Για άλλη μια φορά, μελαγχολικός κι εφέτος ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου

Είναι η τέταρτη χρονιά που εορτασμός της μεγάλης επετείου του ΟΧΙ, ειπωμένο διά στόματος Ιωάννη Μεταξά, μας βρίσκει Ελλάδα και Έλληνες, αυτούς που συνειδητά θέλουν να λέγονται Έλληνες, σε μια κατάσταση τόσο άσχημη ψυχολογικά που θα ήταν περιττή αλλά και επικίνδυνη κάθε προσπάθεια να μην εξωτερικεύσουμε τα αισθήματά μας. Χύθηκαν ποτάμια αίματος τότε για να είμαστε εμείς ελεύθεροι έστω και μέσα στην φτώχεια μας. Και έρχονται αυτού του είδους οι λιγοστές επέτειοι να μας δώσουν την ευκαιρία ώστε να βροντοφωνάξουμε την υπερηφάνειά μας για τους προγόνους μας αλλά και για το ότι είμαστε γνήσιοι απόγονοί τους. 
Όμως φαίνεται ότι τα ποτάμια αίματος που χύθηκαν τότε στα βουνά της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης μας δεν έχουν καμία αξία για ορισμένους μεταξύ των οποίων οι οι πανάθλιοι «ψυχικά άρρωστοι» κομμουνιστές και οι επίγονοί τους αλλά και η «κλίκα» που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας τα μεταπολιτευτικά χρόνια.

Δεν φταίει η Ελλάδα για το αίσθημα μελαγχολίας που μας διακατέχει ενώ το φταίξιμο του Έλληνα είναι ότι παραμένει, χιλιάδες χρόνια τώρα,  ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΣ και  ΕΥΠΙΣΤΟΣ θύμα αδίστακτων και ταυτόχρονα ανίκανων ανθρώπων που το άλλο μειονέκτημα του Έλληνα, η  ΑΝΟΧΗ,  επιτρέπει να μας κυβερνούν όντες ανεπαρκείς, πολιτικά αμόρφωτοι, αριβίστες, πουλημένοι σε ξένα συμφέροντα και παρά την αποδεδειγμένη ανικανότητά τους.
Για την όλη κατάσταση φταίνε αυτοί οι καταχραστές της ελληνικής εμπιστοσύνης οι οποίοι, επί σειρά ετών και με σειρά "καταλυτικών" έργων τους μας έφεραν, Πατρίδα και Έλληνες, στο σημερινό αδιέξοδο. Φταίνε αυτοί οι οποίοι θυσίασαν την ελπίδα για το αύριο στην σκοπιμότητα της συναλλαγής και άνοιξαν μπροστά μας το βάραθρο στον πυθμένα του οποίου καθρεφτίζεται σαν άλλος Ιανός η μορφή του σύγχρονου δυνάστη με το προσωπείο της Τρόικας αλλά και του στυγνού εκμεταλλευτή του λαού μας δηλαδή του Έλληνα μεγαλοεργολάβου, Μεγκαλοκαναλάρχη, εκδότη και πραγματικού ή δήθεν τραπεζίτη που κάποιος τον χαρακτήρισε εύστοχα σαν "νταβατζή" αλλά δεν είχε το θάρρος να τον αποκεφαλίσει.
Βρήκαμε σήμερα το κουράγιο να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας προς τους αθανάτους ήρωες του 1940 και αυτό το λίγο που έκανε ο, κατά τα άλλα κύριος «τίποτα», Αβραμόπουλος, να επιμείνει δηλαδή στην τέλεση της πατροπαράδοτης παρέλασης με τον παραδοσιακό τρόπο, ανέβασε το ηθικό μας πλην όμως η ομίχλη που ξανοίγεται μπροστά μας και η γλίτσα κάτω από τα πόδια μας, κάνουν τον βηματισμό μας ασταθή την στιγμή που το μόνο μέλημά μας είναι να σταθούμε όρθιοι. Ψάχνουμε να βρούμε στήριγμα  να κρατηθούμε αλλά δεν βρίσκουμε.
Οι μικροί δυνάστες μας, οι πολιτικοί μας, "λίγοι" και έντρομοι, έρμαια των καιρών και των νέων δυναστών παραδίδουν αμαχητί την πατρώα γη και τον Έλληνα σε νέου είδους σκλαβιά.
Ο πρόεδρος της δημοκρατίας αποψιλωμένος από δυνάμεις και εξουσία, γιατί έτσι θέλησε ο αρχιπροδότης Ανδρέας, αποτελεί μια καρικατούρα του θεσμού του "ανωτάτου άρχοντα" με μόνη αρμοδιότητα να υπογράφει τα κείμενα που συμφέρουν τους κατακτητές αρκούμενος αυτάρεσκα να μας «παραμυθιάζει» με την δήθεν «αντιστασιακή του δράση» κατά της τετραπλής (Ιταλοί, Γερμανοί, Βούλγαροι και Τσάμηδες) κατοχής.

Ο Στρατός ελαχιστοποιημένος προκειμένου να εξυπηρετηθούν προσωπικές και πολιτικές σκοπιμότητες.
Η δικαιοσύνη και η αστυνομία ευτελισμένες, εύκολα θύματα του κάθε αλήτη "δημοσιογράφου(;)" , η παιδεία μας εκχυδαϊσμένη από κάθε λογιών Ρεπούσες-Δραγώνες-Διανοντοπούλες και η πολιτική ζωή της χώρας  να βρίθει κάθε λογιών Τσιπραίους, Βενιζέλους, Τσοχατζοπουλαίους σε σημείο που τα Ελληνόπουλα να χάσουν ιδανικά και πιστεύω και να "χαθούν" τα ίδια σε ένα σήμερα χωρίς αύριο.
Η Εκκλησία της Ελλάδος, ένα ακυβέρνητο καράβι με την Ιεραρχία της συγκροτημένη σε ΑΕ με μοναδικό σκοπό τον πλουτισμό και τον έκλυτο βίο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, των εταίρων της και πρόσφατα σε ρόλο προστάτου των ορδών των λαθρομεταναστών σε βάρος των Ελλήνων.
Τα κόμματα εκτός αποστολής με την ΝΔ χωρίς ιδεολογία να «γλύφει» εκεί που κάποτε «έφτυνε» και χωρίς ίχνος ντροπής να νομοθετεί νόμους σκλαβιάς του νεο-Έλληνα, το ΠΑΣΟΚ ντροπιασμένα διαλυμένο και ξεφτιλισμένο ενώ το νεο-ΠΑΣΟΚ με την μορφή του ΣΥΡΙΖΑ να «υπόσχεται» μια από τα ίδια του «Ανδρέα» και το ΚΚΕ... το «επαναστατικό» ΚΚΕ να αναδεικνύεται για μια ακόμη φορά ουραγός των εξελίξεων, να μιλά για μια ακόμη φορά για «ξένη κατοχή» και για μια ακόμη φορά, να μένει σε συνθήματα και να μην κάνει τίποτε απολύτως κρυμμένο πίσω από την θέση ότι λόγω συγκυριών βρίσκεται σε «τακτική υποχώρηση». Τι τακτική δηλαδή που οι εξελίξεις το πήραν «φαλλάγι» και η υποχώρηση έχει μετατραπεί σε άτακτη φυγή...

Έχουμε μέλλον και ποιος θα μας οδηγήσει;
Όπως ακριβώς οι αρχαίοι μας πρόγονοι σε δεδομένη στιγμή χάσαμε την Πίστη μας γενικά, χάσαμε την Αγάπη πάλι γενικά ενώ ταυτόχρονα, χάσαμε και την Ελπίδα που είχε απομείνει σ' εκείνους κι εγώ βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση να συλλογίζομαι με τρόμο ότι το μέλλον της κόρης μου ίσως να εξαρτιέται από το γελοίο πολιτικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής έναν φαιδρό τυχάρπαστο Τσίπρα και να βλέπω σαν μόνη λύση κρεμάλες. Πολλές κρεμάλες...
Υπάρχει κάτι ή κάποιος που θα με κάνει να ισοπεδώσω κάτω από τα πόδια μου βουνά σαν τον Γράμμο, την Μουργκάνα ή το Μπέλες όπως έκαναν οι αθάνατοι ήρωες του ΟΧΙ; Υπάρχει κάτι ή κάποιος που θα με κάνει να λιώσω με την πύρινη ανάσα μου τα χιόνια των βουνών της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης όπως έγινε με τα θεριά εκείνα που κέρδισαν τον παγκόσμιο θαυμασμό;
Και επειδή το "κάτι" υπάρχει και είναι η Ελλάδα μας, απομένει το «ποιος» πριν είναι πολύ αργά.

Οδυσσεύς Πάτσης, «Ήπειρος, η πατρίδα μας»

ΥΓ. Για τους φίλους που ρώτησαν σχετικά με το προηγούμενο κείμενο με τίτλο «26-28 Οκτωβρίου. Εκδήλωση ευγνωμοσύνης. Το Ιερό τριήμερο στη Θεσσαλονίκη διδάσκει και φρονηματίζει....» θέλω να τους πω ότι τόσο εκείνο, όσο και αυτό εδώ το σημερινό, είναι παλαιότερα δικά μου κείμενα αναπροσαρμοσμένα στο σήμερα.