του Χρήστου Βρίκου*
Η πολυθρύλητη «Γενιά του Πολυτεχνείου», εξαργύρωσε τις μάχες της υπέρ της δημοκρατίας ανελισσόμενη στα υψηλότερα κλιμάκια της πολιτικής ζωής του τόπου. Οποιοδήποτε άλλο στοιχείο βιογραφικού, της ήταν περιττό. Το «ταμείο» των αγώνων αρκούσε για να μακροημερεύσει, απομυζώντας την αγαλλίαση του λαού για την επικράτηση της δημοκρατίας.
Μηδένα προ του τέλους μακάριζε, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι! Η γενιά του πολυτεχνείου, εξελίχθηκε σε μια γενιά από… ευέλικτους «πολυτεχνίτες», που πρωταγωνίστησαν στην εδραίωση όλων όσων ταλανίζουν σήμερα το δημόσιο βίο: γιγάντωσαν το λαϊκισμό, θεοποίησαν τον κρατισμό, εξέθρεψαν τον μικροκομματικό συνδικαλισμό, προέταξαν πρότυπα που παγκοσμίως αμφισβητήθηκαν και κατέρρευσαν.
Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου, εν κατακλείδι, «μπόλιασαν» στην ελληνική κοινωνία την αδιέξοδη νοοτροπία της δανεικής ευμάρειας, στο πλαίσιο της οποίας μάλιστα, κανείς δεν δικαιούνταν να προσάψει κάτι στους μεγάλους «δημοκράτες». Πώς το έλεγε ο συγχωρεμένος Βαγγέλης; «Δεν θα μας ρίξουν και για ένα κωλόσπιτο!»
Για να είμαστε δίκαιοι, πολλοί άλλοι ακολούθησαν την πεπατημένη που δημιουργήθηκε. Θαυμάζοντας το lifestyle του αγωνιστή που κυβερνά, πάτησαν σε νόμους που επέτρεπαν εύκολο πλουτισμό, έπαιξαν παιχνίδια ισορροπιών, ζητιάνεψαν διαπιστευτήρια προοδευτικότητας από αυτή την τάχα προοδευτική «Αριστερά», με τον ενδόμυχο φόβο, μην τυχόν τους πιάσει στο στόμα της, συμπεριφερόμενοι ενοχικά για το παρελθόν τους… Διοίκησαν όπως ακριβώς αυτοί που κατηγορούσαν και άφησαν τον πόλεμο των ιδεών στην τύχη του.
Έτσι, κάθε προσπάθεια αλλαγής, αντιμετωπίστηκε ως απειλή για τα κεκτημένα ετών της εργατιάς. Ακολουθούσε μια κατάληψη, μια συναυλία συμπαράστασης, μια απεργία για να μην αλλάξει τίποτα. Νόμος ήταν ότι επέβαλλαν οι εργατοπατέρες και όχι η ανάγκη για υγιή επιχειρηματικότητα και φιλελεύθερη στροφή στην οικονομία.
Έτσι φτάσαμε στο παρόν, χωρίς καν να καταλάβουν ορισμένοι τι μας έφερε εδώ. Και βλέπουμε τον «ριζοσπαστικό» Αλέξη που του βαράνε παλαμάκια οι Φωτόπουλοι. Οι εποχές μας ξεπέρασαν και η νέα γενιά ψάχνεται, προσπαθώντας να δει τι έγινε και ενώ πάλευε με στόχο να κατακτήσει τα πάντα έμεινε στον άσσο. Πολλοί μας κατηγορούσαν ότι είμαστε η γενιά που τα βρήκε όλα έτοιμα. Βρήκαμε πολλά ναι! Αλλά ανάμεσα σ` αυτά και τη σαπίλα που τα σάρωνε…
Η απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα ήταν ένα χαστούκι που τους περισσότερους μας πείσμωσε. Μας σπρώχνει να αναδείξουμε ό,τι πιο δημιουργικό διαθέτει αυτή η χώρα. Να προχωρήσουμε κοιτώντας μπροστά και παίρνοντας το παιχνίδι επάνω μας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αναλώνουμε χρόνο στη παρελθοντολογία.
Η ιστορία θα γράψει για τις ευθύνες του καθενός. Ας κάνουμε υπομονή μέχρι τότε. Κι ας φροντίσουμε, για τη δικιά μας γενιά να γράψει ότι σπάσαμε τα κατεστημένα και ορμήξαμε προς το μέλλον… Ότι ξεπεράσαμε αναχρονισμούς, διχασμούς, πόλωση και εμφυλιοπολεμική ρητορεία, ότι πετάξαμε έξω τα λαμόγια, ότι αφήσαμε στην άκρη την μιζέρια και την κατήφεια.
Ίσως έτσι, σώσουμε και το μήνυμα του Πολυτεχνείου, απαλλάσσοντας τη χώρα από εκείνους που το μετέτρεψαν σε τσαλακωμένο εισιτήριο για κάποια λίστα Λαγκάρντ…
* Ο Χρήστος Βρίκος είναι δικηγόρος, πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου