτε το καλά, πρέπει να ξέρει κανείς τι να κάνει σε κάθε περίπτωση. (…)

Σας έκανα μια ερώτηση, δεν την ξέχασα, καθόλου μάλιστα, και ελπίζω ότι κι εσείς δε θα την ξεχάσετε ποτέ, είναι η ερώτηση που αφήνω εκεί, μπροστά στις ιστορικές εμπειρίες που γνωρίσαμε, και σας ζητάω να σκεφτείτε όλοι σας, χωρίς εξαίρεση: Μια επαναστατική διαδικασία μπορεί ή όχι να είναι μη αναστρέψιμη; Ποιες θα ήταν οι ιδέες ή ο βαθμός συνείδησης που θα έκαναν αδύνατη την αναστροφή μιας επαναστατικής διαδικασίας; Τη στιγμή που αυτοί που ήταν από τους πρώτους, οι βετεράνοι, θα αρχίσουν να πεθαίνουν και να δίνουν τη θέση τους σε νέες γενιές ηγετών, τι θα πρέπει να γίνει και πώς; Τη στιγμή που εμείς σε τελική ανάλυση, υπήρξαμε μάρτυρες πολλών λαθών κι ούτε το πήραμε είδηση.

Είναι τεράστια η εξουσία που έχει ένας ηγέτης που έχει την εμπιστοσύνη των μαζών, όταν έχουν εμπιστοσύνη στις ικανότητές του. Είναι τρομερές οι συνέπειες ενός λάθους από εκείνους που έχουν μεγάλο κύρος, κι αυτό έχει συμβεί πάνω από μια φορά στις επαναστατικές διαδικασίες. Είναι πράγματα που σκέφτεται κανείς. Μελετάει την ιστορία, τι συνέβη εδώ, εκεί, παραπέρα, συλλογίζεται τι συνέβη σήμερα και τι θα συμβεί αύριο, πού οδηγούν οι διαδικασίες της κάθε χώρας, πού θα προχωρήσει η δική μας, πώς θα προχωρήσει, τι ρόλο θα παίξει η Κούβα σ’ αυτή τη διαδικασία.

(…) Υπήρξαν κι εκείνοι που πίστεψαν ότι με καπιταλιστικές μεθόδους θα οικοδομούσαν το σοσιαλισμό. Είναι ένα από τα μεγάλα ιστορικά λάθη. Δε θέλω να μιλήσω γι’ αυτό, δε θέλω να θεωρητικολογήσω. Έχω, όμως, ατέλειωτα παραδείγματα ότι πολλοί υπήρξαν τελείως ανίκανοι σε πολλά, αυτοί που θεωρούσαν τους εαυτούς τους μεγάλους θεωρητικούς, που είχαν μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά και γνώριζαν μέχρι το μεδούλι τα βιβλία των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν κι όλων των άλλων.

Γι’ αυτό και είπα εκείνα τα λόγια, ότι δηλαδή ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στην αρχή και πολλές φορές στη διάρκεια της Επανάστασης, ήταν ότι πιστεύαμε ότι ξέραμε πώς πρέπει να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός. Σήμερα έχουμε κατά τη γνώμη μου αρκετά καθαρή ιδέα για το πώς πρέπει να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός, αλλά χρειαζόμαστε πολλές ξεκάθαρες ιδέες και πολλές ερωτήσεις προς εσάς, που είστε οι υπεύθυνοι γι’ αυτό, για το πώς μπορεί να διατηρηθεί ή θα διατηρηθεί στο μέλλον ο σοσιαλισμός.

(…) Τα σπίτια καταλήξαμε να τα χαρίζουμε, μερικοί τα αγόραζαν, ήταν οι ιδιοκτήτες, είχαν πληρώσει 50 πέσος το μήνα, 80 πέσος, εντάξει, με την αλλαγή αν του τα έστελναν από το Μαϊάμι, ήταν σαν τρία δολάρια. Μερικοί τα πουλούσαν, 15.000, 20.000 δολάρια, όταν τελείωνε ο καιρός το είχαν πληρώσει λιγότερο από 500. Μπορεί να λύσει η χώρα το οικιστικό πρόβλημα χαρίζοντας σπίτια; Και ποιος τα έπαιρνε, ο προλετάριος, ο φτωχός; Υπήρξαν πολλοί φτωχοί που έπαιρναν το σπίτι χωρίς πληρωμή και μετά το πουλούσαν στους νεόπλουτους. Πόσα μπορούσε να πληρώσει ο νεόπλουτος για ένα σπίτι; Αυτό είναι σοσιαλισμός;

(…) Καμιά φορά πρέπει να περιμένει κανείς για να γίνει κάτι καλύτερα κατανοητό. Για να γίνει κατανοητό, για παράδειγμα, κάποιο μέτρο, αυτό που χρειάζεται πάντα η Επανάσταση είναι η κατανόηση και η υποστήριξη του λαού για τα βήματα που κάνει, γιατί σας διαβεβαιώνω εδώ το επαναλαμβάνω- όλος ο εργαζόμενος λαός θα λάβει περισσότερα, όλοι όσοι δούλεψαν για τη χώρα και την Επανάσταση θα πάρουν περισσότερα. Πολλές καταχρήσεις θα σταματήσουν, για πολλές απ’ αυτές τις ανισότητες θα πάψει να υπάρχει το κατάλληλο έδαφος, οι συνθήκες που τις επιτρέπουν. Όταν δε θα υπάρχει κανείς να πρέπει να επιδοτηθεί, θα έχουμε προχωρήσει σημαντικά στο δρόμο προς μια δίκαιη και αξιοπρεπή κοινωνία, που απαιτεί ένας πραγματικός και όχι αναστρέψιμος σοσιαλισμός.

Ο ιμπεριαλισμός ονειρεύτηκε ότι στην Κούβα θα δημιουργηθούν πολύ πιο πολλά οικογενειακά εστιατόρια, ε λοιπόν, μπορεί να μη μείνει κανένα. Ή μήπως πιστεύουν ότι γίναμε νεοφιλελεύθεροι; Κανείς από μας δεν έγινε νεοφιλελεύθερος. Θα τους αποδείξουμε χωρίς καμιά αμφιβολία την κρίση των θεωριών τους, όπως τους αποδείξαμε την αποτυχία του αποκλεισμού τους, των επιθέσεών τους, των προσπαθειών αποσταθεροποίησης. (…)

Πρέπει να τελειώσουν πια στον κόσμο η χοντροκεφαλιά, οι καταχρήσεις, η αυτοκρατορία της βίας και του τρόμου. Αυτά εξαφανίζονται μπροστά στην απόλυτη απουσία του φόβου, και κάθε φορά είναι και περισσότεροι οι λαοί που φοβούνται όλο και λιγότερο, που ξεσηκώνονται και ο ιμπεριαλισμός δε θα μπορέσει να διατηρήσει το επαίσχυντο σύστημα που εξακολουθεί να διατηρεί. (…)

Είναι δίκαιο να αγωνιζόμαστε γι’ αυτό, πρέπει να προσφέρουμε όλες τις δυνάμεις μας σ’ αυτό τον αγώνα, όλες μας τις προσπάθειες, όλο το χρόνο μας ώστε να μπορέσουμε να πούμε με τη φωνή εκατομμυρίων ή εκατοντάδων ή χιλιάδων εκατομμυρίων: Άξιζε τον κόπο που γεννηθήκαμε! Άξιζε τον κόπο που ζήσαμε!

πηγή