Το μόνο που θέλω να σχολιάσω στην παρακάτω ανάρτηση με κείμενο του Γιάννη Σπανού σχετικά με τις προ και μετά την απελευθέρωση εξελίξεις στην Κύπρο είναι αυτό που αναφέρει για την ΔΕΞΙΑ, αποκλείοντας έτσι τον αγροτικό και μεσοαστικό λαό που διεξήγαγε με τη συμπαράσταση της Εκκλησίας τον απελευθερωτικό αγώνα από την ΔΕΞΙΑ ΠΑΡΑΤΑΞΗ κατατάσσοντάς τους (μάλλον) στο Κέντρο. Δικαίωμα του καθενός να εκθέτει και να υπερασπίζεται τις απόψεις του. Διαβάστε το διαφωτιστικό κείμενο του Γ. Σ. Οδυσσεύς Πάτσης
Από τη δεκαετία του ’50 και στην έκτοτε συνέχεια του πολιτικού χρόνου, η πατρίδα μας αποτελεί κραυγαλέο φαινόμενο πολιτικών αντινομιών και ηχηρών αντιφάσεων των πολιτικών προσώπων και των κομμάτων. Στην πολιτική ιστορία των προηγμένων χωρών, η Κύπρος συνιστά σπάνιο δείγμα αντιθέσεων στους ίδιους ιδεολογικούς κύκλους, όπου οι συγκρούσεις εξουδετερώνουν τους αρχικούς στόχους και τορπιλίζουν τους διακηρυγμένους κοινούς και ατομικούς σκοπούς. Και είναι στιγματική η ανατρεπτική ανακολουθία που άρχισε από την αλλοίωση του εύορκου σκοπού του απελευθερωτικού αγώνα της 22ας Αυγούστου 1954, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος υπαγόρευε τον όρκο της Ενώσεως στη Φανερωμένη και ο γονυκλινής λαός τον επαναλάμβανε, σαν απόηχο της λαϊκής θέλησης του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του Ιανουαρίου του 1950.
Η αξίωση της Ενώσεως με την Ελλάδα έγινε επιθυμία αυτοδιαθέσεως και εν συνεχεία η αυτοδιάθεση υποβαθμίστηκε σε ανεξαρτησία το 1957, μετά τη συνάντησή του Μακάριου με την Μπάρμπαρα Κασλ στην Αθήνα 17 Σεπτ.( Δήλωση Κασλ 23 Σεπτεμβρίου. Άφιξη Σπάακ, Γ.Γ. ΝΑΤΟ την ιδία μέρα. Επιστολή Μακαρίου προς Διγενή 28 Σεπτ. Απάντηση την επομένη 29 Σεπτ. « Ποίος εξ ημών των ηγετών είναι άξιος να επιζήσει μιας τοιαύτης ατιμίας»… Βλπ. αλληλογραφία από 23 Σεπτ. μέχρι 30 Οκτωβρίου. Δήλωση Μακαρίου 21 Νοεμβρίου: «με ενεθάρρυνε το Στέητ Ντηπάρτμεντ» και στις 23
Νοεμβρίου ότι τον ενεθάρρυναν Αμερικανικοί κύκλοι και όχι η κυβέρνηση των ΗΠΑ).
Επρόκειτο περί ανατρεπτικής αλλαγής, που προέκυπτε ως αποτέλεσμα αθέτησης της επανειλημμένης διαβεβαίωσης, ότι πριν από κάθε βασική επιλογή στο εθνικό θέμα, την τελική απόφαση θα ελάμβανε ο λαός. Το ίδιο επανελήφθη και τον Φεβρουάριο του 1959, όταν ο Μακάριος υπέγραφε τη συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου εν αγνοία του λαού, που υπήρξε η απαρχή της πορείας προς τον κυκλώνα των συμφορών που διαδέχονταν η μια την άλλη, μέχρι την πανωλεθρία της παρατεταμένης Β΄ τουρκοκρατίας. Κατά τραγική επανάληψη η 19η Φεβρουαρίου 1959 θύμιζε την προειδοποίηση του Μελησίππου προς Αθηναίους το 431 π. Χ. : «Ήδε η ημέρα τοις Έλλησι νέων μεγάλων κακών άρξει». Ακολούθησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος που παρατάθηκε 27 χρόνια μέχρι την καταστροφή.
Και ενώ αδιαμαρτύρητα η δημοκρατία «μετεξελισσόταν»(!) σε απόλυτη προσωπική ηγεμονία του Μακαρίου, η δραματική αλληλουχία των πολιτικών γεγονότων και των περιπετειών επιβεβαιώνει την πρόβλεψη στη Βουλή των Ελλήνων το 1959, (Συνομιλία με Σπ.Μαρκεζίνη, οπτικογραφημένη, ΣΙΜΑΕ), για όσα δεινά ακολούθησαν, όπως ο διαμελισμός της Λευκωσίας, η ανατροπή εσωτερικών συμφωνιών, η υποτίμηση από τους εύφρονες του επερχομένου πραξικοπήματος των «αφρόνων», η προδοσία και η παράδοση στους Τούρκους, η ολέθρια πολιτική τακτική με εγκατάλειψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του βοώντος γεγονότος της κατοχής και ο μηρυκασμός περί «παρακαταθηκών», παρ’ όλον ότι συνιστούσαν μοιραία προσωπικά λάθη.
Και ναι μεν θα επισημανθούν οι διολισθήσεις όταν χρειαστεί, αλλά οι αντινομίες επεκτείνονται. Η Δεξιά, στην οποία εσφαλμένως αποδίδεται η διεξαγωγή του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, διότι τον αγώνα διεξήγαγε ο αγροτικός και μεσοαστικός λαός με τη συμπαράσταση της Εκκλησίας, στο Λάγκαστερ Χάουζ συμφώνησε με τη Ζυρίχη, άσχετα αν εντός μηνός και «κατόπιν εορτής» αντιτάχθηκε στη συμφωνία και αντιπολιτεύτηκε τον Μακάριο, συνεργαζόμενη με το ΑΚΕΛ στις πρώτες προεδρικές εκλογές. Και υποδηλούσε κραυγαλέα αντίφαση το θνησιγενές εκλογικό μέτωπο Δημοκρατικής Ένωσης- ΑΚΕΛ, με κοινό υποψήφιο τον Ιωάννη Κληρίδη, μέτωπο που διελύθη την επομένη της αποτυχίας ( 67% έναντι 33%). (Στη συμφωνία αντιτάχθηκαν τον Φεβρουάριο οι 5 αντιπρόσωποι του ΑΚΕΛ, ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος και ο Γλαύκος Χρίστης, αλλά μετά την ανακήρυξη της «ανεξαρτησίας», πλην του τελευταίου συντάχθηκαν με τον πρόεδρο Μακάριο και την Ζυρίχη). Το ίδιο σύμπτωμα και από αγωνιστές της ΕΟΚΑ, που συνεργάστηκαν, ενώ όσοι αντιπολιτεύτηκαν διώχθηκαν!
Αντινομία και η επιχείρηση στελεχών του ΑΚΕΛ και της κεφαλαιοκρατικής Δεξιάς, να πεισθεί ο Μακάριος να επιδιώξει άρση της Παθητικής Αντίστασης που έκοψε τα πόδια της αγγλοκρατίας και διακοπή του απελευθερωτικού αγώνα της συντριπτικής πλειοψηφίας του Κυπριακού Ελληνισμού.
Παράλληλα, σε ηχηρές ιδεολογικές αντινομίες περιέπεσε η τότε ηγεσία του ΑΚΕΛ. Αρνήθηκε ή έστω παρέκαμψε στοιχειώδεις υπαγορεύσεις του Λένιν όπως διατυπώνονται στα «Στοιχειώδη Έργα» τ.Α, σελ. 577, αγγλική έκδ., « Αν η μπουρζουαζία του καταπιεζόμενου έθνους αγωνίζεται ενάντια στο κυρίαρχο έθνος, είμαστε πάντα, σε κάθε περίπτωση και πιο αποφασιστικά από οποιοδήποτε άλλο υπέρ».
Στο ίδιο έργο, σελ. 456, ο Λένιν αντικρούει τον Πλεχάνωφ, μετά την ανεπιτυχή εξέγερση της Μόσχας: «Κανένα επιχείρημα δεν θα μπορούσε να ‘ταν πιο μυωπικό», ότι δηλαδή «δεν έπρεπε να πάρουμε τα όπλα» το οποίο αρπάζουν όλοι οι οππορτουνιστές»…
Εξ άλλου, ο Λένιν, αναφερόμενος στο απελευθερωτικό κίνημα των Ιρλανδών του 1916, « Εκλεκτά Έργα», τ. Ε΄, σελ. 306, αγγλ. Εκδ., τονίζει πως μόνο με τέτοια επαναστατικά κινήματα, μη ολοκληρωμένα, σποραδικά κι επομένως ανεπιτυχή, θα μπορούσαν οι μάζες ν’ αποκτήσουν πείρα και γνώση και να ενισχυθούν». Περαιτέρω βλπ.: «Η Ακελική ηγεσία και ο ένοπλος αγώνας», Μαρξιστική Κριτική, Δημόκριτου, β΄έκδ. Κύπρος, 1982. Και Ι.Β.Στάλιν: « Ο Μαρξισμός και το εθνικό και αποικιακό ζήτημα»: «Το κομμουνιστικό κόμμα μπορεί και πρέπει να μπει σε ανοικτή συμμαχία με την επαναστατική πτέρυγα της μπουρζουαζίας… στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό».
Εδώ ας επιτραπεί η παρατήρηση που, βέβαια, δεν είναι καταληκτική: Και ο μειλίχιος Πλουτής Σέρβας, κατ’ εξοχήν διανοούμενος και ευφυής διαλεκτικός, εκπαραθυρωθείς Γ.Γ του ΑΚΕΛ, είχε διαφορετικές απόψεις. (Γ.Σπανός- Πλουτής Σέρβας, ιστοσελίδα ΛΗΚΥΘΟΣ). Αλλά διατύπωνε τις θέσεις του με πραότητα και προέτασσε τα επιχειρήματά του καλοπροαίρετα, αποφεύγοντας την ανατρεπτική αντίφαση με τις πεποιθήσεις του. Αντίθετη ήταν η τακτική της διαδοχής Εζεκία Παπαϊωάννου, που εφάρμοζε την τραχεία μαχητική διαλεκτική, επισωρεύοντας αντινομίες και υποβάλλοντας εμπάθειες που επηρέαζαν την πολιτική ζωή στη δύσμοιρη πατρίδα μας.
Από τη δεκαετία του ’50 και στην έκτοτε συνέχεια του πολιτικού χρόνου, η πατρίδα μας αποτελεί κραυγαλέο φαινόμενο πολιτικών αντινομιών και ηχηρών αντιφάσεων των πολιτικών προσώπων και των κομμάτων. Στην πολιτική ιστορία των προηγμένων χωρών, η Κύπρος συνιστά σπάνιο δείγμα αντιθέσεων στους ίδιους ιδεολογικούς κύκλους, όπου οι συγκρούσεις εξουδετερώνουν τους αρχικούς στόχους και τορπιλίζουν τους διακηρυγμένους κοινούς και ατομικούς σκοπούς. Και είναι στιγματική η ανατρεπτική ανακολουθία που άρχισε από την αλλοίωση του εύορκου σκοπού του απελευθερωτικού αγώνα της 22ας Αυγούστου 1954, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος υπαγόρευε τον όρκο της Ενώσεως στη Φανερωμένη και ο γονυκλινής λαός τον επαναλάμβανε, σαν απόηχο της λαϊκής θέλησης του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του Ιανουαρίου του 1950.
Η αξίωση της Ενώσεως με την Ελλάδα έγινε επιθυμία αυτοδιαθέσεως και εν συνεχεία η αυτοδιάθεση υποβαθμίστηκε σε ανεξαρτησία το 1957, μετά τη συνάντησή του Μακάριου με την Μπάρμπαρα Κασλ στην Αθήνα 17 Σεπτ.( Δήλωση Κασλ 23 Σεπτεμβρίου. Άφιξη Σπάακ, Γ.Γ. ΝΑΤΟ την ιδία μέρα. Επιστολή Μακαρίου προς Διγενή 28 Σεπτ. Απάντηση την επομένη 29 Σεπτ. « Ποίος εξ ημών των ηγετών είναι άξιος να επιζήσει μιας τοιαύτης ατιμίας»… Βλπ. αλληλογραφία από 23 Σεπτ. μέχρι 30 Οκτωβρίου. Δήλωση Μακαρίου 21 Νοεμβρίου: «με ενεθάρρυνε το Στέητ Ντηπάρτμεντ» και στις 23
Νοεμβρίου ότι τον ενεθάρρυναν Αμερικανικοί κύκλοι και όχι η κυβέρνηση των ΗΠΑ).
Επρόκειτο περί ανατρεπτικής αλλαγής, που προέκυπτε ως αποτέλεσμα αθέτησης της επανειλημμένης διαβεβαίωσης, ότι πριν από κάθε βασική επιλογή στο εθνικό θέμα, την τελική απόφαση θα ελάμβανε ο λαός. Το ίδιο επανελήφθη και τον Φεβρουάριο του 1959, όταν ο Μακάριος υπέγραφε τη συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου εν αγνοία του λαού, που υπήρξε η απαρχή της πορείας προς τον κυκλώνα των συμφορών που διαδέχονταν η μια την άλλη, μέχρι την πανωλεθρία της παρατεταμένης Β΄ τουρκοκρατίας. Κατά τραγική επανάληψη η 19η Φεβρουαρίου 1959 θύμιζε την προειδοποίηση του Μελησίππου προς Αθηναίους το 431 π. Χ. : «Ήδε η ημέρα τοις Έλλησι νέων μεγάλων κακών άρξει». Ακολούθησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος που παρατάθηκε 27 χρόνια μέχρι την καταστροφή.
Και ενώ αδιαμαρτύρητα η δημοκρατία «μετεξελισσόταν»(!) σε απόλυτη προσωπική ηγεμονία του Μακαρίου, η δραματική αλληλουχία των πολιτικών γεγονότων και των περιπετειών επιβεβαιώνει την πρόβλεψη στη Βουλή των Ελλήνων το 1959, (Συνομιλία με Σπ.Μαρκεζίνη, οπτικογραφημένη, ΣΙΜΑΕ), για όσα δεινά ακολούθησαν, όπως ο διαμελισμός της Λευκωσίας, η ανατροπή εσωτερικών συμφωνιών, η υποτίμηση από τους εύφρονες του επερχομένου πραξικοπήματος των «αφρόνων», η προδοσία και η παράδοση στους Τούρκους, η ολέθρια πολιτική τακτική με εγκατάλειψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του βοώντος γεγονότος της κατοχής και ο μηρυκασμός περί «παρακαταθηκών», παρ’ όλον ότι συνιστούσαν μοιραία προσωπικά λάθη.
Και ναι μεν θα επισημανθούν οι διολισθήσεις όταν χρειαστεί, αλλά οι αντινομίες επεκτείνονται. Η Δεξιά, στην οποία εσφαλμένως αποδίδεται η διεξαγωγή του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, διότι τον αγώνα διεξήγαγε ο αγροτικός και μεσοαστικός λαός με τη συμπαράσταση της Εκκλησίας, στο Λάγκαστερ Χάουζ συμφώνησε με τη Ζυρίχη, άσχετα αν εντός μηνός και «κατόπιν εορτής» αντιτάχθηκε στη συμφωνία και αντιπολιτεύτηκε τον Μακάριο, συνεργαζόμενη με το ΑΚΕΛ στις πρώτες προεδρικές εκλογές. Και υποδηλούσε κραυγαλέα αντίφαση το θνησιγενές εκλογικό μέτωπο Δημοκρατικής Ένωσης- ΑΚΕΛ, με κοινό υποψήφιο τον Ιωάννη Κληρίδη, μέτωπο που διελύθη την επομένη της αποτυχίας ( 67% έναντι 33%). (Στη συμφωνία αντιτάχθηκαν τον Φεβρουάριο οι 5 αντιπρόσωποι του ΑΚΕΛ, ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος και ο Γλαύκος Χρίστης, αλλά μετά την ανακήρυξη της «ανεξαρτησίας», πλην του τελευταίου συντάχθηκαν με τον πρόεδρο Μακάριο και την Ζυρίχη). Το ίδιο σύμπτωμα και από αγωνιστές της ΕΟΚΑ, που συνεργάστηκαν, ενώ όσοι αντιπολιτεύτηκαν διώχθηκαν!
Αντινομία και η επιχείρηση στελεχών του ΑΚΕΛ και της κεφαλαιοκρατικής Δεξιάς, να πεισθεί ο Μακάριος να επιδιώξει άρση της Παθητικής Αντίστασης που έκοψε τα πόδια της αγγλοκρατίας και διακοπή του απελευθερωτικού αγώνα της συντριπτικής πλειοψηφίας του Κυπριακού Ελληνισμού.
Παράλληλα, σε ηχηρές ιδεολογικές αντινομίες περιέπεσε η τότε ηγεσία του ΑΚΕΛ. Αρνήθηκε ή έστω παρέκαμψε στοιχειώδεις υπαγορεύσεις του Λένιν όπως διατυπώνονται στα «Στοιχειώδη Έργα» τ.Α, σελ. 577, αγγλική έκδ., « Αν η μπουρζουαζία του καταπιεζόμενου έθνους αγωνίζεται ενάντια στο κυρίαρχο έθνος, είμαστε πάντα, σε κάθε περίπτωση και πιο αποφασιστικά από οποιοδήποτε άλλο υπέρ».
Στο ίδιο έργο, σελ. 456, ο Λένιν αντικρούει τον Πλεχάνωφ, μετά την ανεπιτυχή εξέγερση της Μόσχας: «Κανένα επιχείρημα δεν θα μπορούσε να ‘ταν πιο μυωπικό», ότι δηλαδή «δεν έπρεπε να πάρουμε τα όπλα» το οποίο αρπάζουν όλοι οι οππορτουνιστές»…
Εξ άλλου, ο Λένιν, αναφερόμενος στο απελευθερωτικό κίνημα των Ιρλανδών του 1916, « Εκλεκτά Έργα», τ. Ε΄, σελ. 306, αγγλ. Εκδ., τονίζει πως μόνο με τέτοια επαναστατικά κινήματα, μη ολοκληρωμένα, σποραδικά κι επομένως ανεπιτυχή, θα μπορούσαν οι μάζες ν’ αποκτήσουν πείρα και γνώση και να ενισχυθούν». Περαιτέρω βλπ.: «Η Ακελική ηγεσία και ο ένοπλος αγώνας», Μαρξιστική Κριτική, Δημόκριτου, β΄έκδ. Κύπρος, 1982. Και Ι.Β.Στάλιν: « Ο Μαρξισμός και το εθνικό και αποικιακό ζήτημα»: «Το κομμουνιστικό κόμμα μπορεί και πρέπει να μπει σε ανοικτή συμμαχία με την επαναστατική πτέρυγα της μπουρζουαζίας… στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό».
Εδώ ας επιτραπεί η παρατήρηση που, βέβαια, δεν είναι καταληκτική: Και ο μειλίχιος Πλουτής Σέρβας, κατ’ εξοχήν διανοούμενος και ευφυής διαλεκτικός, εκπαραθυρωθείς Γ.Γ του ΑΚΕΛ, είχε διαφορετικές απόψεις. (Γ.Σπανός- Πλουτής Σέρβας, ιστοσελίδα ΛΗΚΥΘΟΣ). Αλλά διατύπωνε τις θέσεις του με πραότητα και προέτασσε τα επιχειρήματά του καλοπροαίρετα, αποφεύγοντας την ανατρεπτική αντίφαση με τις πεποιθήσεις του. Αντίθετη ήταν η τακτική της διαδοχής Εζεκία Παπαϊωάννου, που εφάρμοζε την τραχεία μαχητική διαλεκτική, επισωρεύοντας αντινομίες και υποβάλλοντας εμπάθειες που επηρέαζαν την πολιτική ζωή στη δύσμοιρη πατρίδα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου