Tο παρακάτω κείμενο το πήρα από το «Ινφογνώμων Πολιτικά» και είναι «δημιουργία (;)» του κ. Δ. Κωνσταντακόπουλου. Εγώ τον κ. Δ.Κ. δεν τον γνωρίζω και δεν έτυχε να τον ακούσω ούτε σαν συγγραφέα, ούτε σαν δημοσιογράφο αλλά θα ήθελα να σταθώ στο συγκεκριμένο κείμενο γιατί διαπιστώνω ότι όταν το σύστημα «αριστερά» θέλει να θάψει ανθρώπους και καταστάσεις, δρα ανάλγητα κατά τον ίδιο τρόπο που δρούσαν όλοι οι αριστεροί χρησιμοποιώντας την ίδια τακτική μόνο που σήμερα, αντί για κονσερβοκούτι χρησιμοποιούν την πέννα ενώ έχουν αναγάγει την ρουφιανιά, ενδημεί στις τάξεις τους, σε επιστήμη. Και την χρησιμοποιούν χωρίς φραγμούς και όπως τους συμφέρει λέγοντας ασύστολα ψέματα.
Τον Αν. ΥΕΘΑ δεν τον γνωρίζω και μάλιστα δεν ανήκουμε στον ίδιο πολιτικό χώρο. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική και για πρόσωπα που αναφέρονται στο κείμενο και για καταστάσεις. Κατ΄ αρχήν αναφέρει τον Ι. Χαραλαμπόπουλο σαν λαμπρό αξιωματικό. Που το ξέρει; Είχε σχέση διοικητική; Δεν θα μπορούσε λόγω της ηλικίας του και γιατί ο Χαραλαμπόπουλος παραιτήθηκε από το στράτευμα σαν υπολοχαγός ή νέος λοχαγός, προ του 1965, οπότε δεν πρόλαβε να γίνει «λαμπρός αξιωματικός» και μάλλον, απ' ότι έδειξε σαν χαρακτήρας αλλά και σαν «λειτουργός υπηρέτης του λαού», δεν θα είχε τα φόντα να γίνει. Μήπως ο κειμενογράφος έψαξε να βρει τι σχέσεις καλλιέργησε με πρώην συναδέλφους του που υπηρετούσαν στο στράτευμα κατά την διάρκεια της επταετίας; Και δεν ήταν ανάγκη να έχει κανείς προσωπικές σχέσεις με τους Παπαδόπουλο, Ιωαννίδη κλπ. για να θεωρηθεί «χουντικός», έτσι δεν είναι; Αρκεί να κάνει την «δουλίτσα» του χρησιμοποιώντας όλες τις γνωριμίες του. Το ίδιο ισχύει και για τον άλλο «λαμπρό» αξιωματικό Δροσογιάννη (συγγενή συναδέλφων μου ) που εντελώς δημοκρατικά-φασιστικά χαστούκισε τον αστυνομικό επειδή δεν τον χαιρέτισε υπουργός ων...και τύφλα στο μεθύσι έξω από την Λέσχη Αξιωματικών στην Θεσ/νικη. Μετά... λίγα ακούστηκαν για τις σχέσεις Απ. Κακλαμάνη με τους συνταγματάρχες ή και για άλλους μεγαλο-ΠΑΣΟΚους δημοκράταρους του κερατά;
Να πούμε μήπως για τους αριστερούς δημοκράτες (;) που ρουφιάνευαν ο ένας τον άλλο τόσο στα χωριά τους, όσο στην Γυάρο και αλλού; Προσωπικά, οι πληροφοριοδότες μου, μεταπολιτευτικά πάντα, ήσαν κατά το 95% κομμουνιστές. Τους είχε μείνει συνήθεια από την Ακροναυπλία, την Τασκένδη, το Βουκουρέστι και το Μπούλκες. Μήπως ξεχνούν ότι μεγάλος αριθμός από τους προδότες αυτούς της πατρίδος επαναπατρίσθηκαν χάρις στην μεγαθυμία του Γ. Παπαδόπουλου μεταξύ των οποίων και συγγενείς μου; Αλλά εκεί που η φαντασία του δημοκράταρου οργιάζει είναι ότι πιθανολογεί (ναι πιθανολογεί) την χρησιμοποίηση των πρακτόρων της ΚΥΠ στην διάπραξη δολοφονιών πολιτικών αντιπάλων του τότε καθεστώτος. Άλλα φαίνεται είχε στο μυαλό του ο δημοσιογράφος-συγγραφέας (παραμυθιών μήπως;). Μάλλον εμπνεύστηκε από την δράση των πρακτόρων την NKVD (πρόγονο της KGB) της Σοβιετίας του Στάλιν που εξολόθρευσε τους διαφυγόντες πολιτικούς του αντιπάλους, όπως ο Τρότσκι, με όπλο την δηλητηριασμένη ομπρέλα (γεγονός)!!! Για μένα το θέμα είναι γιατί δεν αποδέχονται τον χαρακτηρισμό του αλητοφασίστα που τους χρέωσε σύμπας ο ελεύθερος κόσμος και μας το παίζουν δημοκράτες κριτές των πάντων! Και γιατί θέλουν να ξεχνούν ότι και τότε, επί 7ετίας υπήρχε κράτος που λειτουργούσε και οι νόμοι του ισχύουν ακόμη σήμερα; Γιατί θέλουν να ξεχνούν ότι και τότε Έλληνες υπηρέτησαν εκείνο το κράτος σε όλες τις θέσεις εσωτερικού και εξωτερικού χωρίς να εκδηλώσουν, στην πλειοψηφία τους, την αντιπάθεια που πιθανόν να ένιωθαν για το καθεστώς και έρχεται ο κάθε δημοσιογράφος-συγγραφεύς να κρίνει και να κατακρίνει, με ποιο άραγε δικαίωμα, τον κάθε Έλληνα, σαράντα τόσα χρόνια τώρα, για την τότε στάση του; Πολύ μας (τα) πρήξατε μουζίκοι..... Για το επίπεδο της δημοσιογραφίας δεν θα πω τίποτε γιατί το βιώνετε. Απλά οι δημοσιογράφοι συναγωνίζονται τους συναδέλφους τους ....πεθαμενατζήδες... Κοράκια (από την εποχή του νερού του Καματερού). Ακολουθεί το κείμενο του δημοσιογράφου συγγραφέα...Οδυσσεύς
Βαρύτατες σκιές πάνω από τον Αναπληρωτή Υπουργό Άμυνας
Toυ Δημήτρη ΚωνσταντακόπουλουΤα έθνη που ξεχνάνε την ιστορία τους καταδικάζονται να την ξαναυποστούν. Το αληθινό πρόγραμμα της ελληνικής στρατιωτικής δικτατορίας (1967-1974), αποκαλύφθηκε τον Ιούλιο του 1974. ‘Hταν η διχοτόμηση και ο έλεγχος της Κύπρου (και της Κρήτης) από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, για να υποστηριχθούν τα σχέδια επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή που ήταν σε εξέλιξη ή εξυφαίνοντο τότε (όπως και σήμερα πολύ ευρύτερα και σημαντικότερα από τότε). Ελληνικός φασισμός, αντίστοιχος με τον γερμανικό του Χίτλερ, ή τον γαλλικό της Λεπέν, ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει. Στη χώρα μας, ο φασισμός ήταν και είναι απλή προέκταση ξένων δυνάμεων, συμφερόντων και υπηρεσιών.
Η πρόσφατη “εκδήλωση” χουντοφρόνων Ευελπίδων προκάλεσε δικαιολογημένη αγανάκτηση, αν και όχι τα πειθαρχικά μέτρα που επιβάλλει η δημοκρατική τάξη και η καλώς νοούμενη στρατιωτική πειθαρχία. Στην πραγματικότητα όμως, ο κίνδυνος της δικτατορίας δεν προέρχεται από ηλίθιους και προβοκάτορες. Εγγράφεται αφενός στη λογική της ακραίας φτωχοποίησης και αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού, που προκαλεί και χρειάζεται το Μνημόνιο, αφετέρου στις επιδιώξεις των γεωπολιτικών δυνάμεων που χρειάζονται πάλι τον ελληνικό χώρο.
Aν όμως θεωρείται, δικαιολογημένα, σοβαρό το κρούσμα του χουντισμού μεταξύ των μαθητών της κύριας στρατιωτικής σχολής της χώρας, τότε τι πρέπει να θεωρηθεί και τι σήμα δίνει, στη χώρα και στο στράτευμα, η τοποθέτηση ως πολιτικού προϊσταμένου των Ενόπλων Δυνάμεων, σε αυτή την κρισιμότατη, από κάθε δυνατή άποψη, στιγμή για τη χώρα, ενός πρωτοπαλλήκαρου των συνταγματαρχών; Και όμως, αυτό ακριβώς φαίνεται ότι συνέβη. ‘H ο Πρωθυπουργός Παπαδήμος και οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν γνωρίζουν τα άτομα που έκαναν Υπουργούς, κάτι που δείχνει ακραία ανευθυνότητα και ανεπάρκεια, ή τους αποδέχονται, κάτι που είναι πολύ χειρότερο. Είναι μάλιστα ακόμα πιο αξιοπερίεργο, τη στιγμή που πρόσφατα, ο κ. Παπανδρέου αναστάτωσε την Ευρώπη με πληροφορίες περί επικείμενου προνουντσιαμέντου και ο κ. Μπεγλίτης βρήκε την ώρα να αποκεφαλίσει όλο το στράτευμα.
Λαμπρός στρατιωτικός, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος υπήρξε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, αντιστάθηκε εμπράκτως στη δικτατορία που τον εκτόπισε και παραμένει, σήμερα, σύμβολο ηθικής ακεραιότητας στο πολιτικό στερέωμα της χώρας. Στις 13 Ιουνίου 1975, μιλώντας στη Βουλή των Ελλήνων, ο κ. Χαραλαμπόπουλος χαρακτήρισε τον σημερινό Αναπληρωτή Υπουργό ‘Aμυνας Γ. Γεωργίου ως “τραμπούκο της χούντας” που “οργίασε” τόσο στη Σκανδιναβία, όσο και στο Υπουργείο Εξωτερικών, όπου διορίστηκε ουσιαστικά ως διπλωμάτης από το παράθυρο, με εντολή του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Στη δράση του κ. Γεωργίου στη δικτατορία αναφέρεται επίσης ο ηγέτης της “Δημοκρατικής ‘Aμυνας”, πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Βασίλης Φίλιας, που πλήρωσε με έξη χρόνια φυλακή την εναντίωσή του στη χούντα, στο βιβλίο του “Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα” (Παπαζήσης, 1997).
Υπενθυμίζουμε ότι, στην περίοδο της Απριλιανής δικτατορίας, τα όργανα της τότε ΚΥΠ αλώνιζαν την Ευρώπη, και πιθανώς ενεπλάκησαν σε δολοφονίες και απαγωγές ανθρώπων που αντιτίθεντο στη δικτατορία, υποθέσεις που ουδέποτε εξιχνιάσθηκαν. Η αποχουντοποίηση παρέμεινε, στις περισσότερες περιπτώσεις, κενό γράμμα, κάτι που διαιώνισε την εξάρτηση του ελληνικού κράτους από ξένες δυνάμεις και είναι στη ρίζα των προβλημάτων που αντιμετώπισε η χώρα στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, με αποκορύφωμα τη σημερινή κρίση. Μεταπολίτευση που χρειάζεται, οι ‘Eλληνες, να διορθώσουμε και ολοκληρώσουμε, όχι να αντιστρέψουμε. Αναμένουμε τι θα πει και, κυρίως, τι θα πράξει, ο Πρωθυπουργός και οι αρχηγοί των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση. Αναμένουμε επίσης τον κ. Αβραμόπουλο που, έντονα απασχολημένος με τις επαφές του στις ΗΠΑ, ίσως δεν είχε ακόμα τον χρόνο να ενσκήψει πολύ στο αντικείμενο του υπουργείου του.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου