Τι άλλο θα κάνει η Σερβία για να ενταχθεί στην ΕΕ;

Η επελθούσα συμφωνία για τον τρόπο διοίκησης του σερβικού τομέα του Κοσσυφοπεδίου με την Σερβία, αποτελεί ένα βήμα πριν από τέλος. Το προτελευταίο βήμα, που έγινε προχθές, είναι η ουσιαστική αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, και απομένει το τελευταίο, που θα είναι και η τυπική, χωρίς αυτό όμως να αλλάζει τα πράγματα.

Η σερβική πλευρά φυσικά προσπαθεί να καθησυχάσει τους Σέρβους, ιδιαίτερα αυτούς του Κοσσυφοπεδίου, αλλά δεν μπορεί να γίνει πιστευτή. Ήδη, όπως θα δούμε στη συνέχεια, οι Σέρβοι του Κοσσυφοπεδίου θεωρούν ότι προδόθηκαν. Και δεν έχουν άδικο, από τη στιγμή που ο Σέρβος πρωθυπουργός παρακάθισε στο ίδιο τραπέζι με τον πρωθυπουργό του Κοσσυφοπεδίου, που σημαίνει ότι τον αναγνωρίζει ως ισότιμο. Δευτερεύον θέμα, αλλά σημαντικό, αποτελεί η ουσία των συνομιλιών.

Το ίδιο ατόπημα -ας το πω έτσι- διεπράχθη και στην Κύπρο. Όσο ζούσε ο Μακάριος και ήταν πρόεδρος της Κύπρου, οι συνομιλίες με τους Τουρκοκυπρίους γίνονταν με εκπροσώπους των δύο Κοινοτήτων, επί του προκειμένου μεταξύ Κληρίδη και Ντεκτάς. Ο Μακάριος, ήταν πρόεδρος όλων, και Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων (καλύτερα θα ήταν να μιλούσαμε για χριστιανούς και μουσουλμάνους της Κύπρου, αλλά δυστυχώς επικράτησε ο πρώτος όρος).

Ο θάνατος του Μακαρίου έφερε στην Αρχή τον Κληρίδη. Ο οποίος, αντί να ακολουθήσει την ίδια πρότερη τακτική και να ορίσει άλλον συνομιλητή του Ντεκτάς, κράτησε δι’ εαυτόν τον ρόλο. Τι σήμαινε αυτό; Ότι αφού ο ένας συνομιλητής ήταν Πρόεδρος κράτους, και ο άλλος συνομιλητής αναγνωριζόταν ως ομόλογος. Ο Κληρίδης δηλαδή, ικανοποίησε με την τακτική του την βρετανική πολιτική, και ουσιαστικά...

αναγνώρισε ύπαρξη τουρκοκυπριακού κράτους.

Επανερχόμαστε στην συμφωνία Σερβίας και Κοσσυφοπεδίου. Οι Σέρβοι του Κοσσυφοπεδίου δηλώνουν προδομένοι, μετά την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ της κυβέρνησης του Βελιγραδίου με την Πρίστινα, «για να προωθηθεί ουσιαστικός διάλογος για την εξομάλυνση των σχέσεων των δυο χωρών». Κι έχουν δίκαιο, αφού επισήμως δεν αναγνωρίζεται το Κοσσυφοπέδιο ως χώρα.

Θα μας επιτραπεί και άλλη παρένθεση, για να διαπιστωθεί πως στην διπλωματία παίζει ρόλο και το σημείο στίξης. Πριν υπογραφεί τον Σεπτέμβριο του 1995 η «Ενδιάμεση Συμφωνία» με τα Σκόπια, προέκυψε θέμα με την ονομασία των Σκοπίων. Ο εκπρόσωπός τους, ποιο κράτος εκπροσωπούσε; Την «Δημοκρατία της Μακεδονίας» όπως επέμεναν οι Σκοπιανοί και δεν δεχόταν η Ελλάδα ή την FYROM, (όπως, στις 8 Απριλίου 1993 αναγνωρίστηκε προσωρινά στα Η.Ε., με την Απόφαση 817/1993 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ), που συμφωνούσε η Ελλάδα αλλά δεν δέχονταν οι Σκοπιανοί;

Το θέμα λύθηκε με την απάλειψη κάθε ονομασίας. Όσο και αν φαίνεται τραγελαφικό, η συμφωνία έγινε «μεταξύ των δύο… Μερών», άνευ ονομασίας και προσδιορισμού. «Μέρος» αποκαλούνται τα Σκόπια, «Μέρος» αποκαλείται και η Ελλάδα. Έστω κι έτσι, ούτε οι Σκοπιανοί επέβαλαν την συνταγματική τους ονομασία, ούτε η Ελλάδα μπόρεσε να επιβάλει το FYROM.

Στην περίπτωση της Σερβίας (και της Κύπρου) δεν τηρήθηκαν καν τα προσχήματα. Οι ηγέτες των αναγνωρισμένων κρατών συνομιλούν ως «ίσοι προς ίσους» με τους ηγέτες μη αναγνωρισμένων κρατών. Αυτό αποτελεί έμμεση αναγνώριση.

«Το Βελιγράδι μας πρόδωσε και μας έκλεψε», φώναζαν οργισμένοι Σέρβοι στους δρόμους, σε εικόνες που μετέδωσαν τα διεθνή πρακτορεία, ενώ οι περισσότεροι δήλωναν ότι δεν ανέχονται να βλέπουν στο τραπέζι της επίσημης διαπραγμάτευσης από την πλευρά του Κοσσυφοπεδίου τον κ. Χασίμ Θάτσι, άλλοτε ηγέτη του UCK, που είχε θεωρηθεί τρομοκρατική και εγκληματική οργάνωση, σκορπώντας τον τρόμο στα Βαλκάνια.

Το θέμα δεν θα λήξει έτσι. Μπορεί η ηγεσία των Κοσοβάρων να αποτελείται από πρώην τρομοκράτες, όπως είχε αποκληθεί κάποτε ο UCK, αλλά και οι Σέρβοι διαθέτουν εξίσου ζωηρά «παλικάρια». Ήδη, ο πρωθυπουργός της Σερβίας, κ. Ίβιτσα Ντάτσιτς και ο αναπληρωτής πρωθυπουργός, κ. Αλεξάνταρ Βούτσιτς, έχουν λάβει πολυάριθμες απειλές τιμωρίας για τη συμφωνία που υπέγραψαν με το Κοσσυφοπέδιο.

Σε πολλά γραπτά μηνύματα, σύμφωνα με τα σερβικά μέσα ενημέρωσης, οι κ.κ Ντάτσιτς και Βούτσιτς απειλούνται με εκτέλεση. Ο Βούτσιτς το παραδέχθηκε, δηλώνοντας πως «κάθε δευτερόλεπτο δέχομαι απειλητικά μηνύματα».

Απορίας άξιον είναι, πώς μπορεί να συμβιβασθεί η συνεχής υποχωρητικότητα των Σέρβων, στις απαιτήσεις των Δυτικών, με το άνοιγμα προς τους Ρώσους. Γι’ αυτό ο υπογραφόμενος είχε γράψει παλαιότερα, πως τα βάσανα του λαού της Σερβίας δεν τέλειωσαν. Η Βοϊβοντίνα και το Πρέσεβο, περιμένουν.

Ο Μακεδών