Παιδική αφέλεια και ενήλικη μπαγαποντιά

του ΛΑΖΑΡΟΥ Α. ΜΑΥΡΟΥ

Π Α Ι Δ Ι Κ Η Σ αφέλειας μοιάζει, εκ πρώτης όψεως, το δίλημμα «υπέρ ή εναντίον τού Ερντογάν;» τιθέμενο ως επιλογή, όχι ενώπιον των εν Τουρκία ψηφοφόρων ή όποιων άλλων δύνανται να παίξουν ρόλο στο πολιτικό μέλλον τού Ερντογάν ή της όποιας εκεί εξουσίας, αλλά εμφανιζόμενο (α) είτε ως αρθρογραφία ενώπιον των Ελλήνων τού ελλα-δικού μας και του κυπριακού μας κράτους, είτε (β) ως «γραμμή» ακολουθητέας πολιτικής, απευθυνόμενη στους κυβερνώντες, από επίδοξους ή δρώντες ήδη «συμβούλους». Παιδική αφέλεια, η οποία, εντούτοις, κατοικοεδρεύουσα στα μυαλά κι ενεδρεύουσα στ’ απευθυνόμενα διά των εφημερίδων προς ενήλικες άρθρα, σπουδαιοφανών αναλυτών κι όχι ανώριμων παιδιών, καταλήγει σε κάποιο είδος… ενήλικης μπαγαποντιάς:

Π Ρ Ο Φ Α Ν Ω Σ δεν αποφασίζουν οι Έλληνες, Ελλάδος και Κύπρου, αν στην Τουρκία θα επικρατήσει το «τι Ταγίπ, τι Κεμάλ»! Ούτε για το «βασικό ζήτημα της [πόσης; και ποιας;] δημοκρατίας στην Τουρκία στο παρόν στάδιο»! Και ποιον άραγε, έστω κι ελάχιστο ρόλο, θα μπορούσε να παίξει η πολιτική της Αθήνας ή της Λευκωσίας, ή και των δύο μαζί, αν είχαν μία ενιαία «γραμμή», ώστε να προκύψει «είτε το κακό είτε το καλό σενάριο» για τον Ερντογάν και την Τουρκία και τον ρόλο της στην Αν. Μεσόγειο και ιδιαίτερα στα ελληνοτουρκικά (ελλαδο-τουρκικά και κυπρο-τουρκικά);

Π Α Ι Δ Ι Κ Η αφέλεια & ενήλικη μπαγαποντιά, αρθρογραφούσα, φαίνεται πως
επιχειρεί ν’ αποκρύψει τις αποδεδειγμένες επί 11 συναπτά έτη ψευδαισθήσεις και εξαπατήσεις που η ίδια καλλιέργησε, με συνείδηση τού ότι «οι προβλέψεις μπορούν να επηρεάσουν την έκβαση των γεγονότων», με όσους ως διαπρύσιοι κήρυκες της «λύσης Ανάν», είχαν εναποθέσει ελπίδες κι εμπιστεύτηκαν απ’ το φθινόπωρο του 2002 (11.11.02 είχε υποβληθεί το Σχ.Ανάν) την άνοδο των «ισλαμοδημοκρατών» του Ερντογάν στην εξουσία. Ότι δηλαδή η «νέα Τουρκία» του Ερντογάν, εξευρωπαϊζόμενη, απορρίπτουσα κι εξουδετερώνουσα την «Τουρκία των Κεμαλιστών», καθίσταται φιλική κι όχι επικίνδυνη πλέον για τον Ελληνισμό στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Θράκη… Αυτός δεν ήταν έκτοτε, από 2002 έως και 2013, ο σκληρός πυρήνας σκέψης των «Ερντογαν-ισμένων Αναν-ιστών» μας, σε Αθήνα και Λευκωσία;

Δ Υ Ο ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ αποφεύγουν επιμόνως, επί μία 11ετία, ν’ απαντήσουν:
(1) Έδειξε μήπως στην πράξη, επί της 11ετίας του, ο Ερντογάν, την παραμικρή έκπτωση στις τουρκικές απαιτήσεις είτε στο Κυπριακό, είτε στο Αιγαίο; Υπεχώρησε έστω και μια σπιθαμή εδάφους ή απέσυρε έστω κι έναν Τούρκο στρατιώτη ή μια οικογένεια εποίκων; Επέτρεψε, άραγε, την παραμικρή έρευνα στην Τουρκία για την τύχη των αγνοουμένων του 1974;

(2) Σε τι διαφέρει η Νέο-Οθωμανική στρατηγική του «Στρατηγικού Βάθους» των Νταβούτογλου - Ερντογάν (2002-2013), από τη Στρατηγική Νιχάτ Ερίμ των Κεμαλιστών (1956-2002), ώστε να κριθεί ολιγότερον δυσμενής για τον Ελληνισμό;

Χ Ω Ρ Ι Σ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ σ’ αυτά τα δύο ερωτήματα, ο υποτροπιάζων «ερντογαν-ισμός» έχει μία μόνη πιθανή εξήγηση: Την επιμονή στον «Αναν-ισμό…