Περί της «Νέας Μεσογειακής Άνοιξης». Η νέα ουτοπία του Τσίπρα.

O αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αλέξης Τσίπρας, ευρισκόμενος στην Μαδρίτη, μίλησε για την φιλοδοξία του να ενώσει τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου κατά του ηγεμονικού Βορρά. Είναι αλήθεια, πως πολλοί, διακατεχόμενοι από όλων των ειδών τις ιδεολογίες, προβαίνουν σε σωστές διαπιστώσεις. Το πρόβλημα είναι, πως κατά κανόνα, οι προτεινόμενες λύσεις είτε ανεφάρμοστες είτε χειρότερες από εκείνες που επιδιώκουν να θεραπεύσουν.

Είπε ο κ. Τσίπρας στην ομιλία του κάποια ενδιαφέροντα πράγματα, τα οποία προσυπογράφουμε, με την υποσημείωση πως οι ίδιες διαπιστώσεις θα μπορούσε να ανήκουν σε αρχηγό οποιουδήποτε άλλου κόμματος:

«Αν δεν αλλάξουμε το ευρωπαϊκό σύστημα, είπε, δεν θα βγούμε από την κρίση. Μένει μόνο να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί καμιά χώρα και κανένας λαός μόνος του. Αν, όμως, ενώσουμε τις δυνάμεις μας, τότε αυτοί που σήμερα φαντάζουν ισχυροί και ανίκητοι θα είναι αυτοί που θα έχουν το μεγάλο δίλημμα για τις επιλογές που πρέπει να κάνουν.

Το μέλλον μας, λοιπόν, δεν είναι η υποταγή και η μοιρολατρία. Το μέλλον μας είναι ένα μεγάλο μέτωπο των λαών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αλλά και όλων των λαών της Ευρώπης απέναντι

στην ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού. Μια νέα μεσογειακή άνοιξη των λαών και των κινημάτων μπορεί να ανατρέψει τους σημερινούς συσχετισμούς στην Ευρώπη και να δώσει διέξοδο. Και αυτό το μέτωπο δεν είναι ουτοπία».

Όμως, παρόμοιο «μέτωπο λαών» που δεν το θεωρούσαν ουτοπία, είχαν και οι εμπνευστές της Ενωμένης Ευρώπης, για να αντιμετωπίσουν την καταδυνάστευση του νεοφιλελευθερισμού των Η.Π.Α. Το παρόν, αλλά και το μέλλον, αυτής της προσπάθειας είναι γνωστό. Που σημαίνει πως συνενώθηκαν ετερόκλητα στοιχεία, για να αντιμετωπίσουν έναν ομοιογενή -τότε- αντίπαλο.

Άλλωστε, γνωρίζουμε καλά πώς ιδρύθηκε, πώς διαμορφώθηκε και πώς κατέληξε η Αθηναϊκή Συμμαχία. Με τους Αθηναίους να λένε στους συμμάχους του Μήλιους, ότι ναι μεν είμαστε σύμμαχοι, αλλ’ επειδή είμαστε ισχυρότεροι, θα μας υπακούσετε. Δεν υπάκουσαν, και κατεσφάγησαν. Στις ανθρώπινες σχέσεις, τα επιχειρήματα περί ίσης μεταχείρισης συμμάχων -των μεσογειακών λαών, επί του προκειμένου- έχουν αξία όταν εκείνοι που τα επικαλούνται είναι περίπου ισοδύναμοι, αλλιώς, όπως έγραψε ο Θουκυδίδης, «ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι τού επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο τού το επιβάλλει η αδυναμία του».

Δυστυχώς, οι μεσογειακές χώρες -η περιφέρεια της Ε.Ε., όπως είπε ο κ. Τσίπρας- είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους και όχι συμπληρωματικές. Δήλωσε προχθές χαρούμενος ένας καλλιεργητής λαδιού στην Κρήτη, πως επειδή η κακοκαιρία έπληξε την Ιταλία και Ισπανία, το λάδι μας θα πουληθεί σε καλύτερες τιμές. Ο θάνατος του ενδεχόμενου συμμάχου, δίνει ζωή σε μας, και το αντίστροφο.

Πέραν βέβαια του γεγονότος, ότι η οικονομική κρίση που έπληξε τις μεσογειακές χώρες, δεν έχει μόνον μια ασθένεια για να υπάρχει και μια θεραπεία. Διαφορετικό είναι το αίτιο σε κάθε χώρα. Οπότε λείπει και το ενιαίο της αντιμετώπισης, άρα και ο ενιαίος αγώνας.

Ας προσπαθήσει βέβαια, ο κ Τσίπρας, και κάτι λίγο θετικό να υπάρξει αξίζει τον κόπο. Αλλά, αυτή η Ένωση, είναι ήδη θεσμοθετημένη. Όταν ο κ. Σαρκοζί έκανε λόγο για Μεσογειακή Ένωση, ο κ. Mahdi Darius Nazemroaya σε μελέτη του μας υπενθύμισε ότι υπάρχει «άτυπη» διακήρυξη της Μεσογειακής Ένωσης, από το 1995, με την Διακήρυξη της Βαρκελώνης, όπου η Ε.Ε. διαμόρφωσε μια συνθήκη αλληλεγγύης.

Τρεις ήσαν οι βασικοί δεδηλωμένοι στόχοι της Διακήρυξης για την ευρωμεσογειακή εταιρική αυτή σχέση:

(1) Ο ορισμός ενός κοινού χώρου ειρήνης και σταθερότητας μέσω της ενίσχυσης του πολιτικού διαλόγου και της ασφάλειας.
(2) Η κατασκευή μιας ζώνης κοινής ευημερίας μέσω οικονομικής και χρηματοδοτικής εταιρικής σχέσης και τη σταδιακή δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου, και
(3) Η προσέγγιση των λαών μέσω μιας κοινωνικής, πολιτιστικής και ανθρώπινης εταιρικής σχέσης με στόχο την ενθάρρυνση της κατανόησης μεταξύ των πολιτισμών που ανταλλάσσονται μεταξύ των κοινωνιών των πολιτών.

Κανείς όμως από τότε, δεν ασχολήθηκε μ’ αυτήν την Διακήρυξη, επειδή απλούστατα, όπως είπαμε πιο πάνω, εταιρική σχέση με εταίρους που δεν έχουν κοινά συμφέροντα και κοινούς στόχους, είναι πράγματι ουτοπία.

Ο Μακεδών