του Κώστα Στούπα
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Διαμαντόπουλος εκστομεί από το βήμα της βουλής την φράση που συνήθιζε να λέει ο Άρης Βελουχιώτης στους συντρόφους του όταν αναλάμβαναν επιχειρήσεις με υψηλό ρίσκο: «Ραντεβού στα γουναράδικα».
Η φράση αποδίδεται μεταφορικά στην «ευχή» που ανταλλάσσουν οι αλεπούδες όταν βγαίνουν για κυνήγι και η έννοια της έγκειται πως αν κάτι πάει στραβά θα βρεθούν να τα πουν γδαρμένες στον πάγκο του γουναρά...
Ο βουλευτής την εκστόμισε σαν απειλή προς τους αντιπάλους καθώς η νέα γενιά της αριστεράς σε αντιδιαστολή με τις παλιότερες νιώθει «αλλεργία» για τη μελέτη και την ακριβολογία, σε αντιδιαστολή με τις πομπώδεις εκφράσεις που αποπνέουν φανατισμό.
Εξάλλου πάντα ο φανατισμός αποτελούσε τον «φερετζέ» την άγνοιας...
Στο καπάκι το λόγο λαμβάνει η βουλευτής Καστοριάς της Νέας Δημοκρατίας κα Αντωνίου από το βήμα της Βουλής και επίσης παρεμβαίνει και καλεί το ΣΥΡΙΖΑ να αφήσει ήσυχους τους γουναράδες, οι οποίοι αφθονούν στην εκλογική της περιφέρειας, καθώς πλήττονται από την κρίση.
Προφανώς τη φράση του βουλευτού της αριστεράς, «ραντεβού στα γουναράδικα», την αντελήφθη ως κάποιο σύνθημα για διαμαρτυρία έξω από τις επιχειρήσεις της περιφέρειάς της. Όπερ, ό,τι του φανεί του Λολοστεφανή...
Αν οι βουλευτές της αριστεράς έχουν πρόβλημα με την ιστορία, οι της δεξιάς φαίνεται να έχουν πρόβλημα γενικώς... Αμφότεροι είναι τέκνα μιας εποχής «ευκολίας» η οποία άνθησε την περίοδο της ευημερίας με δανεικά και της πολιτικής και πολιτισμικής σύγχυσης που αυτή δημιούργησε.
Χαρακτηριστικό δείγμα της σύγχυσης αυτής της εποχής είναι πως ο ίδιος ο βουλευτής της αριστεράς, που είναι και υπάλληλος του ευρύτερου δημόσιου τομέα, είχε χαρακτηρίσει παλιότερα τον εαυτό του ως αντιεξουσιαστή. Δηλαδή, πολιτικό πρόσωπο που κινείται εναντίον της εξουσίας.
Αν το κράτος και το κοινοβούλιο αποτελούν το σκληρό πυρήνα της εξουσίας πως κάποιος μπορεί ταυτόχρονα να βιοπορίζεται και να μετέχει σε αμφότερα και να δηλώνει και αντιεξουσιαστής, μόνο αυτός και η συγκεχυμένη εποχή που διανύουμε μπορεί να το γνωρίζει...
Το επίπεδο πολιτικής και πνευματικής συνείδησης των δυο παραπάνω προσώπων δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά τον κανόνα του μέσου όρου του ελληνικού κοινοβουλίου και κατά συνέπεια δεν πρέπει να εκπλησσόμεθα γιατί έχουμε φτάσει εδώ που φτάσαμε και θα είναι θαύμα αν αποφύγουμε τα χειρότερα.
Άλλο χαρακτηριστικό δείγμα επιπέδου πολιτικής όσμωσης της εποχής μας είναι η πρόταση αρχηγού κόμματος του ελληνικού κοινοβουλίου, να εκδώσουμε ομόλογα με ρήτρα το κατοχικό δάνειο για να καλύψουμε τις ανάγκες δανειοδότησης του δημοσίου έκτος τρόικα.
Κάποιος δηλαδή θα βρεθεί να δανείσει τη χώρα μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες δισ. ευρώ με σκοπό να τα διεκδικήσει ο ίδιος με κέρδος από το γερμανικό δημόσιο, έναντι κάποιου κατοχικού δανείου η υπόσταση και το ύψος του οποίου είναι θέμα πολύπλοκο όπου εμπλέκονται διεθνή δικαστήρια και κυρίως η πολιτική ισχύς της χώρας, σε συνδυασμό με διεθνείς πολιτικούς συσχετισμούς.
Τουτέστιν, σενάρια για Μίκυ Μάους...
Όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς οικονομικά αντιλαμβάνεται πως κάποιος που διαχειρίζεται ξένα κεφάλαια και λογοδοτεί γι΄αυτά θα γελούσε στην πρόταση να αναλάβει ένα τέτοιο ρίσκο.
Όποιος καταλαβαίνει στοιχειωδώς πολιτικά αντιλαμβάνεται πως μόνο αν ήθελαν να εξοντώσουν τη Γερμανία οι λοιπές διεθνείς σημαντικές δυνάμεις, θα υποστήριζαν μια τέτοια εκδοχή. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει όμως καθώς όλες οι μεγάλες οικονομίες και χώρες έκτος από ανταγωνίστριες είναι και στενά αλληλεξαρτώμενες οικονομικά και πολιτικά. Βυθίζοντας ένα κρίκο της διεθνούς αλυσίδας θα βύθιζαν και τον εαυτό τους.
Δυστυχώς η χώρα βρίσκεται χωρίς πολιτική ηγεσία εν μέσω της μεγαλύτερης μεταπολεμικής θύελλας.
Η μοναδική συγκροτημένη πολιτική και κοινωνική δύναμη της χώρας είναι η πολιτική πελατεία ενός χρεοκοπημένου συστήματος η οποία προσπαθεί να διασώσει μερικά αδίκως κεκτημένα σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Αποτελεί ευτύχημα πως με αυτούς τους πολιτικούς έχουμε αποφύγει τα χειρότερα. Το σταθερό διεθνές περιβάλλον βοηθάει σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Οι εμφυλιοπολεμικές κραυγές εντός του κοινοβουλίου με την λεκτική αντιπαράθεση των δυο άκρων είναι ανησυχητική. Ακόμη περισσότερο ανησυχητικό είναι το ό,τι μιλάνε για εμφύλιο γενιές που δεν έχουν ζήσει πόλεμο. Άρα, γενιές που θα μπορούσαν εύκολα να ανοίξουν την πόρτα του φρενοκομείου.
Η λύση του ελληνικού προβλήματος βρίσκεται στην παραγωγική ανασύνταξη της χώρας, η οποία για να γίνει όμως χρειάζεται να σπάσουν πολλά αυγά. Η λύση θα φανεί στο ορίζοντα όταν οι Έλληνες αρχίσουν να διαλέγουν εκπροσώπους στο κοινοβούλιο που θα τους υπόσχονται πόνο και κόπο όχι τυχάρπαστους που τάζουν λαγούς με πετραχήλια...
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Διαμαντόπουλος εκστομεί από το βήμα της βουλής την φράση που συνήθιζε να λέει ο Άρης Βελουχιώτης στους συντρόφους του όταν αναλάμβαναν επιχειρήσεις με υψηλό ρίσκο: «Ραντεβού στα γουναράδικα».
Η φράση αποδίδεται μεταφορικά στην «ευχή» που ανταλλάσσουν οι αλεπούδες όταν βγαίνουν για κυνήγι και η έννοια της έγκειται πως αν κάτι πάει στραβά θα βρεθούν να τα πουν γδαρμένες στον πάγκο του γουναρά...
Ο βουλευτής την εκστόμισε σαν απειλή προς τους αντιπάλους καθώς η νέα γενιά της αριστεράς σε αντιδιαστολή με τις παλιότερες νιώθει «αλλεργία» για τη μελέτη και την ακριβολογία, σε αντιδιαστολή με τις πομπώδεις εκφράσεις που αποπνέουν φανατισμό.
Εξάλλου πάντα ο φανατισμός αποτελούσε τον «φερετζέ» την άγνοιας...
Στο καπάκι το λόγο λαμβάνει η βουλευτής Καστοριάς της Νέας Δημοκρατίας κα Αντωνίου από το βήμα της Βουλής και επίσης παρεμβαίνει και καλεί το ΣΥΡΙΖΑ να αφήσει ήσυχους τους γουναράδες, οι οποίοι αφθονούν στην εκλογική της περιφέρειας, καθώς πλήττονται από την κρίση.
Προφανώς τη φράση του βουλευτού της αριστεράς, «ραντεβού στα γουναράδικα», την αντελήφθη ως κάποιο σύνθημα για διαμαρτυρία έξω από τις επιχειρήσεις της περιφέρειάς της. Όπερ, ό,τι του φανεί του Λολοστεφανή...
Αν οι βουλευτές της αριστεράς έχουν πρόβλημα με την ιστορία, οι της δεξιάς φαίνεται να έχουν πρόβλημα γενικώς... Αμφότεροι είναι τέκνα μιας εποχής «ευκολίας» η οποία άνθησε την περίοδο της ευημερίας με δανεικά και της πολιτικής και πολιτισμικής σύγχυσης που αυτή δημιούργησε.
Χαρακτηριστικό δείγμα της σύγχυσης αυτής της εποχής είναι πως ο ίδιος ο βουλευτής της αριστεράς, που είναι και υπάλληλος του ευρύτερου δημόσιου τομέα, είχε χαρακτηρίσει παλιότερα τον εαυτό του ως αντιεξουσιαστή. Δηλαδή, πολιτικό πρόσωπο που κινείται εναντίον της εξουσίας.
Αν το κράτος και το κοινοβούλιο αποτελούν το σκληρό πυρήνα της εξουσίας πως κάποιος μπορεί ταυτόχρονα να βιοπορίζεται και να μετέχει σε αμφότερα και να δηλώνει και αντιεξουσιαστής, μόνο αυτός και η συγκεχυμένη εποχή που διανύουμε μπορεί να το γνωρίζει...
Το επίπεδο πολιτικής και πνευματικής συνείδησης των δυο παραπάνω προσώπων δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά τον κανόνα του μέσου όρου του ελληνικού κοινοβουλίου και κατά συνέπεια δεν πρέπει να εκπλησσόμεθα γιατί έχουμε φτάσει εδώ που φτάσαμε και θα είναι θαύμα αν αποφύγουμε τα χειρότερα.
Άλλο χαρακτηριστικό δείγμα επιπέδου πολιτικής όσμωσης της εποχής μας είναι η πρόταση αρχηγού κόμματος του ελληνικού κοινοβουλίου, να εκδώσουμε ομόλογα με ρήτρα το κατοχικό δάνειο για να καλύψουμε τις ανάγκες δανειοδότησης του δημοσίου έκτος τρόικα.
Κάποιος δηλαδή θα βρεθεί να δανείσει τη χώρα μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες δισ. ευρώ με σκοπό να τα διεκδικήσει ο ίδιος με κέρδος από το γερμανικό δημόσιο, έναντι κάποιου κατοχικού δανείου η υπόσταση και το ύψος του οποίου είναι θέμα πολύπλοκο όπου εμπλέκονται διεθνή δικαστήρια και κυρίως η πολιτική ισχύς της χώρας, σε συνδυασμό με διεθνείς πολιτικούς συσχετισμούς.
Τουτέστιν, σενάρια για Μίκυ Μάους...
Όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς οικονομικά αντιλαμβάνεται πως κάποιος που διαχειρίζεται ξένα κεφάλαια και λογοδοτεί γι΄αυτά θα γελούσε στην πρόταση να αναλάβει ένα τέτοιο ρίσκο.
Όποιος καταλαβαίνει στοιχειωδώς πολιτικά αντιλαμβάνεται πως μόνο αν ήθελαν να εξοντώσουν τη Γερμανία οι λοιπές διεθνείς σημαντικές δυνάμεις, θα υποστήριζαν μια τέτοια εκδοχή. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει όμως καθώς όλες οι μεγάλες οικονομίες και χώρες έκτος από ανταγωνίστριες είναι και στενά αλληλεξαρτώμενες οικονομικά και πολιτικά. Βυθίζοντας ένα κρίκο της διεθνούς αλυσίδας θα βύθιζαν και τον εαυτό τους.
Δυστυχώς η χώρα βρίσκεται χωρίς πολιτική ηγεσία εν μέσω της μεγαλύτερης μεταπολεμικής θύελλας.
Η μοναδική συγκροτημένη πολιτική και κοινωνική δύναμη της χώρας είναι η πολιτική πελατεία ενός χρεοκοπημένου συστήματος η οποία προσπαθεί να διασώσει μερικά αδίκως κεκτημένα σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Αποτελεί ευτύχημα πως με αυτούς τους πολιτικούς έχουμε αποφύγει τα χειρότερα. Το σταθερό διεθνές περιβάλλον βοηθάει σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Οι εμφυλιοπολεμικές κραυγές εντός του κοινοβουλίου με την λεκτική αντιπαράθεση των δυο άκρων είναι ανησυχητική. Ακόμη περισσότερο ανησυχητικό είναι το ό,τι μιλάνε για εμφύλιο γενιές που δεν έχουν ζήσει πόλεμο. Άρα, γενιές που θα μπορούσαν εύκολα να ανοίξουν την πόρτα του φρενοκομείου.
Η λύση του ελληνικού προβλήματος βρίσκεται στην παραγωγική ανασύνταξη της χώρας, η οποία για να γίνει όμως χρειάζεται να σπάσουν πολλά αυγά. Η λύση θα φανεί στο ορίζοντα όταν οι Έλληνες αρχίσουν να διαλέγουν εκπροσώπους στο κοινοβούλιο που θα τους υπόσχονται πόνο και κόπο όχι τυχάρπαστους που τάζουν λαγούς με πετραχήλια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου