του Κώστα Στούπα
Οι ξένες επενδύσεις είναι ευλογία για ένα τόπο. Οι χώρες με υψηλές ξένες απευθείας επενδύσεις στην πραγματική οικονομία είναι μεταξύ αυτών που απολαμβάνουν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο.
Οι «γρόθοι» της κρατικοδίαιτης εγχώριας δημοσιογραφίας και διανόησης ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί (ή έστω παριστάνουν κατά κουτοπόνηρο τρόπο πως δεν έχουν αντιληφθεί) για ποιο λόγο στην Ιρλανδία ο βασικός μισθός ξεκινά από τα 1.300 ευρώ και στην Ελλάδα από τα 600.
Παλαιότερα η αριστερά πίστευε πως οι ξένες επενδύσεις αποτελούν στυγνή εκμετάλλευση του τοπικού εργατικού δυναμικού από το πολυεθνικό κεφάλαιο. Αυτή η αριστερά όμως έχει χρεοκοπήσει και έχει σχεδόν εξαφανιστεί από όλο το ανεπτυγμένο και αναπτυσσόμενο πλέον κόσμο.
Παντού συμβαίνει αυτό, εκτός Ελλάδας ή όπου ζει και βασιλεύει ένα είδος «τζουράσικ παρκ» της αριστεράς η οποία πορεύεται ακόμη με το προχειρογραμμένο (και εκτός τόπου και χρόνου και για την εποχή του) κομματικό εγχειρίδιο για την ελληνική βιομηχανία των Μπελογιάννη και Μπάτση.
Σήμερα οι εργαζόμενοι σε όλες τις χώρες, ιδίως τις αναπτυσσόμενες προτιμούν να εργάζονται σε πολυεθνικές γιατί οι συνθήκες και οι απολαβές σε αυτές είναι καλύτερες από πολλές τοπικές επιχειρήσεις, αλλά συνήθως και από τους κανόνες εργασίας που ρυθμίζει το
τοπικό θεσμικό πλαίσιο.
Παρ’ όλα αυτά, η αριστερή πολιτική αντιπαράθεση συνεχίζει να μιλά για τις ξένες πολυεθνικές με όρους όπως «σαλταδόροι», «πειρατές», «στυγνοί εκμεταλλευτές», με όρους δηλαδή βγαλμένους εντελώς από τα κιτάπια της τρίτης διεθνούς, όπως όταν το σταλινικό καθεστώς προπαγάνδιζε στους σοβιετικούς που λιμοκτονούσαν πόσο υποφέρουν οι εργαζόμενοι της Δύσης στα χέρια των εκμεταλλευτών καπιταλιστών.
Η προσέλκυση ξένων επενδύσεων όμως δεν είναι εύκολη υπόθεση γιατί υπάρχουν άλλες περίπου 190 χώρες που επιδιώκουν το ίδιο.
Στην Ελλάδα η εντύπωση που κυριαρχεί για το χρήμα, τις αμοιβές και την εργασία είναι παρόμοια με αυτή της άμωμου συλλήψεως. Ήτοι, μια μεγάλη μερίδα πιστεύει πως το μισθό, κυρίως στο δημόσιο, αλλά και τον ιδιωτικό τομέα τον φέρνει ο πελαργός κάθε τέλος του μήνα.
Στην Ελλάδα η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς είναι τόσο ολοκληρωτική που τόσο η κοινή γνώμη όσο και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του αδυνατεί να ξεχωρίσει πότε μια εξέλιξη είναι θετική ή αρνητική και για ποιον είναι.
Επενδύσεις όσο υπάρχουν οργανισμοί σαν τον ΟΑΕΕ και το ΙΚΑ που εισπράττουν εισφορές, σε γνώση όλων πως δεν είναι σε θέση να δώσουν συντάξεις δεν πρόκειται να γίνουν.
Επενδύσεις όσο οι εργαζόμενοι των κρατικών αστικών συγκοινωνιών σταματούν τις συγκοινωνίες για ώρες προκειμένου να συμμετάσχουν στη Γενική Συνέλευση δεν πρόκειται να γίνουν.
Επενδύσεις όσο οι υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών απεργούν για να αντισταθούν σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση του «σκωληκόβρωτου από τη διαφθορά φοροεισπρακτικού τους μηχανισμού δεν πρόκειται να γίνουν.
Για όλους αυτούς τους οργανισμούς και για δεκάδες ακόμη η λύση είναι αυτή της ΕΡΤ κλείσιμο και αντικατάσταση με άλλους εκ του μηδενός...
Αυτό θα γίνει στο τέλος, απλά το ερώτημα είναι αν θα γίνει μεθοδευμένα ή ανεξέλεγκτα.
Στην Ελλάδα δεν γίνονται σημαντικές για την χώρα και την οικονομία επενδύσεις και δεν θα γίνουν όσο το ελληνικό κράτος λειτουργεί όπως λειτουργεί. Με αυτή τη διαφθορά, αυτή τη γραφειοκρατία, αυτούς τους φόρους και αυτό το ασφαλιστικό σύστημα. Στην Ελλάδα όλο το πελατειακό σύστημα είναι έτσι δομημένο προκειμένου να συντηρούνται οι «κηφήνες» του δημοσίου.
Επενδύσεις όπως αυτή των Κινέζων στο λιμάνι, την Τραινοσέ ή τους ενεργειακούς αγωγούς είναι πολύ σημαντικές για την χώρα. Δεν πρόκειται όμως να συνεισφέρουν σημαντικά στην μείωση της ανεργίας και την έξοδο της χώρας από την κρίση χρεοκοπίας.
Υποθέστε πως τους επόμενους μήνες γίνουν άλλες 20 επενδύσεις του μεγέθους της Cosco στη χώρα μας, στα δίκτυα και τις μεταφορές. Ο αριθμός είναι φανταστικός και είναι απίθανα αισιόδοξος. Αυτές δεν θα δημιουργούσαν πάνω από 30-40.000 θέσεις εργασίας, όσες περίπου χάνουμε ως οικονομία σε ένα μήνα στον ιδιωτικό τομέα.
Το «κλειδί» δεν είναι να προσλάβουμε άλλο 1 εκατ. στο δημόσιο για να δημιουργήσουμε ζήτηση όπως υποστηρίζουν οι «κωφάλαλοι» οικονομολογούντες της αριστεράς, που προκειμένου να γευτούν την εξουσία δεν ορρωδούν πλέον προ ουδεμίας ανοησίας...
Το «κλειδί» είναι να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για επενδύσεις μικρές, μεσαίες και μεγάλες από Έλληνες και ξένους. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να σαρωθούν όλα τα εμπόδια, στα οποία κοινός παρανομαστής είναι το πελατειακό κράτος με το διεφθαρμένο και παράλυτο δημόσιο...
Οι ξένες επενδύσεις είναι ευλογία για ένα τόπο. Οι χώρες με υψηλές ξένες απευθείας επενδύσεις στην πραγματική οικονομία είναι μεταξύ αυτών που απολαμβάνουν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο.
Οι «γρόθοι» της κρατικοδίαιτης εγχώριας δημοσιογραφίας και διανόησης ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί (ή έστω παριστάνουν κατά κουτοπόνηρο τρόπο πως δεν έχουν αντιληφθεί) για ποιο λόγο στην Ιρλανδία ο βασικός μισθός ξεκινά από τα 1.300 ευρώ και στην Ελλάδα από τα 600.
Παλαιότερα η αριστερά πίστευε πως οι ξένες επενδύσεις αποτελούν στυγνή εκμετάλλευση του τοπικού εργατικού δυναμικού από το πολυεθνικό κεφάλαιο. Αυτή η αριστερά όμως έχει χρεοκοπήσει και έχει σχεδόν εξαφανιστεί από όλο το ανεπτυγμένο και αναπτυσσόμενο πλέον κόσμο.
Παντού συμβαίνει αυτό, εκτός Ελλάδας ή όπου ζει και βασιλεύει ένα είδος «τζουράσικ παρκ» της αριστεράς η οποία πορεύεται ακόμη με το προχειρογραμμένο (και εκτός τόπου και χρόνου και για την εποχή του) κομματικό εγχειρίδιο για την ελληνική βιομηχανία των Μπελογιάννη και Μπάτση.
Σήμερα οι εργαζόμενοι σε όλες τις χώρες, ιδίως τις αναπτυσσόμενες προτιμούν να εργάζονται σε πολυεθνικές γιατί οι συνθήκες και οι απολαβές σε αυτές είναι καλύτερες από πολλές τοπικές επιχειρήσεις, αλλά συνήθως και από τους κανόνες εργασίας που ρυθμίζει το
τοπικό θεσμικό πλαίσιο.
Παρ’ όλα αυτά, η αριστερή πολιτική αντιπαράθεση συνεχίζει να μιλά για τις ξένες πολυεθνικές με όρους όπως «σαλταδόροι», «πειρατές», «στυγνοί εκμεταλλευτές», με όρους δηλαδή βγαλμένους εντελώς από τα κιτάπια της τρίτης διεθνούς, όπως όταν το σταλινικό καθεστώς προπαγάνδιζε στους σοβιετικούς που λιμοκτονούσαν πόσο υποφέρουν οι εργαζόμενοι της Δύσης στα χέρια των εκμεταλλευτών καπιταλιστών.
Η προσέλκυση ξένων επενδύσεων όμως δεν είναι εύκολη υπόθεση γιατί υπάρχουν άλλες περίπου 190 χώρες που επιδιώκουν το ίδιο.
Στην Ελλάδα η εντύπωση που κυριαρχεί για το χρήμα, τις αμοιβές και την εργασία είναι παρόμοια με αυτή της άμωμου συλλήψεως. Ήτοι, μια μεγάλη μερίδα πιστεύει πως το μισθό, κυρίως στο δημόσιο, αλλά και τον ιδιωτικό τομέα τον φέρνει ο πελαργός κάθε τέλος του μήνα.
Στην Ελλάδα η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς είναι τόσο ολοκληρωτική που τόσο η κοινή γνώμη όσο και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του αδυνατεί να ξεχωρίσει πότε μια εξέλιξη είναι θετική ή αρνητική και για ποιον είναι.
Επενδύσεις όσο υπάρχουν οργανισμοί σαν τον ΟΑΕΕ και το ΙΚΑ που εισπράττουν εισφορές, σε γνώση όλων πως δεν είναι σε θέση να δώσουν συντάξεις δεν πρόκειται να γίνουν.
Επενδύσεις όσο οι εργαζόμενοι των κρατικών αστικών συγκοινωνιών σταματούν τις συγκοινωνίες για ώρες προκειμένου να συμμετάσχουν στη Γενική Συνέλευση δεν πρόκειται να γίνουν.
Επενδύσεις όσο οι υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών απεργούν για να αντισταθούν σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση του «σκωληκόβρωτου από τη διαφθορά φοροεισπρακτικού τους μηχανισμού δεν πρόκειται να γίνουν.
Για όλους αυτούς τους οργανισμούς και για δεκάδες ακόμη η λύση είναι αυτή της ΕΡΤ κλείσιμο και αντικατάσταση με άλλους εκ του μηδενός...
Αυτό θα γίνει στο τέλος, απλά το ερώτημα είναι αν θα γίνει μεθοδευμένα ή ανεξέλεγκτα.
Στην Ελλάδα δεν γίνονται σημαντικές για την χώρα και την οικονομία επενδύσεις και δεν θα γίνουν όσο το ελληνικό κράτος λειτουργεί όπως λειτουργεί. Με αυτή τη διαφθορά, αυτή τη γραφειοκρατία, αυτούς τους φόρους και αυτό το ασφαλιστικό σύστημα. Στην Ελλάδα όλο το πελατειακό σύστημα είναι έτσι δομημένο προκειμένου να συντηρούνται οι «κηφήνες» του δημοσίου.
Επενδύσεις όπως αυτή των Κινέζων στο λιμάνι, την Τραινοσέ ή τους ενεργειακούς αγωγούς είναι πολύ σημαντικές για την χώρα. Δεν πρόκειται όμως να συνεισφέρουν σημαντικά στην μείωση της ανεργίας και την έξοδο της χώρας από την κρίση χρεοκοπίας.
Υποθέστε πως τους επόμενους μήνες γίνουν άλλες 20 επενδύσεις του μεγέθους της Cosco στη χώρα μας, στα δίκτυα και τις μεταφορές. Ο αριθμός είναι φανταστικός και είναι απίθανα αισιόδοξος. Αυτές δεν θα δημιουργούσαν πάνω από 30-40.000 θέσεις εργασίας, όσες περίπου χάνουμε ως οικονομία σε ένα μήνα στον ιδιωτικό τομέα.
Το «κλειδί» δεν είναι να προσλάβουμε άλλο 1 εκατ. στο δημόσιο για να δημιουργήσουμε ζήτηση όπως υποστηρίζουν οι «κωφάλαλοι» οικονομολογούντες της αριστεράς, που προκειμένου να γευτούν την εξουσία δεν ορρωδούν πλέον προ ουδεμίας ανοησίας...
Το «κλειδί» είναι να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για επενδύσεις μικρές, μεσαίες και μεγάλες από Έλληνες και ξένους. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να σαρωθούν όλα τα εμπόδια, στα οποία κοινός παρανομαστής είναι το πελατειακό κράτος με το διεφθαρμένο και παράλυτο δημόσιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου