Του Μιχαήλ Βασιλείου
Πριν λίγο, στον ιστοχώρο του Μιχάλη Ιγνατίου «http://mignatiou.com» διαβάσαμε το «επετειακό» άρθρο της Ρένας Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ στην εφημερίδα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ», το οποίο είναι δομημένο πάνω στη γνωστή – παλιά και αγαπημένη για την ακρίβεια – συνήθεια του κόμματος: Να χρησιμοποιεί την ελληνική Ιστορία με έναν τρόπο που να το εξυπηρετεί, αφού την παρουσιάζει με τέτοιον τρόπο, ώστε να φαίνεται ότι αποδεικνύει την επιχειρηματολογία του.Άρα εμείς, οι «καλοί», είμαστε συνεχιστές των λαμπρών ιστορικών στιγμών της χώρας (που να τολμήσει να μιλήσεις έθνος όταν εμπλέκεται στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ…) και όλοι οι υπόλοιποι που τολμάμε να διαφωνούμε, είμαστε κάτι αντίστοιχο των δοσίλογων και των συνεργατών των Γερμανών. Φοβεροί τύποι!
Παρακάμπτουμε για λόγους οικονομίας την αναφορά στον «εφιάλτη που καραδοκεί στη γωνία», που δεν είναι άλλος από τον εφιάλτη «της αποδοχής, ως αναπότρεπτης πραγματικότητας, της ταπεινωτικής κατάστασης εξαθλίωσης ενός λαού», που είναι το αποτέλεσμα των συγκεκριμένων πολιτικών «σκληρής ως απάνθρωπης λιτότητας, με την υπογραφή όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών».
Στερείται νοήματος να θέσουμε ξανά το ίδιο θέμα, να τους ζητάς να σου εξηγήσουν ποια είναι η εναλλακτική, να σου δείξουν το χρήμα και άλλα τόσα. Το καλύτερο – πιο λογικό – επιχείρημα που έχουν παρουσιάσει είναι αυτό του… εκβιασμού, με την Ελλάδα να «τραβάει την περόνη» λέγοντας στους «εταίρους» μας… «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»! Φυσικά, εμείς δεν περιμέναμε τη Ρένα Δούρου να μας πληροφορήσει για τη γνωστή από τη θεωρία της πυρηνικής αποτροπής στρατηγική της «επιλογής του Σαμψών» (Sampson option), στην οποία είχαμε αναφερθεί πριν από δυο χρόνια (1 Νοεμβρίου 2011)… Το θέμα μπορεί κανείς να το διαβάσει στην ακόλουθη διεύθυνση: http://www.defence-point.gr/news/?p=25384
Το θέμα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ βρίσκεται, καθώς αφορά τη Δούρου και τους κρατικολάτρες συντρόφους της, αφού δεν είναι υποχρεωτικό να είσαι κρατικοδίαιτο – λιγότερο ή περισσότερο – παράσιτο για να αντιλαμβάνεσαι τα στοιχειώδη, ούτε φυσικά εκχωρεί κανείς την αποκλειστική… εκπροσώπηση της ευαισθησίας και του φιλολαϊκού προσανατολισμού στον ΣΥΡΙΖΑ. Ιδίως όταν πρόκειται για κούφια ρητορική εφόσον κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει πειστικά (διότι από παρανοϊκούς συλλογισμούς έχουμε ακούσει πολλούς) που ακριβώ βρίσκονται τα χρήματα για τις εύπεπτες εξαγγελίες που απευθύνονται σε αφελείς. Ούτε φυσικά υποστηρίζει κανείς ότι όλα ήσαν… καλά καμωμένα, αφού η συστημική αδυναμία στη χώρα είναι παροιμιώδης και υπονομεύει τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης από την πλευρά της χώρας, εν συνόλω.
Και κάπου εδώ αρχίζει η απόλυτη διαστροφή της πραγματικότητας: «Ορθολογικά μιλώντας, τον Οκτώβριο του 1940, η ‘μόνη λύση’ θα ήταν η παράδοση της χώρας σε μία υπέρτερη στρατιωτικά δύναμη που της ζητούσε υποταγή». Τρικυμία εν κρανίω! Εάν αυτή η αναφορά, αγαπητή Ρένα, συνιστά «ορθολογισμό» σου συνιστούμε να διαβάσεις (να μελετήσεις πρέπει κανονικά) την ομιλία του Ιωάννη Μεταξά στους δημοσιογράφους για να εξηγήσει την απόφαση απόρριψης του ιταλικού τελεσιγράφου.
Έναν Ιωάννη Μεταξά που τόσο έχεις – σε κομματικό επίπεδο –συκοφαντήσει, να αντιληφθείς τι σημαίνει ορθολογισμός: Βολιδοσκόπησε όλες τις πλευρές, διαπίστωσε ποιες είναι οι δυνητικές του συμμαχίες και στο τέλος επέλεξε όχι αυτή που – θεωρητικά – ήταν ιδεολογικά συγγενής, αλλά αυτή που διέκρινε ότι θα επέφερε μικρότερη ζημιά εν μέσω πολέμου και ελπίδα για την επόμενη ημέρα. Ταυτόχρονα, στον κόσμο, δια των δημοσιογράφων, διαβίβασε το μήνυμα να αναμένουν μια τρομακτική δοκιμασία, δάκρυα και αίμα, προσφέροντας όμως την ελπίδα, λέγοντας, με επιχειρήματα, ότι ο Άξονας θα συντριβόταν…
Άρα τα περί «ορθολογικής επιλογής» αποτελούν κολοσσιαίες βλακείες, απαράδεκτες για ένα πολιτικό στέλεχος του βεληνεκούς της Δούρου. Η αναφορά όμως αυτή οδηγεί και σε μια ακόμη σκέψη. Αφού είσαι υπέρ της αντίστασης του ανίσχυρου έναντι του ισχυρού, πως ακριβώς «κολλάει» το να έχουν αλλεργία στο κόμμα της απέναντι σε κάθε είδους εξοπλιστικό πρόγραμμα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων; Στα ελληνοτουρκικά, είναι ή όχι η Ελλάδα στη θέση του Δαυίδ και η Τουρκία σε αυτή του Γολιάθ; Φανταζόμαστε, αντιλαμβάνεται για να έχει ελπίδες στην περίπτωση αυτή ο «Δαυίδ» δεν μπορεί να μείνει στη «σφεντόνα»… Για να μην αναφέρουμε ότι στο κόμμα της στον Μεταξά βλέπουν έναν… άθλιο φασίστα, ενώ στον Ερντογάν βλέπουν ένα δημοκράτη και μεταρρυθμιστή!
Ασφαλώς και δεν θα ιδρώσει το αυτάκι της, δεν το συζητούμε. Όταν έχεις τόσο εσφαλμένο θεμελιακό συλλογισμό, είναι αυτονόητο ότι και το εποικοδόμημα της σκέψης σου θα είναι για τα πανηγύρια: «Η ‘μόνη λύση’ θα ήταν η συνεργασία με τον κατακτητή. Γιατί οτιδήποτε άλλο θα ήταν παράλογο. Θα συνιστούσε χάσιμο πολύτιμου χρόνου και καταστροφή ανθρώπινου δυναμικού και υποδομών. Ο διάλογος μεταξύ λελογισμένων ανθρώπων θα ήταν η μόνη οδός. Μια συνθηκολόγηση η μόνη διέξοδος». Συνεχίζει στο μονοπάτι του παραλογισμού, επειδή αποφάσισε να προσαρμόσει την Ιστορία στα πιστεύω και τα συμφέροντά της. Και συνεχίζει απτόητη, πεπεισμένη μάλιστα ότι έχει δίκιο!
Ωστόσο, το ρεσιτάλ δεν σταματά εκεί. Αναφέρει: «Βρέθηκαν οι νέοι που τους έλεγαν αλήτες, και έβαλαν εκείνον τον κόκκο άμμου που σταμάτησε την καλοδουλεμένη, φασιστική, στρατιωτική μηχανή της Ιταλίας και της Γερμανίας», είπαν το ΟΧΙ, αντιστάθηκαν στην κατοχή, πληρώνοντας με τη ζωή τους και αφήνοντας σε εμάς τους υπόλοιπους μια πολύτιμη παρακαταθήκη… Ήταν όντως σημαντικό, έστειλε μηνύματα, αντιστάθηκε ο κόσμος, έστω κι αν η χώρα το πλήρωσε με περισσότερο αίμα, δεν εξουδετέρωσε όμως αυτό τα στρατεύματα του Χίτλερ Ρένα μας… Σε άλλο επίπεδο ηττήθηκε ο Άξονας, παρότι αποδείχθηκε ότι η καθυστέρηση των δυνάμεών του στην Ελλάδα έπαιξε μεγάλο ρόλο.
Και κάπου εκεί μας μιλά για «νέο πατριωτισμό». Ξεχνάει, σκοπίμως άραγε (;), ότι στον αγώνα του 1940 η Ελλάδα επέλεγε αυτό που ο ηγέτης της θεωρούσε τη λιγότερο κακή λύση γι’ αυτήν, όχι με βάση τα βραχυπρόθεσμα οφέλη, αλλά το τι προσδοκούσε να προκύψει ως έκβαση της σύγκρουσης. Ξεκαθάρισε τις διεθνείς του συμμαχίες και στο τέλος δικαιώθηκε.
Ας πάρει αυτή την παράγραφο η Ρένα Δούρου και ας μας πει εάν κάνουν το ίδιο ή παραπλανούν τον κόσμο εμφανίζοντας ότι διαθέτουν μια «μαχητική εναλλακτική λύση». Ουδέν ψευδέστερον. Εάν έλεγαν «σας υποσχόμαστε δάκρυα και αίμα» θα βρίσκονταν πολλοί έτοιμοι να ακολουθήσουν και τότε η πραγματική διαπραγματευτική θέση της χώρας θα ήταν πάρα πολύ ισχυρή…
Επίσης, αν κάτι φρόντισε ο Μεταξάς ήταν οι διεθνείς συμμαχίες της χώρας. Από την αρχή διέκρινε την ευκαιρία και δήλωσε ότι η Ελλάδα θα βγει από την περιπέτεια μεγαλύτερη. Κι έτσι έγινε… Διάβασε σωστά την κατάσταση, αντιλαμβανόταν γεωπολιτική, ρίσκαρε και πέτυχε. Ποιες από όλες αυτές τις αρετές διαθέτουν οι σημερινοί, επίδοξοι και υφιστάμενοι ηγήτορες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου