από το «Στράβων Αμασεύς»
Αναρωτήθηκε κανείς γιατί οι όποιες διαμαρτυρίες για την εκδίκασιν της υποθέσεως των αποζημιώσεων του Διστόμου από Ιταλικά δικαστήρια, ήταν από χλιαρές έως ανύπαρκτες;
Γιατί αλήθεια δεν είδαμε τους γνωστούς, λαλιστάτους κατά τα άλλα κυρίους και κυρίες, να ωρύονται για απώλεια εθνικής κυριαρχίας, αφού μια δική μας υπόθεσι εκδικάστηκε σε ξένα δικαστήρια;
Μήπως πρέπει να γίνουμε λίγο πιο καχύποπτοι με όσα ακούμε;
Ας ξεκινήσουμε από απλές σκέψεις. Ό,τι ακούγεται μέσα σε μια δικαστική αίθουσα είναι τεκμήριο και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε άλλες υποθέσεις.
Παράδειγμα: Σύμφωνα με τον Μεγάλο Νεοκλή Σαρρή, αιωνία του η μνήμη, το Οθωμανικό σύστημα απαγόρευε το χτίσιμο χριστιανικών ναών και το επέτρεπε ΜΟΝΟΝ εκεί που
αποδεδειγμένα υπήρχε παλαιότερος ναός.
Τι έκαναν λοιπόν οι χριστιανοί; Έστηναν έναν δήθεν καυγά και πήγαιναν στα δικαστήρια, στα οποία έλεγαν: «μαλώσαμε εκεί όπου υπήρχε κάποτε η εκκλησία τάδε» Έπαιρναν μετά τα πρακτικά της δίκης και τα χρησιμοποιούσαν ως αποδεικτικόν στοιχείον για να λάβουν άδεια ανεγέρσεως της εκκλησίας. (Δείτε το ακόλουθο βίντεο στο 29′ περίπου, αν και προτείνω να το δείτε όλον)
Αρχίζουμε λοιπόν να υποψιαζόμαστε το γιατί η υπόθεσις του Διστόμου εκδικάσθη στην Ιταλία;
Κανένας λοιπόν δεν επιθυμεί πραγματικά να ανακινήσει ζήτημα αποζημιώσεων για τον εξής πολύ απλό λόγο:
Δολοφονίες, σφαγές, λεηλασίες δεν έκαναν μόνον οι Γερμανοί. Και μέσα σε μία δικαστική αίθουσα, και εντός μακροχρονίου δικαστικής διαδικασίας, θα κλιθούνε μάρτυρες, θα ακουστούν απόψεις, θα ανακινηθούν θέματα ταμπού, ίσως μάλιστα να κινδυνέψει και η εθνική μας υπόστασις. Δεν είναι απαραιτήτως υπέρ των συμφερόντων της Ελλάδος μία τέτοια διαδικασία.
Ολόκληρο το Ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι μια συνωμοσία. Ο ένας καλύπτει τον άλλον. Οι κομμουνιστές με τα τσεκούρια καλύπτουν τους δοσιλόγους και γερμανοτσολιάδες, η μία ομάς δοσιλόγων – γιατί δεν είχαμε ΜΟΝΟΝ Γερμανική κατοχή, είχαμε και Βουλγαρική και Ιταλική με τους αντίστοιχους δοσιλόγους, τριπλή κατοχή: τριών ειδών δοσίλογοι- καλύπτει την άλλη. Μόνον φαινομενικώς και στα θεατρικά επιχειρήματα είναι αντίπαλοι. Επί της ουσίας όμως υπάρχει ομερτά.
Αυτός, κατά την ταπεινή μου άποψιν, είναι ο βασικός λόγος που ουδείς ουσιαστικῶς κινεί το ζήτημα των αποζημιώσεων και περισσότερο κινούνται γύρω από το κατοχικό δάνειο παρά γύρω από τις αποζημιώσεις.
Οι φονιάδες ήταν περισσότεροι από όσους νομίζουμε και εάν αυτές οι υποθέσεις πάνε στα δικαστήρια, πολύ απλά θα καταρρεύσει όλο το σάπιο οικοδόμημα του Ελληνικού «πολιτικού» μαφιόζικου συστήματος. Διότι ο εμφύλιος και το ξεκαθάρισμα των Απελευθερωτικών Οργανώσεων, δεν ξεκίνησε το ’46 αλλά το ’43. Και ένας τέτοιος αφανής πόλεμος, δεν ξεκινάει απλώς επειδή έβρεξε και άλλαξε ο καιρός.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι εδώ και 70 χρόνια (τουλάχιστον, γιατί το πολιτικό σύστημα προϋπήρξε) ζούμε σε ένα μάτριξ, σε μία μαγική εικόνα. Στην ουσία ΚΑΝΕΝΑΣ δεν θέλει να λύσει τον γόρδιο δεσμό, γιατί όλοι βγάζουν το ψωμί τους από τους τουρίστες του Γορδίου.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλη η πολιτική επιχειρηματολογία, βάσῃ της οποίου στήθηκε το πολιτικόν μας σύστημα, βασίζεται στην περίοδο της κατοχής, θαρρείς και δεν υπήρξε κάτι πριν από αυτήν. Φασισμός, δεξιά, αριστερά, δοσίλογοι κλπ….αυτά είναι τα συνθήματα εδώ και 60 χρόνια.
Γιατί;
Γιατί εκεί βρίσκεται κρυμμένη όλη η συνωμοσία. Στην ομερτά, την σιωπή των δήθεν αντιπάλων δυνάμεων. Θαρρείς και ο ενδοξότερος λαός της ανθρώπινης ιστορίας, εμείς δηλαδή οι Έλληνες, γεννηθήκαμε στους Παγκοσμίους Πολέμους (ο εξής ένας, ένας ήταν ο νεότερος Π.Π. όπως ένας ήταν και ο πελοποννησιακός, με ειρηνικές παύσεις (λ.χ. Νικίειος ειρήνη) ανά περιόδους. Δεν υπάρχουν δύο Π.Π.), θαρρείς και δεν υπήρξε ποτέ πολιτισμός και πολιτική στην Ιωνία, την Πόλι, τον Πόντο, την Πελοπόννησο, θαρρείς και η Ελλάδα υπάρχει και ορίζεται μόνον μετά τον Π.Π.
Εν ολίγοις (και όχι «εν πολλοίς» όπως σύσσωμος ο δημοσιοκαφρικός χώρος άρχισε να παπαγαλίζει) το θέμα των αποζημιώσεων δεν πρόκειται να λυθεί ΠΟΤΕ γιατί κανένας δεν θέλει να κόψει τον Γόρδιο δεσμό με το αμαρτωλό παρελθόν του.
Εάν λοιπόν δεν λύνεται το ζήτημα των αποζημιώσεων είναι γιατί αυτό είναι δική μας πολιτική απόφασις και όχι άρνησις των Γερμανών. Εμείς έχουμε το βασικό πρόβλημα και ειλικρινά δεν γνωρίζω εάν θα είναι καλό ή κακό για εμάς να διεκδικήσουμε τις αποζημιώσεις. Δεν γνωρίζω καν εάν προδότες είναι όσοι αποκρύπτουν το ζήτημα ή όσοι το τονίζουν.
Το μόνον σίγουρο είναι ότι το θέμα είναι πολυδιάστατο, δεν είναι μόνον οικονομικό, είναι και εθνικό και πολιτικό και ηθικό και δεν είναι μόνον Ελληνικό. Διότι εδώ, στα χώματα αυτά που πατούμε, βρίσκεται η καρδιά του δυτικού αλλά και του ανατολικού συστήματος, με τα όσα αυτό ορίζει για τις ατομικές και εθνικές ιδιοκτησίες, τα βασιλικά διατάγματα, την φεουδαρχία (αφού όλη η Ευρώπη έχει φεουδαρχικό υπόβαθρο), τα χρυσόβουλα, τις εκκλησιαστικές περιουσίες, το σουλτανικό καθεστώς. Οι Γερμανικές αποζημιώσεις μπορούν να καταστρέψουν όλο το παγκόσμιο σύστημα. Δεν είναι απλές αποζημιώσεις. Είναι ο ίδιος ο Ρωμαϊκός πολιτισμός, δηλαδή όλος ο δυτικός (και όχι μόνον) κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου