Μελαγχολικός εφέτος ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου

Ο φετινός εορτασμός της μεγάλης επετείου, βρίσκει την Ελλάδα και τους Έλληνες σε μια ψυχολογία διαφορετική από άλλες χρονιές. Θα αποτελούσε όχι μόνον περιττή αλλά και επικίνδυνη υπηρεσία αν δεν αντιμετωπίζαμε την πραγματικότητα κατάματα. Τα ποτάμια αίματος που χύθηκαν τότε για να μας κάνουν περήφανους μέσα στην φτώχεια μας, φαίνεται ότι δεν έχουν καμία αξία για ορισμένους μεταξύ των οποίων και η κάστα που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια. Για το αίσθημα μελαγχολίας που μας διακατέχει δεν φταίει η Ελλάδα ενώ το φταίξιμο του Έλληνα είναι ότι παραμένει, χιλιάδες χρόνια τώρα, συναισθηματικός και εύπιστος θύμα αδίστακτων και ταυτόχρονα ανίκανων ανθρώπων που το άλλο μειονέκτημα του Έλληνα, η ανοχή, τους επιτρέπει να μας κυβερνούν παρά την αποδεδειγμένη ανικανότητά τους.

Για την όλη κατάσταση φταίνε αυτοί οι καταχραστές της ελληνικής εμπιστοσύνης οι οποίοι, επί σειρά ετών και με σειρά "καταλυτικών" έργων τους μας έφεραν, Πατρίδα και Έλληνες, στο σημερινό αδιέξοδο. Φταίνε αυτοί οι οποίοι θυσίασαν την ελπίδα για το αύριο, στην σκοπιμότητα της συναλλαγής και άνοιξαν μπροστά μας το βάραθρο στον πυθμένα του οποίου καθρεφτίζεται η μορφή του σύγχρονου δυνάστη με το προσωπείο του ΔΝΤ, ή της ΕΚΤ , ή του Έλληνα μεγαλοεργολάβου, καναλάρχη, εκδότη και πραγματικού ή δήθεν τραπεζίτη που κάποιος τους χαρακτήρισε εύστοχα σαν "νταβατζήδες" αλλά δεν είχε το θάρρος να τους αποκεφαλίσει.

Θέλουμε σήμερα να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας προς τους αθανάτους ήρωες του '40 αλλά δεν έχουμε το κουράγιο. Η ομίχλη που ξανοίγεται μπροστά μας και η γλίτσα κάτω από τα πόδια μας, κάνουν τον βηματισμό μας ασταθή και το μόνο μέλημά μας είναι να σταθούμε όρθιοι. Ψάχνουμε να βρούμε στήριγμα για να πιαστούμε αλλά δεν βρίσκουμε.
Οι μικροί δυνάστες μας, οι πολιτικοί μας, "λίγοι" και έντρομα έρμαια των μεγάλων δυναστών.
Ο πρόεδρος της δημοκρατίας  αποψιλωμένος από δυνάμεις και εξουσία, γιατί έτσι θέλησε ο αρχιπροδότης Ανδρέας, αποτελεί μια καρικατούρα του θεσμού του "ανωτάτου άρχοντα" με μόνη αρμοδιότητα να υπογράφει τα κείμενα που συμφέρουν τους δυνάστες.
Ο Στρατός ελαχιστοποιημένος προκειμένου να εξυπηρετηθούν προσωπικές-πολιτικές σκοπιμότητες.
Η δικαιοσύνη και η αστυνομία ευτελισμένες, εύκολα θύματα του κάθε αλήτη "δημοσιογράφου(;)" και η παιδεία μας εκχυδαϊσμένη, από κάθε λογιών Ρεπούσες-Δραγώνες-Διαμαντοπούλες, σε σημείο που τα Ελληνόπουλα να χάσουν ιδανικά και πιστεύω και να "χαθούν" τα ίδια σε ένα σήμερα χωρίς αύριο.
Η Εκκλησία της Ελλάδος, ένα ακυβέρνητο καράβι με την Ιεραραρχία της συγκροτημένη σε ΑΕ με μοναδικό σκοπό τον πλουτισμό και τον έκλυτο βίο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, των εταίρων της.

Όπως ακριβώς  οι αρχαίοι μας πρόγονοι, χάσαμε την Πίστη μας γενικά, χάσαμε την Αγάπη πάλι γενικά ενώ ταυτόχρονα, χάσαμε και την Ελπίδα που είχε απομείνει σ' εκείνους κι εγώ βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση να συλλογίζομαι ότι το μέλλον της κόρης μου είναι ο Γιωργάκης (θου, κύριε...).
Έχουμε μέλλον και ποιος θα μας οδηγήσει;

Υπάρχει κάτι ή κάποιος που θα με κάνει να ισοπεδώσω κάτω από τα πόδια μου βουνά σαν τον Γράμμο, την Μουργκάνα ή το Μπέλες  όπως έκαναν οι αθάνατοι ήρωες του ΟΧΙ; Υπάρχει κάτι ή κάποιος που θα με κάνει να λυώσω με την πύρινη ανάσα μου τα χιόνια των βουνών της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης όπως έγινε με τα θεριά εκείνα που κέρδισαν τον παγκόσμιο θαυμασμό;
Και επειδή το "κάτι" υπάρχει και είναι η Ελλάδα μας, απομένει το ποιος πριν είναι πολύ αργά.