του Κώστα Παπασταύρου, cpapastavros@cytanet.com.cy
ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ πλεονασμό ολκής εάν κανείς επιχειρούσε να αναφέρει κάποιες από τις βασικές προϋποθέσεις προς αντιμετώπιση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης της χώρας, ειδικά όταν ο γράφων δεν είναι οικονομολόγος. Βέβαια, θα ρωτούσε κανείς, όλοι αυτοί οι κυβερνώντες το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα οικονομικά του τόπου, απόφοιτοι κορυφαίων παγκοσμίως πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, τι φώτα έδωσαν, ή καλύτερα πού έχουν οδηγήσει τη χώρα; Στην πιάτσα του λιμανιού η έκφραση «και γ… τα πτυχία τους» λίγο θα τους έπεφτε! Γιατί, από τη στιγμή που κυβερνούσε η πλεονεξία και η αλαζονεία, το φάτε να φάμε και το πολιτικοκομματικό αλισβερίσι, τα όποια πτυχία του Χάρβαρτ και Κέιμπριζ, Λονδίνου και Νέας Υόρκης ήταν μετα συγχωρήσεως… κωλόχαρτα! Το τραγικό όμως της υπόθεσης είναι ότι αυτό ισχύει ακόμη, αφού οι πλιατσικολόγοι τραπεζίτες, συνεπικουρούμενοι από τους κομματάρχες πατρώνους τους, θεωρητικολογούν καθημερινά στα ραδιόφωνα περί μοντέλων…. Κι όμως, μη οικονομολόγοι όντες, αποτολμούμε να αποδεχτούμε πως η προοπτική διεξόδου από την κρίση συνοψίζεται στη φράση «συνδυασμός μεταρρυθμίσεων και ανάπτυξης». Για μεν τις μεταρρυθμίσεις
προαπαιτείται όχι μόνο βαθιά γνώση της σύγχρονης πρακτικής οικονομικής σκέψης, αλλά προπαντός μεγάλα «κάστανα» για να συγκρουστείς με τα κατεστημένα και τα δήθεν «κεκτημένα» των συνδικάτων του ευρύτερου κρατικού τομέα. Για δε την ανάπτυξη χρειάζεται όχι μόνο όραμα προς τα πού θα στραφεί επιτέλους ο τόπος, αλλά και το πρωτογενές πλεόνασμα για να χρηματοδοτήσει την αναπτυξιακή πορεία. Σε αυτή λοιπόν τη σκηνή του κινηματογραφικού «Catch 22» βάλτε και τις ανάγκες για την κοινωνική συνοχή και, βέβαια, την προστασία του περιβάλλοντος... Εν τω μεταξύ, το άλφα και το ωμέγα για τέτοιου είδους μεταρρυθμιστικές προσπάθειες -ειδικά σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης-, απαραίτητη είναι η κοινωνική συμπαράταξη και ψυχική ενότητα του λαού, η οποία διασφαλίζεται μόνο όταν, αν μη τι άλλο, αυτός δει να τιμωρούνται οι κλέφτες του κόπου και ιδρώτα του. Κατά πόσον την έχουμε αυτή τη βασική προϋπόθεση ή όχι ρωτήστε τους… οικονομολόγους μας. Εδώ, ενδεικτικά και μόνο, αναφέρεται ότι περί τους 40 ντιβέλοπερς (προγραμματιστές) δανείστηκαν 2-3 δισεκατομμύρια χωρίς ουσιώδεις εξασφαλίσεις - αυτά δηλαδή που ο λαός λέει «δανεικά και αγύριστα». Και δεν τρέχει τίποτα. Και μετά σου λένε για ομοψυχία και ενότητα, τη στιγμή που στοιχειώδης εμπιστοσύνη στο σύστημα εξουσίας από το λαό δεν υπάρχει! Βρε, άντε μην πούμε τίποτα περισσότερο…
ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ πλεονασμό ολκής εάν κανείς επιχειρούσε να αναφέρει κάποιες από τις βασικές προϋποθέσεις προς αντιμετώπιση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης της χώρας, ειδικά όταν ο γράφων δεν είναι οικονομολόγος. Βέβαια, θα ρωτούσε κανείς, όλοι αυτοί οι κυβερνώντες το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα οικονομικά του τόπου, απόφοιτοι κορυφαίων παγκοσμίως πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, τι φώτα έδωσαν, ή καλύτερα πού έχουν οδηγήσει τη χώρα; Στην πιάτσα του λιμανιού η έκφραση «και γ… τα πτυχία τους» λίγο θα τους έπεφτε! Γιατί, από τη στιγμή που κυβερνούσε η πλεονεξία και η αλαζονεία, το φάτε να φάμε και το πολιτικοκομματικό αλισβερίσι, τα όποια πτυχία του Χάρβαρτ και Κέιμπριζ, Λονδίνου και Νέας Υόρκης ήταν μετα συγχωρήσεως… κωλόχαρτα! Το τραγικό όμως της υπόθεσης είναι ότι αυτό ισχύει ακόμη, αφού οι πλιατσικολόγοι τραπεζίτες, συνεπικουρούμενοι από τους κομματάρχες πατρώνους τους, θεωρητικολογούν καθημερινά στα ραδιόφωνα περί μοντέλων…. Κι όμως, μη οικονομολόγοι όντες, αποτολμούμε να αποδεχτούμε πως η προοπτική διεξόδου από την κρίση συνοψίζεται στη φράση «συνδυασμός μεταρρυθμίσεων και ανάπτυξης». Για μεν τις μεταρρυθμίσεις
προαπαιτείται όχι μόνο βαθιά γνώση της σύγχρονης πρακτικής οικονομικής σκέψης, αλλά προπαντός μεγάλα «κάστανα» για να συγκρουστείς με τα κατεστημένα και τα δήθεν «κεκτημένα» των συνδικάτων του ευρύτερου κρατικού τομέα. Για δε την ανάπτυξη χρειάζεται όχι μόνο όραμα προς τα πού θα στραφεί επιτέλους ο τόπος, αλλά και το πρωτογενές πλεόνασμα για να χρηματοδοτήσει την αναπτυξιακή πορεία. Σε αυτή λοιπόν τη σκηνή του κινηματογραφικού «Catch 22» βάλτε και τις ανάγκες για την κοινωνική συνοχή και, βέβαια, την προστασία του περιβάλλοντος... Εν τω μεταξύ, το άλφα και το ωμέγα για τέτοιου είδους μεταρρυθμιστικές προσπάθειες -ειδικά σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κρίσης-, απαραίτητη είναι η κοινωνική συμπαράταξη και ψυχική ενότητα του λαού, η οποία διασφαλίζεται μόνο όταν, αν μη τι άλλο, αυτός δει να τιμωρούνται οι κλέφτες του κόπου και ιδρώτα του. Κατά πόσον την έχουμε αυτή τη βασική προϋπόθεση ή όχι ρωτήστε τους… οικονομολόγους μας. Εδώ, ενδεικτικά και μόνο, αναφέρεται ότι περί τους 40 ντιβέλοπερς (προγραμματιστές) δανείστηκαν 2-3 δισεκατομμύρια χωρίς ουσιώδεις εξασφαλίσεις - αυτά δηλαδή που ο λαός λέει «δανεικά και αγύριστα». Και δεν τρέχει τίποτα. Και μετά σου λένε για ομοψυχία και ενότητα, τη στιγμή που στοιχειώδης εμπιστοσύνη στο σύστημα εξουσίας από το λαό δεν υπάρχει! Βρε, άντε μην πούμε τίποτα περισσότερο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου