Περί ελληνικών και ξένων επενδύσεων

Αν υπογραφόταν η συμφωνία για τον ΟΠΑΠ, όπου υπάρχει εμπλοκή (αναμενόμενη κατάληξη, αφού μεταξύ δύο φίλων ο «παλιός είναι αλλιώς»), τότε το κλίμα θα ήταν διθυραμβικό από κυβερνητικής πλευράς. Μέσα σε μια μέρα τέθηκαν οι υπογραφές σε δύο σημαντικές συμφωνίες, για τον αγωγό ΤΑΡ και την επέκταση της επένδυσης της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά.

Να σημειώσουμε κατ’ αρχήν την τοποθέτησή μας στην οποία προβήκαμε προ καιρού, πως εξίσου σημαντικό -αν όχι σημαντικότερο- είναι να διατηρηθούν οι υπάρχουσες ελληνικές επενδύσεις και να αποτραπεί η μετεγκατάστασή τους στην αλλοδαπή ή η πτώχευσή τους. Δεν χρειάζεται βέβαια, να απαριθμηθούν τα οφέλη.

Απεναντίας, χρειάζεται  να απαριθμηθούν τα αρνητικά ορισμένων -όχι όλων- ξένων επενδύσεων, όπως τα κατέγραψαν Βούλγαροι οικονομολόγοι. Και έχει σημασία που είναι Βούλγαροι, επειδή υπάρχουν πολλοί Έλληνες οικονομολόγοι που προτείνουν να μιμηθούμε τους Βουλγάρους, οι οποίοι με

την φορολογία περί το 10% στα κέρδη των επιχειρήσεων, προσέλκυσαν, κατά την προηγούμενη δεκαετία, μεγάλο αριθμό ξένων επενδυτών.

Υποστηρίχθηκε λοιπόν από Βουλγάρους οικονομολόγους, ότι αυτή η πρακτική δεν ήταν και τόσο επωφελής για την βουλγαρική οικονομία, για δύο λόγους: Αφενός, διότι τα κέρδη διοχετεύονταν στην χώρα της μητρικής εταιρίας, αφετέρου πολλές έφυγαν σε λίγο διάστημα για να μετεγκατασταθούν σε άλλες χώρες που πρόσφεραν ευνοϊκότερους όρους επιχειρείν.

Έμεινε το όφελος της απασχόλησης, σε όσες επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται ακόμη στην Βουλγαρία, αλλά όπως αναφέραμε πιο πάνω, αυτό θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα με την αποφυγή μετεγκαταστάσεων και πτωχεύσεων των υφισταμένων ελληνικών επιχειρήσεων.

Χρήσιμες είναι ασφαλώς εκείνες επενδύσεις αλλοδαπών στην χώρα μας, σε τομείς που αδυνατούν να επενδύσουν Έλληνες επιχειρηματίες. Σ’ αυτήν την περίπτωση αναμφιβόλως ανήκει και η κατασκευή του αγωγού ΤΑΡ, και η επέκταση της Cosco. Και όμως, και στις δύο περιπτώσεις υπήρξαν αντιδράσεις που δεν είχαν καμιά σχέση με την επιχειρηματικότητα.

Η διέλευση του ΤΑΡ μέσω Αλβανίας στην Ιταλία, προέκυψε από την αντίδραση οικολογούντων και αυτοδιοικητικών πολιτικών της Θεσπρωτίας. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε να κατευθυνθεί υποθαλασσίως από την Θεσπρωτία στην Ιταλία ο αγωγός. Αλλ’ ως συνήθως συμβαίνει, βρέθηκε το πρόσχημα της βλάβης του περιβάλλοντος, μια τόσο γενική έννοια, που δίνει στον κάθε πολιτικολογούντα την δυνατότητα να διακριθεί στον μικρόκοσμό του, και όχι μόνον.

Και η ελληνική πολιτεία, αντί να επιβάλλει την θέλησή της, με προϋπόθεση φυσικά ότι το περιβάλλον θα προστατευόταν, οδήγησε τον αγωγό στο Δυρράχιο, όπου -ώ, της συμπτώσεως- μόλις υπογράψαμε προ μηνών το σχέδιο, την επομένη οι Αλβανοί παρεχώρησαν την διαχείριση του λιμανιού στους Τούρκους. Πώς να γνωρίζεις ποίων τα κίνητρα ήσαν αγνά και ποίων σκοτεινά; Αν και τα θεωρούμενα αγνά θα έπρεπε να αναλυθούν πρώτα.

Νωπές είναι δε στη μνήμη μας οι αποκρουστικές εικόνες των προστατών του λαού στη Θεσσαλονίκη (κ. Καστανίδη, κας Αράπογλου, των βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ) σκαρφαλωμένων στα κάγκελα του ΟΛΘ, αλλά και του Γιώργου Παπανδρέου στον Πειραιά, όπου ωρυόμενοι απαιτούσαν να μην μπουν ιδιώτες στα λιμάνια. Κακή εκτίμηση (που σημαίνει και κακή πολιτική) ή σκοπιμότητα να μη χρεωθεί η τότε κυβέρνηση μια επένδυση; Την ζημία του ελληνικού λαού δεν ξέρω πότε και ποιοι την σκέπτονται.

Για κατακλείδα: Πραγματική και μακρόχρονη ανάπτυξη θα προέλθει κυρίως από την δραστηριότητα των ιθαγενών επιχειρηματιών. Καλό θα ήταν πάντως, αν πολιτικοί και επιχειρηματίες, επένδυαν και στην προσπάθεια να καταδειχθεί η επιζήμια για την χώρα δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας. Όχι μόνον στα λόγια, αλλά και με την σωστή συμπεριφορά των ενδιαφερομένων.

Ο Μακεδών