Τα παιδία παίζει...

Είχαμε μάθει την φράση στο σχολείο ως «αττική σύνταξη». Εδώ δεν μας ενδιαφέρει το συντακτικό, αλλά η ουσία. Που δεν είναι άλλη από την διαπίστωση, πως την ανάληψη της εξουσίας της χώρας οι πολιτικοί μας την θεωρούν σαν ένα μέρος παιχνιδιού. Το οποίο μάλιστα, μπορούν να το στραπατσάρουν χωρίς να τους ζητήσει ευθύνη κανείς.

Το παράλογο της υπόθεσης είναι, πως αν καταστρέψει κάποιος ένα παγκάκι σε δημόσιο χώρο, είναι ποινικά και αστικά υπόλογος. Αν καταστρέψει όμως μια χώρα, το πολύ πολύ -και όχι πάντα- να μη ασχοληθεί στο μέλλον με την κομματική πολιτική, συνταξιοδοτούμενος. Και στην περίπτωση αυτή δεν πρόκειται για «αττική σύνταξη», αλλά για παχυλή σύνταξη.

Η αντιμετώπιση επομένως των δύο καταστάσεων είναι αντιστρόφως ανάλογη με την σπουδαιότητά τους. Στην ελληνική δημοκρατία της αρχαίας εποχής, ο πολιτικός που θα ζημίωνε

την πόλη, αντιμετώπιζε την προσβλητικότερη ποινή: την εξορία (Η θανατική ποινή θεωρούνταν ήπια. Τόση ήταν η αγάπη για την πόλη-κράτος). Αφού λοιπόν, οι επιπτώσεις για κακοδιαχείριση των κοινών δεν είναι σοβαρές, για ποιον λόγο να επιδείξουν οι πολιτικοί την ανάλογη υπευθυνότητα;

Πιστεύαμε, πως με την πάροδο του χρόνου, αφενός θα προσαρμόζονταν οι πολιτικοί μας στα σύγχρονα δεδομένα, αφετέρου θα είχαμε απαλλαχτεί από τις τριτοκοσμικές εικόνες των πλαστικών σημαιών. Και πως θα παρακολουθούσαμε πολιτισμένους διαλόγους, ανάμεσα σε καταρτισμένους πολιτικούς, των οποίων το κίνητρο θα ήταν η υπηρέτηση του λαού, όπως άλλωστε επιτάσσει το Σύνταγμα, στο οποίο ορκίζονται.

Φοβούμαι όμως, πως τα πράγματα παρέμειναν ίδια, αν δεν χειροτέρευσαν. Και το χειρότερο είναι, πως δεν υπάρχει η προοπτική ότι θα γίνουν καλύτερα. Πώς μπορούν όμως να καλυτερεύσουν, με τα ίδια πρόσωπα και με την ίδια τακτική; Ποια διαφορετική εικόνα είδαμε, μετά τον δραματικό Μάιο του 2010; Πότε είδαμε ενέργειες που να αποβλέπουν στο γενικό καλό, και όχι στο πολιτικό-προσωπικό όφελος;

Θα ήμουν ευτυχής, αν άκουγα από έναν -μόνον έναν- πολιτικό να αναγνωρίζει το όποιο λάθος έκανε και να ζητά συγγνώμη από τον ελληνικό λαό. Βλέπουμε το εντελώς αντίθετο. Ο κ. Γ. Παπανδρέου όχι μόνον δεν έχει συναισθανθεί το μέγεθος των ευθυνών του, αλλά με δηλώσεις, το μόνο που δεν είπε, είναι πως πρέπει να τον αναγνωρίσουμε και ως ευεργέτη. Οι δε στενοί του συνεργάτες, υπέρμαχοι των ενεργειών του, αποποιούνται σήμερα των ευθυνών τους και υποστηρίζουν τα εντελώς αντίθετα από αυτά που από τα τηλεπαράθυρα εκστόμιζαν για να μας πείσουν.

Υπάρχει εδώ και μία παραπλάνηση. Τα κόμματα που δεν γεύθηκαν την εξουσία, υποστηρίζουν -και δυστυχώς πείθουν πολλούς- ότι δεν φέρουν ευθύνη, επειδή δεν κυβέρνησαν. Θεωρώ υποκριτικό το επιχείρημα, διότι δεν κυβερνά την χώρα μόνον το κόμμα που βρίσκεται στα κυβερνητικά έδρανα.

Ποιος έπαιρνε (ας μιλήσω σε χρόνο παρελθόντα) τις αποφάσεις για την ΔΕΗ, την ΕΡΤ, τους ταξιτζήδες, τους φορτηγατζήδες, τους αγρότες κ.ά., κ.ά… Η κυβέρνηση ή τα συνδικαλιστικά όργανα, υποκινούμενα ή υποστηριζόμενα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Πέρασαν τόσα χρόνια κι ακόμη εκκρεμεί η λύση για τα κλειστά επαγγέλματα (εν τω μεταξύ είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός των φορτηγών ελληνικής ιδιοκτησίας που κυκλοφορούν με βουλγαρικές πινακίδες).

Δόθηκε μήπως λύση στην αξιοκρατική αναρρίχηση των στελεχών του Δημοσίου; Πώς να δοθεί, αφού η ίδια η τρικομματική κυβέρνηση δεν συνετέθη από πρόσωπα κατόπιν αξιοκρατικής επιλογής, αλλά ένεκα ποσόστωσης (4-2-1, μεταξύ των εταίρων);

Τα παιδία παίζει… Όλα τα παιδία, ίσως όχι στην ίδια αναλογία, αλλά δεν υπάρχει «παιδί», που είναι αμέτοχο στο παιχνίδι. Και φυσικά, το παιχνίδι τους είμαστε εμείς. Που αυτοβούλως προσφερθήκαμε. Τι να πούμε τώρα; Καλά μας κάνουν;

Ο Μακεδών